Την ίδια ώρα βέβαια που τα λένε αυτά, οι ίδιες τους οι πράξεις τους προδίδουν: Συσκέψεις επί συσκέψεων (αλλά και μετακινήσεις στρατιωτικών υλικών) για την «αντιβαλλιστική» θωράκιση της Σούδας και άλλων βάσεων, συλλήψεις περί «κατασκοπείας», «συναγερμός για την προστασία στόχων» κ.ο.κ. Προς τι λοιπόν όλα αυτά, αφού η χώρα ...δεν εμπλέκεται πουθενά;

Τα ψέματά τους έχουν πραγματικά πολύ κοντά ποδάρια και είναι επικίνδυνα για τον λαό, που μπαίνει στο στόχαστρο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, λόγω της μετατροπής της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο και θύτη σε βάρος άλλων λαών.

Αυτήν την πολιτική υπηρετεί «από την ανάποδη» και η κριτική των υπόλοιπων κομμάτων της εμπλοκής και των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, όπως του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών, στην κυβέρνηση, που την κατηγορούν ότι δήθεν δεν συμμετέχει πιο ενεργά και «δεν έχει αρκετό διπλωματικό κεφάλαιο» για να παρέμβει, ότι επιλέγει τη «λογική του δεδομένου συμμάχου», από την οποία κάθε φορά η χώρα βγαίνει πιο υποβαθμισμένη και χωρίς επαρκή ανταλλάγματα.

Eurokinissi

Γιατί η πραγματικότητα είναι - όπως τόνιζε η Απόφαση της ΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: «Η ελληνική αστική τάξη, με ιδιαίτερη επιθετικότητα, υπερασπίζεται και προωθεί τα στρατηγικά της συμφέροντα αυτοτελώς και μέσα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά και την ενδυνάμωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, για την αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και στην περιοχή, ως ισχυρός ενεργειακός - μεταφορικός κόμβος, διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων.

Αυτούς τους στόχους υλοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, όλων των αστικών κομμάτων, εμπλέκοντας τη χώρα στους ΝΑΤΟικούς και ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, στον ρόλο του θύτη κατά άλλων λαών, βάζοντας τον ελληνικό λαό σε μεγάλους κινδύνους, στο στόχαστρο αντιποίνων αντίπαλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Βεβαίως, όπως και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, στους κόλπους της αστικής τάξης της χώρας υπάρχουν και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που πλήττονται από τις εξελίξεις, δυσφορούν, επιδιώκουν "διορθωτικές κινήσεις", εκφράζουν προβληματισμούς για την "άνευ όρων" - όπως οι ίδιοι χαρακτηρίζουν - συμμετοχή στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό και ζητούν να διατηρηθούν οι σχέσεις με τη Ρωσία.

Η πολιτική της εμπλοκής του αστικού κράτους διαπερνά όλες τις κυβερνήσεις, συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα, αποκτά χρόνο με τον χρόνο ποιοτικά και πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά, προειδοποιεί ακόμα και για άμεση συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο μέτωπο, σε πολεμικές συγκρούσεις».

Την ίδια ώρα η εμπλοκή και οι συνέπειές της δεν περιορίζονται στο στρατιωτικό σκέλος, όπως άλλωστε έδειξε και το «άγχος» των αστικών επιτελείων από την πρώτη στιγμή για το τι σηματοδοτεί η κλιμάκωση της πολεμικής αναμέτρησης για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, οι εκτιμήσεις για την επίδραση στον Τουρισμό, στο Εμπόριο, στο ενεργειακό κόστος κ.ο.κ.

Οπως σημείωνε και η Απόφαση της ΚΕ: «Βεβαίως, το στρατιωτικό σκέλος έχει την αυτοτελή και ιδιαίτερη σημασία του. Ομως η εμπλοκή κάθε κράτους στον πόλεμο δεν πρέπει να ταυτίζεται μόνο με τη στρατιωτική δράση. Αφορά επίσης τη στροφή όλης της οικονομίας στις πολεμικές ανάγκες:

Αφορά τη "στρατιωτικοποίηση" τομέων της οικονομίας που έχουν στρατηγικό χαρακτήρα και συνδέονται με νέες μορφές πολέμου, όπως ο κυβερνοπόλεμος, π.χ. τηλεπικοινωνίες, πληροφορική κ.ά. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη σύμβαση του ΟΤΕ-UNISYSTEMS με το ΝΑΤΟ για παροχή υπηρεσιών υποστήριξης των συστημάτων πληροφοριών και ασφάλειας της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Αφορά αναπροσαρμογές σε όλους τους κλάδους στη βάση των πολεμικών αναγκών και ιδιαίτερα κλάδων στρατηγικής σημασίας (π.χ. Ενέργεια, Μεταφορές), αλλά και από τη φαρμακοβιομηχανία μέχρι τη βιομηχανία τροφίμων και την αγροτική παραγωγή, τις Κατασκευές και τον ρόλο τους στον πόλεμο αλλά και στην ανοικοδόμηση.

