Τόνισε ότι η «Λαϊκή Συσπείρωση» Πετρούπολης ως δημοτική αρχή της πόλης βρέθηκε «στο πλευρό των ανθρώπων του μόχθου που με στερήσεις και κόπους μιας ζωής έχτισαν ένα σπίτι και κινδυνεύουν να το χάσουν από τα "κοράκια" των funds και των τραπεζών» και απέναντι «στις πολιτικές επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την υλοποίησή τους από όλες τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, αυτές που δημιουργούν το θεσμικό πλαίσιο που αφήνει απροστάτευτη την πρώτη κατοικία».

Ειδική αναφορά έκανε και στην πρόσφατη παρέμβαση στην εταιρεία «do Value», κατά την οποία, όπως είπε, «απαιτήσαμε να σταματήσουν οι απόπειρες εξώσεων, γιατί θα μας βρίσκουν πάντα εκεί να τις αποτρέπουμε. Απαιτήσαμε να διευθετηθούν τα χρέη με όρους που θα λαμβάνουν υπόψη την οικονομική κατάσταση των οφειλετών, αλλά και θα τους επιτρέπουν να διαβιούν με αξιοπρέπεια».

Ο Χάρης Χουρδάκης παρουσίασε το παράδειγμα μίας οικογένειας με παιδί με νοητική υστέρηση, που μετά τον σεισμό του 1999 «έμενε για μήνες σε τροχόσπιτο, το σπίτι της είχε καταστραφεί, καμιά φροντίδα. Σε απόγνωση η οικογένεια και η μάνα βάζει φωτιά στο τροχόσπιτο και καίγεται μαζί με τα παιδιά της. Αλήθεια, να σκεφτούμε, κλείστε τα μάτια λίγο, άνθρωποι με νοητική υστέρηση, παιδιά σε αμαξίδια να είναι στους δρόμους μες στον χειμώνα ή στον καύσωνα. 2024, μπορεί να το δεχτεί ανθρώπινος νους;».

Ο καπιταλισμός δεν θέλει και δεν μπορεί να λύσει το θέμα της λαϊκής στέγης, «όταν η τεχνολογία μπορεί να εξασφαλίσει μέσα σε λίγες μέρες από νοσοκομεία που φτιάχτηκαν στη Γουάν μέσα σε δύο βδομάδες ή ξενοδοχείο που λειτούργησε πριν λίγες μέρες στο Οστιν του Τέξας που φτιάχτηκε σε 20 μέρες», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Απαντώντας στην κοροϊδία της κυβέρνησης, ότι προστατεύει τάχα τις ευάλωτες ομάδες, είπε: «Το 50% των λαϊκών οικογενειών που έχουν παιδί ή άνθρωπο με αναπηρία ζει στα όρια της φτώχειας, γιατί είναι ιδιωτικοποιημένο το σύστημα Υγείας, η μάνα δεν έχει πού να πάει το παιδί της και αναγκάζεται να παραιτηθεί από τη δουλειά, φεύγει ένας μισθός από το σπίτι... Πρέπει να βρουν λεφτά για να πληρώσουν».

Αναφέρθηκε τέλος σε περιπτώσεις ΑμεΑ που ήθελαν να τους πετάξουν έξω από το σπίτι τους, όμως, «με τον αγώνα μας η Διονύσια είναι στο σπίτι της, με τον αγώνα μας ο Σπύρος είναι ακόμα στο σπίτι του. Δεν θα επιτρέψουμε να του πάρουν το σπίτι και των άλλων και στη Χαλκίδα και αλλού».

Η Διονυσία Τσακίρη ευχαρίστησε «τα παιδιά του ΚΚΕ που μπήκαν μπροστά και έγινε όλος αυτός ο αγώνας, όπου όλη η Ελευσίνα στάθηκε στην πόρτα» της οικογένειάς της και πρόσθεσε: «Αν δεν ήσασταν εσείς δεν θα είχαμε αυτήν τη στιγμή το σπίτι μας. Είμαι και εγώ δίπλα σε κάθε οικογένεια, της οποίας κινδυνεύει το σπίτι της, με όποιον τρόπο μπορώ».

