Μεγάλη ήταν η προσέλευση του κόσμου, ειδικά των νέων, στην εκδήλωση που διοργάνωσαν η «Σύγχρονη Εποχή» και το «Studio New Star Art Cinema» με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τον θάνατο του μεγάλου μπολσεβίκου επαναστάτη Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ Λένιν, την περασμένη Κυριακή.

Την κύρια ομιλία έκανε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «100 χρόνια Λένιν. Συνεχίζουμε στον δρόμο της ανατροπής. Για τον σοσιαλισμό, την απάντηση για τον 21ο αιώνα». Ακολούθησε η προβολή του αριστουργήματος του Τζίγκα Βερτόφ «Τρία τραγούδια για τον Λένιν», με συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει ορισμένα αποσπάσματα της ομιλίας, ενώ ολόκληρη θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος της ΚΟΜΕΠ.

«Εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Λένιν και ο δρόμος της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης που χάραξε, εξακολουθεί να αποτελεί τον μεγάλο φόβο της εξουσίας του κεφαλαίου και τη μεγάλη ελπίδα των λαών.

Τα αφιερώματα των αστικών εφημερίδων προσπαθούν να κρύψουν αυτόν τον φόβο και ρωτούν αφ' υψηλού:

"Τι έχει να μας πει σήμερα ο Λένιν; Τι σχέση έχει η εποχή της τεχνητής νοημοσύνης με το 1924; Υπάρχουν σήμερα τα ίδια κοινωνικά αδιέξοδα;"

Θέτουν με θράσος αυτά τα ερωτήματα, τη στιγμή που στις διπλανές σελίδες τους διαβάζουμε ότι η φωτιά του πολέμου απλώνεται απ' το έδαφος της Ουκρανίας μέχρι τη Μέση Ανατολή, ότι η ύφεση αγκαλιάζει την Ευρωζώνη, ότι όμιλοι υψηλής τεχνολογίας απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους.

Ο,τι και αν γράψουν, δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτό το σύστημα μόνο πιο αντιδραστικό, μόνο πιο σάπιο, πιο επικίνδυνο για τους λαούς μπορεί να γίνει.

Ούτε ο ψηφιακός μετασχηματισμός ούτε η τεχνητή νοημοσύνη μπορούν να καταργήσουν τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αντίθετα, με ό,τι προβάλλει η αστική προπαγάνδα, η ανάπτυξη της τεχνολογίας οδηγεί στην όξυνση όλων των αξεπέραστων αντιφάσεων του καπιταλισμού, στην όξυνση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.

Στα χέρια του κεφαλαίου, η νέα τεχνολογία αξιοποιείται για να αυξηθεί η εντατικοποίηση αυτών που συνεχίζουν να δουλεύουν, ενώ την ίδια ώρα αυξάνεται ο στρατός της μόνιμης ανεργίας.

Η απεριόριστη επέκταση του εργάσιμου χρόνου, η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, επιταχύνεται. Με άλλα λόγια, βαθαίνει, οξύνεται η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της απ' το κεφάλαιο, απ' τους μετόχους των μεγάλων ομίλων.

Το μόνο που μπορεί στ' αλήθεια να προσφέρει ο καπιταλισμός στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, είναι ότι θα αυξηθεί το ξεζούμισμα, ο βαθμός εκμετάλλευσης όσων εργάζονται, θα έρθουν πιο βαθιές κρίσεις και θα οξυνθούν οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων που μπορούν να ανάψουν τη φωτιά ενός νέου μεγάλου πολέμου.

Αυτό το διαισθάνονται όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι. Αγανακτούν βλέποντας ότι οι μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες δεν αξιοποιούνται για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Αγανακτούν με τις εγκληματικές ευθύνες του κράτους του κεφαλαίου, απ' τα Τέμπη μέχρι το δάσος της Δαδιάς και τον Θεσσαλικό Κάμπο.

Ο Λένιν έχει λοιπόν κάτι πολύ σημαντικό να μας πει στον 21ο αιώνα.

Ερχεται να θυμίσει σε όσους το ξέχασαν, σε όσους φοβούνται ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ούτε παντοδύναμος, ότι η δύναμη της εργατικής τάξης είναι τεράστια όταν σηκώσει το κεφάλι και αποφασίσει να περάσει στο προσκήνιο της Ιστορίας. Οτι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο Λένιν έρχεται να θυμίσει τη σημασία ενός ισχυρού ΚΚ, μιας ισχυρής επαναστατικής πρωτοπορίας για να καθοδηγήσει τη λαϊκή αγανάκτηση και να ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής.

