Τα 13 Τριαντάφυλλα

Στις 28 Μαρτίου του 1939, λίγο μετά την πτώση της Βαρκελώνης, η Μαδρίτη υψώνει λευκή σημαία και ο στρατηγός Φράνκο αναλαμβάνει τη διοίκηση της πόλης. Τους επόμενους μήνες ο τρόμος θα σκεπάσει την Ισπανία: Χιλιάδες οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις, καθημερινό φαινόμενο τα βασανιστήρια, η απαγωγή βρεφών, οι μαζικές απελάσεις... Δεκατρείς γυναίκες συλλαμβάνονται με την κατηγορία της ανταρσίας και καταδικάζονται σε θάνατο.

Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία που ήταν άγνωστη για πολλές δεκαετίες. Τα 13 τριαντάφυλλα είναι τα 13 κορίτσια, που εκτελέστηκαν μαζί με άλλους 43 κρατούμενους στις 5 Αυγούστου 1939 στη Μαδρίτη. Τα κορίτσια φυλακίστηκαν αρχικά, αφού προδόθηκαν από συγγενείς και γείτονες, διότι μοίραζαν προκηρύξεις κατά της δικτατορίας. Αυτό ήταν αρκετό για να βασανιστούν και να οδηγηθούν στη φυλακή. Κρατήθηκαν στις φυλακές Ventas της Μαδρίτης, σε απάνθρωπες συνθήκες για εκείνες και τα παιδιά τους, και όταν ξεκίνησαν να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες κράτησης, οδηγήθηκαν στο στρατοδικείο και εκτελέστηκαν για παραδειγματισμό προς τις άλλες κρατούμενες. Το στρατοδικείο έβγαλε αβίαστα την ετυμηγορία θανάτου. Η αφορμή για τη θανατική ποινή ήταν η φήμη ότι ετοιμάζεται δολοφονική επιχείρηση κατά του δικτάτορα Φράνκο στη μεγάλη παρέλαση της νίκης στη Μαδρίτη, κι εκείνες ως μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας φέρονταν ως συνένοχοι.

Joker: Τρέλα για Δύο

Το «Joker: Τρέλα για Δύο» βρίσκει τον Αρθουρ Φλεκ έγκλειστο στο ψυχιατρικό άσυλο Arkham, εν αναμονή της δίκης του για τα εγκλήματα που διέπραξε ως Joker. Ενώ παλεύει με τη διχασμένη του προσωπικότητα, ο Αρθουρ όχι μόνο σκοντάφτει πάνω στην πραγματική αγάπη, αλλά ανακαλύπτει και τη μουσική που πάντα έκρυβε μέσα του.

Υπάρχει «ρομαντισμός στην καταστροφή», είναι κι αυτή μια πλευρά... «Η αγάπη μπορεί να σώσει τον κόσμο», ή αλλιώς γιατί το δεύτερο «Joker» είναι πιο «πολιτικό» από το πρώτο. Απαντάμε ευθύς αμέσως. Γιατί η συνέχεια της πρώτης ταινίας που έθετε αρκετά ζητήματα για τη σύγχρονη Αμερική, εδώ μετατρέπεται σε «απολιτίκ» «εσωτερικό» μιούζικαλ για τις ψυχώσεις του Τζόκερ και ...της Χάρλεϊ Κουίν. Από τη στιγμή που ο Joker γνωρίζεται με την Χάρλεϊ Κουίν, ο υπόλοιπος κόσμος σταματά. Κάποιος τον αγαπάει για πρώτη φορά και ο Joker ανακαλύπτει τον τρόπο να εξωτερικεύσει όσα αισθάνεται μέσω της μουσικής. Μας αφορά πλέον μόνο το αν αυτή η αγάπη είναι αληθινή ή δεν είναι και εάν πραγματικά ερωτευόμαστε τον άνθρωπο ή την εικόνα που έχουμε πλάσει για αυτόν. Η αγάπη είναι καταφύγιο και μας κρατάει στα δύσκολα, όμως... δυστυχώς απουσιάζουν όλα εκείνα που μας προβλημάτισαν στην πρώτη ταινία, δηλαδή οι κοινωνικές συνθήκες, η ανεργία, η φτώχεια, η ανυπαρξία κοινωνικής φροντίδας, η βία σε κάθε πτυχή της ζωής. Το μόνο που μένει άθικτο είναι τα ΜΜΕ που υπνωτίζουν τους αδύναμους και προσφέρουν θέαμα τη δυστυχία των ανθρώπων. Αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι οι θαυμαστές του λαϊκού ειδώλου Joker δεν ξέρουν πια τι να περιμένουν έξω από τη δικαστική αίθουσα και γιατί βρίσκονται εκεί. Μήπως κανέναν πύρινο λόγο κατά της (αστικής) δικαιοσύνης, κατά των προνομιούχων; Λυπούμαστε. Εχασαν. Ο,τι ειπώθηκε ειπώθηκε στην πρώτη ταινία, τώρα χορός, τραγούδι και καταβύθιση στους γκρεμούς του εαυτού μας. Ετσι κι αλλιώς, τώρα πρέπει να κατευνάσουμε τα πνεύματα, έχει πολέμους μπροστά να δώσει η χώρα, είμαστε για αμφισβητήσεις; Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένει κανείς το Χόλιγουντ να είναι λιγότερο αντιδραστικό από αυτό, αλλά μερικές φορές δεν βοηθάει ούτε το περιτύλιγμα στο να το κρύψει. Εδώ που τα λέμε, σενάριο δεν υπάρχει στην ταινία, ο Χοακίν Φοίνιξ και η Lady Gaga είναι υπέροχοι, αλλά από ένα σημείο και μετά βαριέσαι τόση διασκευή των επιτυχιών του '50 και του '60... Και ο Σινάτρα απ' τον τάφο να σηκωνόταν, και πάλι δεν θα άλλαζαν πολλά, γιατί το τραγούδι δεν παίζει καν ρόλο αφηγητή γιατί απλά δεν υπάρχει ιστορία, υπάρχει η κεντρική ιδέα τού ότι αυτοί οι δύο είναι πολύ ταλαντούχοι σε αυτό που κάνουν... Αρα να κερδίσουμε το κοινό από τις ερμηνείες. Προειδοποιούμε ότι θα διαβάσετε πολλά ψυχογραφήματα αυτές τις μέρες, αλλά δεν θα διαβάσετε τίποτα πολιτικό, το πολιτικό στις μέρες μας κάνει τζιζ. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες των μεγάλων χρηματοδοτήσεων στους πολέμους ανά τον κόσμο. Θα πείτε, και η απουσία πολιτικής ανάλυσης πάλι πολιτική δεν είναι; Ρητορικό το ερώτημα. Δεν έχουμε ψωμί, ας φάμε «αγάπη», θα τη λάβετε στην προνομιακή τιμή ενός εισιτηρίου στον κοντινό κινηματογράφο.