Η ημερίδα έκλεισε έναν κύκλο δραστηριοτήτων όλου του προηγούμενου χρόνου, που περιλάμβανε κεντρική εκδήλωση, συγκεντρώσεις και συσκέψεις, εξορμήσεις και συλλογή υπογραφών, δραστηριότητα που είχε απήχηση και συνάντησε το ενδιαφέρον και την αποδοχή ανθρώπων κάθε ηλικίας.

Η κεντρική εισήγηση έγινε από την πρόεδρο της κεντρικής διοίκησης της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, Τούλα Μητσέα. Ακολούθησαν παρεμβάσεις από: Τον Νίκο Παπαγεωργάκη, ιστορικό, υπεύθυνο του Επιμορφωτικού Κέντρου «Χαρίλαος Φλωράκης», με θέμα «Τι πλήρωσαν ΟΔΓ και Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Τι πλήρωσε στην Ελλάδα η ΟΔΓ και τι λέει σήμερα». Τον Γιώργο Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, με θέμα «Οι οφειλόμενες γερμανικές υποχρεώσεις και η "αλλαγή" της Ιστορίας». Τον Νότη Μαριά, πρώην ανεξάρτητο ευρωβουλευτή και βουλευτή Ηρακλείου, καθηγητή Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με θέμα «80 χρόνια από τη Διάσκεψη του Πότσνταμ: Οι πολεμικές επανορθώσεις - αποζημιώσεις και οι διεθνείς οργανισμοί». Την Φιλιώ Τόλια, διδάκτορα ιστορικό, συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον, τα προγράμματα και οι στόχοι του. Το νήμα που τα συνδέει με το ιστορικό παρελθόν της Γερμανίας». Τον Διονύση Δρόσο, ομότιμο καθηγητή του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, με θέμα «Η ηθική υποχρέωση της Γερμανίας για την αποκατάσταση των εγκλημάτων σε βάρος του λαού». Τον Λευτέρη Νικολάου - Αλαβάνο, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, με θέμα «Η δράση του ΚΚΕ στο πλαίσιο της ΕΕ για τις πολεμικές επανορθώσεις - αποζημιώσεις». Και την Διαμάντω Μανωλάκου, βουλευτή του ΚΚΕ, με θέμα «Το πόρισμα της Βουλής και η αξία του».

Επίσης πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με τους Ελένη Μπέλλου και Λουίζα Ράζου, μέλη του ΠΓ, Δημήτρη Γόντικα, Στέφανο Λουκά και Χριστίνα Σκαλούμπακα.

Στην εισήγηση τονίστηκε μεταξύ άλλων ότι «80 χρόνια μετά παραμένουν ανεκπλήρωτες οι δίκαιες αξιώσεις του λαού μας για τις πολεμικές επανορθώσεις - αποζημιώσεις τις οποίες οφείλει η Γερμανία για όσα προξένησε η εγκληματική ναζιστική δράση. Είναι χρέη προς τον λαό μας (...) Πρόκειται για διεθνές ζήτημα, αφού οι πολεμικές αποζημιώσεις επιβλήθηκαν από τη Διεθνή Διάσκεψη των Παρισίων το 1946 για να επουλώσουν τις τεράστιες πληγές που άνοιξε στους λαούς ο Β' ΠΠ (...) Η Γερμανία θεωρεί ότι αυτές οι οφειλές έχουν παραγραφεί, γιατί η διαδικασία στη Μόσχα δεν ήταν διεθνής συνδιάσκεψη. Αρνείται να πληρώσει τα χρέη της και προβάλλει ψευδώς ότι απέναντι στην Ελλάδα έχει εκπληρώσει την υποχρέωση (...) το θέμα των γερμανικών πολεμικών οφειλών είναι ανοιχτό και είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Η διεκδίκηση για την υλική επανόρθωση είναι ευθύνη και αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη γερμανική πλευρά.

(...) Οι αστικές κυβερνήσεις είναι με τη δέσμευση για την προώθηση των κοινών συμφερόντων των αστικών τάξεων των δύο χωρών, στο πλαίσιο των συμμαχικών τους σχέσεων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ετσι, η διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις παραμένει ανέξοδος διακηρυκτικός στόχος που διατυπώνεται από πολιτικούς παράγοντες κατά καιρούς.

Μόνο το ΚΚΕ και η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ έχουν αδιάκοπη διεκδικητική δράση διαχρονικά, με αλλεπάλληλες πολύμορφες παρεμβάσεις στην ελληνική Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο».

Στην εισήγηση γίνεται ειδική αναφορά στη διαστρέβλωση της Ιστορίας, καθώς σημειώνεται ότι «συκοφαντούν τον μεγαλειώδη απελευθερωτικό, ταξικό αγώνα για να σπέρνουν απογοήτευση. Για να βρίσκει έδαφος η λογική "τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει"», στηλιτεύεται δε η προσπάθεια από γερμανικές και ελληνικές κυβερνήσεις «να θολώσουν την ιστορική μνήμη, πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για να προωθούνται η αντιλαϊκή πολιτική, η πολεμική προετοιμασία και η εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», μέσα από πρωτοβουλίες όπως το «Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον» ή το «Ελληνογερμανικό Ιδρυμα Νεολαίας», ενώ το πρόγραμμα «Μνήμες Κατοχής» στοχεύει κι αυτό στην παραχάραξη της Ιστορίας, μέσα από τη διδακτική ύλη στα σχολεία.

Και καταλήγει: «Σήμερα, σε έναν κόσμο που φλέγεται (...) ο λαός μας πρέπει να επαγρυπνεί και να παρεμβαίνει αποφασιστικά για την απεμπλοκή της χώρας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές βάσεις, να επιστρέψουν τα ελληνικά στρατεύματα που δρουν εκτός συνόρων, για την έξοδο της Ελλάδας από ΝΑΤΟ και ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της φτώχειας, των κρίσεων και των πολέμων. 80 χρόνια μετά το έπος της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών γίνεται φανερό ότι η διέξοδος από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν είναι η επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Η διέξοδος είναι ο αγώνας για την ήττα της εγχώριας και κάθε ξένης αστικής τάξης. Είναι το άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, του απάνθρωπου καπιταλισμού. Είναι η πάλη για ένα σοσιαλιστικό μέλλον, όπου η κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών θα είναι ο σκοπός οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας».

Ο Ν. Παπαγεωργάκης υπογράμμισε πως «οποιαδήποτε συμφωνία υπογράφουν οι καπιταλιστές αποτελεί μόνο έναν στιγμιαίο συμβιβασμό, που η κάθε πλευρά ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες, τον συσχετισμό δυνάμεων και την ισχύ της θα προσπαθεί να τον τροποποιεί προς όφελός της. Αυτό ισχύει και στις διεθνείς συμβάσεις, είτε για τις καταδίκες των πολεμικών επιθέσεων είτε για τις λεγόμενες πολεμικές επανορθώσεις. Το μόνο που μπορεί να τους βάλει φρένο είναι ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός. Εως τότε, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατάμε το θέμα στην επικαιρότητα, για να μην ξεχαστεί».

Ο Γ. Μαργαρίτης σημείωσε σκωπτικά: «Η τραγική για τον λαό μας περίοδος της Κατοχής, οι αιματηροί αγώνες του ενάντια στον κατακτητή αποσιωπώνται και διασύρονται - είτε δεν υπήρξαν ποτέ είτε αποτελούν μάλλον "εγκλήματα πολέμου" (...) Μην απορήσει κανείς εάν μετά από λίγα χρόνια η Γερμανία ζητήσει πολεμικές επανορθώσεις από την Ελλάδα. Στα γερμανικά στρατιωτικά νεκροταφεία της τελευταίας "φιλοξενούνται" 16.000 Γερμανοί κατακτητές. Από αυτούς 5 με 6 χιλιάδες "έπεσαν θύματα" της Αντίστασης, του ΕΛΑΣ (...) Σε τελευταία ανάλυση, οι ισχυροί του κόσμου μάς υπαγορεύουν συνήθως το περίφημο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο του Πολέμου σύμφωνα με τις εκάστοτε δικές τους ανάγκες.

Για εμάς τους "παρακατιανούς", το δίκιο του λαού μας απαιτεί την καταβολή πολεμικών επανορθώσεων για την εισβολή, την Κατοχή και τα δεινά που προκάλεσε η Γερμανία στην Ελλάδα. Δεν θα το ξεχάσουμε, δεν θα το συμψηφίσουμε, δεν θα το ευτελίσουμε σε "αμοιβαίο τραύμα". Με κάτι τέτοια ας ασχοληθούν οι απόγονοι των δοσιλόγων, που φαίνεται πως αρκετοί από αυτούς κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ειδικά στον ακαδημαϊκό χώρο».

Η Δ. Μανωλάκου επεσήμανε ότι στο ΚΚΕ «εδώ και δεκαετίες δεν σταματήσαμε, με Ερωτήσεις, Επερωτήσεις, Επίκαιρες Ερωτήσεις, να θέτουμε προς όλες τις κυβερνήσεις και να κρατάμε σε επικαιρότητα το ζήτημα. Πάντα βάζαμε από την αρχή το κύριο ερώτημα: Τι σχέδιο έχει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και ποια είναι η συγκεκριμένη πρότασή της», στηλιτεύοντας τη στάση διαχρονικά των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων και τη μη διεκδίκηση των επανορθώσεων - αποζημιώσεων από τη Γερμανία, προκειμένου να μη διαταραχθούν οι συμμαχίες της, που συνδέονται με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Και τόνισε ότι «το ΚΚΕ θα επιμείνει να αναδεικνύει το θέμα πολύμορφα, μέσα και έξω από τη Βουλή και την Ευρωβουλή, θέτοντας το θέμα της διεκδίκησης ως λαϊκή απαίτηση».

Ο Λ. Νικολάου - Αλαβάνος αναφέρθηκε στη συμβολή της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις των αποζημιώσεων και επανορθώσεων από τη Γερμανία, στηλιτεύοντας την υποκρισία του Ευρωκοινοβουλίου, που εκδίδει κάθε μήνα ψηφίσματα - πολεμικά ανακοινωθέντα που ζητάνε νίκη του ευρωατλαντικού στρατοπέδου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, απαιτώντας εκεί πολεμικές αποζημιώσεις από τη Ρωσία, αλλά δηλώνει «αναρμόδιο» για τις οφειλές ενός κράτους - μέλους της ΕΕ σε ένα άλλο από τις ναζιστικές θηριωδίες της φασιστικής κατοχής στην Ελλάδα, που απορρέουν από διεθνείς συμβάσεις.

Και κατέληξε: «Ως Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε με πολύμορφες πρωτοβουλίες για την διεκδίκηση των αποζημιώσεων (...) Συνεχίζουμε το αμέσως επόμενο διάστημα με άλλο ένα σημαντικό βήμα, αυτό της πάλης για την επιστροφή των κλεμμένων από τους ναζί αρχαιολογικών θησαυρών, χιλιάδες από τους οποίους βρίσκονται σε γερμανικά μουσεία. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που βρίσκεται σε εξέλιξη και για την οποία έχουμε ήδη απευθυνθεί στην UNESCO, ώστε να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ανάδειξη του σοβαρότατου αυτού ζητήματος στο πλάι της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ».

Ο Ν. Μαριάς αναφέρθηκε στις φριχτές συνέπειες της γερμανικής κατοχής για την Ελλάδα και τον λαό και στηλίτευσε την προκλητική στάση της Γερμανίας, που ισχυρίζεται ότι δήθεν το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων έχει κλείσει, αλλά και την προκλητική υποκρισία και διγλωσσία της ΕΕ και των οργάνων της, που ενώ αξιώνουν αποζημιώσεις από τη Ρωσία για την Ουκρανία, ταυτόχρονα θεωρούν ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της ΕΕ. «Σε κάθε περίπτωση, για την Ελλάδα το ζήτημα της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων αποτελεί ένα επίκαιρο όσο ποτέ εθνικό θέμα, για το οποίο οφείλουμε να εντείνουμε τις προσπάθειές μας. Δυστυχώς, όμως, για άλλη και φορά η κυβέρνηση δεν έπραξε το αυτονόητο, δηλαδή την εγγραφή των γερμανικών αποζημιώσεων στον κρατικό προϋπολογισμό έτους 2025».

