Οι καραβιές με πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν το τελευταίο διάστημα στην Κρήτη και αλλού στη χώρα μας, καθώς και η πρόσφατη απέλαση της ευρωενωσιακής αντιπροσωπείας και του Ελληνα υπουργού Μετανάστευσης από το καθεστώς του Χαλίφα Χαφτάρ, ανέδειξαν πολλούς «πεφτοσυννεφάκηδες» και ...αιφνιδιασμένους για την κατάσταση στη Λιβύη. Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντισμού κάνουν σαν τις στρουθοκαμήλους, που χώνουν το κεφάλι μέσα στη γη και νομίζουν ότι δεν τους βλέπει κανείς. Ομως η σημερινή Λιβύη των δύο κυβερνήσεων, της μίας δοτής στα δυτικά, «αναγνωρισμένης διεθνώς», της άλλης στα ανατολικά, υπό τον στρατάρχη Χαφτάρ, και των ποιος ξέρει πόσων πολέμαρχων στην ενδοχώρα, που λυμαίνονται τον τεράστιο λιβυκό φυσικό πλούτο, δεν προέκυψε μια μέρα από παρθενογένεση, ούτε το λιμάνι του Τομπρούκ έγινε τυχαία το σημείο όπου συγκεντρώνονται εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι από πολλές χώρες της Βόρειας Αφρικής και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, τις οποίες έχουν ρημάξει με τις επεμβάσεις και τους πολέμους τους οι ΕυρωΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές.

Αξίζει λοιπόν να μην ξεχνάμε οι παλιότεροι και να γνωρίζουν οι νεότεροι πώς διαλύθηκε η Λιβύη, σε άλλη μια «ανθρωπιστική» επέμβαση των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, για την εγκαθίδρυση της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», όπως αυτές που είχαν προηγηθεί σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και Ιράκ.

Στις 17 Φλεβάρη 2011 πραγματοποιούνταν οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη κατά του καθεστώτος του συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, που ήταν στην εξουσία από το 1969, μετά την ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα 24ωρα μέχρι οι «ειρηνικοί διαδηλωτές», που διαμαρτύρονταν «για τις συνθήκες έγκλειστων συγγενών τους», να μετατραπούν σε ενόπλους που διεκδικούν την εξουσία της χώρας, με ορμητήριο τη Βεγγάζη στα ανατολικά και πρωτοπαλίκαρα αρκετούς πρώην επιτελάρχες του Καντάφι, ανάμεσά τους τον Χαφτάρ, αλλά και στελέχη τζιχαντιστών, που όλοι είχαν προετοιμαστεί στα «φυτώρια» της CIA. Αντίστοιχες κινήσεις γίνονταν και στη δυτική πλευρά της χώρας, στην Τρίπολη.

Η «εξέγερση» στη Λιβύη ήταν ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο των ιμπεριαλιστών, ειδικότερα των Αμερικανών και Ευρωπαίων, όταν το καθεστώς Καντάφι (που μέχρι τότε ήταν «καλός σύμμαχος») επιχείρησε να κλείσει νέες, πιο συμφέρουσες συμφωνίες με ενεργειακά μονοπώλια και να ανοιχτεί και σε συνεργασίες με ρωσικά και κινεζικά μονοπώλια. Ετσι, από την πρώτη στιγμή οι περισσότερες ευρωΝΑΤΟικές κυβερνήσεις έσπευσαν να υιοθετήσουν πολιτικά και να ενισχύσουν στρατιωτικά τη λεγόμενη «δημοκρατική αντιπολίτευση» ενάντια στον Καντάφι. Η Λιβύη γέμισε με πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και στρατιωτικούς συμβούλους, αλλά κυρίως με το βλέμμα στο «ψητό», δηλαδή πώς θα βάλουν στο χέρι τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο της χώρας, με τα δικά τους τσιράκια.

Τελικά, στις 20 Οκτώβρη 2011 ο Καντάφι εκτελείται μπροστά στις κάμερες στην περιοχή της Μισράτα, αφού πρώτα έχει υποστεί βασανιστήρια από τους «απελευθερωτές», του λεγόμενου Μεταβατικού Συμβουλίου, ένα συνονθύλευμα από τζιχαντιστές και πρώην συνεργάτες του, τους οποίους στηρίζουν οι Ευρωατλαντικοί.

Η επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του μη αρεστού καθεστώτος του Καντάφι δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά εντασσόταν στο μεγάλο «κύμα» των «εξεγέρσεων» της «Αραβικής Ανοιξης», εναντίον άλλων μη αρεστών καθεστώτων. Ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 2010 στην Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, στο Μπαχρέιν, στην Υεμένη και κατέληξε με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και τον υπερδεκάχρονο πόλεμο που ακολούθησε, μέχρι την πρόσφατη ανατροπή του Ασαντ, τον Δεκέμβρη του 2024.

