Πρώτος σταθμός όσων συμμετείχαν στον ιστορικό περίπατο στη Στουτγκάρδη ήταν το σπίτι που έμεινε ο Λένιν το 1901 (Furtbachstrasse 12, 70178 Stuttgart), ως φιλοξενούμενος του εκδότη και βουλευτή του τότε Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Dietz. Εκεί ολοκλήρωσε το μνημειώδες έργο του «Τι να κάνουμε; Τα φλέγοντα ζητήματα του κινήματός μας», το οποίο και κυκλοφόρησε στις αρχές Μάρτη του ίδιου χρόνου στη Στουτγκάρδη.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πλατιά στις σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις στη Ρωσία, έβαλε το ζήτημα για τη σημασία του συνειδητού παράγοντα που αποτελεί το προλεταριακό κόμμα. Γράφτηκε σε μια περίοδο έντονου προβληματισμού και αντιπαράθεσης στη ρωσική σοσιαλδημοκρατία ανάμεσα στις συνεπείς μαρξιστικές θέσεις και τις οπορτουνιστικές απόψεις. Στο κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης βρέθηκε το ζήτημα του ρόλου και του χαρακτήρα του εργατικού κόμματος, σημείωσε ο Παναγιώτης Αλωπούδης, μέλος του Τομεακού Γραφείου Γερμανίας του ΚΚΕ, που μίλησε στους συγκεντρωμένους, επισημαίνοντας: «Ο Λένιν επεξεργάστηκε θεωρητικά την αναγκαιότητα ενός επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου και έβαλε τα θεμέλια για τη συγκρότηση του επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου, αναδεικνύοντας την ανάγκη σφυρηλάτησης ενός ισχυρού κόμματος, με μέλη συνειδητούς αγωνιστές - μαχητές, που η οργανωτική του συγκρότηση θα αποτυπώνει την πρωτοπόρα επαναστατική ιδεολογία του».

Δεύτερος σταθμός ήταν ο χώρος που διοργανώθηκε το 7ο Συνέδριο της Β΄ Διεθνούς, το 1907, στη Στουτγκάρδη (Liederhalle Berliner Platz 1-3, 70174 Stuttgart). Εκεί πάρθηκαν σημαντικές αποφάσεις για τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στον πόλεμο και την καπιταλιστική εκμεταλλευτική κοινωνία. Στο συνέδριο, οι Λένιν και Λούξεμπουργκ κατέθεσαν την ακόλουθη τροπολογία, η οποία και έγινε αποδεκτή: «Σε περίπτωση πολέμου η εργατική τάξη και οι κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποί της στις ενδιαφερόμενες χώρες είναι υποχρεωμένοι, χρησιμοποιώντας την υποστήριξη του Διεθνούς Γραφείου, να κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν την κήρυξη πολέμου...». Ομως, «σε περίπτωση που, παρ' όλα αυτά, ο πόλεμος εκραγεί, αυτοί πρέπει (...) να επιδιώξουν μ' όλα τα μέσα να χρησιμοποιήσουν την οικονομική και πολιτική κρίση που θα προκαλέσει ο πόλεμος, για να εξεγείρουν τις λαϊκές μάζες και να επιταχύνουν την πτώση της καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας».

Στη Ρίζα οι συμμετέχοντες επισκέφτηκαν το άγαλμα του Λένιν. Εκεί ο Δημήτρης Αμπατιέλος, μέλος του Τομεακού Γραφείου Γερμανίας του ΚΚΕ, σημείωσε: «Στεκόμαστε με σεβασμό και περηφάνια μπροστά στο άγαλμα του Λένιν, που φιλοτεχνήθηκε το 1975 από τον Σοβιετικό γλύπτη Νικολάι Τόμσκι, πρόεδρο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Σοβιετικής Ενωσης. Τοποθετήθηκε μπροστά από το δημαρχείο της πόλης ως δώρο των χαλυβουργών της Νικόπολης της Ουκρανικής ΣΣΔ στη Ρίζα, η οποία στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν κέντρο της μεταλλουργικής βιομηχανίας».

Στο κέντρο της πόλης το άγαλμα αυτό παρέμεινε έως τις αντεπαναστατικές ανατροπές. Το 1991 απομακρύνθηκε για να τοποθετηθεί δίπλα στο Σοβιετικό Νεκροταφείο, όπου βρίσκονται οι τάφοι 116 στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού και Σοβιετικών κρατουμένων σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων για τις βιομηχανίες της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι ένα από τα εκατοντάδες νεκροταφεία που έχουν γίνει η τελευταία κατοικία δεκάδων χιλιάδων Σοβιετικών μαχητών σ' αυτήν τη χώρα, παντοτινά μνημεία της αναμφισβήτητης και ανεξίτηλης προσφοράς και θυσίας του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασισμού.

Αυτήν την προσφορά επιχειρούν να σβήσουν τα αστικά κράτη και η ΕΕ με τους τόνους λάσπης και αντικομμουνισμού, με τον βανδαλισμό και την καταστροφή μνημείων. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα βανδαλισμού του γερμανικού αστικού κράτους είναι η καταστροφή του αγάλματος του Λένιν, το οποίο είχε φιλοτεχνήσει ο ίδιος γλύπτης που δημιούργησε και το άγαλμα στη Ρίζα, που τοποθετήθηκε στο Βερολίνο το 1970, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου επαναστάτη. Το 1992, παρά τις διαμαρτυρίες πολλών κατοίκων, το άγαλμα κατεδαφίστηκε και θάφτηκε σε μια αμμώδη περιοχή έξω από το Βερολίνο. Το 2016, ως πράξη επισφράγισης του αντικομμουνιστικού μένους των αστών, ανασύρθηκε το κεφάλι του αγάλματος για να εκτεθεί σε μουσείο και μάλιστα πεσμένο στο πλάι. Δεν είναι λίγα τα μνημεία, που αν δεν έχουν καταστραφεί και εξαφανιστεί, έχουν μπει σε «μουσεία» ακρωτηριασμένα και αποκομμένα από τον φυσικό τους χώρο, ως «ντεκόρ» στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

«Ομως υπάρχουν και πολλά μνημεία της Ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, της αντιφασιστικής πάλης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που στέκονται ακόμα. Εμείς δηλώνουμε κατηγορηματικά από τη Ρίζα, όπου ο Λένιν είναι εδώ: Η προστασία και η ανάδειξη των μνημείων βρίσκονται σε καλά χέρια. Στα χέρια εκατομμυρίων εργαζομένων και λαϊκών ανθρώπων που με τον αγώνα τους θα υπερασπιστούν την αλήθεια, θα ανοίξουν τον δρόμο "στις λεωφόρους του μέλλοντος", στον σοσιαλισμό που παραμένει αναγκαίος και επίκαιρος. Κι ένα μικρό δείγμα ανάδειξής τους είναι και το ημερολόγιο που εξέδωσε η Κομματική Οργάνωση με μνημεία και έργα τέχνης αφιερωμένα στον μεγάλο επαναστάτη, από την περίοδο της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας», σημείωσε ο ομιλητής.

Η συγκινητική και λιτή εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την κατάθεση λουλουδιών.