Τα προβλήματα της μεγάλης πλειοψηφίας των αγροτοκτηνοτρόφων της Ηπείρου, όπως και ολόκληρης της Ελλάδας, όλο και μεγαλώνουν. Ούτε οι εξαγωγές των ποιοτικών προϊόντων που παράγουμε, ούτε η ύπαρξη διαφόρων διεπαγγελματικών όπως της φέτας, ούτε τα διάφορα συνεργατικά σχήματα, ούτε η ιδιωτικοποίηση της «ΔΩΔΩΝΗΣ», ούτε οι επιδοτήσεις που μειώθηκαν στην τελευταία αναθεώρηση της ΚΑΠ μπόρεσαν να δώσουν λύση στο βασικό πρόβλημά μας, που είναι οι χαμηλές τιμές των προϊόντων που διαμορφώνουν οι μεγαλέμποροι, οι μεταποιητικές βιομηχανίες κρέατος και γάλακτος μαζί με το υψηλό κόστος παραγωγής.

Το βασικό μας πρόβλημα επομένως είναι ότι δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα ικανοποιητικό εισόδημα που να τα βγάζουμε πέρα εμείς και οι οικογένειές μας.

Την ίδια ώρα, τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα που παράγουμε φτάνουν πανάκριβα στην κατανάλωση και ο λαός μας περιμένει τις προσφορές των σούπερ μάρκετ, για να αγοράσει «πιστοποιημένα» ηπειρώτικα προϊόντα, όπως η φέτα «ΠΟΠ», το κοτόπουλο κ.ά.

Επίσης πρόβλημα είναι και η έλλειψη ουσιαστικής προστασίας από τις φυσικές καταστροφές, με τις ζημιές να μην αποζημιώνονται πλήρως και έγκαιρα από τον ΕΛΓΑ, αλλά και η έλλειψη υποδομών. Για παράδειγμα, στην Αρτα, όπου και μένω, η έλλειψη εγγειοβελτιωτικών έργων έχει ως αποτέλεσμα καλλιέργειες που απαιτούν νερό, όπως η καλλιέργεια του ακτινιδίου, να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και οι παραγωγοί να βλέπουν τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι. Για το ζήτημα αυτό έκανε Ερώτηση το ΚΚΕ που είχε θετικό αντίκτυπο στους παραγωγούς.

Δεν ξεχνάμε επίσης και τις τρεις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ και αφορούσαν την επιστροφή ΕΦΚ αγροτικού πετρελαίου, την επιδότηση και κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής στο αγροτικό ρεύμα και μηδενικό ΦΠΑ σε αγροτικά εφόδια, εργαλεία και μηχανήματα και τις καταψήφισαν τόσο η ΝΔ όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Σε όλες τις παραπάνω δυσκολίες ήρθαν να προστεθούν και οι συνέπειες από τους πολέμους που συνέβαλαν στην αύξηση του κόστους παραγωγής αλλά και με τις επιπτώσεις από το εμπάργκο στη Ρωσία.

Τελικά οι αγρoτοκτηνοτρόφοι αρχίζουν σιγά - σιγά να καταλαβαίνουν ότι μετά από 43 χρόνια ένταξή μας στην ΕΕ και την εφαρμογή της ΚΑΠ με τις συνεχείς αναθεωρήσεις όχι μόνο δεν τρώμε με «χρυσά κουτάλια», αλλά όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε, με αποτέλεσμα ορισμένοι να εγκαταλείπουν την παραγωγή. Για την περιοχή μας, την Ηπειρο, είναι ενδεικτικό ότι οι απασχολούμενοι σε γεωργία και κτηνοτροφία μειώθηκαν κατά 18.744 για τη χρονική περίοδο 2009 έως και 2020.

Οι δε δήμοι με κτηνοτροφική δραστηριότητα καταγράφουν μεγάλη μείωση πληθυσμού και συνολικά ο πληθυσμός της Ηπείρου από το 2011 έως το 2021 είναι μειωμένος κατά 5,1%. Και μιλάμε για την Ηπειρο, όπου δραστηριοποιούνται μεγάλες μεταποιητικές βιομηχανίες γάλακτος και κρέατος.

Να γιατί κανένας σχεδόν αγροτοκτηνοτρόφος ουσιαστικά δεν προτείνει στα παιδιά του να ασχοληθεί με τον πρωτογενή τομέα. Η πλειοψηφία των παιδιών μας κυρίως βρίσκουν δουλειά ως εργαζόμενοι στις μεγάλες μεταποιητικές βιομηχανίες τροφίμων, γενικότερα στον ιδιωτικό τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρ' όλη την υλοποιήση προγραμμάτων νέων αγροτών για δεκαετίες εκτιμάται ότι το 2020 σχεδόν το 65% των αυτοαπασχολούμενων αγροτών ήταν τουλάχιστον 55 ετών με την πλειοψηφία (37,1%) να ναι τουλάχιστον 65 ετών.

Αρχίζει να υπάρχει ο προβληματισμός ανάμεσά μας τελικά για ποιον παράγουμε. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση στην Αρτα, όλο και πιο πολύ γίνεται κατανοητό ότι χωρίς συσπείρωση στους αγροτικούς συλλόγους, δυνάμωμα της Ομοσπονδίας μας και τον πανελλαδικό συντονισμό μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσες. Να γιατί φτιάχνουμε νέους Αγροτικούς Συλλόγους, δυναμώνουμε την Ομοσπονδία που έχει πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε πανελλαδικό συντονισμό. Με τους αγώνες καταφέραμε να έχουμε μικρές και μεγάλες κατακτήσεις όπως το αφορολόγητο και άλλες.

Γι' αυτό και παλεύουμε για ένα κίνημα που δεν θα ψάχνει για σωτήρες, αλλά θα συγκρούεται με την ΚΑΠ της ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που την έχουν κορόνα στο κεφάλι τους και στηρίζουν τα κέρδη των μεγαλεμπόρων, των μεταποιητικών βιομηχανιών γάλακτος και κρέατος, των τραπεζιτών. Ενα κίνημα που με τους αγώνες του θα ενώνει όλους εκείνους που υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική, που για τα κέρδη των λίγων ζητάει όλο και περισσότερες θυσίες από τους πολλούς. Γιατί είναι κοινός ο εχθρός μας και από κοινού θα τον παλέψουν, όπως από κοινού συζητάμε και μέσα στις οικογένειές μας πώς θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

Στις 20 Νοέμβρη λοιπόν, όλοι που υποφέρουμε και δεν μπορούμε να τα φέρουμε βόλτα, αγωνιούμε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, να δώσουμε το μαζικό «παρών» στις απεργιακές κινητοποιήσεις, διατρανώνοντας της πεποίθησή μας ότι μπορεί ο καταπιεσμένος λαός να πιστέψει στη δύναμή του και να σηκώσει ανάστημα, και όπως έγραψε ο ποιητής του λαού Κ. Βάρναλης, «αν ξυπνήσει μονομιάς θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

Στην περιοχή μας δραστηριοποιούνται αρκετές βιομηχανίες εμφιάλωσης νερού. Δύο απ' αυτές αντλούν νερό από το ίδιο ΥΥΣ (Υπόγειο Υδατικό Σύστημα) με τη Δημοτική Επιχείρηση Υδρευσης, η οποία πρέπει να εξυπηρετήσει 150.000 και πλέον κατοίκους.

Οι δύο αυτές βιομηχανίες στην ουσία δρουν ανταγωνιστικά στη δυνατότητα υδροδότησης της περιοχής, καθώς πρέπει να αξιοποιήσουν την ίδια διαθέσιμη ποσότητα υπόγειου νερού. Αυτοί αντλούν νερό για τα τεράστια κέρδη τους, ενάντια στις ανάγκες ύδρευσης όλου του λεκανοπεδίου.

Και, φυσικά, μην έχουμε αυταπάτες, όσο δεν τους ενοχλούμε θα το πετυχαίνουν, γιατί είναι αυτοί οι μεγάλοι χορηγοί, κρυφά και φανερά, όσων κυβέρνησαν και κυβερνούν, και γιατί είναι αυτοί οι φορείς της πολυπόθητης «ανάπτυξης».

Αυτό που εμείς βιώσαμε ως υπάλληλοι της Διεύθυνσης Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας ήταν, επιεικώς, η ευνοϊκή μεταχείριση των «επιθυμιών» των δύο βιομηχανιών εμφιάλωσης από τη διοίκηση και ο απόλυτος «σεβασμός» στην ανάγκη αύξησης των κερδών τους.

Από το 2019, ενωμένοι οι συνάδελφοι και παρά το μεγάλο προσωπικό κόστος, τις απειλές και τις διώξεις που υποστήκαμε, σταθήκαμε απέναντι.

Το πιο σημαντικό είναι ότι καταλάβαμε πως είναι μονόδρομος για μας να αντισταθούμε στις ορέξεις τους και με αλληλεγγύη να σταθούμε ενωμένοι απέναντι στα ζητήματα που μας αφορούν όλους, όπως το νερό. Καταφέραμε έτσι να καταλάβουν ότι δεν θα περάσει εύκολα η «παραγγελιά» που έδωσαν οι βιομηχανίες.

Η δημοσιοποίηση, με τη βοήθεια από το ΕΚΙ, από την Ομοσπονδία μας, από το ΚΚΕ, με Επερωτήσεις στη Βουλή και καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, από κινήσεις πολιτών της περιοχής, τους έκοψε για λίγο τη φόρα και τους εξανάγκασε να «βελτιώσουν» το νομοθετικό πλαίσιο, ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι βιομηχανίες να βουτήξουν κι άλλες ποσότητες νερού.

