Εικονογράφηση από τις μέρες της πρόσφατης πάλης των φοιτητών της Μόσχας ενάντια στη δημιουργία πανεπιστημιακής σχολής του φασίστα φιλοσόφου Ιβάν Ιλίν. Δείχνει έναν Κοκκινοφρουρό «Αη Γιώργη» να σκοτώνει το φίδι του φασισμού, με τη μορφή του Ιλίν, και έχει τίτλο: «Ο Κοκκινοφρουρός αντιστέκεται στο κακό με τη βία», παραπέμποντας στο έργο του Ιλίν «Περί αντίστασης στο κακό με τη βία», όπου γίνεται απολογητής των χιτλερικών, στο όνομα της νίκης επί του μπολσεβικισμού

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του, στο ΔΑΦ έλαβαν μέρος 450 αντιπρόσωποι από 91 χώρες, εκπροσωπώντας 164 οργανώσεις. Μέχρι στιγμής, βέβαια, οι διοργανωτές δεν έχουν προχωρήσει στη δημοσίευση της λίστας με τις συμμετέχουσες οργανώσεις. Σε μια προκαταρκτική λίστα που έφτασε στα χέρια μας, την Ελλάδα εκπροσώπησε αντιπροσωπεία του ελληνικού παραρτήματος της λεγόμενης Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας (ΠΑΠ), αποτελούμενη από 2 ...Nοτιοκορεάτες (!), καθώς και μία Eλληνίδα, που εκπροσωπούσε το ελληνικό παράρτημα του επίσης αφανούς «Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου».

Το ΚΚΕ, για συγκεκριμένους λόγους, που αναπτύσσουμε στη συνέχεια, ούτε συμμετείχε ούτε απέστειλε μήνυμα στην εκδήλωση αυτή, όπως ψευδώς διαδίδεται.

Τα ευτράπελα όμως δεν τελειώνουν στην εκπροσώπηση της Ελλάδας, όπως φαίνεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Τουρκία φέρεται να εκπροσώπησε μεταξύ άλλων το εθνικιστικό κόμμα «Βατάν» («Πατρίδα»), πρώην μαοϊκών καταβολών, που πλέον στηρίζει απροκάλυπτα τον νυν Πρόεδρο της Τουρκίας, Τ. Ερντογάν, από δήθεν «αντιιμπεριαλιστικές» θέσεις, και οι «κακές γλώσσες» το συνδέουν απευθείας με το Γενικό Επιτελείο των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Με βάση τα παραπάνω, θα έπρεπε να βάλουμε εδώ τελεία και παύλα και να μην κουράσουμε παραπάνω τον αναγνώστη. Δεν μπορούμε όμως να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο ΔΑΦ πήραν μέρος (και) Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, που συμμετέχουν στις Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ). Αλλωστε, έχουμε και στο παρελθόν αναδείξει ότι στις ΔΣΚΕΚ, όπου συμμετέχει και το ΚΚΕ, διεξάγεται σφοδρή διαπάλη για πολλά και σημαντικά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Να γιατί έχει, νομίζουμε, νόημα να ασχοληθούμε περισσότερο με το 2o ΔΑΦ.

Το 1o ΔΑΦ είχε πραγματοποιηθεί πριν δύο χρόνια στο Μινσκ και όπως τότε, έτσι και τώρα το αντικείμενο του 2ου ΔΑΦ ήταν η «αντιφασιστική πάλη». Αυτό άλλωστε φαίνεται και από τον τίτλο του Φόρουμ αλλά και από τις δηλώσεις του προέδρου του ΚΚΡΟ, Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, που σημείωνε ότι το 2ο ΔΑΦ έχει σκοπό να ενώσει όλες τις «αριστερές», «προοδευτικές» και «πατριωτικές» δυνάμεις του κόσμου ενάντια στον κίνδυνο του φασισμού και για την υπεράσπιση του λεγόμενου «ρωσικού κόσμου», που είναι ένα από τα βασικά δόγματα της σημερινής εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας, για τη δικαιολόγηση της παρεμβατικής δράσης της στο εξωτερικό.

Στην πράξη, λοιπόν, βλέπουμε ότι στο όνομα μιας θετικής πρόθεσης, της καταπολέμησης του φασισμού, προκρίνεται η δοκιμασμένη στο παρελθόν και αδιέξοδη γραμμή της συγκρότησης «αντιφασιστικών μετώπων» και μάλιστα σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις και κυβερνήσεις που ανοιχτά συμμετέχουν στην καταλήστευση των λαών και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου, που συντελείται με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα. Μια πολιτική συμμαχιών που τεμαχίζει τη στρατηγική του ΚΚ για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, και επιπλέον ξεπλένει τις ευθύνες αστικών δυνάμεων που στην πράξη στηρίζουν τον καπιταλισμό και μέσω τέτοιων «μετώπων» παρουσιάζονται ως «προοδευτικές», «πατριωτικές» και «αντιφασιστικές».

Να θυμίσουμε ότι ο Μπρεχτ έγραφε πως «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για τον φασισμό όταν δεν θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;».

Στην Εκκληση, που αποτέλεσε το τελικό ντοκουμέντο του ΔΑΦ, αναδεικνύονται οι ευθύνες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που στήριζαν φασιστικές δυνάμεις για να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους τόσο στην Ουκρανία όσο και στις χώρες της Βαλτικής.

Η σωστή αυτή επισήμανση όμως μένει μετέωρη και μονόπλευρη, όταν αποσιωπά τις ευθύνες της αστικής τάξης της Ρωσίας στην ανάπτυξη των φασιστικών αντιλήψεων.

Στο κείμενο της Εκκλησης δεν υπάρχει τίποτα για το ότι:

• Στη Ρωσία τα παιδιά στο σχολείο «ποτίζονται» από το δηλητήριο του αντικομμουνισμού, π.χ. του γνωστού αντισοβιετικού Σολζενίτσιν, που δικαιολογούσε τους Ρώσους συνεργάτες των ναζί, ήταν θαυμαστής του Φράνκο και υποστήριζε τον Πινοσέτ.
• Για το ότι τα δημόσια και ιδιωτικά ρωσικά ΜΜΕ είναι γεμάτα από αντικομμουνισμό, και η νίκη της ΕΣΣΔ κατά της φασιστικής Γερμανίας παρουσιάζεται ως κατόρθωμα που έγινε δήθεν χωρίς - και μερικές φορές παρά - τη δράση του Κόμματος των Μπολσεβίκων.
• Για το ότι η ρωσική ηγεσία δημόσια συνιστά στη νεολαία τα έργα του Ιβάν Ιλίν, Ρώσου ιδεολόγου του φασισμού, ενώ σε κεντρικό δημόσιο πανεπιστήμιο της Μόσχας έχει ανοίξει σχολή προς τιμήν του, την οποία διευθύνει ο εθνικιστής και φασίζων φιλόσοφος Αλ. Ντούγκιν.
• Για το ότι ένα από τα βασικά προσχήματα της ρωσικής κυβέρνησης στην έναρξη του πολέμου ήταν πως έτσι θα διορθώσει τις στρεβλώσεις της πολιτικής τους Λένιν και της ΕΣΣΔ για την Ουκρανία και θα επιτύχει την πραγματική «αποκομμουνιστικοποίηση», ρίχνοντας κι αυτή νερό στον μύλο των απανταχού αντικομμουνιστών.
• Για το ότι η αναβίωση των φασιστικών αντιλήψεων στην Ουκρανία, που δεν ήταν ένα μονόπρακτο αλλά διήρκεσε χρόνια, με την καλλιέργεια των απόψεων του Γκέμπελς περί «γενοκτονίας», είχε την «υλική υποστήριξη» και της ρωσικής αστικής τάξης, μιας και την περίοδο 1991 - 2013 (δηλαδή την περίοδο που ρίζωναν εκεί οι φασιστικές ιδέες) ο ουκρανικός προϋπολογισμός είχε όφελος περίπου 250 δισ. δολαρίων χάρη στα προνομιακά δάνεια της Ρωσίας και στις ειδικές τιμές στη ρωσική Ενέργεια.

Αντίθετα, στα ντοκουμέντα του ΔΑΦ θα βρει κανείς την προσπάθεια αναβίωσης λαθεμένων κατά τη γνώμη μας επεξεργασιών της Κομιντέρν, που χωρίζει τα αστικά κράτη σε «φασιστικά» και «δημοκρατικά», όπως και του προβληματικού ορισμού που έδωσε ο Γκ. Ντιμιτρόφ για τον φασισμό στο 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν, ως «ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου». Στη βάση αυτή επανέρχονται λαθεμένες απόψεις περί «εξαγωγής» του φασισμού σε άλλες χώρες από τις φασιστικές ή φασίζουσες χώρες, και στην πράξη προωθείται η στήριξη αστικών δυνάμεων, ακόμα και καπιταλιστικών κρατών που επικαλούνται τον αντιφασισμό.

Το ΚΚΕ έχει εκτιμήσει τα εξής: «Το 7ο Συνέδριο διαχώριζε απόλυτα την "εξουσία" του χρηματιστικού κεφαλαίου από τα συμφέροντα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Αντίστοιχα, διαχώριζε απόλυτα και τα καπιταλιστικά κράτη σε φασιστικά και δημοκρατικά. Ως συνέπεια αυτού του διαχωρισμού, ιδεολογικοποιήθηκε η συμμαχία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος με τμήμα αστικών δυνάμεων και κρατών, αδυνάτισε η ταξική ετοιμότητα απέναντι στην αντίπαλη τάξη».

Σήμερα ορισμένοι, που ανατρέχουν σε εκείνον τον ορισμό του φασισμού επιλεκτικά, αγνοούν το γεγονός ότι η Κομμουνιστική Διεθνής πριν από αυτόν τον ορισμό του φασισμού είχε δώσει στο Πρόγραμμά της (1928) άλλον ορισμό, στον οποίο μεταξύ άλλων σημείωνε πως «υπό συγκεκριμένες ειδικές ιστορικές συνθήκες, η πορεία της αστικής, ιμπεριαλιστικής, αντιδραστικής επίθεσης παίρνει τη μορφή του φασισμού», ενώ τα γνωρίσματα του φασισμού παρουσιάζονταν αναλυτικά στην Απόφαση για τη Διεθνή Κατάσταση στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928).

Αγνοείται επίσης ότι ο γνωστός ορισμός του Ντιμιτρόφ στα 1935 δόθηκε κάτω από άλλες ιστορικές συνθήκες, όταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σχεδίαζαν την εξαφάνιση του μοναδικού σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, ενώ από τη μεριά της η ΕΣΣΔ επιδίωκε να προκαλέσει ρήγμα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να επωφεληθεί από τις αντιθέσεις τους. Παίρνεται λοιπόν αυτός ο ορισμός μακριά από τις ιστορικές συνθήκες που τον γέννησαν και επιδιώκεται να μεταφερθεί μηχανιστικά και αντιεπιστημονικά στις σημερινές συνθήκες, όπου δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ, ενώ η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με τις αρχές του σοσιαλισμού. Η Κίνα είναι μια καπιταλιστική υπερδύναμη, που ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Τέλος, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε ότι το συγκεκριμένο ΔΑΦ πραγματοποιήθηκε ενώ διεξάγεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, και μάλιστα στη Μόσχα, στην πρωτεύουσα μιας καπιταλιστικής χώρας, που η ηγεσία της εμπλέκεται φανερά στον πόλεμο και επικαλείται τον αντιφασισμό για να κρύψει από τους λαούς τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, που βρίσκονται στο πώς θα μοιραστούν εύφορη γη, σπάνιες γαίες, Ενέργεια, αγωγοί, λιμάνια, ΑΟΖ της Μαύρης Θάλασσας, μερίδια αγορών κ.ο.κ.

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλ. Πούτιν, που αυτές τις μέρες ανταλλάσσει αβρότητες και μοιράζει την Ουκρανία με τους κατά τ' άλλα «φασίστες» της κυβέρνησης των ΗΠΑ, χαιρέτισε θερμά τις εργασίες του συγκεκριμένου Φόρουμ, σηματοδοτώντας τη στοίχιση των οργανωτών του ΔΑΦ πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς της αστικής τάξης της Ρωσίας, σκορπίζοντας και τις τελευταίες αμφιβολίες που μπορεί να έχει κάποιος για τους πραγματικούς στόχους του ΔΑΦ στο όνομα του αντιφασιστικού αγώνα.

Και ας μην ξεχνάμε ακόμα ότι αν από τη μεριά της Ουκρανίας μάχεται το νεοναζιστικό Τάγμα του Αζόφ, που παρουσιάζεται από τους ηγέτες της ΕΕ ούτε λίγο ούτε πολύ ως υπερασπιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας, από τη μεριά της Ρωσίας μάχονται μεταξύ άλλων και νεοναζιστικές ομάδες, όπως είναι οι «Ρούσιτς», η «Ρωσική Αυτοκρατορική Λεγεώνα» κ.ά., που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές των αξιών του «ρωσικού κόσμου».

Πλησιάζοντας στην 9η Μάη, οπότε θα τιμήσουμε την 80ή επέτειο της συντριβής του ναζισμού από την ΕΣΣΔ, τον Κόκκινο Στρατό και τα αντάρτικα ένοπλα κινήματα, οι κομμουνιστές θα υπερασπιστούμε την ιστορική αλήθεια τόσο από τις αστικές δυνάμεις, που την αποσιωπούν ή την ξαναγράφουν, όσο και από εκείνες που τη διαστρεβλώνουν ή επιδιώκουν να την καπηλευτούν.

Θα υπερασπιστούμε την αναγκαιότητα της αυτοτελούς οργανωτικής, πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας του Κομμουνιστικού Κινήματος, αποκρούοντας τις προσπάθειες ενσωμάτωσής του στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της μίας ή της άλλης πλευράς της ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Είτε αυτή γίνεται με το πρόσχημα του αντιφασισμού, που προκρίνει η ρωσική ηγεσία, είτε με το πρόσχημα της «ελευθερίας» και «δημοκρατίας», που προκρίνει η πλευρά του ευρωατλαντισμού.

Η διέξοδος για τον λαό βρίσκεται στην αντικαπιταλιστική συμμαχία που θα αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση, για να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες των παλιότερων γενιών, για να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, με την εργατική - λαϊκή εξουσία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό!