Πώς γίνεται το πρόγραμμα του ενός να αποτελεί συνέχεια του άλλου; Γιατί διατάξεις του ενός συμπληρώνουν διατάξεις του άλλου, με κατάληξη να πληρώνει πάντα ο λαός και να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;
Η παραπάνω φράση ανήκει στον Ευ. Τσακαλώτο, πρώην υπουργό Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι σχολίαζε τον Οκτώβρη του 2019 τη νομοθετική ρύθμιση που έφερνε η ΝΔ για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. Το ...«κλεμμένο» σχέδιο που αποκάλυπτε ο Τσακαλώτος ήταν το λεγόμενο APS (Asset Protection Scheme) και είχε στόχο «την αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, ώστε να μπορούν οι τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία».
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονταν για την πατρότητα ενός σχεδίου που με μικρές διαφοροποιήσεις πήρε τελικά την ονομασία «Ηρακλής» και οδήγησε έκτοτε σε δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς, ενώ προϋπολογίζονται άλλοι 700.000 μέχρι το τέλος του 2023! Τόσο πολύ ...διαφέρουν οι πολιτικές τους για τα «κόκκινα» δάνεια.
Και δεν είναι μόνο αυτό... Στην παρουσίαση της πρότασης για το ιδιωτικό χρέος που διοργάνωσε μέσα στη βδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, παρευρέθηκε μεταξύ άλλων η Λούκα Κατσέλη, για να περάσει το μήνυμα ότι το προτεινόμενο πλαίσιο είναι «φυσική συνέχεια» του ομώνυμου νόμου που ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου το 2010. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, «χάρη σε αυτόν σώθηκαν» πρώτες κατοικίες και «εμείς τον επεκτείναμε».
Μόνο που για τον νόμο Κατσέλη ο Σταθάκης, υπουργός Οικονομίας επί ΣΥΡΙΖΑ το 2015, όταν παρουσίαζε τον δικό τους νόμο, που καθιερώθηκε να λέγεται νόμος Κατσέλη - Σταθάκη, ομολογούσε: «Θα υπενθυμίσω ότι τα κόκκινα δάνεια είναι 430.000 σήμερα, στον παλιό νόμο Κατσέλη έχουν προσφύγει τα 170.000. Γιατί δεν έχουν προσφύγει τα υπόλοιπα; Γιατί ο νόμος προέβλεπε ότι για να στηρίξεις την πρώτη κατοικία σου θα έπρεπε, αν είχες συμπληρωματικά περιουσιακά στοιχεία, να εκποιήσεις τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία προκειμένου να στηρίξεις την κύρια κατοικία σου».
Πώς γίνεται λοιπόν τα προγράμματα όλων των αστικών κομμάτων, που τα παρουσιάζουν τόσο διαφορετικά, να αποδεικνύονται τελικά τόσο ίδια, να αποτελεί το ένα συνέχεια του άλλου και διατάξεις του ενός να παρεισφρέουν στις διατάξεις του άλλου, με κατάληξη να πληρώνει πάντα ο λαός και να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;
Η απάντηση είναι απλή: Οι προτάσεις τους μπορεί να διαφοροποιούνται στο «συν - πλην», μπορεί ο καθένας να προτείνει και έναν διαφορετικό συνδυασμό για το πώς ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για ένα σπίτι που το έχει πληρώσει στην τράπεζα δυο και τρεις φορές, κανείς όμως δεν ξεστρατίζει από τα κριτήρια που θέτουν η ΕΕ και η ίδια η καπιταλιστική αγορά για τις τράπεζες και την κερδοφορία των ομίλων.
Μέσα σ' αυτό το - εχθρικό για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού - πλαίσιο, δεν υπάρχει «λύση» που να τους βγάζει όλους κερδισμένους. 'Η τα μονοπώλια θα χάσουν ή ο λαός. Εδώ βρίσκεται η πραγματική διαχωριστική γραμμή και το δίλημμα μπροστά στις εκλογές. Απέναντι σε όλους αυτούς, το ΚΚΕ παλεύει για την πραγματική ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και γι' αυτό έχει καταθέσει επανειλημμένα προτάσεις για άμεσα μέτρα, που απορρίφθηκαν όμως εν χορώ από όλα τα άλλα κόμματα στη Βουλή.
Ο λόγος είναι ότι μόνο το ΚΚΕ λέει να πληρώσουν για τα «κόκκινα» δάνεια οι τράπεζες και όχι ο λαός. Γι' αυτό χρειάζεται ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ και εκλογικά, στην αναμέτρηση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τα κόμματά τους, που με όποια κυβέρνηση δεν διστάζουν να εκβιάζουν και να πετούν τη λαϊκή οικογένεια έξω από το σπίτι της, για να εξασφαλίζονται τα κέρδη τραπεζών και ομίλων.
Για να ενταχθεί κάποιος στις ρυθμίσεις του, πρέπει «το μηνιαίο διαθέσιμο εισόδημα του οφειλέτη να μην ξεπερνάει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης προσαυξημένες κατά 70%». Θα πρέπει ακόμα να είναι «σε μόνιμη και γενική αδυναμία να ικανοποιήσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές».
Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο, περιγράφεται πιο κομψά ο περιβόητος όρος «ευάλωτα νοικοκυριά», που σημαίνει στα όρια της εξαθλίωσης, με βάση τα κριτήρια που έχουν θέσει οι κυβερνήσεις και η ΕΕ. Για παράδειγμα, ένα νοικοκυριό ΔΕΝ θεωρείται «ευάλωτο», αν μπαίνει ένας μισθός στο σπίτι και ένα επίδομα αναπηρίας. Για τόση προστασία μιλάμε...
Προβλέπεται μάλιστα και η λεγόμενη «υποχρέωση ειλικρίνειας», που σημαίνει έλεγχος μέσω της άρσης του τραπεζικού και φορολογικού απορρήτου. Δηλαδή, θα ξεψαχνίζουν ακόμα και τους τραπεζικούς λογαριασμούς των νοικοκυριών, θα παίρνουν ό,τι έχουν μέσα και στη συνέχεια θα εντάσσεται στις ρυθμίσεις.
Τέλος, η αντικειμενική αξία του υπό προστασία ακινήτου δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 300.000 ευρώ για 4μελή οικογένεια. Κάτι που αφήνει εκτός δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά μετά τις αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων.
Οταν καταφέρει κάποιος να μπει στη ρύθμιση, αφού δεν έχει πλέον τίποτα στην κατοχή του ή έχει εκποιήσει περιουσιακά στοιχεία, έχει δύο δρόμους.
Κοροϊδίας το ανάγνωσμα είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει ότι «κατόπιν ενεργειών της» οι τράπεζες θα «παγώσουν» το επόμενο διάστημα προσωρινά τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το μέτρο αφορά μόνο τους ενήμερους δανειολήπτες, θα είναι για έναν χρόνο και τα επιτόκια θα «παγώσουν» στα σημερινά επίπεδα, όπου μετά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις οι δανειολήπτες πληρώνουν δύο και τρεις δόσεις παραπάνω τον χρόνο. Δηλαδή αφού πρώτα έγδαραν κι άλλο τους δανειολήπτες με τα αυξημένα επιτόκια, καταγράφοντας κέρδη πάνω από 3,7 δισ. για το 2022, οι τράπεζες παρουσιάζονται και ως... φιλεύσπλαχνες, επειδή - σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους - «αφήνουν στην άκρη» γύρω στα 50 εκατομμύρια από μελλοντικές αυξήσεις των επιτοκίων, προκειμένου να διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα η εισπραξιμότητα και να μη δημιουργηθούν νέα «κόκκινα» δάνεια.