Ημουν, μόλις, 15 χρονών μαθητής στο Γυμνάσιο. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει. Εκείνη τη μέρα πήγα με τον πατέρα μου στην πόλη για τη βδομαδιάτικη αγορά, το παζάρι όπως το λέμε. Το χωριό μου, 5 χιλιόμετρα από τα Τρίκαλα, προς την πλευρά των Χασίων. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός που βρέθηκα εκείνη τη μέρα στην πόλη, μα δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και άτυχος...

Ηταν περίπου 10 η ώρα το πρωί, όταν φθάσαμε στα Τρίκαλα. Μόλις μπήκαμε στα πρώτα σπίτια, από το λιγοστό κόσμο που κυκλοφορούσε, φαινόταν ότι το κλίμα δεν ήταν το ίδιο όπως τις άλλες φορές. Και όσο πλησιάζαμε στην αγορά, φάνηκε ακόμα πιο καθαρά. Ελειπε εκείνη η ζωντάνια, η κινητικότητα. Ελειπε εκείνο το βουητό της πολυκοσμίας, που δημιουργούνταν με τις συναλλαγές των ανθρώπων. Μια παγωμάρα στην πόλη, μια βουβαμάρα, ένα μούδιασμα. Αλλοι περπατούσαν με σκυμμένα τα κεφάλια και άλλοι συζητούσαν, κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα σε μικρές μικρές παρέες (πηγαδάκια).

- Σκότωσαν τον Αρη!

-Οχι, έλεγαν μερικοί. Λένε ψέματα. Δεν είναι ο Αρης!.. Ηταν απίστευτο.

Αφησα τον πατέρα μου με την πραμάτεια που είχαμε για πούλημα και έκανα μια βόλτα μέσα στο παζάρι. Ηθελα να ξεσπάσω, να πάρω λίγον αέρα. Και δεν ήμουν μόνον εγώ σ' αυτήν την κατάσταση, έτσι ένιωθαν όλοι, νομίζω. Περπάτησα λίγο και τυχαία συναντήθηκα με δυο φίλους συμμαθητές από γειτονικά χωριά. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Κουνήσαμε σιγά, με θλίψη, τα κεφάλια μας. Ο ένας μίλησε στην ψυχή του άλλου. Ετσι, σιωπηλά. Κάποιος από τους τρεις είπε:

-Πάμε να δούμε;

-Πάμε.

Κεντρική πλατεία. Δίπλα στο ποτάμι, μπροστά στο Πανελλήνιο, εκεί που λίγα μέτρα πιο πάνω, στην ίδια πλατεία, οι χιτλερικοί είχαν κρεμάσει πριν από δύο χρόνια «πέντε» ΕΠΟΝίτες. Πέντε παλικάρια, που αρνήθηκαν να υποκύψουν και να συμβιβαστούν με τον καταχτητή. Στην ίδια πλατεία, ήταν τώρα κρεμασμένα τα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα! Ενα χρόνο περίπου μετά την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Γερμανούς και λίγους μήνες μετά τη συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό. Φτάσαμε στην πλατεία. Κόσμος κάθε ηλικίας. Κάτοικοι της πόλης και από τα γύρω χωριά. Περνούσαν από το σημείο εκείνο σε μικρή απόσταση. Εκαναν πως ήταν περαστικοί, κόντυναν το βήμα τους, κοιτούσαν τα κεφάλια και έφευγαν. Το κλίμα ήταν βαρύ. Αλλοι σταματούσαν σε κάποια απόσταση, έμεναν για λίγο ακίνητοι και σιωπηλοί σαν σε «ενός λεπτού σιγή». Και ύστερα έφευγαν συγκινημένοι και δακρυσμένοι για να δώσουν τη θέση τους σε άλλους. Το κλίμα δε σήκωνε να μείνει κανείς περισσότερο. Ο χώρος επιβλεπόταν από διάφορα φασιστοειδή και συνεργάτες των Γερμανών, που είχαν κάνει προκλητικά την εμφάνισή τους αμέσως μετά τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Συναισθήματα ανάκατα σε όλους. Μούδιασμα, πόνος, αγανάκτηση. Η απόπειρα της αντιδραστικής Δεξιάς να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα, προσπαθώντας να παροτρύνει το λαό σε εκδηλώσεις χαράς και σε πανηγυρισμούς απέτυχε παταγωδώς. Αργότερα μάθαμε ότι στο χώρο της πλατείας έγινε αντικομμουνιστική ομιλία από κάποιο φανατικό γερμανόφιλο αντικομμουνιστή καθηγητή. Αλλά η ομιλία δεν έφερε το προσδοκώμενο γι' αυτούς αποτέλεσμα. Δεν τον πρόσεχε κανένας. Ο λαός τούς γύρισε την πλάτη. Και όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε, αλλά έγινε το αντίθετο. Εδειξε με κάθε τρόπο την αντίθεσή του στο έγκλημα. Εδειξε τη λύπη και την αγανάκτησή του. Μάλιστα, κάποιο στέλεχος της ΕΠΟΝ αντιτάχθηκε ανοιχτά και αντιμίλησε στον καθηγητή. Και θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα ο ΕΠΟΝίτης, αν κάποιοι δικοί του δεν τον έπαιρναν από εκεί να τον φυγαδεύσουν.

Εκεί, σε αυτό το χώρο, σε αυτήν την πλατεία, βρεθήκαμε και εμείς. Σταματήσαμε 15 με 20 μέτρα μπροστά από τους φανοστάτες. Χωρίς να καταλάβω, βρέθηκα σε στάση προσοχής. Ενα δύο δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου, καθώς κοίταξα το πρόσωπο του Αρη. Ενα ελαφρύ σφίξιμο και ένα κόμπιασμα ένιωσα στο στήθος και στο λαιμό. Αλλά δεν κινήθηκα. Δεν ξέρω για πόσο, ίσως για ένα λεπτό, ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο. Κοίταξα το πρόσωπο του Αρη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Περνούσαν από μπροστά μου εικόνες, όπως τον είχα ξαναδεί ζωντανό, καπετάνιο στα χρόνια του αγώνα.

Ναι, τον είχα ξαναδεί τον Αρη. Μια φορά που πέρασε από το χωριό μας, με άλλους μαυροσκούφηδες καβαλάρηδες και σταμάτησαν για λίγο στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο για να ποτίσουν τα άλογα. Ετυχε να βρίσκομαι εκεί εκείνη την ώρα, γιατί σε λίγο θα πήγαινα αποστολή συνδέσμου. (Εμείς τα αϊτόπουλα τότε μεταφέραμε έγγραφα των οργανώσεων του ΕΑΜ από το ένα χωριό στο άλλο). Και μια δεύτερη φορά, τον είδα στο γειτονικό χωριό Σωτήρα, την πρώτη μέρα της συνθηκολόγησης των Ιταλών.

Φύγαμε από το μέρος εκείνο. Περάσαμε την κεντρική γέφυρα, μπήκαμε στην άλλη πλατεία. Εκεί που είναι τώρα ο ανδριάντας του στρατηγού Στ. Σαράφη, και γυρίσαμε πάλι στο χώρο της αγοράς. Εδώ το κλίμα ήταν διαφορετικό από εκείνο της άλλης πλατείας. Εκεί ο κόσμος σταματούσε για λίγο σιωπηλός με τα κεφάλια σκυμμένα. Ενιωθε να τον παρακολουθούν αόρατα μάτια. Ενώ εδώ στην αγορά, ο κόσμος κινούνταν, μιλούσε χαμηλόφωνα και σοβαρά, συζητούσε. Κόλλησα σε μια παρέα από μεγάλους που συζητούσαν για το γεγονός. Ηταν άγνωστοι, δεν τους ήξερα, αλλά ήθελα να ακούσω κάτι. Το είχα ανάγκη. Ηθελα να μάθω πώς.. και γιατί... προσπάθησα να ακούσω τι λέγανε, μα δεν τα κατάφερνα. Ο νους μου έτρεχε μακριά. Εναλλασσόμενες εικόνες περνούσαν από μπροστά μου. Μια του Αρη καβάλα στο άλογο, μια το κεφάλι του κρεμασμένο στο φανοστάτη και μια οι σκηνές με τους Ιταλούς και τον Αγγλο στη Σωτήρα. Τότε άκουσα μια φωνή. Μια γυναικεία φωνή. «Μην απογοητεύεστε μωρέ! Ψηλά τα κεφάλια! Ενας πεθαίνει, χίλιοι γεννιούνται...».

Η φωνή με ξάφνιασε. Συνήλθα, προσπάθησα να δω τη γυναίκα που φώναξε. Γύρισα δεξιά - αριστερά, δεν την είδα. Δεν πρόσεξα να δω τι εντύπωση ή τι αντίδραση προκάλεσε στους άλλους αυτή η φωνή.

Το απόγευμα είχαμε τελειώσει πια τις δουλιές μας και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για το χωριό. Καθώς πηγαίναμε στο πανδοχείο που είχε σταύλο για τα υποζύγια, να πάρουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε, κάποιος καλοντυμένος κύριος, γνωστός του πατέρα μου, μας πλησίασε και μίλησε στον πατέρα μου.

«Μη νομίζεις, κυρ Θόδωρε, ότι χαίρομαι. Λυπάμαι κι εγώ γι' αυτό που έγινε. Ισως όχι τόσο, όσο εσύ, αλλά ανησυχώ, όμως, πολύ. Δεν είναι καλά σημάδια αυτά. Δεν πάμε καθόλου καλά. Ο τόπος χρειάζεται ησυχία. Οι ξένοι, όπως πάντα, θέλουν να μας βάλουν να μαλώσουμε μεταξύ μας. Η τύχη μας θα είναι η ίδια. Να γιατί στεναχωριέμαι κι εγώ. Κι ύστερα, γιατί να μην το πούμε; Ο Αρης αγωνίστηκε, πρόσφερε πάρα πολλά και για την απελευθέρωση της χώρας μας και στο συμμαχικό αγώνα».

Ο πατέρας τον κοίταξε, κούνησε το κεφάλι του χωρίς νόημα και δεν απάντησε. Εκείνος στράφηκε σε μένα, άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τα μαλλιά μου, λέγοντάς μου: «Μη στεναχωριέσαι μικρέ, υπάρχουν και άλλοι σαν τον Αρη. Ο Αρης θα γραφτεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα». Τα είπε αυτά για παρηγοριά ή γιατί τα πίστευε; Μάλλον και τα δύο. Είπε όμως κάτι, είπε μια αλήθεια.

Πέρασαν 56 χρόνια από τότε. Αυτή η μέρα δε θα ξεχαστεί ποτέ. Θυμάμαι αυτές και άλλες σκηνές, που είναι αδύνατο να χωρέσουν σε λίγες κόλλες χαρτί. Ανάμεσα σε αυτά που δεν μπορούν να ξεχαστούν είναι και τα λόγια του ανθρώπου, που δεν ήταν αριστερός. Οι φόβοι και οι αγωνίες επαληθεύτηκαν. Οι Αγγλοι μάς έριξαν στον Εμφύλιο. Νέοι αγώνες, νέες θυσίες. Και άλλοι καπεταναίοι και άλλοι ήρωες, ζωντανοί και νεκροί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Μα, ο Αρης ήταν ένας. Ηταν ο πρώτος του αγώνα.

Τα Τρίκαλα τα κατείχαν οι Ιταλοί με τη μεραρχία «Πινερόλο» και ένα σύνταγμα ιππικού. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί όλες οι ιταλικές δυνάμεις της Δυτικής Θεσσαλίας, αφού εκκένωσαν την Καρδίτσα, την Καλαμπάκα και άλλες κωμοπόλεις. Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας έγινε στις 8 Σεπτέμβρη 1943. Η είδηση κυκλοφόρησε αστραπιαία τα μεσάνυχτα από χωριό σε χωριό με έκτακτους συνδέσμους από την οργάνωση του ΕΑΜ Τρικάλων. Το τι έγινε τότε δεν περιγράφεται. Οι καμπάνες στα χωριά χτυπούσαν χαρμόσυνα. Ο ΕΛΑΣ, οι πολιτικές οργανώσεις του ΕΑΜ και όλος ο λαός κινητοποιήθηκαν αμέσως. Επρεπε οι ιταλικές δυνάμεις να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ, με όλον τον οπλισμό τους και όλο το στρατιωτικό υλικό, για να μην αιχμαλωτιστούν από τους Γερμανούς που ισχυρές δυνάμεις τους βρίσκονταν στη Λάρισα. Και, δεύτερο, οι Αγγλοι ήθελαν και προσπάθησαν να παραμερίσουν τον ΕΛΑΣ και να παραδοθούν οι Ιταλοί στον ΕΔΕΣ. Σχετικά με αυτό το θέμα ο αρχηγός του ΕΛΑΣ στρατηγός Στ. Σαράφης γράφει στο βιβλίο του ο ΕΛΑΣ (σελ. 196-197):

«... Ο Κρις μού ανακοίνωσε ότι οι Ιταλοί ζητούσαν να συναντηθούμε και να συζητήσουμε για την παράδοσή τους. Πρόσθεσε, όμως, πως δε θέλουν να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ, γιατί φοβούνται μην τους σκοτώσουν. Αλλά θέλουν να παραδοθούν στον ΕΔΕΣ. Απάντησα πως η Θεσσαλία είναι περιοχή του ΕΛΑΣ, όπου ο ΕΔΕΣ δεν έχει κανένα τμήμα και κατά συνέπεια οι Ιταλοί, αν θέλουν να παραδοθούν, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ».

Στο μεταξύ δυνάμεις του ΕΛΑΣ προωθούνταν στα Τρίκαλα ύστερα από συνεννοήσεις, κανονίστηκε συνάντηση του Διοικητή της Ιταλικής Μεραρχίας στρατηγού Ινφάντε με την ηγεσία του ΕΛΑΣ. Η συνάντηση έγινε στο χωριό Σωτήρα, δυόμισι χιλιόμετρα περίπου έξω από τα Τρίκαλα προς τα Χάσια. Εκεί στο ύπαιθρο κάτω από τα ψηλά δέντρα (φτελιάδια), συναντήθηκαν οι αντιπροσωπείες. Ο χώρος είχε προετοιμαστεί κατάλληλα από την ΕΠΟΝ του χωριού και των γειτονικών χωριών. Στη συνάντηση πήραν μέρος ο Ιταλός στρατηγός Ινφάντε με το επιτελείο του, ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης, με αντιπροσωπεία της πρώτης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και ένας Αγγλος συνταγματάρχης, σύνδεσμος του στρατηγείου Μ. Ανατολής. Τη φρούρηση ανέλαβε τμήμα του Γεν. Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.

Στο μεταξύ, ο κόσμος πολύς από το χωριό Σωτήρα και από τα γύρω χωριά, είχε συγκεντρωθεί σε μικρή απόσταση από το χώρο της συνάντησης. Χωρικοί κάθε ηλικίας, παρουσίαζαν μια γιορταστική και συγχρόνως αγωνιστική ατμόσφαιρα. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, βρέθηκα και εγώ. Εκεί είδα από τη μια μεριά, όπως ερμηνεύω τώρα, την ηγετική φυσιογνωμία, την έντονη προσωπικότητα, τη χαρισματικότητα και την ικανότητα του Αρη Βελουχιώτη. Και από την άλλη, το αγωνιστικό πάθος, την έξαρση την πίστη και τη σιγουριά του λαού. Ενός λαού που έβλεπε καθαρά, ότι, παράλληλα με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, έκανε και ταξικό αγώνα. Αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, τη δικαίωση, την πρόοδο και την άνοδο του βιοτικού του επιπέδου.

Οι περισσότεροι από τον κόσμο που έρχονταν εκεί και δεν είχαν ξαναδεί τον Αρη ρωτούσαν: «αυτός είναι ο Αρης;» και τον κοίταζαν αχόρταγα. Τον θαύμαζαν και τον καμάρωναν. Ο Αρης, βλέπετε, είχε γίνει θρύλος. Εκεί είχα δει για δεύτερη φορά τον Αρη. Και να, τώρα, τον ξαναβλέπω νεκρό! Οχι όλο το σώμα αλλά το κεφάλι του μόνον, κρεμασμένο στο φανοστάτη. Και αυτό ένα χρόνο περίπου μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τους φασίστες καταχτητές και λίγους μήνες μετά την οριστική συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό...

Τι ειρωνεία να πέφτουν οι ήρωες, οι τίμιοι και ικανοί αγωνιστές από τους τελειωτικά ηττημένους εχθρούς των. Να δολοφονούνται και να πανηγυρίζουν τα φασιστοειδή υπολείμματα. Να ξαναζωντανεύει ο μύθος της Λερναίας Υδρας, γιατί δε βρέθηκε ή δε θέλησε κάποιος να δώσει οριστικό τέλος με τον αναμμένο δαυλό.

Από αριστερά: Σαράφης, Σιάντος, Τσιριμώκος, Σοφιανόπουλος, Ασκούτης και Παρτσαλίδης

Και αυτοί ακριβώς οι στρατηγοί και οι αγωνιστές της ειρήνης με τα βαριά πολεμικά τραύματα, αποτελούν το ισχυρότερο ανάχωμα κατά της βαρβαρότητας της «νέας τάξης», ανάχωμα για την αντιμετώπιση κάθε επιβολής που στρέφεται κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ακεραιότητας του εθνικού μας χώρου.

Οταν, μετά το μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την Εθνική Αντίσταση, με πρωτοπορία του ΚΚΕ, ακολούθησαν «χρόνια δίσεκτα και χρόνια οργισμένα», τον θυμόμαστε το στρατηγό Στέφανο Σαράφη, έγκλειστο, τότε, στη σκηνή των στρατηγών, στο στρατόπεδο βασανιστηρίων του νησιού, να εκφράζει την έντονη ανησυχία του για το μέλλον του τόπου με εκείνο το κοφτό και ρωμαλέο ύφος του: «Από τη "συνεργασία" του 1821, έλεγε, τα χειρότερα δεινά οφείλονται στις ξένες επεμβάσεις και τους ντόπιους εφιάλτες». Σ' αυτό το ιστορικό γεωπολιτικό σταυροδρόμι που βρίσκεται η Ελλάδα, η καλύτερη άμυνά της πρέπει να στηρίζεται στην αποφυγή ξένης εξάρτησης.

Το αμερικανικό τζιπ που του "έκοψε" τη ζωή δεν ήταν «σπορά της τύχης».

Ο Στέφανος Σαράφης, από τον καιρό ακόμη της πάλης κατά του φασισμού, αυτός ο άξιος στρατιωτικός αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του ΕΛΑΣ, έβλεπε πολύ μακρύτερα από τα κιάλια που του πρόσφερε, τότε, το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, μ' ένα θερμό αφιέρωμα του στρατάρχη Αλεξάντερ για τη συμβολή του στον κοινό αγώνα για την απελευθέρωση των λαών. Αυτοί οι ίδιοι που ματοκύλισαν το λαό μας και μετακύλησαν την επικυριαρχία τους στους Αμερικανούς των νέων δογμάτων και των βομβαρδισμών.

Και όταν όλοι αυτοί οι κίνδυνοι της ξένης ωμής επέμβασης έγιναν πραγματικότητα, όταν ο λαός μας πλήρωνε με πολύ αίμα και δάκρυα την εξάρτηση των συμβιβασμένων με την υποταγή, ο Στέφανος Σαράφης βρέθηκε και πάλι όρθιος στις επάλξεις πιστός στον αρχαίο, αλλά και τον όρκο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης: «Ού καταισχύνω όπλα τα ιερά, ουδ' εγκαταλείψω τον παραστάτη (λαόν), με τον οποίο είχε στοιχηθεί». Εναν όρκο, αναβαπτισμένο στους νεότερους και τους σημερινούς αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, για την πραγματική ανάπτυξη και τον πολιτισμό, για την ειρήνη.

Σε άρθρα του υπογράμμιζε, με ιδιαίτερη έμφαση: «Είναι τόσο γνωστές οι καταστροφές από κάθε πόλεμο, ώστε η σκέψη για το ενδεχόμενο ενός καινούριου, με τα σημερινά μέσα, να προκαλεί τη φρίκη και τον τρόμο, γιατί θα οδηγήσει στην πλήρη καταστροφή και τον αφανισμό.

Σ' ένα άλλο άρθρο του, ο Στέφανος Σαράφης, διαπίστωσε, ότι ο φόβος των λαών για έναν καινούριο πόλεμο οδηγεί το λαό μας στις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της ειρήνης για τη μείωση των εξοπλισμών, με αντίστοιχη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.

Απ' όλα τα στοιχεία προκύπτει, ότι «μια Ελλάδα ειρηνική δε διατρέχει κινδύνους. Αυτό πρέπει να ενισχυθεί με την άσκηση ανεξάρτητης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, μιας πολιτικής ισότητας, φιλίας και συνεργασίας σε όλους τους τομείς και προς όλες τις χώρες.

Η υψηλή επιτελική του αντίληψη για την άμυνα της χώρας εκδηλώθηκε για άλλη μια φορά, κατά τη διάρκεια της συζήτησης που έγινε μεταξύ στρατιωτικών προσωπικοτήτων σε αποστρατεία.

Με βάση τη συζήτηση αυτή, ο Στέφανος Σαράφης, με κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο «ΒΗΜΑ» της 7ης Φλεβάρη 1957, ανέπτυξε απόψεις καίριας σημασίας, που είναι επίκαιρες και σήμερα. Σύμφωνα μ' αυτές, οι Αγγλοι, αλλά και οι Αμερικανοί, θέλουν να κρατήσουν την Κύπρο ως βάση εναντίον των χωρών της Μέσης Ανατολής. Η Ελλάδα, μία μόνο στρατιωτική αξία έχει για το ΝΑΤΟ. Να δώσει τον καιρό για τη διάταξη των δυνάμεών του ως προς τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική.

Ο στρατιωτικός σχεδιασμός και η διάταξη των δυνάμεων του ΝΑΤΟ παραγνωρίζει τις καθέκαστα ανάγκες των χωρών - μελών. Αναφερόμενος στην Ελλάδα τόνιζε: «Το ΝΑΤΟ δεν έχει την πρόθεση "να περιφρουρήσει" τας μικράς συμμάχους του από εχθρικάς διαθέσεις που διαγράφονται εντός των κόλπων του». Προφητική πρόβλεψη που επιβεβαιώθηκε με την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο και τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.

Αναφερόμενος, τέλος, στην ανάγκη συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων, στην κατεύθυνση ενός Μετώπου λαϊκής αντίστασης υπογράμμιζε:

«Μαζί ο λαός που τόσο υπέφερε, συναδελφώνεται, ενώνεται και αγωνίζεται για να ζήσει. Αυτή είναι η απάντησή του σε όλα τα τεχνητά σχήματα που έχουν σαν σκοπό να τον ξεγελάσουν, να τον χωρίσουν, να τον εμποδίσουν να αγωνιστεί».