Βγαίνει τελικά κανείς κερδισμένος από το «θαύμα του τουρισμού» πέρα από τους μεγαλοξενοδόχους, τις αεροπορικές και τους tour operators; Η απάντηση είναι ένα σαφές όχι, και καταγράφεται και στα επίσημα στοιχεία. Τα τελευταία χρόνια οι κατασκευές νέων καταλυμάτων στα νησιά έχουν εκτοξευθεί. Μάλιστα, στη Ρόδο, τη ναυαρχίδα του ελληνικού τουριστικού καλοκαιριού που αυτές τις μέρες είναι παραδομένη στις φλόγες, γενική πεποίθηση είναι πως δεν χωρούν άλλα ξενοδοχεία, καθώς οι υποδομές του νησιού έχουν φτάσει στα όριά τους. Αντίστοιχα και σε πολλά άλλα νησιά νέα ξενοδοχεία δεν σταματούν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Για τις διακοπές του ελληνικού λαού όμως αυτό το «θαύμα» πέρασε και δεν ακούμπησε. Το 2022, όταν το «ράλι» των αυξήσεων των τουριστικών ροών ήταν ακόμα στις πρώτες στροφές, οι Ελληνες σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ σημείωσαν 21 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία, κάμπινγκ και ενοικιαζόμενα δωμάτια, αριθμός μειωμένος κατά περίπου 10% σε σχέση με το τελευταίο προ πανδημίας καλοκαίρι, το 2019. Το δικαίωμα του λαού στις διακοπές και την αναψυχή δεν χωράει με τίποτα στο ...θαύμα της κερδοφορίας του τουριστικού κεφαλαίου.

«Παρά την επέλαση της φωτιάς δεν χάθηκε καμία ζωή, αποδεικνύεται ότι απέναντι στη μανία της φύσης κανένα μέτρο δεν θα είναι ποτέ αρκετό», ανέφερε ο πρωθυπουργός για τις πυρκαγιές. Ξεκάθαρα πράγματα, θα έλεγε κανείς, που δείχνουν ότι όσα μεγάλα λόγια και να ακούγονται περί κυβερνητικών μέτρων, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς όφελος του λαού. Ο πήχης θα είναι πάντα το αν λειτουργεί το «τρέξτε να σωθείτε» για να μην έχουμε νεκρό ενώ κατά τ' άλλα όλα θα γίνονται «στάχτη και μπούλμπερη» αφού κανένα μέτρο δεν θα επαρκεί στο όνομα της κλιματικής κρίσης. Για να μην τους αδικούμε, όμως, πλάι σε αυτά ο πήχης θα είναι και κατά πόσο διαταράσσεται το τουριστικό προϊόν, με τα κυβερνητικά στελέχη να τρέχουν προκλητικά να σημειώσουν ότι στη Ρόδο το πρόβλημα ήταν μόλις στο 10% των κλινών της και με φωνές της σοσιαλδημοκρατίας να εκφράζουν παρόμοιες ανησυχίες, ενώ μεγάλες εκτάσεις στο νησί, ακόμη και σπίτια, όπως και σε όλη την Ελλάδα, έχουν μετατραπεί σε «κρανίου τόπο». Για τον λαό όμως ο πήχης πρέπει να μπει όχι εκεί που επιλεκτικά τον βάζει το αστικό κράτος για τα κέρδη των λίγων, εκεί που δίνεται άλλοθι στην εγκληματική πολιτική της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης και της μηδαμινής πρόληψης. Αλλά εκεί που με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και σημερινές δυνατότητες προστατεύονται ολοκληρωμένα και αποτελεσματικά ο άνθρωπος, η λαϊκή περιουσία και το περιβάλλον.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, την ώρα που υπερασπιζόταν καλύτερα και από την κυβέρνηση το νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων που αλλοιώνει το εκλογικό σώμα, επέλεξε να προβεί σε καραμπινάτη λαθροχειρία «χρεώνοντας» στο ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη» ότι άρθρο της εφημερίδας την χαρακτήρισε «έκτρωμα». Προφανώς και δεν υπήρχε τέτοια προσβλητική αναφορά στον «Ριζοσπάστη». Αντίθετα, ο χαρακτηρισμός «έκτρωμα» στο σχόλιο του «Ριζοσπάστη» αναφέρεται στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο - έκτρωμα για την ψήφο των αποδήμων, γράφοντας αυτολεξεί «τι είπε για αυτό το έκτρωμα η Κωνσταντοπούλου». Μάλιστα θέλοντας να κλέψει τις εντυπώσεις, ανέφερε ότι στον (ανύπαρκτο πάντα) χαρακτηρισμό απαντάει με ...αγάπη και τις γνωστές «καρδούλες». Στα ερωτήματα πάντως για την απροκάλυπτη σύμπλευση με την κυβέρνηση δεν απαντάει, παρά κάνει τρίπλες θυμίζοντάς μας την παροιμία «τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω».