«Οσα ακούτε στη Βουλή είναι ψέματα. Δεν κλείνει καμία δομή, δεν απολύεται κανείς (...) Απλά τους περιορισμένους πόρους θα τους αξιοποιήσουμε με τον βέλτιστο τρόπο», είναι ο ψευδής ισχυρισμός του υπουργού Υγείας, Αδ. Γεωργιάδη, που απευθυνόταν στους θεραπευόμενους, θεραπευτές και τους συλλόγους οικογένειας του ΚΕΘΕΑ που βρίσκονταν στα θεωρεία, κάνοντας σαφές ότι οι ανάγκες των ψυχικά ασθενών και των εξαρτημένων για σύγχρονες, αποκλειστικά δωρεάν και δημόσιες υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας και Απεξάρτησης δεν χωράνε στους δημοσιονομικούς στόχους.

Σχετικά με το μέλλον των 75 Κέντρων Πρόληψης - των οποίων η προγραμματική σύμβαση λήγει το 2027 - η απάντηση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας ήταν ...«κακώς ρωτάτε σήμερα για το τι θα γίνει μετά το 2027», διατηρώντας την ανασφάλεια στους 240 εργαζόμενους, οι οποίοι εδώ και 15 χρόνια ζητούν απ'όλες τις κυβερνήσεις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όχι μόνο για να καλυφθούν οι 200 κενές οργανικές αλλά και για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα αυξημένα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών και των εκπαιδευτικών κοινοτήτων.

Μάλιστα, ο υπουργός Υγείας αρνήθηκε ότι με το εν λόγω νομοσχέδιο πριμοδοτείται περαιτέρω η πολιτική «μείωσης της βλάβης», όπως τα προγράμματα χορήγησης υποκατάστατων, των οποίων οι συνθήκες λειτουργίας γίνονται χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο επισφαλείς για τους λήπτες υπηρεσιών και τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε για το σύνολο των «στεγνών» προγραμμάτων που καταργούνται ότι «απλά ενιαιοποιούνται και αλλάζουν νομικό πρόσωπο» (από δημοσίου σε ιδιωτικό) και «ο ασθενής» θα επιλέγει σε ποιο πρόγραμμα θα πάει. Αλλο ένα ψέμα αφού τα άρθρα του νομοσχεδίου προβλέπουν επιτροπή η οποία θα καθορίζει ποιος θα πηγαίνει πού.

Σχετικά με την αγωνία των αστικών κομμάτων μην τυχόν και υπάρξει «πρόβλημα στην εφαρμογή της μεταρρύθμισης», ο υπουργός Υγείας έσπευσε να τα καθησυχάσει μιλώντας για το «ρίσκο των μεταρρυθμίσεων», ενώ ομολόγησε ότι η ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης «είναι το επόμενο βήμα μετά το 1999», με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα σε χιλιάδες λαϊκές οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα ψυχικής υγείας, με ΜΚΟ και ΑΜΚΕ να ροκανίζουν κονδύλια προσφέροντας επισφαλείς υπηρεσίες με ημερομηνία λήξης. Η κατάληξη είναι ασθενείς να εγκαταλείπονται στις πόρτες των δημόσιων ψυχιατρικών νοσοκομείων ή να πετιούνται στον δρόμο ή να οδηγούνται στις φυλακές. «Αυτό είναι το μοντέλο που ακολουθούν όλες οι χώρες της ΕΕ. Τα κόμματα που πιστεύουν στην ΕΕ δεν μπορούν να το καταψηφίσουν, δεν γίνεται να είσαι με την ΕΕ και να ψηφίσεις όχι».

Προκλητική ήταν η απάντηση του υπουργού Υγείας και σχετικά με τις αυξημένες ιδιωτικές πληρωμές του λαού για την Υγεία, κατά τη διάρκεια ακόμη μιας βολικής αντιπαράθεσης με το ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι το ποσοστό ιδιωτικών πληρωμών (37,9% επί ΝΔ, 38,4% επί ΠΑΣΟΚ) «δεν είναι στέρεος δείκτης». Οπως υποστήριξε, η κυβέρνηση εξασφάλισε «ευκολότερη πρόσβαση και ποιοτικότερες υπηρεσίες Υγείας», αποσιωπώντας τους 100.000 ασθενείς που περιμένουν να χειρουργηθούν, χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν το φάρμακό τους, τη θεραπεία τους, ούτε τον γιατρό τη στιγμή που τα χρειάζονται.

Σχετικά με το άρθρο 65 ισχυρίστηκε ότι «υπάρχει για να μη χρησιμοποιηθεί ποτέ», μαρτυρώντας την απόφαση της κυβέρνησης να επιταχύνει την πορεία προς το «νέο ΕΣΥ» των αυξημένων πληρωμών για όλο και λιγότερες υπηρεσίες, της κατάργησης τμημάτων και κλινικών, της σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε όλα τα πεδία, με το φαιδρό «επιχείρημα» ότι πλέον δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί! Θυμίζουμε ότι πριν από μερικά χρόνια ισχυριζόταν ότι περισσεύουν γιατροί στο ΕΣΥ. «Η στενότερη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να ενταχθούν σε έναν ενιαίο χάρτη. Αυτό είναι το νέο ΕΣΥ που ονειρευόμαστε», σημείωσε.

Οσο για τα κροκοδείλια δάκρυα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για το εν λόγω νομοσχέδιο και τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει στην υγεία και τη ζωή του λαού, «ξέχασαν» βολικά τα δικά τους «έργα και ημέρες», όταν εφάρμοζαν μέχρι κεραίας την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, βάσει των κατευθύνσεων της ΕΕ, συνθλίβοντας τα κοινωνικά δικαιώματα στις συμπληγάδες του κόστους - οφέλους, ενώ με τα περί «αποασυλοποίησης» για την «καταπολέμηση του στίγματος» τάχα, άνοιγαν τον δρόμο για την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών για την Ψυχική Υγεία, για την ενίσχυση του επιχειρηματικού τομέα, για την εκμετάλλευση και του ψυχικού πόνου, μετατοπίζοντας συστηματικά την ευθύνη στις οικογένειες, που επωμίζονται τεράστιο φόρτο με τις λεγόμενες άτυπες μορφές υπηρεσιών. Οσο για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα και στον τομέα της Πρόληψης κι Απεξάρτησης φέρει και αυτό φαρδιά - πλατιά και τη δική τους υπογραφή: Από το αντιδραστικό ιδεολόγημα περί «χρόνιας υποτροπιάζουσας αυτοπροκαλούμενης νόσου», στα προγράμματα «μείωσης της βλάβης», διαχωρισμού σε «σκληρά» και «μαλακά», απαξίωσης των «στεγνών» προγραμμάτων και περικοπών στα Κέντρα Πρόληψης. Πάνω σε αυτά έχτισαν την «αντιναρκωτική» πολιτική τους, σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ, στρώνοντας τον δρόμο για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο - χαριστική βολή.