Αυτόν τον δρόμο βάδισαν νικηφόρα το 1917 οι μπολσεβίκοι με την καθοδήγηση του Λένιν μόλις εμφανίστηκαν στη Ρωσία οι κατάλληλες συνθήκες, όταν η άρχουσα τάξη, οι πάνω δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως παλιά, η εργατική τάξη, οι κάτω δεν ήθελαν να ζουν όπως παλιά και σημειώθηκε μεγάλη άνοδος της δράσης των λαϊκών μαζών που είχαν αγανακτήσει απ' τα δεινά του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ομως, αυτή η εμφάνιση των ευνοϊκών συνθηκών για την ανατροπή του συστήματος, η εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης δεν προέκυψε ως φυσικό φαινόμενο.

Δεν αρκούσε η επιδείνωση της ζωής του λαού για να γεννήσει τις ριζοσπαστικές ανατρεπτικές διαθέσεις. Χρειαζόταν και η υπομονετική ηρωική δράση των μπολσεβίκων όλα τα προηγούμενα χρόνια για να εκδηλωθεί η μαχητικότητα και η απαιτητικότητα των εργατών. Χρειαζόταν η πρόβλεψη και η ετοιμότητα των μπολσεβίκων για να αξιοποιηθούν την κρίσιμη στιγμή οι ρωγμές και οι αντιθέσεις μέσα στη ρωσική άρχουσα τάξη και για να οργανωθεί η σχεδιασμένη επίθεση για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Η πορεία των μπολσεβίκων προς τη νίκη ήταν πολύ δύσκολη και βασανιστική. Απαιτούσε γρήγορες και εύστοχες πολιτικές απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα. Απαιτούσε έγκαιρη επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής, αποτελεσματική, μαχητική δράση.

Ας θυμηθούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ο Λένιν, αναπτύσσοντας τη στρατηγική των μπολσεβίκων, αντιπαρατέθηκε στην πράξη με τις θέσεις των αντιπάλων του, αλλά και στελεχών των μπολσεβίκων που θεωρούσαν ότι έπρεπε να περιμένουν τον εξηλεκτρισμό και γενικότερα τη μεγαλύτερη ωρίμανση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στη Ρωσία πριν θέσουν τον στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και δικαιώθηκε, αφού μετά τη νίκη της επανάστασης η σοβιετική εξουσία έφερε γρήγορα τον εξηλεκτρισμό της Ρωσίας (...)

Ακόμα πιο δύσκολη και σημαντική ήταν η προσπάθειά του για αλλαγή της στρατηγικής των μπολσεβίκων μετά την ανατροπή του τσάρου και τον σχηματισμό της αστικής προσωρινής δημοκρατικής κυβέρνησης τον Φλεβάρη του '17. Ο Λένιν εκτιμούσε σωστά ότι τον Φλεβάρη του '17 η εξουσία πέρασε πλέον στα χέρια της αστικής τάξης και με αυτήν την έννοια η αστικοδημοκρατική επανάσταση είχε τελειώσει.

Ωστόσο, πολλά ηγετικά στελέχη των μπολσεβίκων δεν συμφωνούσαν μαζί του και τόνιζαν ότι δεν είχαν πραγματοποιηθεί μια σειρά απ' τους στόχους της αστικοδημοκρατικής επανάστασης. Στην ουσία θεωρούσαν ότι έπρεπε να περάσει ένα διάστημα εδραίωσης της αστικής δημοκρατίας μετά την ανατροπή του τσάρου.

Στην κρίσιμη εκείνη περίοδο, ο Λένιν βρέθηκε απέναντι σχεδόν σε όλους, όχι μόνο τους οπορτουνιστές της εποχής του, τους μενσεβίκους, που στήριζαν τη νέα προσωρινή αστική κυβέρνηση αλλά και τους περισσότερους μπολσεβίκους που ήταν διστακτικοί για άμεση σύγκρουση με την κυβέρνηση, παρότι ήταν καθαρό πως θα συνέχιζε τη συμμετοχή της Ρωσίας στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Οταν ο Λένιν επέστρεψε με το περιβόητο τρένο στη Ρωσία και παρουσίασε τις "Θέσεις του Απρίλη", συνάντησε ισχυρές επιφυλάξεις μέσα στους μπολσεβίκους. Η διαύγεια, η μαχητικότητα και η επιμονή του συνέβαλαν στην επικράτηση της επαναστατικής γραμμής, η οποία οδήγησε στη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Εισηγήθηκε τον αδιάλλακτο πολιτικό αγώνα για να πειστούν οι εργάτες να μη στηρίξουν την προσωρινή κυβέρνηση, να συνειδητοποιήσουν ότι ο πόλεμος είναι άδικος ιμπεριαλιστικός, να κατανοήσουν ότι πρέπει να αλλάξει ο πολιτικός συσχετισμός μέσα στα Σοβιέτ, στα Συμβούλια των επαναστατών εργατών και αγροτών και να παλέψουν για να πάρουν τα Σοβιέτ την εξουσία. Χωρίς τη μαχητική δράση με αυτήν τη γραμμή η αστική εξουσία θα είχε σταθεροποιηθεί στη Ρωσία.

Ομως, ακόμα και όταν επικράτησε μέσα στους μπολσεβίκους η νέα επαναστατική γραμμή, σύντομα κινδύνεψε να ακυρωθεί στην πράξη όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα του στρατηγού Κορνίλοφ και αυξήθηκε η πίεση για υπεράσπιση της αστικής κυβέρνησης. Ο Λένιν δεν ταλαντεύτηκε. Τόνισε με επιστολή του προς την ΚΕ: "Εμείς ακόμα και τώρα δεν πρέπει να υποστηρίξουμε την κυβέρνηση Κερένσκι". Ξεκαθάρισε ότι η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις της κυβέρνησης Κερένσκι και του στρατηγού Κορνίλοφ αφορούσε 2 όψεις του ίδιου πραγματικού αντιπάλου των εργατών.

Ο Λένιν προέβλεψε ότι η κατάσταση θα οδηγούσε τελικά είτε σε νίκη της στρατιωτικής δικτατορίας είτε σε νίκη της ένοπλης εξέγερσης των εργατών και δικαιώθηκε λίγους μήνες μετά. Το παράδειγμά του φωτίζει διαχρονικά τη σημασία της αδιάλλακτης πάλης απέναντι στον οπορτουνισμό και στον ρεφορμισμό, απέναντι στην αδιέξοδη επιλογή του δήθεν μικρότερου κακού στο πλαίσιο του συστήματος.

Η ικανότητα των μπολσεβίκων να απαντήσουν σωστά στα μεγάλα πολιτικά διλήμματα που έκριναν τελικά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάσταση το 1917 δεν διαμορφώθηκε ασφαλώς τυχαία. Στηρίχτηκε σε μια μακρόχρονη, επίμονη προσπάθεια δημιουργικής ανάπτυξης της επαναστατικής θεωρίας του Μαρξ και του Ενγκελς. Ο Λένιν έκανε πράξη την προτροπή των κλασικών ότι η θεωρία δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για επαναστατική δράση (...)

Αυτόν τον δρόμο, της επαναστατικής ανατροπής για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, χάραξαν και βάδισαν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι στην εποχή τους.

Σήμερα, έναν αιώνα μετά, έχουμε πλέον τη γνώση, το σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα και θα βρούμε τη δύναμη για να ολοκληρώσουμε το έργο που ξεκίνησαν.

Να ανοίξουμε ξανά τον δρόμο για τον σοσιαλισμό, την απάντηση στον 21οαιώνα.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Η άρχουσα τάξη θα αξιοποιήσει εναντίον μας κάθε δυνατό μέσο. Ομως, έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, στη δύναμη του λαού όταν αποφασίσει να βάλει τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τιμάμε τα 100 χρόνια απ' τον θάνατο του Λένιν συνεχίζοντας αποφασιστικά στον δρόμο της ανατροπής. Είμαστε βέβαιοι ότι ο τροχός της Ιστορίας θα γυρίσει μπροστά. Είμαστε βέβαιοι ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη!».

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον θάνατο του Β. Ι. Λένιν, κάθε Τρίτη από 30/1 έως 27/2 στις 20.00 θα προβάλλονται κινηματογραφικές ταινίες του σοβιετικού κινηματογράφου στο Στέκι Πολιτισμού & Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ «Μάνος Λοΐζος».

Επίσης, την Κυριακή 25/2 στις 19.00 θα πραγματοποιηθεί στο Στέκι εκδήλωση με θέμα «Κινηματογράφος, η πιο αληθινή τέχνη. Η συμβολή του σοσιαλισμού στην εξέλιξη του κινηματογράφου». Θα μιλήσει ο Κώστας Σταματόπουλος, σκηνοθέτης και μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ.