Κινηματογραφική εβδομάδα στον απόηχο της ιστορικής συναυλίας που διοργάνωσαν η ΚΕ του ΚΚΕ και η οικογένεια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο, και δεν θα μπορούσαμε παρά να τιμήσουμε για ακόμα μια φορά την τεράστια προσφορά του τόσο στον ελληνικό όσο και στον διεθνή κινηματογράφο. Εχουν γραφτεί πολλά για την προσφορά και τις διακρίσεις του, κι ακόμα είναι τόσο λίγα για να περιγράψουν το μεγαλείο της μουσικής του. Με χίλιους τρόπους ακούσαμε προχτές τις μελωδίες και τα τραγούδια του Μίκη από το κινηματογραφικό στερέωμα. «Φαίδρα», «Δρόμοι παλιοί», «Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή», «Ομορφη πόλη», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Ζορμπάς»... Ο Μίκης Θεοδωράκης, αν και δεν κατάφερε, λόγω των συνθηκών, να ξεδιπλώσει τη δημιουργία του σε μεγάλο αριθμό ταινιών, άφησε ένα πολύ δυνατό αποτύπωμα στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Δίκαια θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς συνθέτες όλων των εποχών δίπλα στον Νίνο Ρότα και τον Ενιο Μορικόνε. Οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες και τα σημαντικότερα στούντιο σε Ευρώπη και Αμερική τον ζητούσαν διακαώς προσφέροντάς του πολλά χρήματα και ακόμα μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση, όμως εκείνος ήταν με την καρδιά και την ψυχή του «ταμένος» στους αγώνες του ελληνικού λαού, δεν μπορούσε «να αφήσει τον γάμο να πάει για πουρνάρια», όπως έλεγε. Ακόμα και οι πιο σπουδαίες του μελωδίες γράφονταν στο πλαίσιο των αγώνων του ίδιου και του λαού μας. Αυτό το καλοκαίρι, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων, έχουμε δει και θα δούμε πολλά αφιερώματα στο κινηματογραφικό έργο του. Σπουδαίες ταινίες, ανάμεσά τους και αρκετές που έρχονται πολύ σπάνια στην ελληνική διανομή. Αναζητήστε τες με κάθε ευκαιρία.

«Ο Θεοδωράκης στη μεγάλη οθόνη». Από χτες ξεκίνησε το μεγάλο αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, για να τιμήσει τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Ελληνα συνθέτη. Το κινηματογραφικό αφιέρωμα «Ο Θεοδωράκης στη μεγάλη οθόνη» θα διαρκέσει έως την Κυριακή 29 Ιουνίου στον θερινό κινηματογράφο «Λαΐς». Στο πλαίσιο του αφιερώματος, η Ταινιοθήκη θα προβάλλει καθημερινά έως και τις 29 Ιουνίου αγαπημένες ταινίες σε μουσική Θεοδωράκη: Το «Ζ» και την «Κατάσταση Πολιορκίας» του Κώστα Γαβρά, τη «Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν, τη «Συνοικία το όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη, την «Εύα» της Μαρίας Πλυτά και το ντοκιμαντέρ του Αστέρη Κούτουλα «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη». Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης http://www.tainiothiki.gr.

Τούτη η κινηματογραφική εβδομάδα δεν έχει τίποτα αξιόλογο να μας δώσει. Για ακόμα μια φορά η εβδομάδα σώζεται από τις επανεκδόσεις αυτής αλλά και των προηγουμένων εβδομάδων και τις ξεχωριστές προβολές της. Ετσι παρακολουθούμε την «Αποστροφή» (Repulsion, 1965) του Ρόμαν Πολάνσκι, την «Αποστολή» (The Mission, 1986) του Ρολάν Ζοφέ και το εκπληκτικό «O Ανθρωπος που Γνώριζε Πολλά» (The Man Who Knew Too Much, 1956 )του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Η πρώτη ταινία γυρίστηκε στην Αγγλία το 1934. Ο Χίτσκοκ την ξαναγύρισε σε έγχρωμο φιλμ το 1956, με τον Τζέιμς Στιούαρτ και την Ντόρις Ντέι. Ο Χίτσκοκ δήλωσε πως η πρώτη ταινία έγινε από έναν ταλαντούχο ερασιτέχνη και η δεύτερη από έναν επαγγελματία. Αξίζει την προσοχή μας. Χίτσκοκ είναι αυτός!

Ούτε «Η Τζέιν Οστεν με Κατέστρεψε» της Λορά Πιανί μας ενθουσίασε, είναι μια κλασική, συμβατική κομεντί, που δεν φέρνει τίποτα καινούργιο στο είδος. Οσο κι αν αγαπάμε την Τζέιν Οστεν, περιμέναμε τουλάχιστον μια μεγαλύτερη σπουδή στο όνομά της και όχι ένα αναμενόμενο σενάριο με happy end.

Ο «Θάνατος της Μπελ» του Μπενουά Ζακό, που στηρίχτηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ζωρζ Σιμενόν, αν και έχει ατμόσφαιρα μυστηρίου, αν και δεν σε αφήνει στιγμή να μην αμφιβάλλεις για τον ένοχο, βλέποντας πόσο καλά κρύβεται, είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών. Αυτό βεβαίως οφείλεται στον έξυπνο τρόπο που είναι δομημένο το ίδιο το μυθιστόρημα, που δεν θα μπορούσε να δώσει ένα σενάριο χωρίς στιβαρή δομή. Ομως η μεταφορά του στο σήμερα αφενός ξενίζει τον θεατή που περιμένει να δει την εποχή, τα σκηνικά, τα κουστούμια, τις ιδιαιτερότητές της, ακόμα και την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του '50, και αφετέρου με τα υλικά που είναι φτιαγμένο δεν καταφέρνει να περάσει τις αδιόρατες λεπτομέρειες που κάνουν μια ταινία μυστηρίου μοναδική. Eίναι κάπως σαν να βλέπουμε μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι να έρχονται στο σήμερα. Δυστυχώς σε αυτά τα ζητήματα ο παρελθών χρόνος και η περιγραφή μιας άλλης εποχής παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο κλίμα της ταινίας και στην πιστότερη αποτύπωση της λογοτεχνίας.

