Εμείς οι εργαζόμενοι στο «ΖΑΓΟΡΙ» δουλεύουμε στη μεγαλύτερη γραμμή εμφιάλωσης νερού στην Ευρώπη, όπως μας είπε ο πρωθυπουργός σε μια επίσκεψή του, για να μας κάνει να μοιραστούμε κι εμείς την ίδια ικανοποίηση με τους εργοδότες μας.

Το πώς χτίστηκε αυτή η βιομηχανία και το πώς λειτουργεί καθημερινά το γνωρίζουμε εμείς οι εργάτες πολύ καλά και μας έχει φέρει στα όρια της διάλυσης πολλές φορές.

Για εμάς πριν από δυο χρόνια έφτασε η στιγμή που πήραμε μια πολύ σημαντική απόφαση. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι δεν θέλουμε να συνεχίσουμε άλλο έτσι, ότι δεν είναι μοιραίο να δουλεύουμε με αυτά τα ωράρια, με τέτοια εντατικοποίηση και με έναν μισθό που δεν φτάνει να καλύψει τις βασικές ανάγκες μας. Ξεπεράσαμε τη λογική που λέει ότι «τι θα κερδίσεις και με τα σωματεία; Τίποτα δεν βγαίνει...». Για εμάς λοιπόν ήρθε η στιγμή που πιστέψαμε στη δύναμη του οργανωμένου αγώνα και φτιάξαμε το σωματείο μας και μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι αυτή ήταν η πιο σωστή απόφαση που έχουμε πάρει!

Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια που παλεύουμε όλοι μαζί μέσα από το σωματείο μας, έχουμε καταφέρει πράγματα που ούτε μας περνούσαν από το μυαλό. Μάθαμε να συζητάμε, να κάνουμε Γενικές Συνελεύσεις και να ανταλλάσουμε απόψεις. Μάθαμε να ξεπερνάμε τον φόβο και να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας αγωνιστικά, με το κεφάλι ψηλά. Οι χαμηλοί μισθοί, τα εξαήμερα, το τετράβαρδο, η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας τώρα πια δεν είναι απλά μια σκοτούρα στο κεφάλι μας, αλλά τα πεδία των μαχών μας. Για όλα αυτά έχουμε κάνει παρεμβάσεις, στάση εργασίας και απεργίες που νέκρωσαν τα εργοστάσια.

Μόνο έτσι καταφέραμε να κερδίσουμε πράγματα. Οργανωμένα, συλλογικά, με πειθαρχία στις αποφάσεις του Σωματείου μας και με αγωνιστική στάση. Ετσι αντιμετωπίσαμε και την προσπάθεια της εργοδοσίας να μας εξαντλήσει με 6ήμερα και 7ήμερα αξιοποιώντας τους αντεργατικούς νόμους του Γεωργιάδη.

Το πιο σημαντικό όμως που έχουμε κερδίσει είναι ότι οι δεσμοί μεταξύ μας έγιναν ποιοτικά πολύ ανώτεροι. Με αυτούς που δουλεύαμε 20 χρόνια μαζί και λέγαμε μόνο μια τυπική «καλημέρα», τώρα βαδίζουμε μαζί στον δρόμο του αγώνα. Τώρα ο καθένας μας είναι στήριγμα για τον άλλον. Τώρα μας απασχολεί τι γίνεται στο σπίτι του συναδέλφου, τι σκέφτεται, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε.

Ξέρουμε καλά ότι έχουμε ζορίσει αρκετά την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Το βλέπουμε ότι η εργοδοσία προσπαθεί να μας βάλει εμπόδια με πολλούς τρόπους για να μας ξεγελάσει, να μας διαιρέσει, να μας κουράσει και να μας λυγίσει για να σταματήσει τη δράση μας. Και έχει στο πλευρό της την κυβέρνηση που περνάει τους νόμους για τα εξαήμερα, για το πάγωμα μισθών, για τη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων. Το ξέρουμε λοιπόν ποιους έχουμε απέναντί μας.

Εμείς οι εργάτες στο «ΖΑΓΟΡΙ» είμαστε αυτοί που με την απεργία μας πέρυσι και με το πανό μας που έφτασε μέχρι τη Βουλή, αποστομώσαμε τον τότε υπουργό Εργασίας και τρομάξαμε την εργοδοσία.

Συνάδελφοι, εμείς είμαστε περήφανοι για το σωματείο μας και για τον δρόμο που έχουμε διαλέξει, αλλά πρέπει να πούμε ότι όλο αυτό δεν προέκυψε τυχαία. Εχει παίξει δραστικό ρόλο η δράση του Εργατικού Κέντρου, που όλα αυτά τα χρόνια μας προσέγγιζε, που παίρνει συνέχεια πρωτοβουλίες για όλα τα ζητήματα που αφορούν την οικογένεια του εργάτη και μπαίνει μπροστά και μας δείχνει τον δρόμο. Τέτοια είναι για παράδειγμα τα Μαθήματα Αλληλεγγύης. Είναι η παιδική γιορτή που γίνεται στο Αλσος. Με τέτοια παραδείγματα καταλάβαμε στην πράξη ότι τελικά για το καλό των παιδιών μας δεν αρκεί να μοχθήσουμε μόνο ατομικά, αλλά πρέπει να μπούμε και στον συλλογικό αγώνα.

