Κινηματογραφική βδομάδα με αρκετές ιδιαίτερες ταινίες στη διανομή, αλλά το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας με την Εθνική Πινακοθήκη, «Αστυγραφίες στην Οθόνη», κλέβει τις εντυπώσεις, αφού περιλαμβάνει αρκετά σπάνιες στη διανομή ελληνικές ταινίες... Στο αφιέρωμα που ξεκινάει από σήμερα και ολοκληρώνεται στις 17 Απρίλη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, θα μπορέσει κάνεις να παρακολουθήσει τα παρακάτω διαμάντια, τα οποία προλογίζουν αρκετοί καλεσμένοι και οι ίδιοι οι σκηνοθέτες: «Ο Δράκος» (Ν. Κούνδουρος), «Πικρό ψωμί» (Γ. Γρηγορίου), «Συνοικία το όνειρο» (Αλ. Αλεξανδράκης), «Πρόσωπο με πρόσωπο» (Ρ. Μανθούλης), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (Ν. Τσιφόρος), «Ιωάννης ο Βίαιος» (Τ. Μαρκετάκη), «Οι απέναντι» (Γ. Πανουσόπουλος), «Ανοιχτή επιστολή» (Γ. Σταμπουλόπουλος), «Ναι μεν, αλλά...» (Π. Τάσιος), «Τα χρώματα της ίριδος» (Ν. Παναγιωτόπουλος), «Εκπομπή» (Θ. Αγγελόπουλος), «Τζίμης ο τίγρης» (Π. Βούλγαρης) και άλλα. Πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης http://www.tainiothiki.gr/el/

Επίσης εξαιρετικές προβολές πραγματοποιούνται την Κυριακή στον κινηματογράφο «Studio new star art cinema», με τις ταινίες «Η Περιφρόνηση» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ στις 12 το μεσημέρι και «Περιπέτεια» του Μικελάντζελο Αντονιόνι στις 16.30. Επίσης Δευτέρα, Τρίτη και Τέταρτη στις 15.30 θα προβάλλεται η ταινία «Απαγορευμένα παιχνίδια» του Ρενέ Κλεμάν. Στον κινηματογράφο «Δαναός» η ενότητα «Fundamentals of Cinema» συνεχίζει τις προβολές της στην Αθήνα, με την εκπληκτική ταινία «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη» του Ρομπέρτο Ροσελίνι τη Δευτέρα 15 Απριλίου στις 20.00. Ενώ το πρόγραμμα προβολών της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας «Ακρότητες» κλείνει τον φετινό κύκλο προβολών του με την ταινία «Shame» του Steve McQueen αυτήν την Κυριακή στις 17.00 στον κινηματογράφο «Τριανόν».

Πριν περάσουμε στις ταινίες της βδομάδας, ένα μικρό σχόλιο για τα δημοσιεύματα που εμφανίστηκαν σχετικά με την πώληση του κινηματογράφου «Παλάς» στο Παγκράτι. Σύμφωνα με το «Σινέ Παλάς» Παγκρατίου, δεν επιβεβαιώνεται επίσημα κάποια τέτοια πληροφορία. Ομως, αυτό δεν αποκλείεται να συμβεί τα επόμενα χρόνια. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι το θερινό σινεμά που βρίσκεται στην ταράτσα του έχει κριθεί διατηρητέο, όπως όλα τα θερινά σινεμά της Αθήνας. Γι' αυτό είναι πάντα επίκαιρο το αίτημα να μην αλλάξει το καθεστώς χρήσης των κινηματογραφικών αιθουσών, να κριθούν διατηρητέες και να υπάρξει στήριξη στις χειμερινές κινηματογραφικές αίθουσες, ιδιαιτέρως στη μονή κινηματογραφική αίθουσα που απειλείται με αφανισμό.