Η Ελλάδα ήδη εμπλέκεται ενεργά στον ενεργειακό πόλεμο ΕΕ - Ρωσίας, με τις κυρώσεις και τα σχέδια μεταφοράς φυσικού αερίου και ηλεκτρικού ρεύματος απ' την Ανατολική Μεσόγειο στην ΕΕ, καθώς και στο σχέδιο του κάθετου διαδρόμου που διαπερνά τα Βαλκάνια.

Αντίστοιχα σημαντική είναι η εμπλοκή στον ανταγωνισμό των εμπορικών δρόμων (π.χ. με το ατλαντικό σχέδιο της "Εγνατίας των λιμανιών").

Γενικότερα, στην ιεράρχηση και επιλογή της κατασκευής δρόμων μεταφοράς και μεγάλων υποδομών για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας συμπεριλαμβάνονται κριτήρια της "γεωπολιτικής αναβάθμισης" για ειρηνική, αλλά και πιθανά πολεμική χρήση.

Οι εξελίξεις σε αυτόν τον τομέα απαιτούν συνεχή παρακολούθηση. Οπως και η εκτίμηση της αρνητικής επίδρασης στον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας από μια επέκταση της πολεμικής σύγκρουσης στην ευρύτερη περιοχή, λόγω του μεγάλου ειδικού βάρους του τουριστικού τομέα.

Η εργατική τάξη και οι σύμμαχες με αυτή λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις στους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων και στους αγρότες έχουν ήδη πείρα για τις οικονομικές επιπτώσεις από την πολεμική προετοιμασία και εμπλοκή (...) Η εξασφάλιση της εργατικής συναίνεσης, η προσπάθεια υλικής ενσωμάτωσης στους στόχους της πολεμικής οικονομίας, της συμμαχίας της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα, καθώς και το καθεστώς αυταρχισμού, που θα ενισχυθεί στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς, αξιοποιώντας τις πολεμικές συνθήκες, είναι άμεσες επιπτώσεις της πολεμικής προετοιμασίας».

Ξεχωριστή αναφορά έκανε και στο γεγονός πως «τα ίδια τα αστικά επιτελεία αναγνωρίζουν ότι οι συνθήκες γενίκευσης του πολέμου σημαίνουν συνθήκες κρίσης για το αστικό κράτος, τη δυνατότητα καταστολής και ενσωμάτωσης, τη συνοχή των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως π.χ. η ΕΕ. Γι' αυτόν τον λόγο επεξεργάζονται σχέδια και μηχανισμούς συνολικής ενσωμάτωσης των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νεολαίας στην πολεμική προετοιμασία, στο όνομα της "συμμετοχής στην αντιμετώπιση κρίσεων και στην ενίσχυση της ετοιμότητας", όπως αποτυπώνεται σε πρόσφατες εκθέσεις της ΕΕ.

Βιώνουμε από σήμερα κινήσεις με στόχο την προσαρμογή όλης της κοινωνίας στις πολεμικές συνθήκες, αλλά κυρίως την προετοιμασία της βαθύτερης εμπλοκής στον πόλεμο. Νέα μέτρα καταστολής και αυταρχισμού που παίρνονται με διάφορες αφορμές...».

Στην προσπάθεια να καλλιεργείται ο εφησυχασμός, αλλά και η λογική του λαού - θεατή των εξελίξεων, οι πρόσφατες πολεμικές συγκρούσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ με το Ιράν παρουσιάστηκαν περίπου ως «σκηνοθετημένες» και «ελεγχόμενες», ακόμα και ως «προαποφασισμένο παιχνίδι ισχύος».

Γίνεται μάλιστα προσπάθεια να εμφανιστεί ότι όλα γίνονται για «εσωτερική κατανάλωση». Ο μεν Νετανιάχου βομβαρδίζει τάχα «ελεγχόμενα» για να αποφύγει τις εκκρεμούσες δίκες και καταδίκες, το δε Ιράν «απαντά» για να δείξει ότι έχει στρατιωτική ετοιμότητα και ότι μπορεί να διεξάγει πόλεμο ενάντια σε ΗΠΑ και Ισραήλ, ενώ ο Τραμπ εμπλέκεται «τόσο - όσο» για να μοσχοπουλήσει μια «νίκη - εξπρές», δείχνοντας «αποφασιστικότητα και πυγμή».

