«Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τους Ελληνες καταναλωτές από την εμφάνιση σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας βοοειδών στις ευρωπαϊκές χώρες». «Οι ελληνικές υπηρεσίες πραγματοποιούν τους προβλεπόμενους ελέγχους». «Το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής κτηνοτροφίας υπερέχει από το αντίστοιχο μοντέλο των ευρωπαϊκών χωρών».

Κάπως έτσι ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Γεωργίας κ. Ανωμερίτη, μόλις λίγους μήνες πριν η χώρα μας γνωρίσει κι αυτή το πρώτο περιστατικό σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας, σε μονάδα εκτροφής βοοειδών στο Κιλκίς. Δεν είναι γνωστό μέχρι σήμερα, αν οι δηλώσεις αυτές βασίζονταν σε υπηρεσιακές διαβεβαιώσεις ότι τα πάντα παρακολουθούνται και ελέγχονται. Γιατί περίσσεψε η κομπορρημοσύνη ότι οι ελληνικές κτηνιατρικές υπηρεσίες πραγματοποιούν περίπου ...θαύματα, ότι κάνουν συστηματικές δειγματοληψίες και ελέγχους. Τώρα πώς γίνεται να μην μπορεί μετά τόσες μέρες να διαπιστωθεί η προέλευση του συγκεκριμένου ζώου, αφού ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί το σύστημα σήμανσης των βοοειδών στη χώρα μας, αυτό μπορούν να το εξηγήσουν μόνον οι υπηρεσίες ή ο υπουργός. Περίσσεψαν οι διαβεβαιώσεις ότι η σχετική κοινοτική νομοθεσία εφαρμόζεται πλήρως, τη στιγμή που ακόμα και οι εκθέσεις των Κοινοτικών εμπειρογνωμόνων σφυροκοπούν τις ανεπάρκειες προσωπικού και εντοπίζουν πολλά προβλήματα στην εφαρμογή της κτηνιατρικής νομοθεσίας. Μάλιστα, τα προβλήματα αυτά εντελώς συμπτωματικά τα είχε επισημάνει σε πρόσφατο έγγραφό του προς τον υπουργό Γεωργίας και ο ίδιος ο αρμόδιος Κοινοτικός επίτροπος.

Αν αυτές, λοιπόν, οι διαπιστώσεις είναι λάθος, τότε οι δηλώσεις πρέπει να αποδοθούν σε μια απλώς υπερφίαλη συμπεριφορά του υπουργού. Αυτό το συμπέρασμα ας το βγάλει ο Ελληνας καταναλωτής, παίρνοντας υπόψη και την απάντηση του κ. Ανωμερίτη ότι ο ίδιος δεν πίνει γάλα, αλλά κρασί, στο ερώτημα αν υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία από την κατανάλωση γάλακτος. Στο μεταξύ, υπουργός και υπηρεσίες μπορούν να περιμένουν την αναπόφευκτη πλέον αναγραφή και της Ελλάδας στη λίστα των χωρών της ΕΕ, στις οποίες έχει σημειωθεί κρούσμα σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας και να αναλογίζονται τις συνέπειες σε βάρος της ντόπιας κτηνοτροφίας από τη θέση που η χώρα μας θα πάρει σ' αυτήν τη λίστα και κυρίως πώς θα βγει απ' αυτή τη θέση.

Εκείνο που έχει σημασία τώρα, μετά την πανηγυρική κατάρρευση της αξιοπιστίας των δηλώσεων και διαβεβαιώσεων, είναι να κατανοηθεί από τον καταναλωτή ότι ή θα κινητοποιηθεί για να αντιμετωπίσει τις διαρκώς και επανεμφανιζόμενες απειλές σε βάρος της υγείας του, ή θα απομείνει έρμαιο των διαθέσεων των πολυεθνικών επιχειρήσεων, που αποδείχτηκε ότι δε διστάζουν καθόλου μπροστά στο κυνηγητό του κέρδους. Αν επιλέξει τη δεύτερη επιλογή πάντως, τότε μελλοντικά δε θα πρέπει να ξαφνιάζεται, αν τα κοτόπουλα που καταναλώνει διατράφηκαν με διοξινωμένα λάδια, ή το μοσχάρι με κρεατάλευρα και, μάλιστα, από νεκρά ζώα ή αν τα ζώα, προϊόντα των οποίων ο ίδιος καταναλώνει, ανατράφηκαν καταναλώνοντας και μεταλλαγμένες φυτικές πρώτες ύλες, με άγνωστες επιπτώσεις στην υγεία του, αλλά, πάντως, με πολλές διαβεβαιώσεις για την ασφάλειά τους!!!

