«Ενωμένοι συνεχίζουμε. Για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Ενάντια στην ιμπεριαλιστική - καπιταλιστική βαρβαρότητα».

Κάτω απ' αυτό το σύνθημα θα διεξαχθεί, από αύριο Παρασκευή 6 έως την Κυριακή 8 Μάη, το 18ο Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) στη Ρώμη της Ιταλίας. Τις εργασίες του Συνεδρίου θα φιλοξενήσει η συνδικαλιστική οργάνωση Ενωση Συνδικάτων Βάσης (USB, Unione Sindacale di Base), στην οποία αναφέρεται το σημερινό μας μικρό αφιέρωμα, ξεχωρίζοντας ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη δράση της τα τελευταία χρόνια.

Η USB συγκροτήθηκε το 2010, για να αποτελέσει τον ταξικό πόλο συσπείρωσης στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ιταλίας, απέναντι στον «κοινωνικό εταιρισμό» και τον αφοπλισμό των εργαζομένων, που υπηρετεί η εργοδοτική - κυβερνητική συνδικαλιστική πλειοψηφία.

Μέσα στις δύσκολες συνθήκες, αρχικά της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, στη συνέχεια της πανδημίας και της νέας κρίσης, η USB πάλεψε για την ανάπτυξη αγώνων και διεκδικήσεων, για την οργάνωση των εργατών, με αιχμή τις μεγάλες μονάδες παραγωγής.

Στην πλούσια δράση της ξεχωρίζει η περίοδος της πανδημίας. Τον Απρίλη του 2020, όταν η επέλαση του κορονοϊού στην Ιταλία άφηνε ήδη πίσω της εκατοντάδες νεκρούς, η USB στήριξε και πρωτοστάτησε στην απεργία που έκαναν εργάτες στον βιομηχανικό βορρά της χώρας.

Εκεί όπου για να προστατεύσει τα κέρδη της, η μεγαλοεργοδοσία απαιτούσε να στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι σε Μέσα Μεταφοράς και χώρους παραγωγής, χωρίς στοιχειώδη μέτρα προστασίας, με αποτέλεσμα οι τόποι δουλειάς να μετατρέπονται σε ανεξέλεγκτες εστίες διασποράς. Ηταν τότε που τον γύρο του κόσμου έκαναν πλάνα από τα νεκροτομεία του Μπέργκαμο, τα οποία δεν είχαν άλλο χώρο για φέρετρα.

Τον πρώτο μήνα της πανδημίας οι βιομηχανικές περιοχές του Μπέργκαμο και της Μπρέσια (Λομβαρδία) συγκέντρωναν σχεδόν το 1/4 όλων των κρουσμάτων και σχεδόν το 1/3 των θανάτων σε ολόκληρη τη χώρα. Αλλά για το κεφάλαιο σημασία είχε ότι η συγκεκριμένη γεωγραφική ζώνη αντιστοιχεί στο 40% του ιταλικού ΑΕΠ.

Μόνο η Λομβαρδία παράγει περίπου το 20% του ιταλικού ΑΕΠ. Περιλαμβάνεται μάλιστα στους «τέσσερις κινητήρες» όλης της Ευρώπης, όπως περιγράφονται οι πιο αναπτυγμένες βιομηχανικά περιοχές της Γηραιάς Ηπείρου, μαζί με την Καταλονία (Ισπανία), τη Ρον-Αλπ (νοτιοανατολική Γαλλία) και τη Βάδη - Βυρτεμβέργη (Γερμανία).

Ακολούθησαν και άλλες πολλές δράσεις με πρωτοβουλία ή τη στήριξη της USB στη διάρκεια της πανδημίας, που αναδείκνυαν τον πραγματικό ένοχο για το έγκλημα σε βάρος του λαού και έβαζαν εργατικές δυνάμεις σε κίνηση, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής τους.

Η προσπάθεια για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, σε σύγκρουση με την εργοδοσία, το κράτος και τα κόμματά της, διεξάγεται και στην Ιταλία μέσα σε ένα όργιο τρομοκράτησης και καταστολής, εργοδοτικής και κρατικής.

Τον Ιούνη του 2021, αυτή ήρθε ξανά στο προσκήνιο με την ωμή δολοφονία του απεργού εργάτη Αντίλ Μπελακχντίν, όταν φορτηγό της εργοδοσίας τον έσυρε για 20 μέτρα και στη συνέχεια προσπάθησε να φύγει. Ο 37χρονος μετανάστης συμμετείχε στην περιφρούρηση 24ωρης πανεθνικής απεργίας μαζί με συναδέλφους του στον κλάδο των logistics.

Το έγκλημα αυτό θύμισε τον τραγικό άδικο χαμό, το 2016, του 53χρονου Αιγύπτιου, πατέρα 5 παιδιών, Αμπντεσαλάμ Αχμέντ Ελντάνφ, στις αποθήκες της εταιρείας εφοδιασμού «Logistic GLS» στην Πιατσέντσα, όταν πάλι φορτηγό της εργοδοσίας έπεσε καταπάνω του, παρουσία μάλιστα της αστυνομίας στον χώρο. Τότε η USB είχε προκηρύξει 24ωρη πανιταλική απεργία σε όλο τον κλάδο.

Αλλά και το 2018, η USB είχε θρηνήσει την επίσης στυγερή δολοφονία του 29χρονου μετανάστη από το Μάλι, Σουμάιλα Σάκο, μαχητικού στελέχους της, που πάλευε στην πρώτη γραμμή για τα δικαιώματα των πάνω από 4.000 μεταναστών εργατών γης στα χωράφια της Καλαβρίας (νότος).

Τον Γενάρη του 2022, ο 18χρονος Λορέντζο Παρέλι καταπλακώθηκε από σιδερόβεργα την τελευταία μέρα της πρακτικής του σε εργοστάσιο μεταλλουργίας, ενώ, όπως αποκάλυψε η USB καταγγέλλοντας την εξέλιξη, εκείνο το Σαββατοκύριακο μόνο τα θανατηφόρα «ατυχήματα» που έγιναν γνωστά έφτασαν τα 7 (!) λόγω της εντατικοποίησης και της κατάργησης βασικών μέτρων ασφάλειας και προστασίας.

Μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, τον Φλεβάρη του 2022, η USB μπήκε μπροστά για να αποκαλυφθούν οι κίνδυνοι για τον λαό από την εμπλοκή της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια και την προσπάθεια να δέσουν τον λαό στο «άρμα» τους.

Αυτή η δράση της ήταν η αιτία που τον περασμένο Απρίλη η USB δέχθηκε την έφοδο της αστυνομίας στα κεντρικά της γραφεία στη Ρώμη, ύστερα από «ανώνυμη καταγγελία» για κατοχή και χρήση όπλων.

Ηταν η περίοδος που οργάνωνε τη μια μετά την άλλη δράσεις ενάντια στην πολεμική εμπλοκή: Στις 19 Μάρτη είχε καλέσει σε κινητοποίηση στο αεροδρόμιο της Πίζας, από το οποίο επιχειρήθηκε να σταλεί στρατιωτικός εξοπλισμός στην Ουκρανία καμουφλαρισμένος ως «ανθρωπιστική βοήθεια».

Επίσης, είχε πρωτοστατήσει σε απεργία και συγκέντρωση στο λιμάνι της Γένοβας στις 31 Μάρτη, με αφορμή την άφιξη του σαουδαραβικού πλοίου «Bahri», το οποίο ήταν φορτωμένο με αμερικανικά όπλα.

Κατά την έφοδο στα γραφεία της, η αστυνομία έσπευσε να αξιοποιήσει την αντιδραστική νομοθεσία που της δίνει το δικαίωμα για έλεγχο χωρίς καν ένταλμα. Τελικά, το «κρυμμένο όπλο» εντοπίστηκε βυθισμένο στο νερό μέσα σε καζανάκι τουαλέτας, μετά από τις πολύ συγκεκριμένες «πληροφορίες» των οργάνων της τάξης...

«Τα μόνα όπλα που χρησιμοποιεί η USB είναι οι απεργίες, τα αιτήματα, οι διαδηλώσεις και οι αγώνες. Αφήνουμε τα όπλα σε αυτούς που τα αγαπούν, ξεκινώντας από τη συμπαγή πλειοψηφία που τροφοδοτεί τον πόλεμο στην Ουκρανία», τόνιζε η οργάνωση σε καταγγελία της για την αστυνομική έφοδο.

