Associated Press

Στα ΜΜΕ για τις διαδηλώσεις στη Γένοβα, ο κόσμος άκουγε αριθμούς (200 χιλιάδες, 300 χιλιάδες), αλλά ανθρώπους δεν έβλεπε... Εβλεπε τους προβοκάτορες και κάποιες μικρές ομάδες απεγνωσμένων, καθώς και την αστυνομία, που έπνιγε μια πόλη στα χημικά

Κάθε χρόνο, στη διάρκεια του τιμητικού γιορτασμού του «Πολυτεχνείου», όλοι περιμένουν ότι οι «αναρχικοί» θα χτυπήσουν. Δεν το περιμένει μόνο ο κόσμος και η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», που συνήθως (πάντα) παίρνει υπό την προστασία της αυτά τα «παιδιά», αλλά και η Αστυνομία! Η οποία γνωρίζει ποια είναι αυτά τα «παιδιά» (για τους καθοδηγητές μιλάμε, όχι για τους παρασυρμένους νεαρούς), αλλά ποτέ δεν κάνει τίποτα για το θέμα! Και πώς να το κάνει, αφού μέσα στα «παιδιά» δρουν εντεταλμένοι χαφιέδες και «αόρατοι» πράκτορες, σταλμένοι εκεί από διάφορες κρατικές υπηρεσίες, ελληνικές και ξένες, με σκοπό να κάψουν, να τρομοκρατήσουν κόσμο, να δυσφημίσουν τις διαδηλώσεις, να συσκοτίσουν το νόημα της εξέγερσης;

Τι άλλο, τι περισσότερο έγινε στη Γένοβα; Μπορεί η διαφορά να βρίσκεται στην έκταση των προβοκατόρικων δράσεων ή στον αριθμό των προβοκατόρων, αλλά όχι και στην ουσία, ούτε στο στόχο.

Οι «Μαύρες Φόρμες» ήταν γνωστό στις ιταλικές αρχές πότε και από πού θα έρθουν, ποιοι είναι, τι μέσα και κώδικες χρησιμοποιούν. Αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι! Πιο σωστά: Συνεργάζονταν με την Αστυνομία της Ιταλίας! Ηταν το «αόρατο» χέρι της. Και όλα τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω τους! Οχι όμως και στη μεγάλη μάζα των διαδηλωτών, που ο κόσμος δεν τους είδε! Ακουγε αριθμούς (200 χιλιάδες, 300 χιλιάδες), αλλά ανθρώπους δεν έβλεπε... Εβλεπε τους προβοκάτορες και κάποιες μικρές ομάδες απεγνωσμένων, καθώς και την αστυνομία, που έπνιγε μια πόλη στα χημικά. Και βέβαια πολύ λίγα ειπώθηκαν για τις πολλές ακόμη χιλιάδες που δεν πήγαν στη μεγάλη διαδήλωση, αν και ήθελαν, εξαιτίας των όσων έγιναν την Πέμπτη. Ο στόχος, να είναι οι διαδηλωτές λιγότεροι, πέτυχε, παρότι ήταν πολλοί. Και ποιοι είχαν συμφέρον απ' αυτό; Οι «8» και οι όπου Ευρώπης αντιλαϊκές κυβερνήσεις... Είναι άλλο θέμα ότι απέτυχαν να είναι η Γένοβα μια μικρή συνάθροιση. Απόδειξη ότι η τρομοκρατία δεν πέρασε σε παρά πολλούς.

Πέρα από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, που αποτελούν έκφραση της κρατικής βίας και μόνο, πρέπει να σημειωθούν δύο πράγματα.

Πρώτο: Οτι η κρατική βία ασκείται στο λαό καθημερινά και αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής του. Βία δεν είναι μόνο οι ξυλοδαρμοί ή τα όπλα, όπως έχει επικρατήσει να θεωρείται.

Δεύτερο: Οτι ο λαός νομιμοποιείται να ασκεί βία, από τη στιγμή που δε γίνεται διαφορετικά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, σημαίνει ότι θα υποτάσσεται στους βιαστές του. Και την ασκεί, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, αναλόγως με το επίπεδο της ταξικής πάλης. Η δυναμική άμυνα στις επιθέσεις της Αστυνομίας, η κατάληψη, η απειθαρχία στους αντιλαϊκούς νόμους, τα οδοφράγματα, αποτελούν μορφές βίας, δίχως να είναι και οι ανώτατες. Βίας απόλυτα δικαιολογημένης, «αντι-βίας», νόμιμης. Η νομιμοποίησή της απορρέει από τα λαϊκά συμφέροντα, καθώς και από τη στάση των κρατούντων. Οι νόμοι που ψηφίζονται σε βάρος του λαού θεσμοθετούν τη βία. Την κάνουν νόμιμη: «Τρομονόμος», Σένγκεν, απαγόρευση διαδηλώσεων κ.ά. Το ίδιο και οι αστυνομικές διατάξεις, οι αποφάσεις των δικαστηρίων κατά των απεργιών κ.ά. Και πρώτα από όλα ο θεμελιώδης νόμος, το Σύνταγμα, που αποτελεί τη νομική βάση της βίας κατά του λαού και της προστασίας της άρχουσας τάξης.

Πολλοί μαθητές και χιλιάδες αγρότες σύρθηκαν στα δικαστήρια. Αυτό αποτελεί άσκηση βίας. Η τρομοκρατία, που ασκείται στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, αποτελεί βία. Οπως βία συνιστά και η επιβολή της αστικής ιδεολογίας. Βία, άλλοτε καμουφλαρισμένη, συνιστούν και οι εργοδοτικοί - κυβερνητικοί - πολιτικοί εκβιασμοί σε βάρος εργατών («αν απεργήσεις, δε θα πιάσεις δουλιά»), τα ρουσφέτια, η ιδεολογική τρομοκρατία, οι μηχανισμοί παρακολούθησης. Βία συνιστά και η ιμπεριαλιστική ειρήνη, η «ειρήνη» της πλουτοκρατίας, που επιβάλλεται είτε με τα όπλα, είτε με το πιστόλι στον κρόταφο (δηλαδή πάλι με τα όπλα), είτε με μέσα διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά (εμπάργκο κ.ά.). Δηλαδή πάντα με κάποια όπλα... Με άλλα λόγια: Από τον πόλεμο, μέχρι τα πιο «απαλά» ζητήματα, η βία διοχετεύεται παντού. Διαπερνάει κάθε ρωγμή και πόρο. Φυσικό, γιατί ζούμε σε κοινωνία ταξική, όπου κυριαρχεί η θέληση του κεφαλαίου.

Επομένως, τα κηρύγματα περί μη χρήσης βίας είναι υποκριτικά, ταιριάζουν μόνο σε αιθεροβάμονες ιεροκήρυκες, αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι... Κι αν ορισμένοι διαδηλωτές - όχι οι προβοκάτορες πράκτορες - απάντησαν με ορισμένη βία στη βία του ιταλικού κράτους έκαναν πολύ καλά.

Επομένως, ενόψει νέων εξελίξεων, που θα υπάρχουν σε λίγο στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και σε άλλα, η επαγρύπνηση των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να εκφραστεί, πρώτα απ' όλα, με την απόρριψη του «κοινωνικού διαλόγου», που δε βρίσκεται η ουσία του στο αν οι εργάτες συζητούν (οι εργάτες μάχονται και όταν «συζητούν»), αλλά βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτοί που κάθονται στο τραπέζι δεν είναι εταίροι, είναι εχθροί! Που το συμφέρον τους (της κάθε πλευράς) βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το συμφέρον των άλλων!

Κι έχουμε πλούσια πείρα τέτοιων διαλόγων! Χρόνια συζητούν (δηλαδή είναι συνένοχοι) οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΠΑΣΕΓΕΣ - άλλων, με το κράτος - κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Χρόνια συζητούν οι εκπρόσωποι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ σε διάφορα όργανα και οργανώσεις. Συζητούν, για να καθησυχάσουν, να παραπλανήσουν, να κατασιγάσουν την όποια φλόγα αγανάκτησης και αντίδρασης, για να περάσουν τις ιδιωτικοποιήσεις, τα ελαστικά ωράρια κλπ. Αν δεν υπάρξει γενικός ξεσηκωμός, όλα τα μέτρα, που ετοιμάζει η κυβέρνηση, θα γίνουν πράξη... Η στάση του κάθε κόμματος στο θέμα του «κοινωνικού διαλόγου» πρέπει να γίνει ένα από τα βασικά κριτήρια για το ποιόν και την πολιτική αυτού του κόμματος... Η λογική που λέει «και θα παλεύουμε και θα συζητάμε», είναι απατηλή! Σημαίνει «παλεύουμε για τα μάτια του κόσμου, για να τα βρούμε με την ΕΕ και την κυβέρνηση σε βάρος των εργαζομένων». Αλλά κρατώντας τα προσχήματα...

Γερό ΚΚΕ θα σημαίνει προώθηση του λαϊκού αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, θα σημαίνει ώθηση της πάλης για τα δικαιώματα του λαού.

Με τη σειρά της η προώθηση της πάλης προϋποθέτει ανάμεσα σε άλλα και την ήττα των σοσιαλδημοκρατικών - ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων, που κομματικά εκφράζονται από τον ΣΥΝ και τους συν αυτώ, αλλά που δεν περιορίζονται σ' αυτόν το μικρό χώρο, είναι πολύ ευρύτερες. Και πάντως προϋποθέτει να βάλει ο λαός στο περιθώριο απόψεις για έναν ανθρώπινο ιμπεριαλισμό, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, υπονομεύουν ανοιχτά κάθε ταξική στάση, κουβαλούν νερό στην επιχείρηση ενσωμάτωσης και βάλλουν κατά της αγωνιστικής ανάτασης του λαού. Η πείρα, διεθνής και εσωτερική, πρέπει να εκφραστεί και σ' αυτό το επίπεδο, για να γίνει ισχυρότατη η συσπείρωση και η αγωνιστικότητα στο εθνικό πεδίο πρώτα απ' όλα. Και που θα σφυρηλατεί το λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο που θα στοχεύει στη λαϊκή εξουσία.