Εμβληματικό είναι το αντεργατικό νομοσχέδιο για τη 13ωρη δουλειά που παρουσιάστηκε από το υπουργείο Εργασίας και αναμένεται το επόμενο διάστημα να μπει στη διαδικασία της διαβούλευσης. Και μπορεί η κυβέρνηση να το παρουσιάζει σαν μερικές ακόμα «ρυθμίσεις» που διευκολύνουν την «ευελιξία», ή που απλά «επεκτείνουν ένα υπάρχον καθεστώς», αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για μια ακόμα τομή στη διαχρονική επιδίωξη για ένταση της εκμετάλλευσης. Σημειώνεται ότι, ενώ τα προηγούμενα αντεργατικά μέτρα στόχευαν στο ξήλωμα του συλλογικού δικαίου, και αφού πια η εργοδοσία σε μεγάλο βαθμό έχει ξεμπερδέψει π.χ. με τις ΣΣΕ και όσα αυτές κατοχύρωναν, το νέο νομοσχέδιο διαλύει και ό,τι κατοχυρωνόταν ως «ατομικό δικαίωμα». Αφού δηλαδή οι κυβερνήσεις ξεμονάχιασαν τους εργαζόμενους απέναντι στον εργοδότη, τώρα του δίνουν και περισσότερα όπλα για να μπάζει στις ατομικές διαπραγματεύσεις τις πιο αρρωστημένες επιδιώξεις χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα.

Υπενθυμίζεται ότι στο νομοσχέδιο προβλέπεται η 13ωρη δουλειά σε έναν εργοδότη, η 10ωρη εργάσιμη μέρα χωρίς υπερωριακή προσαύξηση στο πλαίσιο της «διευθέτησης», οι πιο φθηνές υπερωρίες, το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου ακόμα και στην εκ περιτροπής εργασία, η ακύρωση ουσιαστικά της καλοκαιρινής άδειας μέσα από τον κατακερματισμό της ετήσιας άδειας αναψυχής κ.ά.

Ολα τα παραπάνω συνθέτουν το βίαιο τέντωμα του εργάσιμου χρόνου, υλοποιώντας απευθείας τις κατευθύνσεις της ΕΕ (Οδηγία 2003/88), με τις οποίες η εργάσιμη βδομάδα δύναται να φτάνει μέχρι και τις 78 ώρες!

Οχι τυχαία το συγκεκριμένο νομοθετικό έκτρωμα έρχεται μόλις λίγες βδομάδες μετά τα καλέσματα της Κομισιόν για επανεξέταση των «παρεκκλίσεων» από την παραπάνω Οδηγία, δηλαδή για περαιτέρω ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, όχι ...«γενικά», αλλά «ειδικά» για την ανάπτυξη της «πολεμικής οικονομίας». Τα επιτελεία της ΕΕ ανησυχούν άλλωστε για το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας», διατυπώνουν ανησυχίες για το πώς θα «πιάσουν τόπο» τα 800 δισ. ευρώ που ετοιμάζονται να ρίξουν για την «πολεμική στροφή» στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο η ΕΕ μίλησε για την ανάγκη να δουλεύουν οι εργαζόμενοι περισσότερες ώρες, να διασφαλιστεί η μέγιστη παραγωγικότητα (με κλειδί και την ευελιξία), κάτι που δεν αφορά προφανώς μόνο τον σκληρό πυρήνα των πολεμικών βιομηχανιών, αλλά το σύνολο της παραγωγής που προσαρμόζεται σε αυτή την κατεύθυνση.

Μιλάμε δηλαδή για τη διαμόρφωση μέσα από επιμέρους ρυθμίσεις και νομοθετικές «τομές» ενός νέου τοπίου στην οργάνωση του χρόνου εργασίας, έτσι που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μονοπωλίων για την επιτάχυνση των εξοπλισμών. Ενα τοπίο, όπου το 8ωρο και ο σταθερός ημερήσιος/εβδομαδιαίος χρόνος δουλειάς θεωρούνται «παρωχημένα», χαρακτηρίζονται ως εμπόδια στον «αγώνα δρόμου» της ΕΕ και των κρατών για την ένταση της πολεμικής προπαρασκευής. Τελικά, ένα τοπίο όπου γίνεται «κανονικότητα» μια αποδομημένη ζωή για τον εργάτη, αναδιαρθρώνεται όλη του η καθημερινότητα, χάνεται η διάκριση μεταξύ εργάσιμου και «ελεύθερου χρόνου», διαλύεται η οποιαδήποτε σταθερότητα του πότε πιάνει δουλειά και πότε σχολάει...

Αν η ένταση της εκμετάλλευσης είναι η μία πλευρά αυτής της επίθεσης, η άλλη είναι η ένταση της κρατικής καταστολής και του αυταρχισμού. Και, καθώς η περίοδος χαρακτηρίζεται από τη βαθιά εμπλοκή κράτους και κυβερνήσεων στα πολεμικά θέατρα, ξεχωρίζει η αγωνία της αστικής τάξης να επιβληθεί το «τα κεφάλια μέσα», να επιβληθεί δηλαδή σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς, να μην αμφισβητείται η εγκληματική αυτή πολιτική. Ιδιαίτερα να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στους ίδιους τους εργαζόμενους στο αστικό κράτος. Γιατί εκτός από την οικονομία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, και σε ένα κράτος που ετοιμάζεται για πόλεμο δεν χωρούν αντίθετες απόψεις.

Αυτή την κατεύθυνση υπηρετεί το δεύτερο νομοσχέδιο που έρχεται μέσα στο κατακαλόκαιρο και μπήκε στη διαδικασία της διαβούλευσης την περασμένη βδομάδα για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο στο Δημόσιο. Πρόκειται για πακέτο μέτρων που ενισχύουν την τρομοκρατία, την ποινικοποίηση της αγωνιστικής δράσης, βαφτίζοντας «παραπτώματα» ακόμα και δράσεις στοιχειώδους διεκδίκησης.

Μια ματιά αν ρίξει κανείς στο ποιοι εργαζόμενοι διώχθηκαν και παραπέμφθηκαν σε πειθαρχικά τους τελευταίους μήνες αρκεί:

Μόλις προχθές έγινε γνωστή η παραπομπή με την «απειλή αργίας» εργαζόμενου στην Αρχαιολογία Αλεξανδρούπολης, επειδή αντέδρασε στην παρουσία ΝΑΤΟικών στο Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο μάλιστα άνοιξε ενώ ήταν κλειστό μόνο γι' αυτόν τον λόγο, για να ξεναγηθούν οι μακελάρηδες.

Πριν από λίγο καιρό δίωξη ασκήθηκε σε δασκάλα στην Αθήνα επειδή έφτιαξε με τους μαθητές της εικαστικό έργο για την Παλαιστίνη, εκφράζοντας την αλληλεγγύη στα παιδιά της Γάζας που σφαγιάζονται.

Στα ίδια πειθαρχικά στέλνονται οι εκπαιδευτικοί που παλεύουν για ένα σχολείο που θα μορφώνει, που παλεύουν ενάντια στην κατηγοριοποίηση και την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών. Αλλη εκπαιδευτικός διώκεται επειδή διεκδίκησε να υπάρχει σχολικός νοσηλευτής στο σχολείο της, ώστε να μη χάνει αδικαιολόγητα μαθήματα ένα από τα παιδιά που τον έχει ανάγκη.

Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι αυτό που σκληραίνει, αυτό που βγάζει τις όποιες μάσκες και όποια περιτυλίγματα έχει, είναι η καπιταλιστική οικονομία και το κράτος του κεφαλαίου. Αποδεικνύεται και με αυτόν τον τρόπο το φανερό νήμα που συνδέει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή σε αυτόν με την «ειρηνική» καπιταλιστική εκμετάλλευση, με τον πόλεμο δηλαδή ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες.

Με αυτόν τον αντίπαλο βρίσκονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους που οργανώνουν την απάντησή τους αυτές τις ημέρες στη νέα αντεργατική επίθεση.

Οσο «πρωτόγνωρα» είναι αυτά τα μέτρα, άλλο τόσο «πρωτόγνωρη» πρέπει να είναι και η οργάνωση της πάλης και της διεκδίκησης, η σύγκρουση για να μην περάσει ο νέος οδοστρωτήρας.

Μια διεκδίκηση που θα φωτίζει τις σύγχρονες δυνατότητες ο εργαζόμενος λαός να ζει όπως του αξίζει στον 21ο αιώνα, με σύγχρονα δικαιώματα και κατακτήσεις, χωρίς ανασφάλεια. Για μια κοινωνία όπου δεν θα γίνεται ούτε «κομμάτια» στην «ιμπεριαλιστική ειρήνη» ούτε «κρέας για κανόνια» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.