Η απεργία αυτή μπορεί να αποτελέσει σταθμό αγωνιστικής κλιμάκωσης, να δώσει ώθηση στον κοινό συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων με τους βιοπαλαιστές αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, δυνατότητες που ήδη αποτυπώνονται σε συγκεντρώσεις και συσκέψεις φορέων που είναι σε εξέλιξη σε όλη τη χώρα.

Προφανώς, κάθε απεργιακή μάχη έχει τη δική της σημασία, αποτελεί ξεχωριστό σταθμό για το εργατικό κίνημα, για την αντιπαράθεση των εργαζομένων με την εργοδοσία. Ομως, υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι σταθμοί που ξεχωρίζουν, όπως είναι η 9η Νοέμβρη.

Μια μάχη, από τη φύση της σκληρή, όπως κάθε απεργία, τώρα δίνεται σε συνθήκες που φανερώνονται όλα τα αδιέξοδα του σημερινού βάρβαρου συστήματος, που κλιμακώνονται οι σφοδρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προσιδιάζοντας όλο και περισσότερο σε γενικευμένη σύγκρουση, ενώ οι λαοί συνειδητοποιούν πλέον ότι η εποχή της «νηνεμίας» έχει παρέλθει. Σε συνθήκες που τα περισσότερα νοικοκυριά χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, από την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις, που καλούνται πάλι να πληρώσουν του «αφέντη το φαΐ», ζώντας σε κρύα σπίτια και σκοτεινές πόλεις, δουλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί και κόβοντας από παντού, προκειμένου - αν μπορούν - να αποφύγουν τα χειρότερα.

Το ερώτημα λοιπόν που έχει να απαντήσει ο εργαζόμενος μπροστά σε αυτήν τη μεγάλη μάχη δεν είναι απλά το «γιατί να απεργήσω», αλλά το με ποιον τρόπο θα συμβάλει ο καθένας για την επιτυχία της, με το βλέμμα στραμμένο στην «επόμενη μέρα», στην παρακαταθήκη που μπορεί να αφήσει για την κλιμάκωση του αγώνα.

Οσο περνάει ο καιρός μάλιστα, τόσο πιο καθαροί γίνονται οι δύο «σχεδιασμοί» που είναι σε διαρκή αναμέτρηση, στους οποίους εντάσσεται και η στάση απέναντι στην απεργιακή μάχη και την προετοιμασία της. Από εκεί προκύπτουν δεκάδες λόγοι για τον κάθε εργαζόμενο για να πάρει θέση στην οργάνωση της απεργιακής μάχης.

Από τη μία είναι όσα παρουσίασε ξανά η κυβέρνηση από τη ΔΕΘ. Είναι το σχέδιο που υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα και ο λαός το ζει ήδη. Από τον πρόλογό του έχει το σύνθημα «σφίξε κι άλλο το ζωνάρι», γιατί οι καιροί είναι «δύσκολοι», κι έτσι καλούν τους εργαζόμενους να αρκούνται στα voucher και τα pass, να εγκλωβίζονται στην «ψιχουλομαχία» ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το κάλεσμα στον λαό να χαμηλώσει ξανά τις απαιτήσεις του, να υποταχτεί στη «σταθερότητα» όσων τον καταδυναστεύουν. Να επιλέξει την «αναμονή» για λύσεις μέσα από την εναλλαγή κυβερνήσεων και να διαλέξει με ποια σειρά θα τον στραγγίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και το ίδιο το κράτος: Αν η ενεργειακή φτώχεια του θα έχει π.χ. τη σφραγίδα του «κρατικού πλειοψηφικού πακέτου», και αν οι διακοπές ρεύματος θα γίνονται με απόφαση υπουργού ή μεγαλομετόχων ενεργειακών παρόχων. Είναι ο σχεδιασμός που υπηρετούν όλα μαζί τα αστικά κόμματα, που φέρνει τον λαό αντιμέτωπο με τεράστιους κινδύνους πολεμικής εμπλοκής, για λογαριασμό πάλι όσων κερδίζουν από τον ιδρώτα του. Που βάζει τον λαό και τη χώρα στα «μπροστινά δόντια» του λύκου, καθώς έτσι «χτίζεται» η γεωστρατηγική αναβάθμιση, που πληρώνεται όμως με τα θανάσιμα παζάρια, τις αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, τη συμμετοχή στο μακελειό.

Από την άλλη είναι η εργατική - λαϊκή πάλη, η απεργιακή μάχη που θα στείλει το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι αρκετά έχουν πληρώσει, αρκετά έχουν ματώσει, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δεν αξίζει στον λαό να ζήσει άλλον έναν γύρο σφοδρής επίθεσης, και μάλιστα δίχως «ημερομηνία λήξης», που θα προστεθεί στους προηγούμενους της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και της πανδημίας.