Από τις ταινίες της βδομάδας το «Ghostbusters: Η Αυτοκρατορία του Πάγου» του Τζιλ Κέναν θα λέγαμε είναι ένα τίμιο σίκουελ, προσφέρει και μια συγκίνηση αφού οι παλιοί γνώριμοι επανέρχονται στην οθόνη, αλλά δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να δώσει, μάλλον απευθύνεται σε νοσταλγούς των αρχικών ταινιών περισσότερο, εξάλλου τέτοια στόχευση έχουν αυτού του είδους οι επιστροφές. Οι «Ελευσίνιοι» του Φίλιππου Κουτσαφτή επιχειρούν να συναρμολογήσουν τη δυναμική προσωπογραφία της Ελευσίνας υπό τύπον μωσαϊκού, όπως διαβάζουμε και στο δελτίο Τύπου, αλλά από τούτο το μωσαϊκό δυστυχώς λείπει η συγκολλητική ουσία που είναι η σφιχτή αφηγηματική δομή και η αίσθηση της συνέχειας. Το απέραντο άθροισμα επιμέρους πορτρέτων δυστυχώς από μόνο του δεν συνθέτει το όλον. Από την Ελευσίνα, όπως παρουσιάζεται, λείπουν τα σύγχρονα τεράστια ζητήματα, η μετατροπή της περιοχής στην πίσω αυλή της Αθήνας, η περιβαλλοντική μόλυνση, η εγκατάλειψη των δομών, οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης, η υποχρηματοδότηση, τα κενά στο ένα και μοναδικό της νοσοκομείο, τα σύγχρονα αιτήματα και οι σύγχρονοι αγώνες των εργαζομένων της περιοχής, ιδιαίτερα των εργοστασίων. Σίγουρα τα θραύσματα του παρελθόντος είναι άξια σεβασμού, αλλά θα μιλήσει κανείς για τα αληθινά προβλήματα του σήμερα; Στο «Τοτέμ» της Λίλα Αβιγιές η επτάχρονη Σολ περνά τη μέρα στο σπίτι του παππού της, βοηθώντας τις θείες της στις προετοιμασίες για ένα πάρτι - έκπληξη που διοργανώνουν για τον πατέρα της. Ουσιαστικά η σκηνοθέτιδα εξερευνά την αθωότητα ενός παιδιού, που ενώ όλη η οικογένεια ετοιμάζεται για ένα πάρτι αποχαιρετισμού, αφού ο πατέρας της μικρής πεθαίνει από καρκίνο, εκείνη δεν γνωρίζει την αλήθεια... Η ταινία έχει πολύ ιδιαίτερες στιγμές, παρουσιάζει όμως περισσότερο τη θλίψη και τη νευρικότητα των ενηλίκων για τον επερχόμενο θάνατο παρά τη ματιά της Σολ. Η κάμερα νευρική, δεν σταματάει στιγμή, σκιαγραφεί τα πάντα, ακόμα και τις πιο μικρές στιγμές μιας τέτοιας μέρας... Ομως εάν έβλεπε κανείς την ταινία χωρίς να γνωρίζει το παραμικρό, δυστυχώς δεν θα κατάφερνε να μπει για τα καλά στο νόημά της. Ιδιαίτερη ταινία για ένα συγκεκριμένο κοινό. Στην ταινία «Για Πάντα Νέοι» της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι γυρνάμε πίσω στη δεκαετία του '80 και γινόμαστε ένας από τους επίδοξους μαθητές της θεατρικής σχολής Les Amandiers του Πατρίς Σερό. Η σκηνοθέτιδα, μαθήτρια η ίδια της διάσημης σχολής, φτιάχνει μια αυτοβιογραφική ταινία για εκείνη την εποχή, τους έρωτες, τις οντισιόν, την αγωνία για τα επερχόμενα θεατρικά βήματα, το aids, τα ναρκωτικά, τον θάνατο, που δυστυχώς αφορά πολύ λίγους θεατές. Φλυαρεί αρκετά, δίνει μεγάλη σημασία σε πτυχές που θα μπορούσαν να λείπουν... Εν ολίγοις θα μπορούσε άνετα να είναι ένα ντοκιμαντέρ εάν υπήρχε το κατάλληλο υλικό... Δυστυχώς δεν είναι το γαλλικό σινεμά στα καλύτερά του.

Στο «Back to Black» της Σαμ Τέιλορ-Τζόνσον βλέπουμε το χρονικό της ζωής και της μουσικής της Εϊμι Γουάινχαουζ, το ταξίδι από την εφηβεία στην ενηλικίωση και τον θάνατό της. Αλήθεια είναι ότι αυτό το υπερ-ταλαντούχο πλάσμα, που πέρασε σαν κομήτης και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του, προσφέρεται για ταινία. Το πιο βασικό ερώτημα, ποιος μπορεί να υποδυθεί έναν τέτοιο θρύλο τόσο στις ερμηνείες του όσο και στην απόλυτη εξαθλίωσή του λόγω των καταχρήσεων. Δύσκολα αποτυπώνονται και τα δύο, όταν μιλάμε για τέτοια καλλιτεχνικά μεγέθη, και δυστυχώς η Μαρίσα Αμπέλα προσπαθεί αλλά δεν πείθει. Το σενάριο της ταινίας εστιάζει κυρίως στη σχέση της με τον μεγάλο έρωτα της ζωής της και το πόσο αδύναμη στάθηκε απέναντί του, τόσο αδύναμη που δυστυχώς ήταν μοιραίος τόσο για το ομώνυμο άλμπουμ όσο και για την καταστροφή της. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι ότι δεν αμελεί να αναφερθεί και στον προϋπάρχοντα αλκοολισμό της τραγουδοποιού, εκεί όμως δυστυχώς δεν ρίχνει φως, άγνωστο γιατί... Κατά την άποψή μας, το ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν είναι αρτιότερο και πιο διεισδυτικό. Αναζητήστε το... Στις 31 Οκτωβρίου 1977, ο τηλεοπτικός παρουσιαστής Τζακ Ντελρόι φιλοξενεί ένα talk show, του οποίου όμως εδώ και λίγο καιρό τα ποσοστά τηλεθέασης έχουν πέσει κατακόρυφα. Απελπισμένος και αποφασισμένος να ανατρέψει την τύχη του, ο Τζακ σχεδιάζει μία ξεχωριστή εκπομπή για το Halloween... Η υπόθεση της ταινίας «Στενές Επαφές με τον Διάβολο» των Κόλιν και Κάμερον Κερνς, στην οποία βγαίνεις από την αίθουσα και δεν ξέρεις εάν είδες μια κριτική στην αμερικανική τηλεόραση του '70 ή θρίλερ και ντοκιμαντέρ ταυτόχρονα. Κι όμως, τίποτα από όλα όσα διαδραματίζονται δεν είναι αληθινό. Πώς κατάφεραν να μας πείσουν οι σκηνοθέτες να ψάχνουμε τις σχετικές πηγές, που δεν υπάρχουν φυσικά, είναι απορίας άξιο. Εξαιρετική φιλμική αποτύπωση της περιόδου, φωτογραφία, σκηνικά, κουστούμια, ερμηνείες και κυρίως εξαιρετική η αποτύπωση της μάχης για τα νούμερα της τηλεθέασης και πού θα μπορούσε όλη αυτή η φρενίτιδα να οδηγεί. Τι να κάνω για να πάρω το κοινό από τον ανταγωνιστή μου; Ας μιλήσω με τον διάβολο. Αυτή ήταν, αυτή είναι κι αυτή θα είναι η τηλεόραση. Οι οπαδοί των θρίλερ ας σπεύσουν...

Η εβδομηντάχρονη Μπλάγκα, συνταξιούχος καθηγήτρια, έχει βυθιστεί στο πένθος λόγω της πρόσφατης απώλειας του συζύγου της. Ολη της η ύπαρξη έχει πλέον επικεντρωθεί στο να προσφέρει στον νεκρό ένα περίτεχνο μνήμα, ώσπου μια τηλεφωνική απάτη θα της κλέψει τις αποταμιεύσεις. Απεγνωσμένη, προκειμένου να πετύχει τον στόχο της, θα περάσει στην απέναντι όχθη: Μεθοδικά, γίνεται και η ίδια απατεώνας.

Αναμφισβήτητα η ταινία της βδομάδας. Εδώ να δείτε θρίλερ, να μην μπορείς να ζήσεις ανθρώπινα με την πενιχρή σύνταξή σου και να μαζέψεις δυο δεκάρες να θάψεις τον άνθρωπό σου. Σκληρός ρεαλισμός της σύγχρονης, καπιταλιστικής Βουλγαρίας. Εκεί που δεν μπορείς ούτε στην ταφόπλακά σου να βάλεις τα κομμουνιστικά σύμβολα γιατί απαγορεύονται, όπως βλέπουμε στις πρώτες σκηνές. Η εξαιρετική αποτύπωση της απόλυτης αλλοτρίωσης ενός χαρακτήρα από το κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι. Αυτό κι αν είναι θρίλερ, το πώς αναγκάζεται ο εξαπατημένος να εξαπατήσει για να επιβιώσει. Φτάνει στο σημείο να πατάει πάνω σε πτώματα. Θα πει κανείς, πατάμε όλοι πάνω σε πτώματα ή παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία; Η απάντηση είναι προφανής. Μα πώς να αναδείξει καλύτερα το σύγχρονο σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού, αν δεν το ενσωματώσει στον ίδιο τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα; Επιλέγει αυτόν τον τρόπο. Επιλέγει να «χτίσει» τη διάβρωση σε όλα τα επίπεδα αργά και μεθοδικά, με ένα εξαιρετικό σενάριο που δεν χωράει παρερμηνείες. Οι φτωχοί δεν δικαιούνται ούτε δυο μέτρα γης. Η Ελι Σκόρτσεφα (ηθοποιός παλιάς κοπής) είναι απλά συγκλονιστική.