Για να μην κληρονομήσουμε στα παιδιά μας 7ήμερα, μισθούς πείνας και σάπιες αξίες. Γιατί σε τελική ανάλυση αυτά έχουν επιπτώσεις και στην Υγεία μας και στην οικογένειά μας και στην ανατροφή των παιδιών μας και πολύ παραπέρα.

Καλπάζει η παιδική παραβατικότητα, λένε, και θα λογοδοτούν στη δικαιοσύνη οι γονείς. Τι θα πούνε δηλαδή σε έναν εργάτη σήμερα που κομματιάζεται με τα 7ήμερα, που κάνει δυο δουλειές για να τα βγάλει πέρα και γυρνάει στο σπίτι και δεν έχει χρόνο, ούτε κουράγιο να περάσει ποιοτικό χρόνο με το παιδί του; Και πότε θα λογοδοτήσουν για όλα αυτά οι βιομήχανοι, ο Γεωργιάδης, ο Χατζηδάκης, η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις;

Ξέρουμε λοιπόν ότι ο δρόμος που επιλέξαμε θα έχει εμπόδια, αλλά τώρα είμαστε σίγουροι για αυτόν τον δρόμο. Είμαστε πιασμένοι χέρι με χέρι με όλους τους εργάτες και παλεύουμε για να ζήσουμε καλύτερες μέρες, όχι απλά για να βγάλουμε τη μέρα. Ετσι λοιπόν δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την απεργία στις 20 Νοέμβρη, για να ζορίσουμε κι άλλο την εργοδοσία να ικανοποιήσει τα αιτήματά μας και ταυτόχρονα να βάλουμε ακόμα ένα λιθαράκι στον δρόμο που έχει διέξοδο.

Ονομάζομαι Κύρλας Κωνσταντίνος, εργάζομαι στο Νοσοκομείο Πρέβεζας και είμαι πρόεδρος στο σωματείο καθώς και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ.

Η εμπειρία που έρχεται και από την περιοχή Ηπείρου - Λευκάδας, πως τα ζητήματα Υγείας μπορούν να αποτελέσουν επίκεντρο οικοδόμησης κοινωνικής συμμαχίας, ειδικά σε μικρότερες περιοχές της χώρας, είναι νομίζω πλέον εμπειρία που έχει γενικευτεί στο ταξικό εργατικό κίνημα και είναι μία πρακτική που εφαρμόζουμε συστηματικά αρκετά χρόνια στην περιοχή μας, είναι μία πρακτική που βοηθάει το σύνολο της εργατικής τάξης να βγάλει πιο γενικά, ακόμη και πολιτικά συμπεράσματα μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Είναι μια συνδικαλιστική πρακτική που οδηγεί στην πολιτική ουσία των ζητημάτων και γι' αυτό έχει μια σημασία να μεταφέρουμε την εμπειρία μας για το ποιες δυσκολίες συναντήσαμε σε αυτή την πορεία και πώς κάποιες από αυτές ξεπεράστηκαν.

Ο πρώτος αντίπαλος που είχαμε να αντιμετωπίσουμε σε αυτή μας την προσπάθεια, υπήρξε η εμπεδωμένη αντίληψη σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων στα νοσοκομεία ευθύνης μας, αντίληψη που καλλιεργούταν συστηματικά από την πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ και η οποία έδινε έμφαση σε εξειδικευμένα αιτήματα υποομάδων εργαζομένων, μάλιστα πολλές φορές αντιπαραθετικά με άλλους εργαζόμενους του νοσοκομείου στη λογική του διαίρει και βασίλευε.

Ετσι έβλεπες τους τραυματιοφορείς με δικά τους ειδικά αιτήματα και συχνά σε αντιπαράθεση με τους νοσηλευτές. Οι νοσηλευτές ΔΕ με δικά τους αιτήματα και αντιπαραθετικά στους ΤΕ και ΠΕ νοσηλευτές και όλοι μαζί απέναντι στους γιατρούς, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους ανάλογα με τη θέση, τον βαθμό και την ειδικότητά τους είχαν αντιπαραθετική στάση ο ένας με τον άλλον. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα - σίτιση - φύλαξη δεν είχαν καθόλου φωνή, ούτε καν συνδικαλιστική έκφραση μέσα από τα σωματεία των νοσοκομείων. Αυτή η τακτική των ξεκομμένων από την πολιτική ουσία αιτημάτων δημιουργούσε ισχνές ομάδες, οι οποίες στο τέλος ήταν εύκολα διαχειρίσιμες από έναν απλό διοικητικό προϊστάμενο.

Σε αυτό το περιβάλλον κληθήκαμε να δράσουμε και να αντιτείνουμε τη δική μας αντίληψη πως οι περισσότεροι εργαζόμενοι τελικά στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Πως στις ίδιες εξοντωτικές βάρδιες που λιώνει η καθαρίστρια, λιώνει και η νοσηλεύτρια και η παρασκευάστρια και ο τεχνολόγος στο Ακτινολογικό και οι γιατροί των ΤΕΠ και ο σεκιουριτάς στην πύλη. Αρα λοιπόν υπάρχει κοινό συμφέρον για κοινό αγώνα.

Το ερώτημα όμως είναι απέναντι σε ποιον; Εδώ φάνηκαν πολύτιμες οι επεξεργασίες που έγιναν από δικούς μας συνδικαλιστές που πολύ νωρίς διέγνωσαν πως το ΕΣΥ μετασχηματίζεται, εμπορευματοποιείται, μετατρέπεται σε ένα σύνολο από διασυνδεόμενες επιχειρηματικές μονάδες με οικονομική αυτοτέλεια και δεν καταρρέει, όπως έλεγε ο Γιαννακός, πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

Ετσι λοιπόν το εύστοχο πολιτικό σύνθημα «ΟΧΙ σε νοσοκομεία - επιχειρήσεις» εξέφραζε το σύνολο των αιτημάτων στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, γιατί φώτιζε μια πραγματικότητα που ήταν πως το νοσοκομείο - επιχείρηση στη λογική μείωσης του λειτουργικού κόστους δημιουργούσε όλα τα επιμέρους προβλήματα που βίωναν οι επιμέρους ομάδες εργαζομένων.

Εξηγούσε γιατί δεν γίνονταν προσλήψεις γιατρών, γιατί δεν γίνονταν προσλήψεις νοσηλευτών, γιατί δεν μονιμοποιούταν οι ελαστικά εργαζόμενοι. Εξηγούσε γιατί τα δευτεροβάθμια περιφερειακά νοσοκομεία της Ηπείρου βίωναν τρομακτική υποστελέχωση σε όλες τις υπηρεσίες και το κεντρικό στα Γιάννενα δεχόταν δυσανάλογα μεγάλο όγκο ασθενών, αδυνατώντας να επικεντρωθεί στον τριτοβάθμιο ρόλο του.

Εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο υλοποιούταν η πολιτική επιλογή του νοσοκομείου κέντρου και νοσοκομείων ακτίνας, νοσοκομεία πρώτων βοηθειών.

Η θέση αυτή αγκάλιαζε επίσης και τις αγωνίες του συνόλου των ασθενών, είτε αυτοί βρίσκονταν στην Πρέβεζα και στη Λευκάδα όπου έρχονταν στο νοσοκομείο και δεν έβρισκαν εφημερεύοντα γιατρό σε βασικές ειδικότητες, είτε βρίσκονταν στα Γιάννενα όπου πήγαιναν ως ασθενείς και χάνονταν μέσα στο χάος με αποτέλεσμα να χτυπάνε παρακαλώντας πόρτες, ακόμη και βουλευτών για να εξυπηρετηθούν, συχνά βάζοντας και το χέρι τους βαθιά στην τσέπη.

Αυτό ήταν το αντικειμενικό έδαφος πάνω στο οποίο έδωσε καρπούς το σύνθημά μας. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις να γίνει μια πλατιά ζύμωση μεταξύ των υγειονομικών και εργαζομένων από όλους τους κλάδους, να γίνουν συσκέψεις με άλλα εργατικά σωματεία, να γίνουν τα ζητήματα της Υγείας υπόθεση όλων των εργαζομένων ειδικά στις πιο μικρές πόλεις, να δημιουργηθούν κοινά πλαίσια αιτημάτων πάνω στην κοινή αντίληψη ότι δεν συμφέρει τον λαό η Υγεία να είναι εμπόρευμα. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας υπήρξαν μια σειρά από σημαντικές κινητοποιήσεις όπως στην Πρέβεζα, πριν δύο χρόνια περίπου με πρωτοβουλία του συλλόγου εργαζομένων του Νοσοκομείου ή στα Γιάννενα παλιότερα με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου.

Κλείνοντας, συνάδελφοι, πιστεύω ότι με την πείρα που έχουμε κατακτήσει όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα και με τον αέρα που μας δίνει η δράση των ταξικών σωματείων πανελλαδικά αλλά και της Ομοσπονδίας των Νοσοκομειακών Γιατρών που δίνει τον τόνο, το επόμενο χρονικό διάστημα θα μπορούμε με καλούς όρους να αντεπιτεθούμε και να βάλουμε σε πορεία σύγκρουσης πολύ περισσότερο κόσμο βάζοντας μπροστά τις λαϊκές ανάγκες μας, μια από τις οποίες είναι και η υγεία. Ευχαριστώ.