RIZOSPASTIS

«Η ζωή του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, από τα νιάτα έως την προχωρημένη ηλικία που έφθασε, ήταν άρρηκτα δεμένη με πρωτοπόρα δράση, στο πεδίο της ταξικής πάλης, εκεί που τελικά κρίνονται όλα», σημείωσε εισαγωγικά ο Γ. Τσιούτρας, τονίζοντας: «Τον τίτλο του λαϊκού ηγέτη τον κατέκτησε επάξια, με τη συμμετοχή του στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, στον ένοπλο αγώνα της ΕΑΜικής Αντίστασης, στον ένοπλο ταξικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού, στον αγώνα μέσα από τις φυλακές και τις εξορίες», αλλά και σε συνθήκες φαινομενικά πιο εύκολες, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

RIZOSPASTIS

Αναφερόμενος στο γεγονός πως στην ιστορία του κάθε αγωνιστή υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές, μίλησε για τις κρίσιμες στιγμές της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, υπογραμμίζοντας πως «τότε που ακόμη και επιφανείς ηγέτες πολλών Κομμουνιστικών Κομμάτων υποχώρησαν και αναδιπλώθηκαν, ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης αποτέλεσε μια από τις εξαιρέσεις του κανόνα. Εμεινε όρθιος, υπεράσπισε το ΚΚΕ, κόντρα σε εκείνους που μεθόδευαν τη διάλυσή του με τη βοήθεια και την παρασκηνιακή συμμετοχή αστικών δυνάμεων. (...)

Ηταν αποφασιστική η συμβολή του στη λεγόμενη "πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ", το 1990, καθώς και στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1991), τότε που επιχειρήθηκε η "μεγάλη έφοδος" για τη διάχυση του ΚΚΕ στον τότε Συνασπισμό. Τότε που το Κόμμα μας χτυπήθηκε από μέσα, στο όνομα της "ανανέωσης", που σήμαινε την προσαρμογή του ΚΚΕ στο σύστημα.

Ελεγε χαρακτηριστικά: "Ποια ανανέωση σύντροφοι; Υπάρχει ανανέωση και ανανέωση. Υπάρχει η επαναστατική ανανέωση που στηρίζεται στις θεμελιακές αρχές του κομμουνισμού. Υπάρχει και η ανανέωση που ζητάει το καινούργιο όχι μέσα στα πλαίσια των αρχών, αλλά πέρα από αυτές, ακόμα και ενάντιά τους. (...) Επικαλούνται τις εξελίξεις στον κόσμο, αλλά ξεχνάνε τις επιδιώξεις των αντιπάλων σχετικά με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτές δεν άλλαξαν. Αυτά επιβάλλουν όχι χαλάρωση, αλλά δυνάμωμα της ενιαίας έκφρασης και δράσης, το δυνάμωμα της πειθαρχίας και της τήρησης του Καταστατικού. Η τήρηση του Καταστατικού είναι ο κύριος δείκτης της αφοσίωσης του κομμουνιστή στην υπόθεση του κομμουνισμού"».

Ενώ σημείωσε πως «ο σύντροφος Χαρίλαος δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ήταν δυνατό να γίνει και το παραμικρό θετικό σε τούτο τον τόπο, δίχως την ύπαρξη του ΚΚΕ και την ισχυροποίηση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος, τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν γέννημα - θρέμμα του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ και οι ηρωικοί αγώνες του τον ανέδειξαν σε ηγέτη, τον οποίο εκτιμούσαν όχι μόνο οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, αλλά και πολλοί εργαζόμενοι που δεν ταυτίζονται με την ιδεολογία του Κόμματός μας».

Ο ομιλητής επεσήμανε ακόμη πως «τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, η αγωνιστική ανιδιοτέλεια, η αρετή τού να είσαι αλύγιστος μπροστά στις δυσκολίες και τα προσωρινά ανυπέρβλητα εμπόδια δεν είναι δυνατόν ή δεν είναι καθόλου εύκολο να έχουν διαχρονικότητα, να ισχυροποιούνται και να αναπτύσσονται, σε οποιεσδήποτε συνθήκες και απότομες στροφές, αν δεν προκύπτουν από τον συνδυασμό της πείρας της ταξικής πάλης και των λαϊκών αγώνων με τη γνώση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, την επεξεργασία της πείρας της ταξικής πάλης, με εργαλείο τη θεωρία μας, την επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής, την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. (...) Η έννοια της επαναστατικότητας δεν ταυτίζεται αποκλειστικά και μόνο με τις αρετές του ηρωισμού και της αυτοθυσίας, ούτε εξαντλείται με τα επαναστατικά συνθήματα και την έκθεση των γενικών αρχών και ιδεών μας. Προκύπτει, αναπαράγεται και αναπτύσσεται στη διαλεκτική σχέση της θεωρίας και της πράξης».

Ξεχωριστή αναφορά έκανε και στο γεγονός ότι «ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης υπερασπίστηκε την προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στον 20ό αιώνα, ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ενωσης, στα κοινωνικά δικαιώματα των λαών, στην ειρήνη, στην πάλη για έναν κόσμο απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γνώρισε από κοντά τη φροντίδα τους ως πολιτικός πρόσφυγας, αλλά και τη διεθνιστική συνεισφορά τους στα επαναστατικά και στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών.

Είχε βαθύτατη πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει ό,τι και να γίνει, ότι είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί, όπως έλεγε, "ο καπιταλισμός οξύνει και δεν μπορεί να λύσει τα λαϊκά προβλήματα. Και αχάριστοι και ανιστόρητοι όσοι επιχαίρουν για τη διάλυση της ΕΣΣΔ.(...)"!.

Και συνέχιζε: (...) Εμ, αυτή η καραμέλα περί τέλους των ιδεολογιών! Παρά το μεταφυσικό της περιεχόμενο, δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό, όχι μόνο δεν εξασθενούν, τώρα που διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση αλλά και δυναμώνουν. Και κατατρώγουν τα ίδια τα σπλάχνα του. Ούτε ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, ούτε το τέλος του κομμουνισμού έφτασε, για τον απλούστατο λόγο ότι οι λαοί δεν πρόκειται να παραιτηθούν από το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία, από τους αγώνες για τον σοσιαλισμό...».

Στη συνέχεια ο Γ. Τσιούτρας αναφέρθηκε στις σημερινές εξελίξεις, στη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με την Ιστορία να «διδάσκει ότι τέτοιες ανακατατάξεις δεν έγιναν ποτέ αναίμακτα», τη στροφή της ΕΕ στην πολεμική οικονομία, την οποία στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα και στη χώρα μας, σημειώνοντας: «Σήμερα συσσωρεύονται στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν σε απότομες αλλαγές και μεταβολές» και από αυτήν τη σκοπιά «χρειάζεται και ανάλογη ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική ετοιμότητα και προετοιμασία που καλλιεργείται καθημερινά σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Στην προσπάθεια αυτή είναι κρίσιμη η εξαγωγή συμπερασμάτων μέσα από τη μελέτη των ιστορικών γεγονότων, της Ιστορίας του ΚΚΕ, του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος.

Το πρώτο βασικό και διαχρονικό συμπέρασμα είναι οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να μην εγκλωβίζονται στα σχέδια, στις συμμαχίες, στους στόχους των αστικών τάξεων.

Με αυτό το κριτήριο, και σήμερα το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και οργανώνει τη μάχη αντίθεσης στην εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στα ΝΑΤΟικά σχέδια, εναντιώνεται στις αστικές κυβερνήσεις που προωθούν αυτήν την εμπλοκή και στα αστικά κόμματα που τη στηρίζουν. Δηλώνει ότι οι λαοί δεν πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο ληστών. (...)

Το δεύτερο βασικό συμπέρασμα είναι ότι όσο είναι αναγκαίο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου το εργατικό - λαϊκό κίνημα με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος να οργανώσει την πάλη για την υπεράσπιση του λαού, της ζωής του και των δικαιωμάτων του σε όλες τις συνθήκες απέναντι στην αστική τάξη, εγχώρια ή εισβολέα, άλλο τόσο κρίσιμο είναι αυτός ο αγώνας να μη μείνει στα μισά, αλλά να φτάσει στο τέλος, δηλαδή στην πάλη για διέξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην εξουσία. (...)

Με αυτό το κριτήριο, σήμερα το ΚΚΕ τονίζει ότι η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, σημειώνει ότι σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής εμπλοκής και κήρυξης πολέμου το ζητούμενο για τα λαϊκά στρώματα είναι όχι η "εθνική ενότητα" με το αστικό καθεστώς, αλλά η ταξική αναμέτρηση με την ίδια την αστική τάξη, εγχώρια και ξένη, με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Και στους σημερινούς πολέμους η στάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος είναι καθοριστική για την πορεία ανασύνταξης του επαναστατικού εργατικού κινήματος, για να δοθεί διέξοδος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προς όφελος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Γι' αυτό το ΚΚΕ παλεύει για την αποφασιστική ανασύνταξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, το ξεπέρασμα της κρίσης του».

Ενώ αναφερόμενος στα λόγια του Χαρίλαου, πως «ούτε η κομμουνιστική ιδεολογία τελείωσε, όπως διακηρύσσουν ορισμένοι, ούτε ο δρόμος της κοινωνικής εξέλιξης έκλεισε και σταμάτησε στον καπιταλισμό. Ολα θα αλλάξουν! Μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια. Ομως τελικά όλα θα αλλάξουν. Θα αλλάξουν και θα έρθει μια άλλη ζωή, μια ζωή δίκαιη, της δημιουργίας, η ζωή του σοσιαλισμού», ο ομιλητής τόνισε πως «τώρα χρειάζεται εργατικό - λαϊκό κίνημα χειραφετημένο από το κράτος, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους, από τις αυταπάτες για έναν δήθεν αδιάφθορο ή "λιγότερο άδικο" καπιταλισμό. (...)

"Ουτοπία" είναι ότι μπορεί να διορθωθεί ο καπιταλισμός. Η ανατροπή του συστήματος, η πάλη για τον σοσιαλισμό, η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι ανάγκη της εποχής μας.

Με κοινωνική - κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στα λιμάνια, στη βιομηχανία, στα εργοστάσια, στις μεταφορές, ώστε να λειτουργούν με κριτήριο τις ανάγκες του λαού. Για να ανήκει ο πλούτος στους παραγωγούς του.

Με κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, ώστε όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης να αξιοποιούνται με σκοπό την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής για τον εργαζόμενο λαό. (...)

Με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού, που θα είναι στηριγμένη στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους εκπαίδευσης (...)».

«Για αυτήν την κοινωνία αξίζει να παλέψουμε με κάθε θυσία, με όλες μας τις δυνάμεις!», τόνισε ο Γ. Τσιούτρας, συμπληρώνοντας πως «τους αγωνιστές του λαού και του Κόμματός μας τους τιμάμε κάθε μέρα, με τις επιλογές και τον αγώνα μας, κόντρα σε κάθε δυσκολία και τραβώντας πάντα μπροστά. Αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η σπορά, που έριξαν οι παλιότεροι σύντροφοί μας, είναι βαθιά, τίμια και δυνατή. Κάρπισε και θα καρπίζει.

"Ο δρόμος μας αρχινά, από 'κει που ο δικός σας τελειώνει". Σας καλούμε σ' αυτόν τον δρόμο, τον δρόμο της ρήξης, της ανατροπής.

Αυτή είναι και η έμπρακτη τιμή στη μνήμη του συντρόφου Χαρίλαου. Συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη».