Η ομιλία του εξάλλου με ευκολία ακουγόταν σε κάποιο συνέδριο των Δημοκρατικών των ΗΠΑ (στελέχη των οποίων, άλλωστε, όπως ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάντερς, που μεταξύ άλλων δεν έβγαλε άχνα για την Παλαιστίνη, μίλησαν στη μάζωξη του Τσίπρα), με το μόνο «προοδευτικό» που έχει να είναι η «σάλτσα» με την οποία επιχείρησε να τυλίξει τη μούχλα των προτάσεών του περί «δημοκρατικού καπιταλισμού», αστικού κράτους που θα στέκεται στο πλευρό του λαού, καπιταλιστών που θα δίνουν το ...κατιτίς τους «για την πατρίδα» και δισεκατομμυριούχων που «δεν θα είναι υπεράνω νόμου» (!), καπιταλιστικής ανάπτυξης που τάχα θα ωφελεί τους εργαζόμενους. Μόνο ότι θα ανατέλλει ο ήλιος από τη δύση δεν είπε, επιχειρώντας με τέτοια χοντρά παραμύθια να στήσει στα πόδια του ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» και ένα «νέο όραμα που θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει» ώστε ο λαός να πηγαίνει «από τον Αννα στον Καϊάφα» της αστικής διαχείρισης και, μετά τα μνημόνια, τώρα να συρθεί και στα πολεμικά και λοιπά πεδία των μαχών του κεφαλαίου.

Αυτά άλλωστε περιλαμβάνονται και στον πυρήνα των προτάσεων για «ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανασυγκρότησης με ορίζοντα πενταετίας», και επειδή ακριβώς είναι ίδια με όσα υπηρετούν και τα άλλα αστικά κόμματα και η κυβέρνηση, ο Τσίπρας έβγαλε από την ντουλάπα τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Ετσι, μιλώντας για «κλεπτοκρατία» και «τεχνο-ολιγάρχες» - ακριβώς για να κρύψει τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης, που βρίσκεται στο DNA του συστήματος που υπηρετεί - ζήτησε έναν «νέο πατριωτισμό» εναντίον τους και έθεσε την πλαστή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα «στην πατρίδα μας και στα πλούτη τους», αφού ως γνήσιος αστός πολιτικός επιχειρεί να σβήσει την πραγματική διαχωριστική γραμμή, που βρίσκεται στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Στη βάση λοιπόν αυτής της πλαστής διαχωριστικής γραμμής ζήτησε μια «ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία που θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα, θα αγγίζει όσους έχουν γυρίσει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα, θα απαντά στην ακροδεξιά δημαγωγία και θα δίνει κίνητρο στους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ». Με στόχο, προφανώς, αυτή η συμμαχία να «μαντρώσει» ξανά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, για να βγάλει από τα όποια ζόρια το αστικό πολιτικό σύστημα, εξαπατώντας τον λαό.

Ο Αλ. Τσίπρας, ο άνθρωπος που ως πρωθυπουργός μπροστά στον Τραμπ τον είχε αποκαλέσει «διαβολικά καλό», ισχυρίστηκε χτες ότι «η επανεκλογή Τραμπ ανατρέπει το ίδιο πλαίσιο που οικοδομήθηκαν οι διεθνείς σχέσεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» και «νομιμοποιεί θέσεις και πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια τη φιλελεύθερη δημοκρατία».

Στη βάση της ξεθωριασμένης του πρότασης ήταν οι ύμνοι στην τετραετία ΣΥΡΙΖΑ παρά τα όσα σώρευσε στην πλάτη του λαού, τα εγκώμια στις ΝΑΤΟικής κοπής διευθετήσεις τύπου Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και οι όρκοι πίστης στην ΕΕ, την οποία ξέπλυνε χυδαία, υποστηρίζοντας ότι αυτή - που ταΐζει την ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία και κάνει πλάτες στους Ισραηλινούς δολοφόνους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της - μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας, και ότι πρέπει να αποκτήσει «ικανότητα αποτροπής ισχυρή» αλλά όχι «στη βάση μιας πολεμικής οικονομίας, που εντείνει την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση και βοηθάει τις εταιρείες αμυντικής βιομηχανίας να πλουτίζουν»!

Ο Αλ. Τσίπρας πρόβαλε στη θέση του σύγχρονου μπαμπούλα την ακροδεξιά, η οποία εκμεταλλεύεται την όξυνση των ανισοτήτων, κατάπιε όμως αμάσητη την ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας για την εξέλιξη αυτή, αφού υπηρέτησε καλύτερα από τα καθαρόαιμα κόμματα του κεφαλαίου τη στρατηγική που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του και, βέβαια, όπως και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίστασε και να συγκυβερνήσει μαζί τους.

Ολα αυτά για να βγάλει ξετσίπωτα λάδι τον καπιταλισμό, αφού όπως είπε απευθυνόμενος στον λαό ο εχθρός είναι «ένα μοντέλο αυταρχικού καπιταλισμού και ένα μοντέλο ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, απέναντι στον δημοκρατικό καπιταλισμό» και ο κίνδυνος «να γίνουν τα κράτη Ανώνυμες Εταιρείες αυτών που κυβερνούν και των ολιγαρχών που τους στηρίζουν». Οπότε το κάλεσμα στον λαό είναι να σπεύσει να υπερασπιστεί ...το αστικό κράτος, που υπηρετεί «από κατασκευής» τις Ανώνυμες Εταιρείες και τα κέρδη τους, τσακίζοντας τον λαό, με τον Τσίπρα να ζητάει «έναν νέο ηθικό, κοινωνικό και οικονομικό πατριωτισμό» και «ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο εργαζομένων, δημόσιας διοίκησης και οικονομικών φορέων».

Από τις πλέον προκλητικές και ντροπιαστικές στιγμές της εκδήλωσης ήταν η επίκληση της ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνίας των Πρεσπών - που έριξε κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών και μάντρωσε άλλη μια χώρα στην ιμπεριαλιστική συμμαχία - περίπου ως μοντέλου που θα έπρεπε να υλοποιηθεί και στην Παλαιστίνη...

Εκτός Βουλής είναι από χτες με ομόφωνη απόφαση του Εκλογοδικείου οι τρεις βουλευτές του φασιστικού μορφώματος των «Σπαρτιατών», Βασίλης Στίγκας, Πέτρος Δημητριάδης και Αλέξανδρος Ζερβέας. Αποφασίστηκε πως οι έδρες θα παραμείνουν κενές και δεν θα καταληφθούν από αναπληρωματικούς βουλευτές. Οπως αναφέρθηκε, «οι διατάξεις του νόμου 345 /1976 δεν προβλέπουν σε περίπτωση ακύρωσης ανακήρυξης βουλευτή λόγω συμμετοχής του σε πολιτικό κόμμα με υποκρυπτόμενο αρχηγό που συνιστά την εκλογική παράβαση της εξαπάτησης του εκλογικού σώματος την ανακατανομή της βουλευτικής έδρας σε υποψήφιους βουλευτές άλλων πολιτικών κομμάτων. Οι επίμαχες έδρες των καθών οι ένσταση βουλευτών παραμένουν κενές».

Υποκρυπτόμενος αρχηγός είναι ο Ηλ. Κασιδιάρης, ο χρυσαυγίτης, ναζιστής, καταδικασμένος για την κακουργηματική πράξη της ένταξης και διεύθυνσης της εγκληματικής οργάνωσης.

Η εξέλιξη αυτή εξυπηρετεί την κυβέρνηση της ΝΔ, που πλέον θα έχει πλειοψηφία με 149 βουλευτές.

Σε σχόλιό του για την απόφαση του εκλογοδικείου σχετικά με το κόμμα των «Σπαρτιατών», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Η Απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου κρούει ανοιχτές θύρες, αφού από την πρώτη στιγμή ήταν δεδομένη και φανερή - και μάλιστα με δηλώσεις των ίδιων των βουλευτών τους - η στήριξη του καταδικασμένου Κασιδιάρη στο φασιστικό αυτό μόρφωμα.

Η εξέλιξη τη δεδομένη χρονική στιγμή και αφού έχουν προηγηθεί απανωτές αναβολές και αντικρουόμενες τοποθετήσεις από άλλα δικαστήρια, όπως ο Αρειος Πάγος, δεν είναι άσχετη από τις ευρύτερες εξελίξεις στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Αποτυπώνεται για μια ακόμα φορά η χρησιμότητα των ναζιστικών - φασιστικών μορφωμάτων για το σύστημα, το οποίο άλλοτε δίνει αέρα στα πανιά τους για να εντείνεται η καταστολή απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και να χύνουν το εθνικιστικό και ρατσιστικό τους δηλητήριο και άλλοτε τα "μαζεύει".

Επιβεβαιώνεται ότι μόνο η πάλη του οργανωμένου εργατικού κινήματος σε κάθε χώρο δουλειάς, εκπαίδευσης, σε κάθε γειτονιά, μπορεί να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το φασιστικό δηλητήριο και το σύστημα που το γεννά και το θρέφει».