Είναι η γενικευμένη λαϊκή ανάταση που θα φέρει μια μεγάλη απεργία, η οποία θα «νεκρώσει» τους χώρους δουλειάς, θα δείξει στην πράξη τη δύναμη της πρωτοβουλίας των εργαζομένων, της ενεργής συμμετοχής στο σωματείο, της οργάνωσης της αλληλεγγύης και της διεκδίκησης.

Αυτός ο σχεδιασμός περνάει μέσα από την ανυποχώρητη διεκδίκηση για αυξήσεις στους μισθούς, για μέτρα προστασίας του εισοδήματος, της υγείας των εργαζομένων και των παιδιών τους. Για επάρκεια στη διατροφή, για να μπει φρένο στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.

Πάει μαζί με την πάλη για να πάψει η χώρα να γίνεται ορμητήριο της ΝΑΤΟικής πολεμικής εκστρατείας, να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.

Το ένα «σχέδιο» λοιπόν θέλει τον λαό στη γωνία, τρομοκρατημένο, για να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα απανωτά κύματα της επίθεσης και στην καλύτερη περίπτωση να αναμένει τις κάλπες για να στριμώξει την αγωνία του στην επιλογή «σωτήρα». Που προτάσσει την υπονόμευση της αγωνιστικής δράσης είτε με την καταστολή και τη συκοφάντηση είτε με την εξουδετέρωσή της μέσα από τον εγκλωβισμό της στα σενάρια της κυβερνητικής εναλλαγής. Είναι το γνωστό αδιέξοδο, το οποίο έχει πληρώσει με βαριά απογοήτευση ο λαός, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο από την οργάνωση της πάλης του.

Το άλλο «σχέδιο» θέλει τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές και διεκδικητές. Είναι το σχέδιο που σε όποιους χώρους δουλειάς το έβαλαν μπρος οι εργαζόμενοι, «μέτρησαν» στην πράξη τις δυνάμεις τους. Τα παραδείγματα των οικοδόμων, των εργαζομένων στην COSCO και την «e-food», στη ΛΑΡΚΟ και άλλους χώρους μπορούν να παρακινήσουν όσους σήμερα διστάζουν, όσους υποστηρίζουν ακόμα ότι «τίποτα δεν αλλάζει». Υπάρχει και το πιο πρόσφατο παράδειγμα στο Νοσοκομείο «Αγία Σοφία», με τους υγειονομικούς να ξεσηκώνονται και να στριμώχνουν κυβέρνηση και διοικητές, οργανώνοντας κοινές κινητοποιήσεις με όλους τους συναδέλφους τους στα παιδιατρικά νοσοκομεία, καταφέρνοντας τελικά να επιβάλουν μόνιμες προσλήψεις.

Η 9η Νοέμβρη μπορεί να αποτελέσει εκτός από κορυφαίο σταθμό και βήμα αποφασιστικής κλιμάκωσης μπροστά σε όσα ετοιμάζουν για τους εργαζόμενους το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, η ΕΕ. Να φανερώσει νέες δυνατότητες για οργάνωση της πάλης, να βγάλει στην επιφάνεια περισσότερους αγωνιστές στους χώρους δουλειάς, που μπορεί να προβληματίζονται αλλά μέχρι σήμερα δεν εκφράζονται.

Με αυτό το πνεύμα, οι κομμουνιστές, οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, πρωτοπόροι εργαζόμενοι παντού πρωτοστατούν για την προετοιμασία: Με κριτήριο την ενθάρρυνση χιλιάδων νέων εργαζομένων να μπουν στα συνδικάτα, να συμμετάσχουν στις Γενικές Συνελεύσεις, να πάρουν «θέση» στον αγώνα, να αφήσουν πίσω δισταγμούς και προκαταλήψεις. Να συμβάλουν έτσι στην αναζωογόνηση σωματείων, στη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα, στον συντονισμό σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Δουλεύοντας με σχέδιο, μαζί με όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους, με επεξεργασμένα πλαίσια πάλης που θα τροφοδοτούν τη διεκδίκηση, θα αγκαλιάζονται από όλο και περισσότερους.

Μέσα σε αυτήν τη δράση θα κερδίζει έδαφος και η πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, ότι σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, μακριά από τα κόμματα του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο της αντεπίθεσής τους, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, για να βρεθεί στο επίκεντρο η λαϊκή ευημερία και όχι η μάχη της επιβίωσης.