Η «Δίκη Ενός Σκύλου» της Λετίσια Ντος είναι εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες και ενώ έχει πολλά θετικά στοιχεία και αρκετές δόσεις χιούμορ, αυτό εξατμίζεται από τη μέση και μετά, και η ταινία γίνεται κάπως σαν γαλλική καλοκαιρινή ταινία της ελληνικής διανομής, δηλαδή νερόβραστη. Αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι ότι τα ζωάκια συντροφιάς στο γαλλικό Δίκαιο, όπως μας λέει η ταινία, αντιμετωπίζονται ως πράγματα, δηλαδή ως κάτι άψυχο, γεγονός που για παράδειγμα τα κάνει να ταξιδεύουν μαζί με τις αποσκευές στα αεροπλάνα κ.λπ. Τα τελευταία χρόνια τα ζώα συντροφιάς αντιμετωπίζονται πολύ καλύτερα από το νομικό σύστημα και απολαμβάνουν μεγαλύτερης νομικής προστασίας από τα υπόλοιπα ζώα. Στη δίκη που πραγματοποιείται όμως, επιχειρείται να δικαστεί ένας σκύλος όπως ένας άνθρωπος, ως έλλογο ον με συνείδηση. Οπως καταλαβαίνουμε, αυτό δεν είναι εφικτό, άρα και ολόκληρη η ταινία είναι στηριγμένη στο παράλογο. Στην ταινία είναι σαν να αποσείεται η ευθύνη του ανθρώπου και κυρίως του κράτους απέναντι στα ζώα... Λες και η σκηνοθέτρια προσπάθησε, αλλά έπεσε η ίδια στην παγίδα των επιχειρημάτων της.

Λίγα λόγια και για την πολυαναμενόμενη ταινία «F1: Η Ταινία» του Τζόζεφ Κοζίνσκι. Πραγματικά ο σκηνοθέτης του «Top Gun: Maverick» μας δίνει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα σε εικόνα και ήχο. Σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία, ήχος είναι λες και βρίσκεται ο θεατής μέσα στη φόρμουλα... Εμείς που παρακολουθήσαμε τη δημοσιογραφική προβολή στην καινούργια αίθουσα IMAX with Laser, μόνο για μια σπουδαία εμπειρία μπορούμε να μιλήσουμε λόγω των προδιαγραφών της παραγωγής αλλά και της αίθουσας. Αλλά... είναι εκείνο το «αλλά» που όλα τα αλλάζει. Πολύ ωραίες και οι συνθήκες παραγωγής, πολύ ωραία και η αίθουσα, αλλά γιατί πραγματικά να δει κανείς την ταινία; Τι έχει να του προσφέρει; Εκτός από ποπ κορν και κόλπα της F1, που απαγορεύονται πια από τους κανονισμούς του αθλήματος, τίποτα παραπάνω. Υπό κανονικές συνθήκες η ομάδα αυτή θα είχε αποκλειστεί, να τα λέμε κι αυτά! Πάμε τώρα στο επίδικο. Το γεγονός του μοναχικού καουμπόη που σώζει την παρτίδα το έχουμε δει και ξαναδεί εκατοντάδες φορές στο παλιότερο αλλά και πρόσφατο σινεμά. Εκεί στηρίζεται το αμερικάνικο όνειρο, στο ποιος θα καταφέρει να ξεχωρίσει από την πλέμπα να σώσει τον κόσμο. Ποιος θα καταφέρει να ξεπεράσει εαυτόν ακόμα και ως γηραλέος εκδικητής να δώσει μαθήματα στους νεότερους. Την έχει κι αυτή την πλευρά το αμερικάνικο όνειρο. Καμιά φορά δεν «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», αλλά τα χρησιμοποιούν για να δώσουν κουράγιο στους μεσήλικες και άνω, ώστε να ξανανιώνουν και να σκίζονται στη δουλειά ως τα γεράματα. Να αφού μπορεί να το κάνει ο Μπραντ Πιτ, με διαλυμένη σπονδυλική στήλη, όλοι μπορείτε ρε γαμώτο. Εκτός από όσα περιγράψαμε παραπάνω, τι ανάγκη είχε η F1 να επενδύσει σε μια τέτοια ταινία; Μήπως έχουν αρχίσει να μειώνονται τα κέρδη και οι θαυμαστές της;

«Σινεμά στις πλατείες 2025». Σήμερα, Παρασκευή 27 Ιουνίου, ξεκινούν οι καθιερωμένες υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους για 12η συνεχή χρονιά. Το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει τόσο αγαπημένες ελληνικές ταινίες όσο και επιλεγμένα φιλμ για παιδιά και νέους - το κοινό στο οποίο άλλωστε απευθύνεται σταθερά το Φεστιβάλ Ολυμπίας, με ιδιαίτερη φροντίδα και εξειδίκευση. Συνολικά, μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθούν 31 κινηματογραφικές προβολές σε όλη την Ηλεία, από τη Μέλισσα μέχρι τη Φιγαλεία (Παύλιτσα). Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις προβολές, μπορείτε να απευθυνθείτε στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ https://olympiafestival.gr