Αρκετή συζήτηση έχει γίνει, όμως, για το πώς, τέλος πάντων, μπορεί να διασφαλιστεί ο καταναλωτής. Με ποιο τρόπο θα είναι σίγουρος ότι τα προϊόντα με τα οποία τρέφεται ο ίδιος και τα παιδιά του είναι κατάλληλα, υγιεινά και ασφαλή. Η πολυπόθητη αυτή διασφάλιση, όμως, προϋποθέτει εντελώς διαφορετικά κριτήρια παραγωγής απ' αυτά που εφαρμόζονται σήμερα. Σε μια καπιταλιστική οικονομία, τα τρόφιμα, όπως και όλα τα αγαθά, αποτελούν εμπορεύματα, η παραγωγή των οποίων υπακούει στη λογική του κέρδους. Ο καπιταλιστής δεν πρόκειται ποτέ να διστάσει να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μέθοδο παραγωγής και επεξεργασίας τους, προκειμένου να κατεβάσει το κόστος τους κι έτσι να μεγαλώσει το κέρδος του. Τα παραδείγματα είναι άφθονα σήμερα, όπως η χρήση στις ΗΠΑ ορμονών στην πάχυνση των ζώων, που μειώνει το χρόνο εκτροφής τους και αυξάνει το βάρος τους και η χρήση αντιβιοτικών και αυξητικών παραγόντων που δρουν με παραπλήσιο τρόπο. Η χρησιμοποίηση των υποπροϊόντων των σφαγίων απ' τις πολυεθνικές εταιρίες παραγωγής ζωοτροφών, που λειτουργούν με διπλό κέρδος επειδή τα πουλάνε για να προστίθενται στην τροφή των ζώων σαν πηγές κυρίως πρωτεϊνών, αλλά ταυτόχρονα και τα ξεφορτώνονται, χωρίς να είναι υποχρεωμένες να τα θάψουν ή να τα αποτεφρώσουν, πράγμα που θα τους κόστιζε μεγάλα ποσά. Και, βέβαια, η χρήση στις μέρες μας γενετικά μεταλλαγμένων πρώτων υλών (π.χ. σόγιας), η παραγωγή των οποίων κοστίζει φτηνότερα από τις αντίστοιχες συμβατικές.

Είναι συνεπώς φανερό ότι πλήρη διασφάλιση μπορεί να περιμένει κανείς μόνον όταν αλλάξει ο χαρακτήρας της ίδιας της παραγωγής και μαζί και το κριτήριο με το οποίο αυτή πραγματοποιείται. Στη θέση του κυνηγητού του καπιταλιστικού κέρδους, χρειάζεται να κυριαρχήσει το κριτήριο της παραγωγής πριν απ' όλα επαρκών τροφίμων, που δε θα πετάγονται στη χωματερή για να μην πέσει η τιμή τους και χάσουν οι καπιταλιστές. Το κριτήριο παραγωγής φτηνών τροφίμων, με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας μας, του ζωικού της κεφαλαίου, των αγροτοκτηνοτρόφων και του επιστημονικού δυναμικού της. Το κριτήριο ποιοτικά ανώτερων, ασφαλών και υγιεινών τροφίμων, που θα παράγονται από ζωικό κεφάλαιο και ζωοτροφές, που η χρήση τους θα σέβεται το χαρακτήρα τους σαν ζωικών οργανισμών και τις διατροφικές τους ανάγκες και θα υπακούει στα σύγχρονα επιστημονικο-τεχνικά δεδομένα υγιεινής και ασφάλειας στην εκτροφή, στη μεταποιητική βιομηχανία και στο εμπόριό τους.

Αυτά τα κριτήρια δεν μπορούν να κυριαρχήσουν όμως σήμερα, που η Ελλάδα, σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δέχεται τις ασφυκτικές πιέσεις περιορισμού της αγροτικής παραγωγής της, ιδιαίτερα της κτηνοτροφικής. Οταν αυτή η παραγωγή είναι πλήρως εξαρτημένη σε ζωικό κεφάλαιο, σε πρωτεϊνούχες ζωοτροφές, σε φάρμακα και εξοπλισμό. Οταν η ελληνική αγορά είναι ελλειμματική σε όλα σχεδόν τα ζωοκομικά προϊόντα και για να καλυφθούν οι ανάγκες της κατανάλωσης, κατακλύζεται από τα επικίνδυνα προϊόντα άλλων χωρών της ΕΕ ή τρίτων χωρών.

Γι' αυτό, η κυριαρχία των κριτηρίων, που διασφαλίζουν τον καταναλωτή, περνάει μέσα απ' την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, που προϋποθέτει την απεξάρτηση από την πολιτική της ΕΕ και επιδιώκει την κυριαρχία της λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας. Στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας, μπορεί να γίνει αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας μας. Να επιδιωχτεί η ενίσχυση της παραγωγής φυτικών προϊόντων, ιδιαίτερα κτηνοτροφικών, που θα υποστηρίξουν τις ανάγκες εξασφάλισης ζωοτροφών για τη ζωική παραγωγή. Με την πολιτική ολόπλευρης ενίσχυσης των παραγωγικών συνεταιρισμών, μπορεί να αυξηθεί ο όγκος της κτηνοτροφικής παραγωγής και να μειωθούν τα μεγάλα ελλείμματα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο, που σήμερα επιβαρύνεται ιδιαίτερα απ' τα εισαγόμενα κτηνοτροφικά προϊόντα. Με την εφαρμογή των νέων επιστημονικών και τεχνολογικών δεδομένων, μπορούν έτσι να παράγονται προϊόντα με σεβασμό και στο κριτήριο της ασφάλειας και υγιεινής από την εκτροφή μέχρι την επεξεργασία και μεταποίησή τους. Παράλληλα, η ενίσχυση των παραγωγικών συνεταιρισμών θα συντελέσει να αξιοποιηθεί όλος ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας και να παραμείνει στα χωριά του, ξαναζωντανεύοντας την ύπαιθρο, ενώ σήμερα ξεκληρίζεται κακήν κακώς, σαν αποτέλεσμα της αντιαγροτικής κυβερνητικής πολιτικής.

Η εφαρμογή αυτής της διαφορετικής πολιτικής της λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας προϋποθέτει σήμερα τη συγκρότηση ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου, που θα είναι σε θέση να την επιβάλει. Στον άμεσο αυτό στόχο, σε ό,τι αφορά τα θέματα που αφορούν την ασφάλεια των τροφίμων, μπορούν και πρέπει να συσπειρωθούν πρώτα - πρώτα οι ίδιοι οι καταναλωτές, όλος ο λαός γενικότερα, που έχει κάθε λόγο, βλέποντας την υγεία του να μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη του κέρδους για τους καπιταλιστές. Μαζί με τους καταναλωτές, μπαίνουν και οι εργαζόμενοι στον τομέα της διακίνησης και διάθεσης των τροφίμων και οι ίδιοι οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες, που κι αυτοί έχουν, πέρα από καταναλωτές, επιπρόσθετους λόγους και συμφέρον να μείνουν στα χωριά τους, να διατηρήσουν και να αναπτύξουν την παραγωγή τους. Γι' αυτό επιβάλλεται άμεσα να ξεκινήσουν οι αναγκαίες ενέργειες, που θα φέρουν όλα τα παραπάνω στο προσκήνιο της άμεσης διεκδίκησης κι όχι των μεμονωμένων, ασφαλώς δικαιολογημένων, αντιδράσεων, σαν αποτέλεσμα της δημοσιοποίησης τούτου ή του άλλου περιστατικού, μετά από τις οποίες το πρόβλημα καταλήγει να ξεχνιέται.