Βοηθός νοσηλευτή στο «Τζάνειο» νοσοκομείο έκανε λάθος μετάγγιση αίματος σε 62χρονη ασθενή που δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή στη ΜΕΘ. Με βάση τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, προέκυψε ότι ο νοσηλευτής ήταν βαθμίδας Διετούς Εκπαίδευσης (ΔΕ), πράγμα που σημαίνει ότι λόγω της υποστελέχωσης καταπατήθηκε οποιοδήποτε επιστημονικό δεδομένο. Στο όνομα της έλλειψης προσωπικού, του να «βγει η βάρδια» στο «Τζάνειο», προέκυψε επίσης ότι ο νοσηλευτής δούλευε - κατά παρέκκλιση του νόμου και της κοινής λογικής - 16 ώρες μέσα σε ένα 24ωρο.

Ιδια η κατάσταση παντού στα νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου. Εκατοντάδες κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού. Οι προσλήψεις που γίνονται - όταν και αν γίνουν - δεν φτάνουν να αναπληρώσουν τα τεράστια κενά. Παγιωμένες παράνομες και ατελείωτες βάρδιες, απόγευμα - πρωί, πρωί - νύχτα. Δύο νοσηλευτές νοσηλεύουν 45 ασθενείς και 10-15 ράντζα στους διαδρόμους. Οι ίδιοι ελάχιστοι νοσηλευτές δουλεύουν σε 2 και 3 διαφορετικά τμήματα. Χρωστάνε χιλιάδες μέρες ρεπό και άδειας.

Η κυβέρνηση, το υπουργείο Υγείας και η διοίκηση του νοσοκομείου ενορχηστρώνουν μία επιχείρηση «ανθρωποφαγίας», μια άθλια προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα του συναδέλφου, ο οποίος παρουσιάζεται σαν «ασυνείδητος», ενώ το λάθος επιχειρείται να φορτωθεί μόνο στον ίδιο. Μάλιστα, η διοίκηση του νοσοκομείου είχε το θράσος να βγάλει δελτίο Τύπου για να ενημερώσει ότι προχώρησε σε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία. Νέοι ...σταθμάρχες.

Σχεδόν 40 χρόνια πριν, στις 4 Μαρτίου 1984, η 18χρονη φοιτήτρια Libby Zion εισήχθη στο νοσοκομείο New York Hospital με πυρετό και σύγχυση. Χωρίς να είναι γνωστό το ιστορικό της (λήψη του αντικαταθλιπτικού φαρμάκου φαινελζίνη - μη αναστρέψιμος, μη εκλεκτικός αναστολέας της μονοαμινοξειδάσης), οι εφημερεύοντες ειδικευόμενοι γιατροί της χορήγησαν παυσίπονο μεπεριδίνης (πεθιδίνη, συνθετικό οπιοειδές). Η αλληλεπίδραση των δύο φαρμάκων οδήγησε την ασθενή σε εκδήλωση συνδρόμου σεροτονίνης, η κατάστασή της επιδεινώθηκε ραγδαία, με αποτέλεσμα να υποστεί καρδιοαναπνευστική ανακοπή και να καταλήξει την επόμενη μέρα.

Ο πατέρας της, Sidney Zion, κατηγόρησε το νοσοκομείο για αμέλεια, εστιάζοντας στην υπερβολική κόπωση των ειδικευόμενων ιατρών και την έλλειψη επαρκούς επίβλεψης. Η υπόθεση προκάλεσε ευρεία δημόσια κατακραυγή και οδήγησε σε δικαστικές διαμάχες, κατά τις οποίες αποδείχτηκε ότι οι ειδικευόμενοι της υπόθεσης δούλευαν 30 ώρες συνεχόμενα (!!!) και μάλιστα χωρίς την παρουσία ειδικευμένου γιατρού.

Η υπόθεση οδήγησε στη σύσταση της «Επιτροπής Bell», η οποία πρότεινε σημαντικές αλλαγές στην εκπαίδευση των ιατρών (και οι οποίες υιοθετήθηκαν από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης το 1989), όπως μέγιστη συνεχόμενη εργασία 24 ωρών και υποχρεωτική παρουσία επιμελητή ιατρού ανά πάσα στιγμή. Κάπως έτσι καθιερώθηκαν τα «ρεπό».

40 χρόνια αργότερα, να που όλες οι κυβερνήσεις μάς γυρίζουν πίσω, αφού όχι μόνο δεν εφαρμόζουν το πάγιο αίτημα του υγειονομικού κινήματος για ανθρώπινα ωράρια εργασίας, αλλά συνεχώς και με το πρόσχημα των «εκτάκτων αναγκών», το ρεπό, οι ανθρώπινες βάρδιες, οι άδειες γίνονται άγνωστες λέξεις. Παραβιάζονται συστηματικά ακόμα και αυτές οι ελάχιστες δικλίδες ασφαλείας που προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία. Εκατοντάδες ειδικευόμενοι εφημερεύουν χωρίς ειδικευμένο συνάδελφο, γιατί απλούστατα τέτοιος δεν υπάρχει. Εκατοντάδες βοηθοί νοσηλευτών κάνουν αλλότρια καθήκοντα γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν νοσηλευτές που θα έπρεπε να τα αναλάβουν.

Ας το σκεφτούν λοιπόν καλύτερα την επόμενη φορά:

• Οι κυβερνήσεις που θέλουν να εφαρμόσουν την απαράδεκτη αξιολόγηση, που έχει σκοπό την κατάργηση της μονιμότητας, τις απολύσεις, το κλείσιμο μονάδων και δομών, το απαράδεκτο ωράριο που σμπαραλιάζει τις ζωές μας και προβλέπει 70 ώρες δουλειά τη βδομάδα.
• Το υπουργείο και οι διοικήσεις των νοσοκομείων, που δίνουν αλλεπάλληλα «εντέλλεσθε» και αναγκάζουν το προσωπικό σε παράνομες βάρδιες.
• Οι διευθυντές των υπηρεσιών και κλινικών, που αρνούνται να παραχωρήσουν ρεπό και άδεια.
• Οι ίδιοι οι συνάδελφοι, που φοβούνται ή δεν μιλάνε, επειδή νομίζουν ότι με την υπερεργασία προσφέρουν περισσότερα στους ασθενείς τους.

Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως τα αιτήματα των υγειονομικών και των ασθενών πρέπει να είναι κοινά. Οταν οι γιατροί δουλεύουν με ανθρώπινους ρυθμούς, προστατεύεται ο ασθενής από έναν κατάκοπο και άρα επικίνδυνο γιατρό. Οταν υπάρχουν αρκετοί νοσηλευτές, ο ασθενής θα έχει αξιοπρεπέστερη και χαμηλότερου ρίσκου νοσηλεία. Η Libby Zion χάθηκε. Ας μην την ξεχάσουμε.

ΥΓ: Για την ιστορία, οι ειδικευόμενοι ιατροί του New York Hospital της υπόθεσης του 1984 απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες για εγκληματική αμέλεια. Τι θα γίνει με τον νοσηλευτή του «Τζάνειου»;