Δυστοπική πραγματικότητα:

• Ενοπλη αστυνομική παρέμβαση σε φεστιβάλ μαθητικού θεάτρου στην Ιεράπετρα Λασιθίου έπειτα από ανώνυμη καταγγελία θεατή. Το έργο που παιζόταν: «Ο εχθρός της τάξης», ένα έργο που πρωτοανέβηκε θεατρικά στην Αγγλία και πραγματεύεται τη σκοτεινή πραγματικότητα των εφήβων και προβάλλει τους προβληματισμούς της νεολαίας σε σχέση με τον κόσμο που τους περιβάλλει. Ζητήθηκαν ονόματα εκπαιδευτικών και η παράσταση κατέβηκε προσωρινά από την πλατφόρμα που προβαλλόταν. Πείραξε πολύ και πολλούς η πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών και των μαθητών τους.
• Στην τηλεοπτική πλατφόρμα του Netflix έχει τεράστια απήχηση και τηλεθέαση η αγγλική σειρά «Adolescence», στα Ελληνικά «Εφηβεία». Με λίγα λόγια η υπόθεση: Ενας μικρός έφηβος σκοτώνει μία συμμαθήτριά του που του έκανε bullying μέσω του Instagram. Αμεση ένοπλη αστυνομική επέμβαση με σπάσιμο της εξώπορτας του σπιτιού της οικογένειας, τρομοκρατία των μελών της και σύλληψη του ανήλικου. Στη συνέχεια προβολή των μέσων καταστολής της αγγλικής κυβέρνησης, με ανακρίσεις, σωματικές και ψυχολογικές έρευνες, κυνηγητό μαθητών μέσα στον χώρο του σχολείου, ανάμεσα σε οργισμένους εφήβους και τρομοκρατημένους ή ανήμπορους εκπαιδευτικούς. Καμία προσπάθεια για ερμηνεία του φαινομένου της έξαρσης της νεανικής παραβατικότητας ως κοινωνικοοικονομικού φαινομένου, καμία έστω και εξ αποστάσεως προσπάθεια προβολής μέσων και τρόπων αντιμετώπισής του, μόνο υπερτονισμός της ισχυρής ικανότητας καταστολής της αγγλικής αστυνομίας: Προσέξτε, καθίστε ήσυχα, μην σκέπτεστε, μην κινείστε, μόνο δουλέψτε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ψευτοζήσετε εσείς και η οικογένειά σας.
• Στο Ρέθυμνο χτύπησαν μαθητές που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Επιτέθηκαν και χτύπησαν παρέα νεαρών που έπαιζαν ποδόσφαιρο και πιθανότατα αυτό τους ενοχλούσε. Σύμφωνα με την καταγγελία που έγινε, πατέρας και γιος χτύπησαν τους μαθητές λυκείου και αμέσως μετά τους κυνήγησαν, μέχρι το σημείο που αυτοί κατάφεραν να βρουν και να ζητήσουν βοήθεια. Το περιστατικό σημειώθηκε αργά το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης στα Μισίρια Ρεθύμνου. Από την επίθεση φέρεται να τραυματίστηκαν δύο νεαροί που πήγαν στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Φαίνεται πως οι ενοχλημένοι πολίτες επιθυμούσαν να αναπαυθούν ή να βυθιστούν μέσα στο internet και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ενοχλητικά παιδιά, που δεν είχαν πού να παίξουν ποδόσφαιρο, τους αποσπούσαν από τις «δραστηριότητές» τους.
• Πανελλήνια έρευνα για την υγεία των μαθητών στο σκέλος της φυσικής δραστηριότητας αποδεικνύει ότι μόνο το 13,6% από τους μετέχοντες στην έρευνα πληρούν τις συστάσεις του ΠΟΥ για τουλάχιστον 60 λεπτά φυσικής δραστηριότητας καθημερινά, ποσοστό 30,4% κατηγοριοποιούνται ως σωματικά ανενεργοί, κάνουν δηλαδή λιγότερες από τρεις ημέρες την εβδομάδα επαρκή φυσική δραστηριότητα και ποσοστό 24,1% αναφέρουν ότι περνούν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους καθιστοί ή ξαπλωμένοι. Φορέας της έρευνας το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (ΕΠΙΨΥ) Νευροεπιστημών και Ιατρικής Ακρίβειας «Κώστας Στεφανής», που δημοσιεύθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φυσικής Δραστηριότητας, όπως ονομάστηκε η 6η Απριλίου. Οικτρά τα αποτελέσματα για την ψυχοσωματική υγεία των νεαρών ελληνόπουλων.

Ελάχιστα δείγματα μέσα στον ορυμαγδό ειδήσεων για τη νεανική παραβατικότητα που πλημμυρίζουν καθημερινά τα ΜΜΕ. Ελάχιστες φωνές που εμβαθύνουν στο φαινόμενο, προτείνουν λύσεις και αυτές πνίγονται μέσα στο «δίκιο» του νομιμόφρονα πολίτη και εξαφανίζονται από το προσκήνιο. Ωχ βρε αδερφέ, δεν φταίει κανείς, μόνο η κακιά μας η μοίρα και η κακομοίρα η μάνα μας, τυχαία γεγονότα.

Τουλάχιστον εγώ δεν εκπλήσσομαι. Ολο το προηγούμενο χρονικό διάστημα της σιγής μου, παρακολουθούσα και παρατηρούσα πού το πάνε. Δεν με διέψευσαν. Τώρα πιστεύω ότι πλέον ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού και δεν μπορούμε να σιωπούμε. Ερωτώ:

Αυτά που βλέπουμε ανησυχούν την πολιτεία, πέραν από το να καταστέλλει άμεσα και παραδειγματικά τις «εγκληματικές» ενέργειες; (τα εισαγωγικά στο εγκληματικές για το ντου των ένοπλων αστυνομικών στη μαθητική θεατρική παράσταση στην Ιεράπετρα). Υπάρχει κανείς πολιτειακός φορέας που να προτείνει -εκτός από προσχηματικά - λύσεις και τρόπους αντιμετώπισης, άντε να βγαίνουμε από την υποχρέωση; Υπάρχει κανείς που έστω και αυτές τις εμβαλωματικές λύσεις επιθυμεί να τις κάνει πράξη και να τις μεταφέρει στην κοινωνία, στο σχολείο, στους τόπους εργασίας; Δεν νομίζω, μόνο Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια (κατά το Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια) για να μην ταραχθεί η νέα τάξη πραγμάτων και να μην ξυπνήσει το εξάρτημα της μηχανής τους. Μα μόνο πειθήνια κνώδαλα θέλουν να δημιουργήσουν, το νέο, φτηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό, δεν υπάρχει χώρος για φυσική αγωγή, μουσική και καλλιτεχνική καλλιέργεια.

Κακά τα ψέματα, όλα είναι θέμα πολιτικής βούλησης, εάν δεν υπάρχει αυτή, τότε θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Δυστυχώς δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για τη δημιουργία ενός σχολείου ικανού να εκπαιδεύσει τους αυριανούς ανεξάρτητους πολίτες με προσωπικότητα, μέσα από συλλογικότητες εντός της εκπαιδευτικής κοινότητας, μέσα από τη συμμετοχή σε αθλητικές εκδηλώσεις, αύξηση των ωρών φυσικής δραστηριότητας, συνεργασία για την παρουσίαση έργων πνευματικής εργασίας μεγάλων προσωπικοτήτων στο θέατρο, τη μουσική, τη συγγραφή. Ομως, ακριβώς η έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών ή και η υποβάθμισή τους αντικατοπτρίζουν τον βαθύτερο χαρακτήρα του σύγχρονου σχολείου:

Πρόκειται για το σημερινό σχολείο που διδάσκει σκόρπιες πληροφορίες και δεξιότητες για να προετοιμάσει το επόμενο φθηνό εργατικό δυναμικό, ένα σχολείο που γεννά τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό και καθόλου τη συλλογικότητα και τη συνεργασία. Η σχεδόν απουσία καλλιτεχνικής παιδείας και φυσικής αγωγής υποβοηθούν όλα τα παραπάνω. Η απουσία αυτή υποβαθμίζει τον ρόλο του σχολείου ως βασικού φορέα μετάδοσης της γνώσης, ανάδειξης των δυνατοτήτων όλων των παιδιών, καλλιέργειας και διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς στα ιδανικά της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας απέναντι στους πιο αδύναμους.

Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και αναλογιστείτε με ειλικρίνεια: Ενας μαθητής που φοιτά υποθετικά σε ένα σχολείο που αναδεικνύει μέσα από τη γνώση και την καλλιέργεια τον σεβασμό στον συνάνθρωπο, την ισοτιμία και την αλληλεγγύη, σε ένα σχολείο που διοχετεύει την εφηβική του ορμή και την ενέργεια σε φυσική δραστηριότητα, δημιουργική απασχόληση, αξιοποίηση και καλλιέργεια του ταλέντου, υπάρχει περίπτωση να μεταλλαχθεί σε έναν μελλοντικό εγκληματία ή στην καλύτερη περίπτωση σε έναν πνευματικά και κοινωνικά ανενεργό πολίτη και άβουλο υποστηρικτή των συμφερόντων των ολίγων;

Από την άλλη μεριά, ένας μαθητής που φοιτά σε ένα σχολείο όπως το σημερινό, που μετατρέπει την ανάγκη για δημιουργική απασχόληση, φυσική δραστηριότητα, αξιοποίηση και καλλιέργεια του ταλέντου σε εμπόρευμα και ιδιωτική πρωτοβουλία για κέρδος, με τη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών σήμερα να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφέρουν αυτές τις ευκαιρίες στα παιδιά τους, εάν δεν ενδιαφερθεί η πολιτεία να καλύψει αυτό το κενό, όπως είναι η υποχρέωσή της, σε τι είδους αυριανό πολίτη μπορεί να καταλήξει;

Αν δει κανείς τη ζωή των εφήβων σήμερα (σχολείο, διαδίκτυο, πρότυπα που προβάλλονται, πρόωρη σεξουαλικότητα, διαδικτυακός εκφοβισμός, εκδικητική πορνογραφία, τα ανεξέλεγκτα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) θα διαπιστώσει μια απαξίωση. Πράγματι, το σχολείο είναι απαξιωμένο. Υπάρχουν καθηγητές, πάντα με εξαιρέσεις που όμως μένουν αβοήθητοι από την πολιτεία, που δείχνουν αμήχανοι, φοβισμένοι ή αδιάφοροι, και οι μαθητές χαμένοι και γεμάτοι οργή, συνεχώς έτοιμοι για καβγά.

Ελπίζω να αναλογιστήκατε και να σκεφτήκατε ελεύθερα και ανεπηρέαστα. Απαντήστε τώρα στο ερώτημα: Ποιος μαθητής από τα παραπάνω δύο σχολεία είναι επιρρεπής στην εγκληματικότητα, την ωμή βία και την έλλειψη σεβασμού; Ο μαθητής του υποθετικού σχολείου που αναδεικνύει το ταλέντο του, διοχετεύει την ορμή του σε φυσικές και δημιουργικές δραστηριότητες και εκπαιδεύεται για να σέβεται τον συνάνθρωπό του και πολύ περισσότερο τους αδύναμους ή ο μαθητής του σύγχρονου δυστοπικού, σκοτεινού και ακίνητου σχολείου; Τα σχόλια δικά σας.

Αν δεν υπήρχε ο Παπαφλέσσας δεν θα ξεκινούσε η Επανάσταση του 1821 (γνωστή η επαναστατική στάση πνευματικά και ψυχικά του «διαβολόπαπα» που βρισκόταν μακριά από την τότε κρατούσα γραμμή). Αν δεν υπάρχει ελευθερόφρονας άνθρωπος και πολίτης τότε δεν υπάρχει πρόοδος. Υπάρχει μόνο διαιώνιση της στασιμότητας, δεν βγαίνουν Παπαφλέσσες και επαναστάσεις δεν γίνονται. Η ελπίδα της πατρίδας μας είναι η νέα γενιά, αλλά μία νέα γενιά μακριά από το κινητό τηλέφωνο, την οθόνη, την προβολή ανούσιων και ανόητων προτύπων γυναικών και ανδρών. Μία νέα γενιά, μία μαθητική νεολαία και έφηβοι οι οποίοι θα εκπαιδεύονται και θα γαλουχούνται με τα ιδανικά της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού, της δημιουργίας ανεξάρτητης προσωπικότητας, που θα συλλογάται ελεύθερα. Η ελπίδα αυτή μπορεί να περισωθεί και να πραγματωθεί μόνο μέσα από ένα σχολείο που ανεξάρτητα από την τσέπη των γονέων, θα δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να αθληθούν, να καλλιεργήσουν το ταλέντο είτε φυσικό είτε πνευματικό και να σκεφτούν κατόπιν ελεύθερα, χωρίς οργή και ωμή αντίδραση και βία.

Αντί αυτών τι προσφέρει η πολιτεία στα παιδιά μας; Μόνο εξαγγελίες - πυροτεχνήματα. Παραδείγματα πολλά: Αθλητικά σχολεία - σχέδια στο συρτάρι του υπουργείου Παιδείας με αμφίβολη αποτελεσματικότητα προς την κατεύθυνση της καταπολέμησης της σωματικής ακινησίας. Μηδαμινή αύξηση των ωρών της Φυσικής Αγωγής στα σχολεία και κυρίως παράλειψη να εισαχθεί και να αυξηθεί η διδασκαλία του μαθήματος εκεί που σμιλεύονται στάσεις ζωής, όπως στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό.

Σχολεία με ανύπαρκτη κτιριακή υποδομή για άθληση και φυσική δραστηριότητα, εκπαιδευτικοί χωρίς υλικό για τη διδασκαλία του μαθήματος και άλλα πολλά και γνωστά. Μαρασμός της καλλιτεχνικής και μουσικής Παιδείας, με μείωση των ωρών διδασκαλίας τους και εκπαιδευτικούς - ομήρους του απαράδεκτου παγκοσμίως θεσμού του φοβισμένου αναπληρωτή χωρίς δικαιώματα. Φοβισμένος δάσκαλος - υποτακτικός μαθητής. Ακίνητοι και ξαπλωμένοι έφηβοι και νέοι - πλήρης αποδοχή του κοινωνικοοικονομικού κατεστημένου, αλλά δυστυχώς και υπονόμευση της ψυχοσωματικής υγείας.

Πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι και να σκεφτόμαστε απλά: Είναι τόσο δύσκολο για την πολιτεία να δαπανήσει τα απαραίτητα κονδύλια για τη δημιουργία ενός σχολείου με τις απαραίτητες δομές και το εξειδικευμένο προσωπικό, που θα απομακρύνει τη νεολαία μας από τις κακοτοπιές; Οχι, είναι η απάντηση, δεν είναι δύσκολο ούτε και τόσο δαπανηρό, εξάλλου τόσα κρατικά χρήματα δαπανώνται αλλού κι αλλού με αμφίβολη αξιοποίηση.

Δυστυχώς όμως άλλη είναι η πολιτική που υπαγορεύεται από την άρχουσα τάξη: Στόχος είναι η δημιουργία των αυριανών άβουλων πολιτών και φτηνού εργατικού δυναμικού που θα υπακούει αγόγγυστα στα θελήματα των εχόντων και κατεχόντων. Για τον σκοπό αυτόν ένα σχολείο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν βοηθάει, αντιθέτως βοηθάει ένα σχολείο με τρομαγμένους εκπαιδευτικούς, οργισμένους μαθητές και οικονομικά αδύνατους γονείς.

Εμείς τώρα ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μία Ελλάδα δυνατή, με τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα, εξοπλισμένη σαν αστακό με αεροπλάνα και φρεγάτες, με πρωθυπουργούς που έχουν λόγο και παρουσία στα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά φόρα, με τηλεπερσόνες με κορμί λαμπάδα και ματσό άντρες γεμάτους μούσκουλα.

Μέχρι να μας ξυπνήσουν με ένα δυνατό χαστούκι: Ξύπνα, το σπίτι σου πήρε φωτιά που μεταδόθηκε από του γείτονα, το παιδί σου είναι κλειδωμένο στο δωμάτιό του, μπορείς να το σώσεις;

Οχι μπορείς να συνεχίσεις τον ύπνο σου, το παιδί σου δεν κινδυνεύει, άλλωστε του πήρες κινητό, ηλεκτρονικό υπολογιστή, το έστειλες ταξίδια, πηγαίνει στο σχολείο και λέτε καλημέρα και καληνύχτα. Τόσες ώρες δουλεύεις καθημερινά για να του προσφέρεις όλα αυτά...