Ο Δ. Δρόσος επεσήμανε ότι «το ζητούμενο είναι η συστηματική και αδιάλειπτη προβολή των συνεκτικά δομημένων και επιστημονικά τεκμηριωμένων αξιώσεων σε στοχευμένο διεθνές κοινό και με διαφοροποιημένες μορφές αναλόγως του κοινού και του μέσου, προς οικοδόμηση συμμαχιών αλλά και διεύρυνση των ερεισμάτων εντός της Γερμανίας, μέχρις ότου ο κατάλληλος συσχετισμός δυνάμεων επιτρέψει στην ηθική αξίωση να αποκτήσει αποτελεσματικό βάρος. Αυτό, ασφαλώς, υπό την προϋπόθεση πως ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει την πραγματική βούληση να αναλάβει αυτόν τον αγώνα. Αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που αφορά την ευθύνη της ελληνικής πολιτείας αυτήν τη φορά, απέναντι στους πολίτες της που εξοντώθηκαν απλώς επειδή έτυχε να κατοικούν στο σπίτι τους, στην πατρίδα τους, στη χώρα τους, την οποία οι ναζιστές θέλησαν να υποτάξουν και να αξιοποιήσουν ως χρήσιμο σε αυτούς γεωστρατηγικό χώρο».

Η Φ. Τόλια αναφέρθηκε εκτενώς στις προσπάθειες διαστρέβλωσης της Ιστορίας, με την εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού, την απαγόρευση Κομμουνιστικών Κομμάτων και την ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, ενώ με την ανοιχτή στήριξη της ΕΕ δρουν σε σειρά κρατών - μελών της φασιστικές ομάδες, ηρωοποιούνται συνεργάτες των ναζί. Οπως τόνισε, στην Ελλάδα τέτοιου είδους διαστρέβλωση της Ιστορίας δεν γίνεται πιστευτή, γι' αυτό επινοούνται διάφορα προσαρμοσμένα ευτελή χρηματοδοτούμενα προγράμματα «συμφιλίωσης». «Δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει συμφιλίωση με τα εγκλήματα και την ιδεολογία του γερμανικού ιμπεριαλισμού», κατέληξε.

Παρέμβαση έκανε και ο Μιχάλης Παπανικολάου, ιστορικός, για το θέμα των κλεμμένων αρχαιοτήτων, τονίζοντας ότι «η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ δεκαετίες τώρα βάζει το ζήτημα των κλεμμένων αρχαιοτήτων στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων των γερμανικών αποζημιώσεων. Οι αρχαιότητες είναι η πολιτιστική κληρονομιά του ελληνικού λαού, είναι η κληρονομιά που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Εχουμε χρέος να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας έτσι ώστε τα κλεμμένα να επιστρέψουν στον τόπο όπου δημιουργήθηκαν και να γίνουν κτήμα όχι μόνο του λαού μας, αλλά και όλων των ανθρώπων που επισκέπτονται τη χώρα μας».

Για το Ελληνογερμανικό Ταμείο Νεολαίας μίλησε η Τριανταφυλλιά Κωστοπούλου, μέλος της διοίκησης του Παραρτήματος Εξαρχείων της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, επισημαίνοντας τον κίνδυνο χειραγώγησης της νεολαίας: «Η έμφαση στη συνεργασία των νέων χωρίς την αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας προωθεί μια "τεχνητή" συμφιλίωση, που αποφεύγει τις ευθύνες του παρελθόντος. Η προσέγγιση του ιδρύματος, που παρουσιάζει τον πόλεμο και την Κατοχή ως μια περίοδο γενικευμένης οδύνης, με έμφαση στη συμφιλίωση χωρίς δικαιοσύνη, είναι προβληματική, δίνει την εντύπωση ότι όλοι υπέφεραν εξίσου - μια επικίνδυνη εξίσωση θυτών και θυμάτων. Η αληθινή ειρηνική συμβίωση των λαών δεν μπορεί να στηριχθεί σε ημιτελείς αφηγήσεις, απαιτεί την ανάληψη ευθυνών ώστε το "ποτέ ξανά" να αποκτήσει νόημα και να γίνει πράξη. Η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και το ΚΚΕ έχουν την εμπειρία και τα εφόδια να αναδείξουν και να μεταφέρουν την ιστορική αλήθεια στις νέες γενιές».