Τις πιο μαύρες παραδόσεις τους τιμούν οι σοσιαλδημοκράτες στο φόντο της πολεμικής στροφής που παίρνει η καπιταλιστική οικονομία. Ειδικά δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στο συνδικαλιστικό κίνημα, με κεντρικό ρόλο στον εργατοπατερισμό σε ολόκληρη την ΕΕ, τρέχουν ήδη για να ξεπλύνουν και να στηρίξουν όλους τους ματωμένους στόχους του κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικά είναι όσα αναδεικνύονται από τοποθετήσεις της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC), μέλος της οποίας είναι και η ΓΣΕΕ, όπως και της «IndustriAll Europe» (Συνομοσπονδία Εργαζομένων στους βιομηχανικούς κλάδους). Οι συγκεκριμένες διεθνείς οργανώσεις, που αποτελούν την ...dream team των εργοδοτικών συνδικαλιστών, για μία ακόμα φορά στηρίζουν ανοιχτά τις πολεμοκάπηλες αποφάσεις της Κομισιόν και του ΝΑΤΟ.

Από τη μία, δηλαδή, κράτη και κυβερνήσεις της ΕΕ ρίχνουν το σύνθημα «τα κεφάλια μέσα» ενόψει της γενικευμένης πολεμικής προπαρασκευής, και από την άλλη τα συνδικαλιστικά τους τσιράκια αναλαμβάνουν «εργολαβία» να πείσουν τους εργαζόμενους για τα «καλά και συμφέροντα» από τις μπίζνες με τους εξοπλισμούς, αναζητώντας οι άθλιοι και ...κοινωνικό πρόσημο στη χρηματοδότηση του πολεμικού ολέθρου.

Μόλις τον περασμένο Μάρτη, λοιπόν, όταν η Κομισιόν αποφάσιζε το πρόγραμμα «ReArm» των 800 δισ. ευρώ για την πολεμική προετοιμασία, έτρεχε η γενική γραμματέας της «IndustriAll Europe» να δηλώσει τη συμφωνία της σε «επενδύσεις στην ευρωπαϊκή αμυντική παραγωγή», αφού όπως έλεγε έχουν περάσει ...πολλές «δεκαετίες υποεπενδύσεων».

Ταυτόχρονα η εν λόγω εξέφραζε την «ελπίδα» οι πρωτοβουλίες αυτές της ΕΕ «να μην αποβούν σε βάρος της κοινωνικής προόδου και των δικαιωμάτων των εργαζομένων».

Λίγο αργότερα, και συγκεκριμένα στις 25 Ιούνη, ήταν η σειρά της ETUC να παρέμβει, με αφορμή τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Χάγη, όπου αποφασίστηκε η νέα σφαγή των λαϊκών εισοδημάτων για την αύξηση των πολεμικών ΝΑΤΟικών προϋπολογισμών στο 5% του ΑΕΠ. «Η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων υποστηρίζει συντονισμένες και βελτιωμένες πολιτικές ασφάλειας», σημείωνε η ETUC, χειροκροτώντας τη στροφή στην πολεμική οικονομία.

Και επειδή τα κανόνια χρειάζονται και τα ...κορδελάκια τους, η ETUC συμπλήρωνε ότι με τους πολεμικούς αυτούς προϋπολογισμούς «η Ευρώπη συμβάλλει στην εγγύηση της ειρήνης, του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής προόδου σε όλο τον κόσμο».

Μόλις τον περασμένο Μάρτη, μάλιστα, σε «Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ» η ETUC έβαζε την τζίφρα της στη λεγόμενη «Ενωση Αποταμιεύσεων και Επενδύσεων» της ΕΕ, όπου προβλέπεται το χάρισμα των ασφαλιστικών εισφορών και των καταθέσεων των εργαζομένων για να συγκροτηθεί το ταμείο των 800 δισ. της πολεμικής οικονομίας.

Γιατί, όπως έλεγαν ξεδιάντροπα οι Ευρωπαίοι εργατοπατέρες, «είναι ανάγκη να επανέλθει η Ευρώπη σε τροχιά ελκυστική, ανταγωνιστική και φιλική προς τις επενδύσεις».

Δεν πέρασε βέβαια πολύς καιρός από τις παρεμβάσεις αυτές και ήρθε η ίδια η Κομισιόν για να προϋπαντήσει τις ...ελπίδες των παραπάνω εργατοπατέρων, δείχνοντας και πρακτικά πώς εξασφαλίζονται η ανταγωνιστικότητα και η φιλικότητα προς τις επενδύσεις.

Ετσι, η αρμόδια Επιτροπή της ΕΕ επανέφερε την Οδηγία (2003/88) για τη 13ωρη εργάσιμη μέρα, που με τις «παρεκκλίσεις» της μπορεί να ξεχειλώσει κι άλλο, λέγοντας ότι πρέπει να αξιοποιηθεί ειδικά στην «αμυντική» βιομηχανία.

Ακόμα και γι' αυτό βέβαια ήταν έτοιμες οι δύο Συνομοσπονδίες, καθώς σε κοινό τους δελτίο σημειώνουν ότι η παραπάνω κατάπτυστη Οδηγία μπορεί έτσι κι αλλιώς να καλύψει τις ανάγκες των βιομηχάνων. Οπως λένε, η Οδηγία «περιλαμβάνει ήδη διατάξεις και παρεκκλίσεις για περιπτώσεις ανωτέρας βίας που επιτρέπουν ευελιξία σε πραγματικά εξαιρετικές περιστάσεις». Και προσθέτουν ότι «το ισχύον νομικό πλαίσιο παρέχει επαρκές περιθώριο για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης χωρίς να χρειάζεται να ξαναγραφτούν οι κανόνες ή να διευρυνθούν οι εξαιρέσεις».

Το μήνυμα λοιπόν από τον διεθνή εργοδοτικό συνδικαλισμό προς τους βιομηχάνους και τις κυβερνήσεις είναι σαφές: Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να αφοπλίσουν τους εργαζόμενους, για να τους υποτάξουν στην πολεμική στροφή.

Φαίνεται τελικά ότι οι μεγαλύτερες βρωμοδουλειές του ιμπεριαλισμού έχουν και ιδιαίτερες απαιτήσεις για τους «πρόθυμους», που αυτήν την περίοδο αναλαμβάνουν αναβαθμισμένους ρόλους στο πλαίσιο της πολεμικής προπαρασκευής. Και όσο το κεφάλαιο κινείται σε «τροχιά πολεμική», τόσο και η σοσιαλδημοκρατία θα μπαίνει σε «τροχιά ξετσιπωσιάς». Ακριβώς για να μη χαθεί αυτή η «τροχιά», τέτοιες δυνάμεις ποτίζουν τις συνειδήσεις των εργατών με το δηλητήριο ότι η βελτίωση της ζωής τους περνάει μέσα από την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας και οικονομίας. Οτι έχουν να λαμβάνουν από το ιμπεριαλιστικό μακελειό και τη μοιρασιά των κονδυλίων, από τη συμμετοχή, τελικά, στα εγκλήματα εναντίον άλλων λαών.

Οι εργάτες έχουν να διαλέξουν τον δικό τους δρόμο απέναντι σε αυτήν την ξετσιπωσιά. Τον δρόμο της σύγκρουσης με τα σχέδια της αστικής τάξης σε κάθε χώρα. Να μη δεχτούν να γίνουν θύτες σε βάρος άλλων λαών, να μη δείξουν καμία συναίνεση στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και των πολέμων. Τον δρόμο της δράσης μέσα από τα ταξικά τους συνδικάτα, σηκώνοντας ακόμα πιο ψηλά τις σημαίες της αλληλεγγύης και του προλεταριακού διεθνισμού, της σύγκρουσης με τις βρώμικες ενώσεις ΝΑΤΟ - ΕΕ.