Για το νομοσχέδιο με τίτλο «Αναμόρφωση πλαισίου και διαδικασιών επιστροφών πολιτών τρίτων χωρών - Λοιπές ρυθμίσεις του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου» τοποθετηθήκαν οι δικαστικοί: Βασίλης Φαϊτάς, Εφέτης ΔΔ, Γενικός Γραμματέας της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών, Παναγιώτα Χαραλαμπίδου, Πρωτοδίκης ΔΔ, Ταμίας της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών, Φανή Σωτηριάδου, Πρωτοδίκης ΔΔ, Μέλος του ΔΣ της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών και Γιώργος Μαρμαρίδης, Πρωτοδίκης ΔΔ, Αναπληρωματικό μέλος του ΔΣ της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη σχετική τοποθέτηση η οποία δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «dikastiko.gr»:

«(...) Οι προτάσεις του νομοσχεδίου "εμπνέονται" από το νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, καθώς και από τις κατευθύνσεις της πρότασης του νέου Κανονισμού επιστροφών της ΕΕ, η οποία σε συνθήκες γενικευμένων πολεμικών συγκρούσεων και στροφής προς την πολεμική οικονομία και προετοιμασία, είναι σαφές ότι επιδιώκει την ταυτόχρονη και εναρμονισμένη προς τα παραπάνω διαμόρφωση της μεταναστευτικής πολιτικής της.

Οι προτάσεις του νομοσχεδίου και των ευρωπαϊκών κειμένων επί των οποίων ερείδεται υπονομεύουν τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες και έρχονται να δράσουν ακόμη πιο τιμωρητικά σε βάρος των εξαθλιωμένων της Γης. Κάθε εφαρμοστής του μεταναστευτικού δικαίου, και γενικά κάθε νομικός, αλλά και κάθε άνθρωπος εν τέλει, δεν νοείται παρά να επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία για τα δικαιώματα (ουσιαστικά και δικονομικά) των μεταναστών και προσφύγων, καθόσον οι τελευταίοι είναι θύματα πολέμων, επεμβάσεων και ανταγωνισμών των μεγάλων συμφερόντων του πλανήτη για τους δρόμους του εμπορίου και της Ενέργειας που συνήθως είναι η αιτία της οικονομικής τους εξαθλίωσης. (...)

Ως δικαστές που εκδικάζουμε τις περισσότερες κατηγορίες διαφορών που αναφύονται σε εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας, εκφράζουμε επί του νομοσχεδίου τις ακόλουθες επιφυλάξεις και διαφωνίες μας:

Διαφωνούμε με τον νέο ορισμό περί "κινδύνου διαφυγής" και σειρά "τεκμηρίων" κινδύνου διαφυγής που τίθενται σχετικά, όπως π.χ. "η μη ύπαρξη κατοικίας και διαμονής". (...) Αλήθεια, παράγκες ή εγκαταλελειμμένα εργοστάσια όπου πολλοί εργοδότες στοιβάζουν μετανάστες εργάτες (που ουδέποτε είχαν δυνατότητα για άλλη επιλογή) θα θεωρούνται κατοικία; Διαφωνούμε συναφώς με το κριτήριο της άρνησης υποβολής σε ταυτοποίηση με βιομετρικά μέσα, η χρήση των οποίων μπορεί να έχει αντίκτυπο τόσο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όσο και σε θεμελιώδη δικαιώματα, πολύ δε περισσότερο στην περίπτωση ευάλωτων και ξεριζωμένων ανθρώπων.

Διαφωνούμε με τη διεύρυνση της έννοιας της "χώρας επιστροφής" θεωρώντας ότι ως τέτοια πρέπει να νοείται μόνο η χώρα κατοικίας ή συνήθους διαμονής και όχι η χώρα που χαρακτηρίζεται με ατυχή πολλές φορές κριτήρια ως "ασφαλής τρίτη χώρα". (...)

Διαφωνούμε με τη μείωση της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης (από 25 ημέρες σε 14) καθώς και του χρόνου παράτασης της προθεσμίας οικειοθελούς αναχώρησης (από 120 ημέρες σε 60 ημέρες), καθώς και με την εισαγωγή της ηλεκτρονικής επιτήρησης ως εναλλακτικού μέτρου αντί της κράτησης. (...)

Διαφωνούμε με τη διεύρυνση των λόγων κράτησης (λόγοι δημόσιας ασφάλειας και δημόσιας τάξης), καθόσον η συγκεκριμένη αόριστη έννοια μπορεί να ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τις αστυνομικές αρχές (οι οποίες, όπως έχουμε πολλές φορές διαπιστώσει στο πλαίσιο της αρμοδιότητάς μας, ενίοτε εντάσσουν στην έννοια του επικίνδυνου για την εθνική ασφάλεια κάθε μετανάστη χωρίς άδεια διαμονής και εξ αυτού του λόγου και μόνο). Διαφωνούμε επίσης με την προτεινόμενη αύξηση του χρόνου κράτησης, η οποία πλέον, μαζί με τυχόν παράταση της κράτησης, δύναται να φτάσει τους 24 μήνες. (...) Τα ανωτέρω ισχύουν πολύ περισσότερο ενόψει του ότι, όπως έχει επισημανθεί από Αρχές και οργανώσεις, οι συνθήκες κράτησης των μεταναστών συχνά είναι ακατάλληλες.

Διαφωνούμε με την κατάργηση της δυνατότητας λήψης άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους πολιτών τρίτων χωρών που διαμένουν στη χώρα 7 έτη. Η ισχύουσα σήμερα δυνατότητα αυτή αποτελεί μια διέξοδο από ένα πλαίσιο που δεν επιτρέπει στον αλλοδαπό τη χορήγηση άδειας διαμονής παρά μόνο για συγκεκριμένους ειδικά καθορισμένους λόγους και πρέπει να παραμείνει σε ισχύ στην κατεύθυνση της κοινωνικής ένταξης ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα επί πολλά έτη, έχοντας ήδη μία διαμορφωμένη πραγματική κατάσταση που ο νομοθέτης δεν μπορεί να αγνοεί. (...)

Τέλος, διαφωνούμε με την αύξηση των ορίων των ποινών και την πρόβλεψη μη αναστολής εκτέλεσης αυτών για όσους εισέρχονται στη χώρα παράτυπα, ρύθμιση που ομοίως καταδεικνύει το πνεύμα του εν λόγω νομοσχεδίου, το οποίο παραβλέπει τις πραγματικές αιτίες των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. (...)

Το μεταναστευτικό/προσφυγικό ζήτημα, επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με καταστολή και αυστηροποίηση των διαδικασιών του πλαισίου χορήγησης άδειας διαμονής ή ασύλου. Τέτοια μέτρα δεν αντιμετωπίζουν ούτε τα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες, ούτε τους εκβιασμούς από εργοδοτικά ή άλλα συμφέροντα (αντιθέτως τα οξύνουν). Ανακούφιση του προβλήματος μπορεί να επέλθει αν η Πολιτεία δημιουργεί αξιοπρεπείς ανοιχτούς χώρους υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων στους οποίους θα πρέπει να παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, διερμηνεία και νομική αρωγή, αλλά και θα υπάρχει ειδική μέριμνα για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, καθώς και θύματα εμπορίας ανθρώπων, με στόχο την ομαλή και ταχύτερη ένταξή τους στην κοινωνία. Το καθεστώς που εγκλωβίζει σε "παρανομία" ή σε "περιθωριοποίηση" τους πληθυσμούς αυτούς, ιστορικά δεν έχει ωφελήσει καμία κοινωνία».