Ενώ στις ανακοινώσεις που εξέδωσε για τις κινητοποιήσεις κατά της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής επισήμαινε: «Απαιτούμε να δουλεύουμε για ειρήνη, όχι για εγκληματικούς πολέμους. Οχι άλλα όπλα στο λιμάνι της Γένοβας και σε όλα τα λιμάνια. Κατεβάστε τα όπλα - αυξήστε τους μισθούς».

Αύριο, Παρασκευή 6 Μάη, εκδικάζονται στο Πρωτοδικείο Αθηνών τα ασφαλιστικά μέτρα που έχουν καταθέσει τα Σωματεία Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ κατά της διαδικασίας διαβούλευσης για τις ομαδικές απολύσεις.

Σωματεία και εργαζόμενοι θα βρεθούν αύριο το πρωί έξω από τα δικαστήρια, προκειμένου να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη δουλειά, δίνοντας συνέχεια στον πολύμηνο αγώνα τους ενάντια στους εγκληματικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - εκκαθαριστή. Στο πλευρό των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ θα βρεθούν αντιπροσωπείες συνδικάτων της Αττικής.

Τα Σωματεία των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ κατέθεσαν ασφαλιστικά μέτρα για τη διαδικασία της διαβούλευσης των ομαδικών απολύσεων, με την οποία η κυβέρνηση επιδίωξε να τους πετάξει στον δρόμο με συνοπτικές διαδικασίες. Μάλιστα, το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα των Σωματείων και με προσωρινή διαταγή «πάγωσε» τις απολύσεις μέχρι την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων.

Σωματεία και εργαζόμενοι δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα προκειμένου να κρατήσουν τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, να διασφαλιστούν η συνέχιση της ενιαίας λειτουργίας, οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματά τους. Βάζουν στο τραπέζι τις προτάσεις και τις θέσεις που έχουν καταθέσει, επικαιροποιημένες με τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τις εξελίξεις, όπως η εκτίναξη της τιμής του νικελίου.

Την ίδια ώρα, σε νέα παράταση φαίνεται πως θα οδηγηθούν οι δύο διαγωνισμοί εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης και των μεταλλείων, καθώς η προθεσμία για την υποβολή των δεσμευτικών προσφορών λήγει σήμερα, Πέμπτη.

Σ' αυτό το φόντο, η ολοένα και μεγαλύτερη απαξίωση της ΛΑΡΚΟ και το καθεστώς υπολειτουργίας συνεχίζονται με ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία όχι μόνο δεν συζητά τις προτάσεις των εργαζομένων αλλά κλιμακώνει την επίθεση συκοφάντησής τους και την προσπάθεια διάσπασης της ενότητάς τους.

Την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των εργαζομένων της COSCO και των οικογενειών τους εκφράζουν οι γυναίκες της ΛΑΡΚΟ με μήνυμα της Επιτροπής Αγώνα Γυναικών, το οποίο αναφέρει:

«Αγαπητές συναγωνίστριες, σας απλώνουμε το χέρι και στηρίζουμε τον τίμιο αγώνα σας. Σας νιώθουμε γιατί είστε ψυχή από την ψυχή μας. Η αρχή του δικού μας αγώνα έγινε δρόμος που τον βαδίζουμε μαζί. Ο κοινός αγώνας δημιουργεί δεσμούς συγγένειας. Το λιμάνι της COSCO και της ΛΑΡΚΟ γίνεται πλέον το αποκούμπι όλης της Ελλάδας και οι πύλες μας γίνονται προθάλαμοι στήριξης και ενότητας για όλους. Συμμεριζόμαστε το πάθος σας να αγωνιστείτε στο πλευρό των συντρόφων σας και των παιδιών σας. Ολες μαζί, ενωμένες σαν μια γροθιά, και με το κεφάλι ψηλά βαδίζουμε πλάι πλάι με έναν κοινό στόχο: Να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια. Το οφείλουμε στην οικογένειά μας και στο μέλλον των παιδιών μας. Της COSCO οι γυναίκες φωνάζουν και βροντούν, της ΛΑΡΚΟ οι γυναίκες μαζί τους θα βρεθούν».