Ως «τεκμήριο» της παραπάνω λογικής παρουσιάζονται οι παράλληλες επαφές που υπήρχαν ανάμεσα στις εμπλεκόμενες κυβερνήσεις, το γεγονός ότι το Ιράν είχε προλάβει να πάρει μέτρα για να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις των πληγμάτων, όπως και ότι οι πύραυλοί του στην αμερικανική βάση στο Κατάρ έπεσαν κατόπιν «ειδοποίησης».

Το γεγονός βέβαια ότι οι 1.000 άνθρωποι που σκοτώθηκαν σε αυτές τις συγκρούσεις παρουσιάζονται περίπου ως «παράπλευρη απώλεια» μιας «πολεμικής σκηνοθεσίας» αποκαλύπτει το μέγεθος της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Είναι μια προπαγάνδα που φανερώνει τον κυνισμό του συστήματος, ομολογώντας ανοιχτά ότι ακόμα κι όταν οι λαοί δεν ξεκληρίζονται «για τ' αφέντη το φαΐ», θα εξοντώνονται σε υποτιθέμενες «σκηνοθετημένες εχθροπραξίες».

Το κύριο είναι ότι ισχυρισμοί όπως οι παραπάνω παρουσιάζουν τις συγκρούσεις αυτές ως «μη πόλεμο», ενώ στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που τα περιλαμβάνει όλα: Και «προληπτικά πλήγματα» και βομβαρδισμούς δίχως έλεος. Και «επίδειξη ισχύος» και «ελεγχόμενα αντίποινα». Και «άσφαιρα πυρά» για να ελέγχονται αντιδράσεις και «διπλωματία» με φόντο τα συντρίμμια, που θα δημιουργεί από τώρα «χώρο» για την επόμενη φάση της κλιμάκωσης.

Μήπως όμως είναι ιστορικά πρωτόγνωρες τέτοιου είδους «παράξενες» πολεμικές αντιπαραθέσεις; Κάθε άλλο. Οι λαοί έχουν τεράστια πείρα. Ειδικά στα προεόρτια γενικευμένων συρράξεων περιλαμβάνονται τέτοια επεισόδια, που πλασάρονται απλά ως «μοχλοί πίεσης» για συμβιβασμούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο λεγόμενος «παράξενος πόλεμος», δηλαδή η περίοδος από τον Σεπτέμβρη του 1939 μέχρι τον Μάη του 1940. Οπου, αν και Μ. Βρετανία και Γαλλία έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία μετά την εισβολή της τελευταίας στην Πολωνία, εντούτοις δεν πέφτει τουφεκιά. Αντίθετα, όλοι συνασπίζονται (οι «εμπόλεμοι») ενάντια στην ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Σοβιετο-Φινλανδικού Πολέμου τον χειμώνα του 1939...

Μπορεί λοιπόν να προπαγανδίζεται ότι «θα τη σκαπουλάρουμε», ότι «κανέναν δεν συμφέρει ο πόλεμος, οπότε δεν θα γίνει», όμως αποδεικνύεται το ακριβώς αντίθετο, αφού ο πόλεμος έρχεται ως συνέχεια της όξυνσης των ανταγωνισμών, που είναι αντικειμενικοί.

Οσο κι αν το ξορκίζουν τα επιτελεία τους, η πολεμική κλιμάκωση έχει τη δική της δυναμική και αυτή έχει ήδη ξεκινήσει. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι σε αυτήν τη φάση είναι μόνιμο το στοιχείο της όξυνσης, που θα περιλαμβάνει και προσωρινές «υφέσεις» ή αλλαγές στον τρόπο που θα εκφράζεται η όξυνση. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από το «ταμείο» που μπορεί να κάνει ο λαός για τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία και την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα, επιβεβαιώνοντας ότι η τάση είναι αυτή της κλιμάκωσης.

Το πιστοποιούν οι 56 ενεργές πολεμικές διαμάχες με συνολικά 92 χώρες που είναι σε εξέλιξη σήμερα, οι περισσότερες από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η προετοιμασία για γενίκευση του πολέμου αποτυπώνεται στην άνοδο των εξοπλισμών που καταγράφεται σε 108 χώρες, και μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι όλα αυτά τα σύγχρονα οπλικά συστήματα φτιάχνονται για να γίνουν ...σκραπ.