16.000 στρέμματα γης, σπίτια και περιουσίες κατέκαψε η μεγάλη φωτιά στην Ανατ. Αττική, η μεγαλύτερη και πιο καταστροφική στην ίδια περιοχή για φέτος, με έναν νεκρό.

Η κυβέρνηση, όμως, όχι μόνο δεν δείχνει να ιδρώνει το αυτί της για τις ελλείψεις και τις καθυστερήσεις στην κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, όπως καταγγέλλουν με οργή οι κάτοικοι στις καμένες περιοχές, αλλά συνεχίζει προκλητικά να κομπάζει ότι η κατάσταση είναι «η καλύτερη των τελευταίων χρόνων», αραδιάζοντας αυθαίρετα αριθμούς και στοιχεία.

Η προπαγάνδα της γίνεται στάχτη και αποκαΐδια μπροστά στις μεγάλες καταστροφές σε όλη τη χώρα, αποδεικνύοντας πως ούτε τα μέσα επαρκούν, ούτε το προσωπικό.

Κυρίως επιβεβαιώνονται οι τεράστιες ελλείψεις στην πρόληψη και η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου προστασίας του δασικού πλούτου, ο οποίος αντιμετωπίζεται από το κράτος ως πεδίο επιχειρηματικής δράσης και εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος και η προστασία του ως «κόστος».

Η κατάσταση αυτή, που αποτυπώνεται τόσο στην υποστελέχωση των υπηρεσιών, όσο και στη διαρκή υποβάθμιση της δασοπροστασίας, θα επιδεινωθεί κι άλλο τα επόμενα χρόνια, ενώ μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για τον δασικό πλούτο και τις περιουσίες του λαού.

Εκεί οδηγεί η ραγδαία στροφή στην πολεμική οικονομία, που θα φέρει νέες μεγάλες περικοπές κονδυλίων ακόμα και για στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, πόσο μάλλον για έργα, μέσα και υποδομές προστασίας από τις φυσικές καταστροφές, που θεωρούνται ήδη «μη επιλέξιμα» από τα προγράμματα και τους προϋπολογισμούς της ΕΕ, επειδή δεν έχουν ανταποδοτικότητα (π.χ. αντιπλημμυρικά).

Στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί και η αναβάθμιση από το κράτος της ατομικής ευθύνης στην προστασία από την πυρκαγιά και τις άλλες φυσικές καταστροφές, ενώ το ίδιο απαλλάσσεται ολοένα και περισσότερο από τις δικές του τεράστιες ευθύνες.

Η υποχρεωτική ασφάλιση σπιτιών και οχημάτων απέναντι σε τέτοιους κινδύνους, για να μην έχει το κράτος υποχρέωση για αποζημιώσεις, όπως και η ενοχοποίηση των ακαθάριστων οικοπέδων για τις καταστροφές που προκαλούν οι πυρκαγιές, είναι τροχιοδεικτικές βολές για την κλιμάκωση της άθλιας πολιτικής που καθιστά ολοένα και περισσότερο ευθύνη του λαού να προστατευτεί, να σωθεί και να ξανασταθεί στα πόδια του μετά από μια τέτοια καταστροφή.

Τέλος, δεν περνάει απαρατήρητο ότι η ΝΑΤΟποίηση της Πολιτικής Προστασίας την προσανατολίζει ολοένα και περισσότερο στη διαχείριση κρίσεων που σχετίζονται με την πολεμική προπαρασκευή, αφήνοντας τον λαό και το περιβάλλον έρμαιο των καταστροφών.

Αυτή η πολιτική δεν έπεσε από τον ουρανό. Προτεραιότητα του κράτους είναι να υπηρετεί με κάθε τρόπο τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, σε βάρος των δικαιωμάτων και των αναγκών του λαού.

Το κράτος για παράδειγμα, με τις ψήφους της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων στον πολεμικό προϋπολογισμό, δαπανά 30 δισ. για εξοπλισμούς που υπηρετούν τα σχέδια του ΝΑΤΟ, αλλά απορρίπτει λόγω ...δημοσιονομικών περιορισμών τα δίκαια αιτήματα σωματείων και φορέων για ενίσχυση της δασοπροστασίας και πυρόσβεσης.

Το ίδιο κράτος που μέσα σε ένα απόγευμα αποφασίζει 12 νέα μέτρα «κατά της γραφειοκρατίας» για να μη βρίσκει «εμπόδια» η επιχειρηματικότητα, συνεχίζει προκλητικά να επικαλείται «κενά» και «αστοχίες» στο πλαίσιο συντονισμού της κυβέρνησης με την Τοπική Διοίκηση, για να δικαιολογήσει την επιλεκτική ανικανότητά του να προστατέψει τον λαό.

Οι αντιλαϊκές προτεραιότητες και ο χαρακτήρας αυτού του κράτους δεν αλλάζουν. Γι' αυτό χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στις δυνατότητες που υπάρχουν για ουσιαστική προστασία του λαού από φυσικές καταστροφές και στον εφιάλτη του «τρεχάτε ποδαράκια μου», των χιλιάδων καμένων στρεμμάτων, της ατομικής ευθύνης στην αποκατάσταση των ζημιών.

Δεν είναι μοιραίο να καίγεται ο λαός, όπως προσπαθούν να τον πείσουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, επικαλούμενοι από τη μια την κλιματική κρίση και από την άλλη τους δημοσιονομικούς περιορισμούς. Θα πάψει να είναι στο ίδιο έργο θεατής, αν γίνει πρωταγωνιστής στον αγώνα για πραγματική προστασία από τις φυσικές καταστροφές, σε σύγκρουση με τις επιλογές της αστικής τάξης, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις υπηρετούν, το ίδιο το κράτος που εκθέτει σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του.