Εδώ ενιαιοποιούνται στη διαφορετικότητά τους τα αντίθετα. Είσαι στο βουνό και μυρίζεις θάλασσα, είσαι στη θάλασσα και μυρίζεις ρίγανη, αγριομέντα, αμάραντο. Σ' αυτό τον τόπο, στην καλοκαιρινή άδεια, θες το τοπίο, θες η ιστορία που τον συνοδεύει σε κάνει να νιώθεις, να αντιλαμβάνεσαι τα μακρινά κοντά και τα κοντινά να τα βλέπεις να προεκτείνονται στο μέλλον.

Απόντες, δηλαδή, από τη Γένοβα. Παρακολουθήσαμε τα τεκταινόμενα εκ του μακρόθεν, από τις πλουραλιστικές τηλεοράσεις και τον αστικό Τύπο. Διαβάζαμε και τον Γ. Μαργαρίτη. Την ιστορία δηλαδή «του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-49». Τι να κάνουμε; Υπάρχει και η κατεύθυνση της αυτομόρφωσης από το Κόμμα. Κάτι πρέπει και σ' αυτό το πεδίο να παρουσιάσουμε.

Εμείς, λοιπόν, εν αδεία, με την πολυτέλεια να διαβάζουμε την πληθώρα του αστικού Τύπου, να βλέπουμε τα πλουραλιστικά κανάλια, να κολυμπάμε, να κάνουμε πορείες και αναβάσεις στον Ολυμπο και στα πέριξ, να κουλτουριαζόμαστε στο αρχαίο θέατρο του Δίου με τη χορωδία του Λιτόχωρου, τον Μητσιά στο «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» και άλλοι να διαδηλώνουν στη Γένοβα. Τι να κάνουμε, σύντροφοι, έχει και τέτοια η ζωή.

***

Ηταν τέτοια η... εξαφάνιση, που για μια στιγμή ταλαντεύτηκα. «- Ρε, λες και το Κόμμα να έκανε καμιά κομπίνα και την έστριψε; Ρε, λες και να πήγαν σε καμιά παραλία και για λόγους καθαρά "προπαγανδιστικούς" ο "Ριζοσπάστης" για πάνω από ένα μήνα δημοσίευε ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΟΒΑ;». Ηταν και ο Μαργαρίτης που σε σκανδάλιζε με κάτι τέτοια από την περίοδο του εμφυλίου και άντε από κει και πέρα να μην ταλαντευτείς. «Το 1949 τον Απρίλιο ο ΔΣΕ με μια βαθιά διείσδυση από το Βίτσι ανακατέλαβε το Γράμμο που είχε εγκαταλείψει το 1948». Το ΓΕΣ και οι τότε αστικές εφημερίδες επέμεναν ότι η διείσδυση έγινε μέσω Αλβανίας. Ο Μαργαρίτης τεκμηριώνει απόλυτα πώς πραγματοποιήθηκε η διείσδυση. Βίτσι - Νεστόριο - Αετομηλίτσα -Πλικάτι - Ασημοχώρι - Δροσοπηγή - Γύφτισσα - Πολιανά - Καμένικα.

Εμείς στο Γραφείο της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης για Γένοβα είχαμε καταγράψει συμμετοχή. Επιλέξαμε «εμπειροπόλεμους» συντρόφους που είχαν πάρει μέρος στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις στην Πράγα, στη Γενεύη, στη Νίκαια, στο Βελιγράδι, συντρόφους που είχαν εμπειρίες απ' τις μετωπικές συγκρούσεις με τις ΝΑΤΟικές φάλαγγες στη διάρκεια του βρώμικου πολέμου του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Είχαμε σαφή αντίληψη των δυσκολιών που θα είχε η Γένοβα. Κλείσαμε λεωφορεία, χαράξαμε δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Ηγουμενίτσα - Ανκόνα - Γένοβα. Αναχώρηση - επιστροφή. Ενώ έγιναν όλα αυτά, είναι δυνατόν οι σύντροφοι από το Νομαρχιακό Γραφείο που είχαν την ευθύνη να μην πήγαν την αποστολή στη Γένοβα;

Ο «Ριζοσπάστης» επέμενε καθημερινά ότι οι κόκκινοι είναι στη Γένοβα. Τα πλουραλιστικά ΜΜΕ επέμεναν ότι στη Γένοβα ήταν όλοι μαύροι, κίτρινοι, άσπροι, ροζέ, φορίστες, Συνασπισμίτες, γενικά αντιπαγκοσμίτες. Κομμουνιστές, ΠΑΜίτες, κόκκινοι, αντικαπιταλιστές, αντιιμπεριαλιστές δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα.

Μια ζωή η ίδια τακτική. Οπως τότε έτσι και τώρα. Η τακτική της αποσιώπησης, της διαστρέβλωσης, του αποπροσανατολισμού, της μονομέρειας...

«Εντάξει, φτάνει, καταλάβαμε τι πρέπει να λέμε για να μας αναφέρετε παρόντες, δεν είμαστε και μπιτ βλάκες!».

Τι καταλάβαμε; Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εκμετάλλευση, υπεραξία, κλοπή υπεραξίας, κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας, ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, κεφάλαιο, εργατική δύναμη, αντιθέσεις, μονοπώλια, ταξική πάλη, δικτατορία των πολυεθνικών. Εντάξει, θα λέμε παγκοσμιοποίηση. Πιο αναλυτικά θα λέμε όπως ο πάπας: «Ο κόσμος μας συνεχίζει να είναι διαιρεμένος όχι πια σε πολιτικά και στρατιωτικά μπλοκ, αλλά από μια τραγική γραμμή, η οποία χωρίζει αυτούς που μπορούν να επωφεληθούν από τις ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης από εκείνους που αισθάνονται αποκλεισμένοι». Δεν είναι καλό, έτσι; Θα λέμε τότε αυτό που λέει ο Κωνσταντόπουλος: «Υψώθηκε ένα νέο τείχος τους αίσχους (προφανώς το παλιό θα εννοεί- το τείχος του Βερολίνου), που χωρίζει την ανθρωπότητα μεταξύ της αγοράς του κέρδους, την οποία εκπροσωπούν οι G-8, και της αγοράς του Δήμου».

- Ε, κομμουνιστή, δε μας ξεγελάς εμάς με κάτι τέτοια. Δε φτάνουν αυτά, προσαρμόσου πιο βαθιά, άφησες ακάλυπτες σοβαρές λέξεις, ούρλιαξε η φωνή.

- Οκέι. Κατάλαβα. Κομμένα ταξική πάλη, δικτατορία των πολυεθνικών. Θα λέω διαμαρτυρία, ακτιβισμός, άντε το πολύ - πολύ συλλαλητήριο, μαζικό κοινωνικό FORUM. Δημοκρατικό έλλειμμα ή καλύτερα αυτό που είπε ο Θεωνάς: «επίφαση Δημοκρατίας».

- Εντάξει;

- Προχώρα, δε φτάνει αυτό.

- Κομμένα εκμετάλλευση, κλοπή υπεραξίας, μόνιμη σταθερή δουλιά 5x7=35, κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής. Οχι στα πυρηνικά, στις διοξίνες. Θα λέω ελαστική μορφή απασχόλησης, ο καταμερισμός του κέρδους να είναι δίκαιος, θα διεκδικώ τον φόρο Τόμπιν. Θα διεκδικώ την εφαρμογή της Συνθήκης του Κιότο, που λέει και ο Κωνσταντόπουλος.

(Εκεί που αρχίζω να βελτιώνομαι, αρχίζω πάλι και μπερδεύομαι. Διάβαζα τον καθηγητή του ΑΠΘ κ. Ζεριφό στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 30 Ιουλίου: «Πώς μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον όταν το Πρωτόκολλο του Κιότο ούτως ή άλλο ήταν μια ασπιρίνη; Ακόμα και η πλήρης εφαρμογή του από τις ΗΠΑ και τις άλλες χώρες αν γινόταν θα είχε αποτέλεσμα πολύ μικρό σε σχέση με το επιθυμητό. Αν επιτρέψουμε να συνεχιστεί το ισχύον μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας... δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσει στο μέλλον όλο το σύστημα»).

- Αδιόρθωτος είσαι, πας να τη στρίψεις πάλι; Δες, παιδάκι μου, λίγο πέρα από τη μύτη σου, προσπάθησε να δεις μακρύτερα, άσε τα μοντέλα ανάπτυξης, αυτά περί σχεδιασμένης οικονομίας σε όφελος των εργαζομένων με προστασία του περιβάλλοντος. Αυτά απέτυχαν, δεν πήρες χαμπάρι; Το μοντέλο ανάπτυξης είναι πλέον παγκοσμιοποίηση. Η οικοδόμηση της παγκοσμιοποίησης είναι η μοναδική απάντηση στις αμφιβολίες σου για την παγκοσμιοποίηση. Το είπε ο καθηγητής του Κέμπριτζ κ. Amartyrasen που το 1998 τιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομίας. Αυτός, δηλαδή, δεν ξέρει και ξέρεις εσύ; Αντε, προχώρα.

- Κομμένα, λοιπόν, τάξεις, κοινωνικά στρώματα, ανατροπή, ρήξη, επανάσταση, βία, κόμμα, δικτατορία του προλεταριάτου. Θα λέω: Κοινωνικές ομάδες, κοινωνικοί εταίροι, μη κυβερνητικές οργανώσεις, φόρα, φόρουμ, διάλογος, συμπόσιο, ημερίδα. Βελούδινη επανάσταση σηκώνει να λέω;

- Μπράβο. Αρχίζεις και καταλαβαίνεις. Αυτή είναι η σωστή έκφραση. «Βελούδινη επανάσταση». Γιατί άσχημα πήγε η δουλιά με τον Χάβελ στην Τσεχοσλοβακία και αλλού; Χωρίς να ανοίξει μύτη, εξανθρώπισαν το σοσιαλισμό φέρνοντας τον καπιταλισμό. Στη Γιουγκοσλαβία με τον Κοστούνιτσα, τον Τζίτζιτς, «βελούδινα» δεν έγινε η δουλιά; Ενα «συλλαλητήριο» στο Κοινοβούλιο και τέρμα η δουλιά, σ' ένα απόγευμα εξανθρωπίστηκε και η Γιουγκοσλαβία.

- Μα στη Γιουγκοσλαβία...

- Σκασμός! Ασε τα κομμουνιστικά. Ξέρω τι πας να πεις. Οτι για 78 μέρες βομβάρδισε το ΝΑΤΟ, με κάτι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου και τέτοια, ότι σκοτώθηκαν πάνω από 3.000 άνθρωποι, καταστράφηκαν σχολεία, η οικονομική παραγωγική υποδομή. Εντάξει, αυτά είναι λεπτομέρειες. Εσύ δες το κύριο. Στο μαζικό συλλαλητήριο στο Κοινοβούλιο δεν άνοιξε μύτη. Είδες; Είπαμε διαμαρτυρίες ναι, όχι όμως και βία. Κατάλαβες; Διάβασε, παιδάκι μου, και λίγο Κωνσταντόπουλο και λίγο Μιχάλη Μορώνη και προπαντός Μουζέλη του London School of Economics, και Δ. Δημητράκο, καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αφομοίωσε, επιτέλους, κάτι μοντέρνο. Μην αντιδράς, βρε παιδάκι μου, στην παγκοσμιοποίηση. Αυτές «οι αντιδράσεις προέρχονται από συντηρητικά σύνδρομα». Να λες αυτό που είπε ο Κωνσταντόπουλος και ο Μουζέλης: «Αγωνίζομαι για το ανθρώπινο πρόσωπο της εποχής μου, του 21ου αιώνα, ούτε μόνος, ούτε νάρκισσος, ούτε βίαιος, ούτε ουτοπικός».

- Κατάλαβα. Παλεύουμε να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό - ωχ λάθος - την παγκοσμιοποίηση διά της παγκοσμιοποιήσεως. Σαφές. Σαφέστατο.

***

«Αντε, παιδιά, γρήγορα θα μας την ανάψει ο Ολυμπος». Εδώ ο συσχετισμός των στοιχείων της φύσης αλλάζει απότομα, απρόσμενα. Δεν είναι αργόσυρτος, όπως στο κοινωνικό επίπεδο. Σε κλάσματα δευτερολέπτων χαλασμός, αστραπές, μπουμπουνητά, βροχή με το τουλούμι, χαλάζι, ανάσταση ένα γύρο.

Στη Γένοβα τα αστραπόβολα των χημικών της Γιουροπόλ. (Κύριε Λαφαζάνη, δε γνωρίζετε ότι έχει εγκριθεί με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ και τότε δηλώνατε ως φορέας «παρών»; Από ποιον λοιπόν ζητάτε τα ρέστα;).

Στον Ολυμπο τ' αστροπελέκια του Δία. Στη Γένοβα οι κραυγές των χτυπημένων, στον Ενιππέα οι κραυγές του Ορφέα από την καταστροφή των Μαινάδων. Ολα μπουμπουνητά, αστραπές, αντίλαλοι, σφυρίγματα ανέμων σύνθεσαν μια κραυγή που ερχόταν απ' τα κάτω απ' το χωριό, κι απ' τα πάνω απ' το Μύτικα.

- Ρε συ, τι είναι αυτά που τριβιλίζεις στο μυαλό σου με τους διαλόγους σου; Δηλωσίας πας να γίνεις;

Αμάν, απ' τα πάνω ο Προμηθέας, απ' τα κάτω ο Καπετάν Μπαρούτας, πάει ξεφτιλιστήκαμε, σκέφτομαι.

- Εντάξει μια σκέψη κάναμε μπας και μας προβάλλουν και μας, τους κόκκινους, κομμάτι, άμα γίνουμε λιγουλάκι ευέλικτοι. Τόση δουλιά από το '90 και δώθε, και να μας έχουνε τελείως θαμμένους και απόντες, κρίμα δεν είναι;

- Αντε προχώρα, μούσκεψες ως το κόκαλο. Και δες στο χωριό καλά. Στραβωμάρα έχεις; Το μεγαλύτερο άγαλμα στην πλατεία δεν το βλέπεις; Είναι του Καπετάν Μπαρούτα εις "ένδειξιν τιμής" για τον αγώνα του ενάντια στο χιτλερικό φασισμό και στην αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση στην πατρίδα μας...

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ - ΑΥΡΙΟ ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ)