Παίρνοντας τη σκυτάλη από τους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά, η πλατεία Συντάγματος γέμισε και φέτος με χιλιάδες κόσμου, σημαίες και κόκκινα γαρύφαλλα.

Στη μαζική συγκέντρωση, χιλιάδες απεργοί πίσω από τα πλακάτ και τα πανό των Σωματείων και των μαζικών φορέων των συνοικιών έστειλαν σαφές μήνυμα: «Ο αποφασισμένος και οργανωμένος λαός μας μπορεί και θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, στον δρόμο της ανατροπής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης».

Εργαζόμενοι από δεκάδες κλάδους και χώρους δουλειάς, με κάποιους απ' αυτούς να φορούν τα γιλέκα της δουλειάς και με καρφιτσωμένα γαρύφαλλα στο πέτο τους, με πολλούς νέους απεργούς ανάμεσά τους, βροντοφωνάζουν «Από το Σικάγο στην Καισαριανή, ζήτω η 1η Μάη και η πάλη η ταξική», «Κόκκινη Πρωτομαγιά, πρωτοπόρα εργατιά» και «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη έχουν τοποθετηθεί δύο πυραμίδες, αφιερωμένες στους μεγάλους αγώνες του λαού και της νεολαίας των προηγούμενων μηνών. Η μία με φωτογραφικό υλικό από τις κινητοποιήσεις ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας, και η άλλη για το έγκλημα στα Τέμπη.

Ανάμεσα στα συνθήματα που φωνάζει ο κόσμος αντηχεί δυνατά το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Φτάνει πια το αιματοκύλισμα των λαών για τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Μπροστά από τη Βουλή είναι τοποθετημένο ψηλά ένα γιγαντοπανό του ΠΑΜΕ, που γράφει «Αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης» και από κάτω μερικά παιδιά παίζουν κουνώντας στον αέρα τα κόκκινα μπαλόνια τους. Εκεί όπου φυτρώνει η ασχήμια αυτού του κόσμου, εκεί φυτρώνει και η ελπίδα, και γι' αυτήν ακριβώς την ελπίδα αξίζει κανείς να παλέψει.

Οι φοιτητές και οι μαθητές φωνάζουν κι αυτοί τα δικά τους συνθήματα: «Φοιτητές - εργατιά μια φωνή και μια γροθιά», «Δώστε λεφτά για την Παιδεία και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία». Μια παρέα νέων ακούνε με μεγάλη προσοχή τον ηθοποιό Δημήτρη Πετρόπουλο να απαγγέλει το ποίημα του Πάμπλο Νερούδα «Ο Λαός» και συζητούν μεταξύ τους για το πόσο επίκαιροι είναι αυτοί οι στίχοι σήμερα.

Λίγο πιο πέρα, πίσω από τα πανό των φορέων τους, και οι υγειονομικοί. Ο αγώνας που δίνει όλος ο λαός για πιο δίκαιες μέρες, άλλωστε, βρίσκει έκφραση και μέσα στα νοσοκομεία, εκεί που γιατροί και νοσηλευτές δίνουν μάχη για να μπορούν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους να έχουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να απολαμβάνουν τις σύγχρονες εξελίξεις της επιστήμης.

Κάπου ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζει το πανό της ομάδας του «κόκκινου Αερόστατου» από την Πετρούπολη και το Ιλιον. Τα παιδιά, έχοντας ήδη φτιάξει κολάζ για το 8ωρο της Πρωτομαγιάς, πήραν τα γαρύφαλλά τους και έκαναν τη δική τους πορεία. Κρατούν το πανό που τα ίδια φιλοτέχνησαν και γράφει: «Τα λουλούδια της 1ης Μάη είναι κόκκινα και ανθίζουν σε δύσκολες συνθήκες».

«Ηρθαμε εδώ επειδή πέθαναν πολλοί άνθρωποι για να έχουμε σήμερα 8ωρο, και είμαστε σήμερα εδώ για να τους τιμήσουμε», μας λέει θαρρετά η 8χρονη Ανθή, που βρίσκεται στην ομάδα του «κόκκινου Αερόστατου», και η μητέρα της συμπληρώνει: «Μαθαίνουμε τα παιδιά μας για ποιον λόγο ερχόμαστε και δίνουμε αυτούς τους αγώνες».

Μπροστά στην εξέδρα, στην οποία πλέον οι μουσικοί μετά το πέρας των ομιλιών παίζουν τραγούδια συνδεδεμένα με τους αγώνες, βρίσκεται η ΟΓΕ. Οι γυναίκες τραγουδούν «Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή». Είναι οι γυναίκες που εμπνέονται από τους αγώνες της εργατικής τάξης, είναι μέρος της.

Εκεί όπου είναι γραμμένα με κόκκινα γράμματα τα ονόματα των 57 θυμάτων του εγκλήματος στα Τέμπη, μπροστά από τη Βουλή, στέκεται μια οικογένεια. Το κοριτσάκι κοιτάει τα ονόματα και ρωτάει τη μητέρα του γιατί είναι γραμμένα εκεί. Εκείνη της εξηγεί πως είναι τα ονόματα των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη. Λίγο αργότερα το αγοράκι, μικρότερο σε ηλικία, παίζοντας και χοροπηδώντας, πατάει πάνω στο σημείο αυτό. Και τότε η λίγο μεγαλύτερη αδερφή του τον ...κατσαδιάζει με το αυστηρό ύφος της παιδικής αθωότητας: «Μην πατάς εδώ. Εδώ είναι τα παιδιά».

Οντως, τα παιδιά των Τεμπών ήταν εκεί. Εκεί ήταν και όλοι εκείνοι που καθημερινά χάνουν τη ζωή τους στους χώρους δουλειάς, μαζί με τους εργάτες του Σικάγο και τους 200 της Καισαριανής. Εκεί ήταν όλοι οι νεκροί της εργατικής τάξης.

Εκεί ήμασταν και όλοι εμείς, οι χιλιάδες απεργοί, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μαθητές, τα μικρά παιδιά με τους γονείς τους, οι γυναίκες, όλοι. Ολοι εμείς που αντλώντας δύναμη από τους αγώνες της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο συνεχίζουμε σταθερά και ανυποχώρητα να παλεύουμε για όσα δικαιούμαστε, για τις ζωές μας που δεν τις θυσιάζουμε για τα κέρδη των λίγων. Οι νεκροί της τάξης μας δείχνουν τον δρόμο για μια άλλη κοινωνία.

Στο τέλος, ψηλά οι γροθιές και όλοι μαζί να τραγουδούν τη «Διεθνή», καρφώνοντας το βλέμμα μπροστά, στο μέλλον, δίνοντας σεμνό όρκο ότι θα τη φέρουμε τη νίκη, ότι θα έρθουν όμορφες μέρες για τους εργάτες όπου Γης.

Στεφάνια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στον τόπο της θυσίας των 200 κομμουνιστών, και στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου, στην Πατησίων, κατέθεσαν αντιπροσωπείες του ΠΑΜΕ, της ΟΒΣΑ, της ΟΓΕ και Σωματείων το πρωί της Πρωτομαγιάς.