Το χάος που επικράτησε στη συνέχεια, με τις δύο κυβερνήσεις στην «απελευθερωμένη» Λιβύη, έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθεί από διάφορες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της περιοχής και κάπως έτσι προέκυψε και η παρέμβαση της Τουρκίας, το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο που υπέγραψε η δοτή «αναγνωρισμένη διεθνώς» κυβέρνηση της Τρίπολης και εξετάζει να αναγνωρίσει και το καθεστώς του Χαφτάρ, μέσω του λεγόμενου κοινοβουλίου στα ανατολικά.

Οσο για τον Χαφτάρ, που η κυβέρνηση της ΝΔ τον παρουσίαζε ως «σύμμαχο» πριν έναν χρόνο, ξεκίνησε από τον λιβυκό στρατό, επιτελάρχης του Καντάφι, στη συνέχεια, το 1990, διαφοροποιήθηκε και μαζί με μια ομάδα στρατιωτικών πήγαν στις ΗΠΑ, όπου εκπαιδεύτηκαν από τη CIA, για να επιστρέψουν για την ανατροπή του Καντάφι. Από το 2019 εμφανίζεται ως «πολέμιος» των «Αδελφών Μουσουλμάνων», και με την τότε προέλαση προς την Τρίπολη, κατά της κυβέρνησης που στηρίζει η Τουρκία. Τότε τον είχαν στηρίξει για τα δικά τους συμφέροντα η Ρωσία, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στη συνέχεια παζαρεύει με όλους και εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες και μετανάστες, με τελευταία εξέλιξη την πιθανή αναγνώριση του τουρκολιβυκού μνημονίου. Ο βίος και η πολιτεία του δηλαδή μιλάνε από μόνα τους...

Η «Αραβική Ανοιξη» πάτησε στην αγανάκτηση και διαμαρτυρία που υπήρχε, ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης στις συγκεκριμένες χώρες και της ανισομετρίας που τη χαρακτήριζε, καθώς και των περιορισμών σε δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες από αστικά καθεστώτα που, βέβαια, μια χαρά συνεργάζονταν με όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Αξιοποιήθηκε από αστικές δυνάμεις που επιδίωκαν την αλλαγή των κυβερνήσεων, και στηρίχθηκε από τους Ευρωατλαντικούς πρώην συμμάχους αυτών των καθεστώτων.

Τα «κινήματα» αυτά δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή είχαν τη στήριξη μεγάλων πολυεθνικών ομίλων. Χαρακτηριστική - αν και όχι μοναδική - είναι η περίπτωση του επιχειρησιακού διευθυντή της «Google» σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, που εμφανίστηκε ως ο «ήρωας» της «εξέγερσης» της πλατείας Ταχρίρ στο Κάιρο της Αιγύπτου, και από πολλά αστικά ΜΜΕ και τους απανταχού οπορτουνιστές η «Αραβική Ανοιξη» παρουσιάστηκε ως γνήσια επανάσταση.

Ολες αυτές οι κινήσεις αποδείχθηκαν προσπάθειες τμημάτων των αστικών τάξεων να εκσυγχρονίσουν το πολιτικό σύστημα, παρατείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια και ξαναμοιράζοντας την «πίτα», στο πλαίσιο ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Την περίοδο εκείνη, από το 2011 έως το 2014 και την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, και στη χώρα μας αστικές δυνάμεις και από κοντά κάθε είδους οπορτουνιστές τότε, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκθείαζαν τις «νέες επαναστάσεις».

Μόνο το ΚΚΕ είχε επισημάνει από την πρώτη στιγμή - βάζοντας στο κάδρο τη «μεγάλη εικόνα» του διαρκώς κλιμακούμενου ανταγωνισμού των ΗΠΑ και ΕΕ με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, οδών μεταφοράς τους και των σφαιρών επιρροής - ότι αυτές οι εξελίξεις τελικά θα γυρίσουν κατά των λαών, όπως και έγινε.

14 χρόνια μετά, η «άνοιξη» έχει γίνει «βαρύς χειμώνας» για τους λαούς σε όλα τα επίπεδα. Οχι μόνο δεν ενίσχυσαν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, όχι μόνο δεν κέρδισαν την κυριαρχία και την ανεξαρτησία τους, αλλά αντίθετα εντάθηκαν η καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα, η ιμπεριαλιστική επιβολή, η καταλήστευση του φυσικού πλούτου των χωρών, διαδικασία που πληρώνουν με βαρύ φόρο αίματος οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Τα καραβάνια των ξεριζωμένων γιγαντώθηκαν, την ίδια ώρα που αυξήθηκαν οι πνιγμένοι και οι σκοτωμένοι στη Μεσόγειο και στους φράχτες της ντροπής που έχει υψώσει η ΕΕ, και υπολογίζονται σε χιλιάδες κάθε χρόνο.

Η περίπτωση της Λιβύης αναδεικνύει και την υποκρισία όλων των αστικών δυνάμεων στη χώρα μας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλων που αναγορεύουν την ΕΕ σε μέρος της λύσης για το Μεταναστευτικό - Προσφυγικό, ενώ είναι η αιτία του προβλήματος.

Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 2011 περηφανευόταν για το ότι συνέβαλε στην επέμβαση στη Λιβύη. Την 1η Σεπτέμβρη 2011 έγινε η «Διεθνής Διάσκεψη Φίλων της Λιβύης», στο Παρίσι, με στόχο τη διανομή της «λείας» από το ιμπεριαλιστικό μακελειό που είχε προηγηθεί σε βάρος του λιβυκού λαού. Στη διάσκεψη συμμετείχαν συνολικά 60 αντιπροσωπείες, 13 αρχηγοί κρατών και 19 πρωθυπουργοί, ανάμεσά τους ο Γ. Παπανδρέου εκ μέρους της Ελλάδας, η Χ. Κλίντον, η Α. Μέρκελ, ο Μπαν Κι Μουν του ΟΗΕ, οι επικεφαλής του ΝΑΤΟ και του Αραβικού Συνδέσμου, καθώς και αντιπροσωπείες από την Τυνησία και την Αίγυπτο. Παίρνοντας τον λόγο στη διάσκεψη ο Ελληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είπε μεταξύ άλλων: «Οπως γνωρίζετε, η Ελλάδα γειτνιάζει άμεσα με τη Λιβύη και από την πρώτη στιγμή παρείχαμε ενεργό στήριξη, μέσω της βάσης και της υποδομής που διαθέτουμε στη Σούδα (...) και συμμετείχαμε σε επιχειρήσεις, μέσω των διαφόρων ελληνικών αεροπορικών βάσεων»!

Σε αυτήν του τη στάση είχε τη στήριξη της ΝΔ. Ο τότε αντιπρόεδρος της, Δημήτρης Αβραμόπουλος, τον Μάρτη του 2011, όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί των ΝΑΤΟικών στη Λιβύη με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είχε χαρακτηρίσει την απόφαση αυτή «ορθή, αν και καθυστερημένη» και πρόσθετε: «Η Ελλάδα, αρωγός σε αυτήν την παρέμβαση της Συμμαχίας, καλείται να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο, θέτοντας τις υπηρεσίες της στη συλλογική προσπάθεια για την εμπέδωση της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή». Και κατέληγε: «Οι αγωνιζόμενοι δημοκράτες πολίτες της Λιβύης έχουν στο πλευρό τους τους δημοκρατικούς λαούς του κόσμου. Είναι βέβαιο ότι η δημοκρατική αυγή για όλους τους πολίτες της Λιβύης δεν θα αργήσει».

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της υπεύθυνης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ρένας Δούρου, έλεγε ότι «η Λιβύη ζει ιστορικές στιγμές, καθώς γίνεται ένας ακόμη κρίκος της "αραβικής άνοιξης": Είναι η τρίτη χώρα, μετά από την Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου ένα αυταρχικό, αποκομμένο από τον λαό καθεστώς ανατρέπεται από λαϊκή εξέγερση».

Επίσης, το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ ευχαριστούσε τότε την Ελλάδα για το ότι «η βάση της Σούδας είναι "κλειδί" στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ στην περιοχή, και η σημασία της φάνηκε στη διάρκεια της επιχείρησης "Unified Protector" στη Λιβύη».

Η στήριξη και η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς από όλες τις επόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απογειωθεί τα χρόνια που ακολούθησαν. Η χώρα μας, με τις δεκάδες βάσεις, από τη Σούδα έως την Αλεξανδρούπολη, έχει γίνει ορμητήριο και θύτης σε βάρος άλλων λαών, αλλά και πιθανός στόχος αντιποίνων από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.

Δεν γίνεται επομένως, όταν τα θύματα όλων αυτών των επεμβάσεων - όπου συμμετέχει ενεργά η Ελλάδα, για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων - φτάνουν στη χώρα μας, στις περισσότερες περιπτώσεις θέλοντας να μεταβούν σε άλλο προορισμό στην ΕΕ, να αντιμετωπίζονται από όλο το ευρωατλαντικό μπλοκ ως «εισβολείς» και «λαθραίοι». Γιατί είναι απότοκο της δικής τους εγκληματικής πολιτικής, που σπέρνει τον θάνατο, την καταστροφή, τον ξεριζωμό και την προσφυγιά.