Εφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, σε ηλικία 98 χρόνων ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΚΛΑΡΗΣ. Η πολιτική του κηδεία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Αυγούστου στο Νεκροταφείο Καλαμαριάς. Τον επικήδειο αποχαιρετισμό εκ μέρους της ΤΕ Ανατολικής Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ εκφώνησε ο Βικέντιος Αντωνάκης και εκ μέρους του Παραρτήματος ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Ανατ. Θεσσαλονίκης η Ιωάννα Στεφανίδου.

Ο σ. Βασίλης γεννήθηκε το 1926 στο Βασιλικό Ιωαννίνων. Λίγα χρόνια μετά η οικογένειά του έρχεται στην Καλαμαριά, στο Καραμπουρνάκι γύρω στα 1930. Από μικρός εντάχθηκε στο κίνημα. Δούλευε αρτεργάτης (βοηθός) και μέσα από τη δραστηριοποίησή του στο Σωματείο Αρτεργατών πήρε τα πρώτα μαθήματα της ταξικής πάλης από το εργατικό κίνημα που πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές.

Στην διάρκεια της Κατοχής οργανώνεται στην ΕΠΟΝ Καλαμαριάς και αναπτύσσει πλούσια δράση (τρικάκια, πολύγραφος, συνθήματα στους τοίχους, υποστήριξη στα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ). Η δράση του συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Τον Αύγουστο του 1947 τον συνέλαβε η αστυνομία. Τον έπιασαν μέσα σε ένα καφενείο, όπου είχε κλείσει ραντεβού με κάποιον για να δώσει κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης της ΕΠΟΝ.

Πέρασε στρατοδικείο. Η αρχική απόφαση ήταν εις θάνατον καταδίκη, η οποία μετατράπηκε σε ισόβια. Στην αρχή φυλακίστηκε για λίγο στο Επταπύργιο. Το φθινόπωρο του 1947 στάλθηκε εξορία στη Γυάρο. Εκεί αρρώστησε από φυματίωση. Μεταφέρθηκε αρχικά στο νοσοκομείο της Σύρου, μετά σε σανατόριο στην Αθήνα και το 1949 στην Κεφαλονιά. Στο ενδιάμεσο διάστημα επέστρεψε στο Επταπύργιο για να εκδικαστεί αναθεώρηση της δίκης, όπου τα ισόβια μετατράπηκαν σε 12 χρόνια φυλακής. Ακολούθησε η μεταγωγή του στις φυλακές Πατρών και μετά στην Αίγινα, από όπου το 1959 αποφυλακίζεται.

Ο Βασίλης αυτά τα 11,5 χρόνια του μαρτυρίου, αντί να λιποψυχήσει, ατσαλώθηκε περισσότερο. Το 1959 επιστρέφει στο Καραμπουρνάκι. Εργάζεται στο μηχανουργείο του αδελφού του. Οι προκλήσεις, η τρομοκρατία, ο χαφιεδισμός του παρακράτους καλά κρατούν.

Μόλις εγκαθιδρύθηκε η αμερικανοΝΑΤΟική - φασιστική χούντα το 1967, ο Βασίλης συλλαμβάνεται ξανά και τον στέλνουν εξορία στο Λακκί της Λέρου μέχρι το 1971.

Ηταν πάντα μπροστά σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν στην Καλαμαριά όλα αυτά τα χρόνια. Τον ήξεραν όλοι στο Καραμπουρνάκι και σε όλη την Καλαμαριά σαν «τον Βασίλη του Κουκουέ», τον κομμουνιστή. Οικογένειά του ήταν το Κόμμα και η ανιψιά του Σωτηρία, που του στάθηκε μέχρι τελευταία στιγμή.