Ο Λευτέρης Σίδερης αφηγήθηκε ότι, όταν κινδύνεψε το σπίτι του από πλειστηριασμό, τον βοήθησε αμέσως «ο κόσμος του κινήματος», όπως είπε χαρακτηριστικά: «Το σώσαμε, έχουμε διακανονισμό, προχωράμε. Πολλά ήθελα να πω, αλλά με συγκινήσατε. Κατανοώ αλλά δεν συμφωνώ με τη συμπεριφορά των δανειοληπτών, των ανθρώπων που χρωστάνε, που νιώθουν άσχημα. Αλλωστε η προσπάθειά τους τόσα χρόνια να μας κάνουν συνυπεύθυνους της καταστροφής, από το "μαζί τα φάγαμε" μέχρι σήμερα, προσπαθούν διαρκώς να μας πουν ότι είμαστε βασικοί υπεύθυνοι της κατάστασης αυτής.

Δεν σας κρύβω πως παρότι 38 χρόνια βρίσκομαι στο οργανωμένο κίνημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τις παλινωδίες μου, τα μπρος και τα πίσω, το ένιωσα και εγώ αυτό. Ενιωσα, δηλαδή, ότι έφταιγα, έκανα λάθος κινήσεις στη δουλειά μου, διαχειρίστηκα λάθος τα οικονομικά μου και έφερα την κατάσταση εκεί, άρα το κίνημα γιατί να στηρίξει εμένα; Περάσαν πολλές φορές από το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις. Σας διαβεβαιώ ότι λύση δόθηκε και δεν υπήρχε άλλος δρόμος, δεν θα λυνόταν αλλιώς το πρόβλημα, παρά μόνο όταν απευθύνθηκα στον κόσμο του κινήματος, στους αγωνιστές και το καταφέραμε».

Κάλεσε, μάλιστα, τους δανειολήπτες να μιλούν για την εμπειρία τους: «Να το πούμε και στον διπλανό μας, ανοιχτά να μιλάμε, το όνομά μας να λέμε, την περίπτωσή μας να κουβεντιάζουμε και ας γινόμαστε και φλύαροι, για να καταφέρουμε αυτό που είπε και ο δήμαρχος Πετρούπολης, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε τέτοια δράματα και μεγαλύτερα και δεν έρχονται να στο πουν, δεν βγαίνουν προς τα έξω, δεν το κάνουν. Αν εσύ εκτεθείς, τότε θα βοηθήσεις και τον άλλον που έχει το πρόβλημα να βγει μπροστά και να στηρίξει».

Η Ελίζα Τρύφωνος, με ιδιαίτερα συγκινητικά λόγια, στάθηκε στη στήριξη και την αλληλεγγύη που έλαβε και την βοήθησε όχι μόνο να σταθεί όρθια, όταν έχασε το σπίτι της, αλλά και να γνωρίσει τον συλλογικό και οργανωμένο αγώνα, μέσα από τη συμμετοχή στα σωματεία και τους μαζικούς φορείς:

«Εγώ το σπίτι μου το έχασα, αλλά με βλέπετε εδώ και με βλέπετε όπως είμαι και το οφείλω σε εσάς, γιατί το έχασα σε μία χρονική στιγμή που μεταξύ και αυτών είχα και άλλες απώλειες πολύ σοβαρές στη ζωή. Εάν πραγματικά δεν είχα εσάς και αν αυτήν τη στιγμή δεν θέλω να ευχαριστήσω εσάς, μέσα από την καρδιά μου, δεν ξέρω πού θα ήμουν αυτήν τη στιγμή, πώς θα ήμουν.

Δεν το βάζω όμως κάτω. Ενας από τους λόγους που είμαι εδώ είναι και αυτός: Θέλω, πραγματικά, όλοι να βρουν το θάρρος, όποιος έχει πρόβλημα να πάει να χτυπήσει την πόρτα του διπλανού, να οργανωθείτε και να οργανωθούμε. Δεν ανήκα σε αυτόν τον χώρο, τώρα ανήκω όμως. Να οργανωθούμε στα σωματεία μας, να πάμε να το πούμε στον διπλανό μας, σε όποιον ακούσουμε, ότι ναι, υπάρχει ελπίδα και μπορούμε να τα σώσουμε τα σπίτια μας, ας μην το έσωσα εγώ, εμένα ήταν άλλοι λόγοι».

Η Ελ. Τρύφωνος κάλεσε τον κόσμο να οργανωθεί, γιατί, όπως είπε, «μπορούμε να σώσουμε τα σπίτια μας». Εξέφρασε, μάλιστα, και τη διάθεσή της να πρωτοστατήσει «σε οποιαδήποτε κίνηση γίνεται» και να βοηθήσει με την προσωπική της πείρα τη λαϊκή οικογένεια. «Μας θεωρούν εύκολη λεία αλλά θα αποδείξουμε ότι δεν είμαστε», κατέληξε.

Η Μαρία Τασικώστα μίλησε για τη δική της εμπειρία με τα «κοράκια» των funds, όταν ο νόμος Κατσέλη την «πέταξε έξω», επειδή ήταν έμπορος με κλεισμένο μαγαζί: «Επόμενη κίνησή τους ήταν διαταγή πληρωμής, σύμβαση, όπως την ήθελαν αυτοί, και πλειστηριασμός. Αναγκάστηκα να πάω να υπογράψω τη σύμβαση, διότι δεν δέχονταν κάποια άλλη συμφωνία. Μετά τη σύμβαση αυτή το δάνειο δεν ήταν βιώσιμο πια, γιατί άρχισαν οι αβάσταχτοι τόκοι, καπέλωσαν τη δόση και ξεκινάει ο άλλος Γολγοθάς καινούργιου φόβου».

Στάθηκε στο γεγονός ότι έπαψε να φοβάται όταν γνώρισε «τα παιδιά του ΚΚΕ, τους κομμουνιστές που ήταν μπροστάρηδες στον μεγάλο αγώνα της Ελευσίνας για το σπίτι της Διονυσίας μας. Σε αυτόν τον αγώνα συμμετείχα και εγώ, πήγαινα το πρωί στο σπίτι στην οδό Παπαγιάννη και το σπίτι σώθηκε. Ετσι και εγώ πήρα θάρρος και τους είπα το πρόβλημά μου. Αμέσως το έκαναν δικό τους, με χρόνο και κόπο από τη ζωή τους, και όπως όλοι ξέρουμε για κανέναν δεν περισσεύει χρόνος, πόσο μάλλον για τα βάσανα του άλλου. Αμεσα τα σωματεία και μαζικοί φορείς, στα οποία μπροστάρηδες είναι οι κομμουνιστές, έβγαλαν ανακοινώσεις και πήραν θέση δίπλα μου».

«Τώρα δεν νιώθω μόνη, δεν νιώθω φόβο, έχω στήριξη και όλοι είναι εκεί για μένα, μια γροθιά, μια αγκαλιά. Αυτά είναι τα παιδιά του ΚΚΕ, τα δικά μας παιδιά, παιδιά του λαού, το λέω και συγκινούμαι», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Ο Γιάννης Γιάχος, αφηγούμενος τη δική του εμπειρία, ανέδειξε πώς κατάφερε, μέσα από την πίεση που άσκησε η συλλογική αγωνιστική δράση με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, να φτάσει έως τους εκπροσώπους του fund που απειλούσε να του πάρει το σπίτι:

«Μέσα σε 8 μέρες δημιουργήθηκε μια δράση από το κίνημα, από τους φίλους μας από το ΚΚ και ενώ το fund αρνούνταν να μιλήσει μαζί μου νωρίτερα, εκείνη τη μέρα μας δέχτηκαν από μόνοι τους, μας προσκάλεσαν κιόλας, ζήτησαν να σταματήσουμε όποια κινητοποίηση και μας καλοδέχθηκαν, μας ζήτησαν και συγγνώμη και μας έκαναν ένα κούρεμα της τάξης των 100.000 ευρώ».

Ο Γ. Γιάχος τόνισε στη συνέχεια: «Αν δεν αγωνιστούμε και δεν σκεφτούμε το αύριο των παιδιών μας, είμαστε "καμένοι" και εμείς και τα παιδιά μας και πρέπει να λογοδοτήσουμε για αυτό πριν συμβεί, πρέπει να κάνουμε κάτι. Οσοι, λοιπόν, ξέρετε κάποιον που έχει πρόβλημα με το σπίτι του, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τον φέρουμε στο κίνημα για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε όλοι το σπίτι μας, τουλάχιστον, και το μέλλον των παιδιών μας».