Σε ανακοίνωσή της για τον θάνατο της Ευανθίας Ζωίδη η ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:
«Η ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετά με θλίψη την συντρόφισσα Ευανθία Ζωίδη. Η Ζωίδη (Κόντου) Ευανθία γεννήθηκε το 1927 στο χωριό Μονόπυλο Καστοριάς. Η οικογένειά της πήρε μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση και η συντρόφισσα Ευανθία με την ίδρυση του ΔΣΕ εντάχθηκε στις γραμμές του. Υπηρέτησε στο Γενικό Νοσοκομείο του ΔΣΕ στον Γράμμο, στην 14η Ταξιαρχία στο Βίτσι και στη Σχολή Υγειονομικών Στελεχών - Ανθυπολοχαγών. Πήρε μέρος αδιάκοπα στη μεταφορά τραυματιών στη μεγάλη Μάχη της Βόρειας Πίνδου, που κράτησε 70 μέρες το καλοκαίρι του 1948, καθώς και στις Μάχες του Μπίκοβικ το 1948 και της Φλώρινας τον Φλεβάρη του 1949. Ονομάστηκε ανθυπολοχαγός Υγειονομικού.
Ηταν μέλος του ΚΚΕ από το 1949. Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ αρχικά πέρασε στην Αλβανία και στη συνέχεια έζησε ως πολιτική πρόσφυγας στη Ρουμανία και στην Ουγγαρία, όπου απέκτησε την κόρη της, Θάλεια, με τον αγωνιστή Γιώργο Ζωίδη, στέλεχος του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, ιστορικό και συγγραφέα. Στην πολιτική προσφυγιά σπούδασε Ρωσική Φιλολογία και ανήκε στην ΚΟΒ Μηχανισμού της ΚΕ. Με την επιστροφή της στην Ελλάδα το 1981 συνδέθηκε με τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν μέλος της ΚΟΒ Νέας Φιλαδέλφειας.
Η συντρόφισσα Ζωίδη (Κόντου) Ευανθία υπηρέτησε το Κόμμα της αταλάντευτα όπου της ζητήθηκε, στο βουνό, στην πολιτική προσφυγιά και ξανά πάλι στην Ελλάδα στους αγώνες που ακολούθησαν.
Με την αδερφή της Νίκη στο βουνό |
Η Επιτροπή Περιοχής της ΚΟ Αττικής και η Τομεακή Επιτροπή Βορειοδυτικής Αθήνας του Κόμματος, αποχαιρετώντας την συντρόφισσα Ευανθία Ζωίδη, αναφέρονται στις πλούσιες παρακαταθήκες ανυποχώρητου αγώνα και πίστης που άφησε για έναν καινούργιο κόσμο, για τον σοσιαλισμό.
«Η συντρόφισσα Ευανθία γεννήθηκε το 1929 στο χωριό Μονόπυλο Καστοριάς. Η οικογένειά της πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και η ίδια εντάχθηκε στον ΔΣΕ από την ίδρυσή του. Εζησε όλη της τη ζωή μέσα στον αγώνα, τιμώντας τον τίτλο του μέλους του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες και μέχρι το τέλος της ζωής της, δίνοντας το ζωντανό παράδειγμα στις νέες γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών», τονίζουν, εκφράζοντας θερμά συλλυπητήρια στην κόρη της και στους οικείους της.
Σκίτσο της ως μαχήτρια του ΔΣΕ |
Με το γιατρό χειρουργό του ΔΣΕ Γιώργο Τζαμαλούκα, συνάντηση στην πολιτική προσφυγιά στη Ρουμανία. |
Συγκέντρωση γιατρών και υγειονομικών του ΔΣΕ το 1948 κατά την επέτειο ίδρυσης του ΔΣΕ |
Στιγμιότυπο από την εκδήλωση |
Η εκδήλωση άνοιξε με αναφορά στο ιστορικό της μάχης, στη σημασία της για την έκβαση του αγώνα και στην αυτοθυσία των μαχητών του ΕΛΑΣ, από την Εύα Αρβανιτοπούλου, μέλος της της Τομεακής Οργάνωσης Φωκίδας του ΚΚΕ. Την κεντρική ομιλία, εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Φωκίδας του Κόμματος, έκανε ο Δρόσος Τσελές, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στους σημερινούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην όξυνση των αντιπαραθέσεων στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στους κινδύνους για τον ελληνικό λαό και τους υπόλοιπους λαούς, ενώ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην ακρίβεια και στη βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.
Ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών ανταρτών του ΕΛΑΣ και κατοίκων του χωριού, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων από τον Γιώργο Ιωσηφίδη εκ μέρους της ΤΕ Φωκίδας του ΚΚΕ, τον Δημήτρη Σπανόπουλο εκ μέρους του Παραρτήματος Φωκίδας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και τον Γιάννη Μούρτο, πρόεδρο της Τοπικής Κοινότητας Καρουτών.
Η Ευανθία Ζωίδη, μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού, ήταν υπολοχαγός Υγειονομικού και στη διάρκεια της εποποιίας του ΔΣΕ βρέθηκε στο Νοσοκομείο στην Ασπρη Πέτρα του Γράμμου, που είχε στηθεί με απίστευτους κόπους, θυσίες και αυταπάρνηση, για τη νοσηλεία των τραυματισμένων μαχητών του.
Συγκλονιστική μαρτυρία για το Νοσοκομείο του ΔΣΕ και τη λειτουργία του έχει δώσει μιλώντας στο ντοκιμαντέρ του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού, «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος»:
«Οργάνωσαν και έφτιαξαν νοσοκομείο στο δάσος του Γράμμου, στο πιο πυκνό δάσος, στα πεύκα και στα έλατα μέσα, που ήταν θάλαμοι, κανονικούς θαλάμους είχαν χτίσει, από κορμούς πεύκων. Μέσα είχαν βάλει κρεβάτια ξύλινα, και στρώματα είχε, στρώματα από φύλλα και κλαδιά μικρά από έλατα. Λοιπόν, εκεί ο θάλαμος είχε κι ένα αμπρί, ένα αμπρί - καταφύγιο, γιατί μπορούσαν να μας ανακαλύψουν εκεί και να μας κάνουν ζημιά. Εκεί βρήκαμε τους θαλάμους, είχαν χειρουργείο, κανονικό χειρουργείο με πέντε χειρουργικά κρεβάτια, είχαν φαρμακείο κανονικό, τον μπάρμπα-Λια τον λέγαμε, κανονικό φαρμακείο που μας εφοδίαζε με φάρμακα και με άλλα, γάζες, επιδέσμους....».