Ετσι, σήμερα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της Αποκεντρωμένης, αλλά και την εκκωφαντική σιωπή των τοπικών παραγόντων - πλην Λακεδαιμονίων - έχουμε τη δημιουργία όλων των προϋποθέσεων για αύξηση της παραγωγής κερδών των επιχειρήσεων, έναντι της δυνατότητας μιας περιοχής να υδροδοτηθεί αδιάλειπτα με το απαραίτητο και καλής ποιότητας νερό. Και ενώ η νομοθεσία ορίζει ότι οι ανάγκες σε νερό σε μια περιοχή πρέπει να ικανοποιούνται κατά το δυνατόν σε επίπεδο περιοχής λεκάνης απορροής ποταμού, το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων έχει βαλθεί να «ξεδιψάσει» όλο τον κόσμο παράγοντας το 15% περίπου των εμφιαλωμένων νερών της χώρας, σε βάρος του ίδιου του πόρου, του περιβάλλοντος και των αναγκών των πολιτών σε νερό.

Ηδη, και λόγω και των απωλειών του δικτύου, πολλές περιοχές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού λένε «το νερό νεράκι», αλλά κανείς δεν λέει κουβέντα για τους πραγματικούς ανταγωνιστές στην ανάγκη των κατοίκων για νερό.

Να είμαστε σίγουροι πως αν δεν αντισταθούμε, αν δεν φωνάξουμε όλοι εμείς, τώρα, κατά της εμπορευματοποίησης του νερού, της σκανδαλώδους καταπάτησης ακόμα και του Συντάγματος, που επιτάσσει το αστικό κράτος να εξασφαλίζει φτηνά, ποιοτικά και καθολικά τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης για όλους, θα διψάσουμε! Και τότε θα 'ρθουν να μας ξεδιψάσουν ξανά με τα μπουκαλάκια οι «ευεργέτες» της πόλης... Και, άραγε, με ποιο αντάλλαγμα;

Το νερό δεν μπορεί παρά να είναι ανθρώπινο δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό, και να μην εντάσσεται στη λογική της κερδοφορίας. Το ζήτημα του νερού πρέπει να μπαίνει σταθερά και σε κάθε ευκαιρία στα αιτήματα και τις θέσεις κάθε συνδικάτου, κάθε κλάδου, στις Ομοσπονδίες, σε λαϊκούς φορείς, σε επιμελητήρια και με συντονιστή το Εργατικό Κέντρο, για παράδειγμα, να γίνονται δράσεις - κινητοποιήσεις, ενημερώσεις, γιατί μας αφορά όλους και τα κέρδη τους είναι πολλά για να τα αφήσουν έτσι...

Μόνο με κινητοποίηση όλων μπορεί να πετύχουμε. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τις αντιδράσεις μεμονωμένων ανθρώπων ή ενός σωματείου ή ακόμα και «ειδικών»... Χρειάζεται η συνδρομή όλων για να μη χαθεί αυτός ο πολύτιμος πόρος από τον λαό για χάρη των κερδών των λίγων.

Και ας μην «τσιμπάμε» στην προπαγάνδα τους για απειλούμενες θέσεις εργασίας και τα τοιαύτα. Με αυτό ως πρόσχημα προσπαθούν να κάμψουν τις αντιστάσεις μας οι υπερασπιστές της δήθεν «ανάπτυξης» της περιοχής και οι όψιμοι φύλακες - άγγελοι των εργαζομένων, αυτοί οι καλοθελητές που δεν είναι παρά ωφελούμενοι ποικιλοτρόπως από τις βιομηχανίες και με το αζημίωτο πολιτικάντηδες. Αλλωστε οι επαυξήσεις στις ποσότητες δεν έφεραν και δεν θα φέρουν αύξηση του προσωπικού, παρά μόνο εντατικοποίηση της εργασίας, με τους νέους νόμους - εκτρώματα που επεκτείνουν το ωράριο, τις μέρες εργασίας και την εκμετάλλευση.

Δεν τους έχουν ανάγκη τους εργάτες οι πλήρως αυτοματοποιημένες εγκαταστάσεις τους, που όταν εκσυγχρονιστούν κι άλλο θα πετάξουν έξω και πολλούς απ' όσους εργάζονται σήμερα, αυξάνοντας κι άλλο τα κέρδη. Κέρδη που δεν μοιράζονται με κανέναν, αφού δεν αποδίδουν ούτε καν τα νόμιμα αντισταθμιστικά, ή τα παίρνουν κι αυτά πίσω, με εξωφρενικές και σκανδαλώδεις παραχωρήσεις και διαγραφές χρεών.

Τα κέρδη τους, κι ας πεθάνουμε όλοι απ' τη δίψα.

Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και είναι αδιανόητο να εντάσσεται στη λογική της κερδοφορίας. Είναι όμως δική μας υποχρέωση να το κατακτήσουμε αυτό, με όποιον τρόπο και με όποιο κόστος απαιτηθεί!