Ενα ακόμα πακέτο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε βάρος της Δημόσιας Διοίκησης, που αφορούν τη μεγαλύτερη ικανότητα συνολικά του κρατικού μηχανισμού να ανταποκρίνεται πιο αποδοτικά στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων, της καπιταλιστικής οικονομίας, σύμφωνα με τις σχετικές οδηγίες της ΕΕ και την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, ψηφίστηκε χτες στην Ολομέλεια της Βουλής.

Πρόκειται για το νομοσχέδιο «Σύστημα στοχοθεσίας, αξιολόγησης και ανταμοιβής για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις για το ανθρώπινο δυναμικό του δημόσιου τομέα», με το οποίο η κυβέρνηση έρχεται να βελτιώσει την απαράδεκτη αξιολόγηση που είχε εισαγάγει ο ΣΥΡΙΖΑ με το μνημονιακό του νόμο του 2016 και είχε ως αποτέλεσμα την τιμωρία των υπαλλήλων που συμμετείχαν σε απεργίες της ΑΔΕΔΥ. Τώρα η κυβέρνηση έρχεται να επιβάλει το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους υπαλλήλους με τη σύνδεση της «αξιολόγησης» με τη μισθολογική εξέλιξη, τη μείωση μισθών και κατά συνέπεια συντάξεων. Επιπλέον ενισχύει τον ρόλο των προϊσταμένων, δίνει έμφαση στην «ανάπτυξη δεξιοτήτων» των δημοσίων υπαλλήλων που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστημονική τους επάρκεια, στη στοχοθεσία με τον κύριο στόχο να είναι πώς θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου, εισάγει τον θεσμό του «συμβούλου ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού» που υπάγεται απευθείας στο υπουργείο Εσωτερικών, ώστε ο έλεγχος των εργαζομένων να είναι ακόμα πιο ασφυκτικός, ενώ προβλέπονται μπόνους, αλλά μόνο για τους υπαλλήλους που εμπλέκονται με εργασίες που αφορούν τους ομίλους όπως, για παράδειγμα, το Ταμείο Ανάκαμψης και τους δικαστικούς υπαλλήλους.

Ο υπουργός Εσωτερικών, Μ. Βορίδης, παρουσίασε το νομοσχέδιο ως «τομή» για τη Δημόσια Διοίκηση, ως επιβράβευση των ικανότερων και διάφορα παρόμοια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε μεν το νομοσχέδιο, με τις διαφωνίες του, όπως αυτές αναπτύχθηκαν από τον εισηγητή του, Αλ. Μεϊκόπουλο, να είναι πως «τίποτα από όσα σήμερα νομοθετείτε δεν είναι καινούργιο» και πως «ό,τι θεσπίστηκε μέχρι και σήμερα - αναφερόμενος στο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ του 2016 - απλώς δεν εφαρμόστηκε συστηματικά και στην ολότητά του». Τάχθηκαν κατά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα για διαχειριστικά θέματα, χωρίς βέβαια να αμφισβητούν ούτε στιγμή το ουσιαστικό περιεχόμενο και τη στόχευση του νομοσχεδίου.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή κατάθεσης του νομοσχεδίου είχε απαιτήσει την απόσυρσή του. Οπως ανέφερε μιλώντας στην Ολομέλεια ο ειδικός αγορητής του Κόμματος, Γ. Λαμπρούλης, «το συγκεκριμένο νομοσχέδιο με τις προβλέψεις του συνδέεται, πρώτον, με τον χαρακτήρα του κράτους. Αποτελεί εργαλείο θωράκισής του, που με τον "βούρδουλα" και τη βία της "αξιολόγησης", συνολικά με τις αναδιαρθρώσεις στο Δημόσιο, ενισχύει την ταξική επιθετικότητα του κράτους απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους και κατ' επέκταση σε όλους τους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα, δυναμώνοντας την τάση υποχώρησης, συμβιβασμού και χειραγώγησης των δημοσίων υπαλλήλων». Συμβάλλει δε «στις επιδιώξεις για συρρίκνωση των υπαρχουσών κρατικών υπηρεσιών, την ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας τους - δείτε νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια».

Οσον αφορά υποτίθεται την «επιβράβευση των ικανών» σημείωσε ότι η αντιμετώπιση της κυβέρνησης απέναντι στους υγειονομικούς που έσωσαν ζωές στη διάρκεια της πανδημίας με αυτοθυσία και αυταπάρνηση δείχνει ποιοι είναι οι ικανοί για την κυβέρνηση.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος αναφέρθηκε στην προσπάθεια ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων με τα περί «ουδετερότητας» να «συσκοτίζουν όχι μόνο τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, αλλά κάνουν και φιλότιμες προσπάθειες να εμφανίσουν το κράτος ως ουδέτερο μηχανισμό, ότι λειτουργεί δήθεν για το κοινό καλό», θέτοντας το ερώτημα: «Σε μία εκμεταλλευτική κοινωνία ποιο είναι το κοινό καλό, αυτό των εργαζομένων ή των εκμεταλλευτών τους;»

Αναπτύσσοντας τους άξονες του νομοσχεδίου αναφέρθηκε στη στοχοθεσία. Εφερε ως παράδειγμα την ΑΑΔΕ, η οποία, όπως σημείωσε, βάζει ως στοχοθεσία «να μειώσει τα πολύ υψηλά ληξιπρόθεσμα χρέη, που φτάνουν τα 113 δισεκατομμύρια», σημειώνοντας πως αυτό μεταφράζεται πως θα κυνηγήσει τους εργαζόμενους, τους φτωχοδιάβολους και όχι τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που οφείλουν το 95% των συνολικών ληξιπρόθεσμων χρεών.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Μανώλης Συντυχάκης επισήμανε επίσης ότι «το νομοσχέδιο έρχεται να υπηρετήσει τη στρατηγική της ''συνέχειας του κράτους'', να κουμπώσει με την εθνική στρατηγική για τη διοικητική μεταρρύθμιση» που θέλει το κεφάλαιο, σημειώνοντας ότι είναι συνέχεια των νόμων του 2014 της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ του 2016.

Να αντιδράσουν «με όποιο πρόσφορο τρόπο, κατά της νέας, πιο ύπουλης και απαράδεκτης επιχείρησης παραχάραξης της Ιστορίας με το Πρόγραμμα "Μνήμες Κατοχής στην Ελλάδα", μέσα από τη διδασκαλία στην Εκπαίδευση» αλλά και να δραστηριοποιηθούν ενάντια σε κάθε προσπάθεια υλοποίησης αυτού του αντιεπιστημονικού Προγράμματος, καλεί τις Ομοσπονδίες, τους Συλλόγους των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης, την ΑΣΓΜΕ, τις Ομοσπονδίες, τις Ενώσεις, τους Συλλόγους Γονέων η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Οπως επισημαίνει, οι εμπνευστές του Προγράμματος «Μνήμες Κατοχής στην Ελλάδα» επανήλθαν, με επιστράτευση καθηγητών πανεπιστημίων, διοργανώνοντας ημερίδα, με στόχο να επιβάλουν την εφαρμογή αυτού του Προγράμματος ως διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία, επιμένοντας στην αναγκαιότητα καθιέρωσής του σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Τονίζει ότι «αυτή η επιμονή τους να γίνει αποδεκτή μια υποτιθέμενη εύληπτη μέθοδος γνώσης, εκμάθησης και κατανόησης της ιστορίας της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα και της λαϊκής, αντιστασιακής, απελευθερωτικής πάλης είναι σκόπιμη και στοχοπροσηλωμένη στις πολιτικές επιδιώξεις των αστικών δυνάμεων στις σύγχρονες συνθήκες».

«Αλλωστε, το είπε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, που είχε την πρωτοβουλία της συνδιοργάνωσης της ημερίδας πολύ συγκεκριμένα, μιλώντας για "πολιτικές και ιδεολογικές αντιστάσεις τις οποίες συναντά το Πρόγραμμα"», αναφέρει χαρακτηριστικά και συμπληρώνει ότι στόχος είναι να «κατανοήσουν» οι μαθητές και την άλλη πλευρά, τους ναζιστές κατακτητές του λαού και της χώρας μας, οι οποίοι παρουσιάζουν τα γεγονότα από τη δική τους σκοπιά.

«Είναι αδύνατον ο μαθητής ή ο φοιτητής να κατακτήσει την ιστορική γνώση, να προσεγγίσει την ιστορική αλήθεια στη βάση της υποκειμενικής και συναισθηματικής προσέγγισης των μαρτυριών και όχι των ιστορικών γεγονότων», υπογραμμίζει η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και προσθέτει πως «ομολόγησαν οι ακαδημαϊκοί που συμμετείχαν στην ημερίδα ότι το Πρόγραμμα που προωθούν δέχεται "πολεμική" από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και προσπαθούν να το εντάξουν στα πανεπιστήμια, μέσω πρωτοβουλιών ορισμένων καθηγητών, ώστε να περάσουν το Πρόγραμμα, αρχικά τουλάχιστον στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση».

Επίσης, στέκεται στο ότι το Πρόγραμμα μεριμνά για τη μεθοδική καταλλαγή της δίκαιης αγανάκτησης απέναντι στη ναζιστική κατοχή, ότι από την ημερίδα οι ομιλητές «τόνισαν πως οι κυβερνώντες θα πρέπει να επιδείξουν πολιτική βούληση για την εφαρμογή του Προγράμματος, παρά την αρνητική επίδραση που ενδέχεται να έχουν οι λαϊκές αντιδράσεις» και πως στόχος του όλου εγχειρήματος της ημερίδας ήταν ο ολοκληρωτικός εξαγνισμός του Προγράμματος, καθώς και η διατήρηση της θέσης των ίσων αποστάσεων στο θέμα των γερμανικών επανορθώσεων.

Υπενθυμίζει πως το συγκεκριμένο Πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και το γερμανικό ίδρυμα «Μνήμη, Ευθύνη και Μέλλον» σε συνεργασία με το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και βασίζεται στην προσέγγιση της ιστορίας της Κατοχής αποκλειστικά μέσα από προσωπικές αναμνήσεις ηλικιωμένων ανθρώπων, αποκλείοντας ιστορικά τεκμήρια και ντοκουμέντα, για να είναι υποτίθεται πιο ελκτική η μελέτη της Ιστορίας, ενώ παραβλέπει ότι η κάθε μαρτυρία διακατέχεται από αποσπασματικότητα και υποκειμενικότητα.

Ξεκαθαρίζει ότι «η γνώση είναι δύναμη. Η κατάκτηση της ιστορικής αλήθειας είναι όπλο του λαού και της νεολαίας μας απέναντι στις αντιλαϊκές και αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, απέναντι στη βαρβαρότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης, που καταπιέζει και εξοντώνει με τα αντεργατικά - αντιδραστικά μέτρα και με τους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους».