Ο Βενετσανόπουλος υπολοχαγός

Ο Βασίλης Βενετσανόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία στις 31 Δεκέμβρη 1911. Τελείωσε το Γυμνάσιο Κυπαρισσίας το 1929. Τον ίδιο χρόνο μπήκε στη Σχολή Ευελπίδων και μετά από τετραετή φοίτηση αποφοίτησε το 1933 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Είχε μια ζωή όπως και εκατοντάδες άλλοι αξιωματικοί της γενιάς του. Μιας γενιάς που ανδρώθηκε στην περίοδο της φοβερής, της μεγάλης δεκαετίας 1940-1950. Της δεκαετίας που στη διάρκειά της κρίνονταν Αρχές, Αξίες, Ιδανικά και Πιστεύω.

Αυτή τη δεκαετία ο Βασίλης Βενετσανόπουλος την έζησε στην καλύτερή του ηλικία. Εζησε την εμπειρία της πρώτης μεγάλης πενταετίας της αθάνατης ΕΑΜικής Αντίστασης 1940-1945, απέναντι στους ναζί - φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους και στη συνέχεια τη δεύτερη πενταετία 1945 - 1950 του ηρωικού αγώνα του λαού στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ).

Μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Ευελπίδων, τοποθετήθηκε στο 16ο Σύνταγμα Πεζικού στη Βέροια. Εκεί μυήθηκε στο Κίνημα του 1935.

Το 1935 στη Βέροια, ο Βενετσανόπουλος στάλθηκε με τη διμοιρία του να επιβάλουν την τάξη στην πόλη, που βρισκόταν σε απεργιακή κίνηση. Ομως τελικά ενώθηκαν με τους απεργούς και τάχθηκαν με το μέρος τους.

Τον ίδιο χρόνο, το 1935, μετατέθηκε στην Αθήνα και τοποθετήθηκε σε έναν ανεξάρτητο λόχο, συγκεκριμένα στο Λόχο Ευζώνων Ανακτορικής Φρουράς. Εκεί στην Αθήνα προσχώρησε σε μία Αντιφασιστική Κομμουνιστική Κίνηση Κατώτερων Αξιωματικών.

Πρώτος από αριστερά ο Βασίλης Βενετσανόπουλος με άλλους ευέλπιδες, το 1933

Ο Βενετσανόπουλος τοποθετήθηκε στο Κλιμάκιο του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Ηπείρου, που διοικούσαν ο Αρης Βελουχιώτης και ο Συνταγματάρχης Πεζικού Νίκος Παπασταματιάδης.

Αργότερα υπηρέτησε στη Διεύθυνση του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ ως βοηθός του ταγματάρχη Θεοδώρου Μακρίδη (Εκτορα).

Πήρε μέρος στη μάχη κατά των Βρετανών ιμπεριαλιστών, τον Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας διώχτηκε από τον στρατό. Δικάστηκε δύο φορές ερήμην σε θάνατο, γιατί εντάχτηκε στις οργανώσεις του ΕΛΑΣ το 1943 και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1947.

Το 1947 κυκλώνεται το σπίτι του στην Αθήνα και με έγγραφο σημείωμα καλείται να παρουσιαστεί την επόμενη μέρα στο Φρουραρχείο, όπου επρόκειτο να του ανατεθεί υπηρεσία. Πιάστηκε και εξορίστηκε μαζί με άλλους αξιωματικούς στη Νάξο.

Δραπέτευσε με μικρό πλοιάριο τον Απρίλιο του 1947, μαζί με άλλους δεκατρείς (13) μόνιμους αξιωματικούς εξόριστους από τη Νάξο με κατεύθυνση τον Ευβοϊκό και από εκεί έφτασε σε τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Τοποθετήθηκε στο Αρχηγείο της Δυτικής Μακεδονίας, δηλαδή στην κατοπινή 9η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, στο Τμήμα Επιχειρήσεων, όπου παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1949, οπότε και ο κύριος όγκος των δυνάμεων του ΔΣΕ πέρασαν από το Βίτσι και τον Γράμμο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.

Στο 9ο και 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στο 11ο Συνέδριο εκλέχτηκε μέλος της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου.

Το 1976 επαναπατρίστηκε και ανέλαβε διάφορες υπηρεσίες που του ανέθεσε το ΚΚΕ.

Το 1990 στο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) εκλέχτηκε πρόεδρος της Ενωσης και παρέμεινε πρόεδρος μέχρι το επόμενο Συνέδριό της το 1992, όπου και ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ. Επίσης ήταν μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών (FIR) και αντιπρόεδρός της.

Η δράση του Βασίλη Βενετσανόπουλου αποτελεί παράδειγμα και για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Μέσα στη φωτιά του πολέμου ακολούθησε τον δρόμο του αγώνα ανταποκρινόμενος στη φωνή της συνείδησης και του χρέους, που ταυτίζεται με το δίκιο του λαού. Αυτόν τον δρόμο τον βάδισε ΟΡΘΙΟΣ έως το τέλος της ζωής του.

«Εφυγε» στις 29 Ιούνη 2006.