Συγκεκριμένα, το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων, σωματεία εργαζομένων και συνταξιούχων, ο Εμπορικός Σύλλογος, η Ενωση Γονέων Δήμου Ιωαννιτών και ο Σύλλογος Γυναικών (μέλος της ΟΓΕ) απηύθυναν το κάλεσμα στους νέους γονείς, από τις γειτονιές μέχρι τους χώρους δουλειάς, διακινώντας την τετρασέλιδη ανακοίνωση της εκδήλωσης.

Παράλληλα, η εκδήλωση σηματοδότησε την έναρξη της καλοκαιρινής δραστηριότητας των σωματείων. Η δραστηριότητα αυτή συνεχίζεται με ημερήσιες εκδρομές σε παραλίες της Ηπείρου και κορυφώνεται με τη μεγάλη εκδήλωση αλληλεγγύης την Τρίτη 26 Αυγούστου, στην πλατεία Χατζή στους Αμπελόκηπους. Πρόκειται για μια πολύμορφη δράση που αναδεικνύει το χάσμα ανάμεσα στο «πώς ζούμε» και στο «πώς θα έπρεπε να ζούμε» με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Ταυτόχρονα, για πολλές λαϊκές οικογένειες των Ιωαννίνων αποτελεί μια «ανάσα» αναψυχής και ψυχαγωγίας μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

«Πώς μπορεί ένα πάρκο να γίνει τόσο όμορφο, από τη μια στιγμή στην άλλη, μόλις γεμίσει με παιδιά που παίζουν και γελούν; Πώς μπορεί να γίνει ξαφνικά τόσο μικρό, που να μη χωράει τόση πολλή ζωή;». Με αυτά τα λόγια ο Θανάσης Κονταξής, γραμματέας του Εργατικού Κέντρου, δεν περιέγραψε απλώς την εικόνα του πάρκου - την εξήγησε. Γιατί αυτό που ζωντάνεψε το πάρκο δεν ήταν απλώς μια εκδήλωση με ποιοτικές δραστηριότητες για το παιδί, αλλά η απάντηση σε μια ασφυκτική πραγματικότητα για τη λαϊκή οικογένεια. Μια εικόνα που θύμισε τι είναι εφικτό όταν η ανάγκη συναντά τη συλλογική προσπάθεια.

«Τι σημαίνει για ένα παιδί να "μετράει τ' άστρα"; Οχι να παπαγαλίζει τύπους, αλλά να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του», σημείωναν οι διοργανωτές - και αυτό ακριβώς προσπάθησαν να ζωντανέψουν. Το κινητό πλανητάριο, το τηλεσκόπιο και η έκθεση για την Ιστορία της διαστημικής εξερεύνησης έγιναν σημεία αναφοράς για εκατοντάδες παιδιά που ήρθαν σε επαφή με την επιστήμη όχι από μια οθόνη, αλλά με όλες τις αισθήσεις τους. Πειράματα φυσικής και απλά υλικά, όπως η πλαστελίνη και το ξύλο, με τη ζωντανή συμμετοχή των εκπαιδευτικών των Λαϊκών Μαθημάτων Αλληλεγγύης, απέδειξαν ότι η μάθηση μπορεί να είναι μια όμορφη εμπειρία, κατά τη διάρκεια της οποίας τα παιδιά προβληματίζονται, ακούνε, μαθαίνουν, αφομοιώνουν, ανατρέπουν λαθεμένες αντιλήψεις, κατακτούν βήμα - βήμα τη γνώση.

Εκείνο το απόγευμα στο Αλσος φάνηκε τι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε παιδί. Κι όμως, η πραγματικότητα λέει το αντίθετο... Οι διοργανωτές επισημαίνουν: Από τη μία, ο πλούτος της γνώσης, οι δυνατότητες της τεχνολογίας, η επαφή των παιδιών με την επιστήμη. Από την άλλη, παπαγαλία, πίεση, ένα σχολείο που εξοντώνει αντί να μορφώνει. Από τη μία, η αύξηση της παραγωγικότητας και η δυνατότητα για λιγότερες ώρες δουλειάς. Από την άλλη, εξαντλημένοι γονείς, ωράρια - λάστιχο, δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα.

Αυτόν τον σύγχρονο μεσαίωνα παρουσίασε στην ομιλία του ο Θ. Κονταξής. Δεν είναι υπερβολή - είναι η καθημερινότητα χιλιάδων λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους. Ιδιαίτερη ήταν η αναφορά του στην εξοργιστική επιχειρηματολογία της κυβέρνησης ότι οι εξαντλητικές βάρδιες δεν θα είναι «καθημερινό φαινόμενο». «Και τις μέρες που λείπουμε 13 ώρες από το σπίτι, τα παιδιά τι θα τα κάνουμε;», ήταν το ερώτημα που έθεσε. «Μπορεί να είναι κανείς γονιός εκ περιτροπής; Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι... Δεν είμαστε μηχανές. Δεν θα παραδώσουμε στα παιδιά μας αυτήν την πραγματικότητα», τόνισε.

Παράλληλα, θύμισε ότι με πολλούς από τους παρευρισκόμενους έχουν ξαναβρεθεί μαζί: Στην απεργία για τα Τέμπη, σε διαδηλώσεις για τα Εργασιακά, σε δράσεις αλληλεγγύης. Και όλα αυτά - επεσήμανε - τα οργανώνουν εργαζόμενοι με οικογένειες, άγχη, υποχρεώσεις. Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του. Οχι γιατί περισσεύει χρόνος, αλλά γιατί η συλλογική προσπάθεια είναι η μόνη απάντηση.

Οι εικόνες από τη Γάζα δεν είναι μακρινές. Τα παιδιά τις κουβαλούν ήδη - στις ζωγραφιές τους, στα ερωτήματά τους. Κάθε πόλεμος έχει τη δική του Γκουέρνικα. Και τα παιδιά αυτής της γιορτής τη ζωγράφισαν με την ψυχή τους. Με τα ψηφιδωτά τους, ζωντάνεψαν τα περιστέρια του Πικάσο. Και στη δική τους «Λωρίδα της Γάζας» - μια μεγάλη λωρίδα χαρτιού - έβαλαν χρώμα στη ζωή: Χαμόγελα, παιχνίδια, σχολεία, νοσοκομεία και πάρκα. Μέσα από τη δημιουργικότητά τους, έδειξαν ότι έχουν τη δύναμη να ξαναχτίσουν όσα οι ιμπεριαλιστές γκρεμίζουν. Τη δύναμη να φτιάξουν έναν νέο κόσμο.

Η παιδική χορωδία τραγούδησε με όλη της τη δύναμη τον «Μικρό λαό» του Μίκη Θεοδωράκη και τον «Μέρμηγκα» του Μάνου Λοΐζου. Στη συνέχεια πήρε τη σκυτάλη το σκιoθέατρο του Αγάπιου Αγαπίου, το «Σχολείο της Ειρήνης». Δεν ήταν μόνο παιδικές δραστηριότητες. Ηταν μάθημα αλληλεγγύης, ειρήνης, διεθνισμού.

Και την ίδια ώρα τα σωματεία απευθύνονταν στους γονείς. Να μη συνηθίσουν τη φρίκη που βλέπουν στις οθόνες. Να μην αποδεχτούν τα 13ωρα, την αποξένωση από τα παιδιά τους, τη δουλειά ήλιο με ήλιο στο όνομα του πολέμου και των αναγκών της οικονομίας. Να μη σιωπήσουν. Να παλέψουν. Για να μην έχει καμία θέση η Ελλάδα στο σφαγείο των ιμπεριαλιστών. Για να κλείσουν οι βάσεις, να σταματήσει η εμπλοκή. Για να υπερασπιστούν τα παιδιά τους - τη μόρφωση, τη ζωή, το μέλλον που τους αξίζει.