ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 12 Φλεβάρη 2022 - Κυριακή 13 Φλεβάρη 2022
Σελ. /40
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
Σε θέση μάχης οι εργαζόμενοι για την προστασία της υγείας του λαού

Στις 23 Φλεβάρη η πανυγειονομική απεργία. Δηλώσεις στον «Ριζοσπάστη» από συνδικαλιστές σε δημόσια νοσοκομεία της Αττικής

Καζάνι που βράζει θυμίζουν τα δημόσια νοσοκομεία, με τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους να οργανώνουν την πάλη τους απέναντι στην πολιτική που θεωρεί «κόστος» την υγεία του λαού, «μη ανεκτό» το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, «πολυτέλεια» τις δημόσιες ΜΕΘ, υπόθεση «ατομικής ευθύνης» να έχεις πρόληψη, θεραπεία, αποκατάσταση. Ο λαός μετρά σχεδόν 25.000 νεκρούς από την Covid, κάθε μέρα και μια εκατόμβη νεκρών, επιπλέον χιλιάδες από την αύξηση της βαριάς νοσηρότητας και θνητότητας ως αποτέλεσμα της πολιτικής που θεωρεί εμπόρευμα την Υγεία και τον καταδικάζει στη φτώχεια και στον εργασιακό μεσαίωνα.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, οι εργαζόμενοι στις δημόσιες μονάδες Υγείας προχωρούν την Τετάρτη 23 Φλεβάρη σε 24ωρη πανυγειονομική απεργία που προκήρυξαν οι Ομοσπονδίες (ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕΔΗΝ). Στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Μαβίλη, στις 8.30 το πρωί και θα ακολουθήσει πορεία μέχρι το υπουργείο Υγείας.

Παρασιτικός ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα Υγείας

«Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην πολιτική που, με τη λογική της "ατομικής ευθύνης", αυξάνει αντικειμενικά τον κίνδυνο για την υγεία των λαϊκών οικογενειών και αξιοποιεί τον εμβολιασμό, από βασικό όπλο για την αντιμετώπιση της επιδημίας, σε εργαλείο για το χτύπημα της μόνιμης, σταθερής εργασίας», σημειώνει ο Μανώλης Βαρδαβάκης, μέλος της ΕΕ της ΠΟΕΔΗΝ και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο «Θριάσιο».

Οπως εξηγεί, «αν και τα τελευταία δύο χρόνια αποκαλύφθηκε ολοφάνερα ο παρασιτικός ρόλος του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, η κυβέρνηση της ΝΔ, αντί για την επίταξη των ιδιωτικών μονάδων Υγείας, αξιοποιεί ακόμη και την επιδημία για την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης σε Υγεία και Ασφάλιση.

Αντί για την ενίσχυση των δημόσιων μονάδων Υγείας, πυκνώνουν οι δηλώσεις για συγχωνεύσεις δημόσιων νοσοκομείων και, ταυτόχρονα, με πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση νόμου για δημιουργία παιδιατρικού νοσοκομείου ως ΝΠΙΔ, η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αξιοποιώντας το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ».

Ο Μ. Βαρδαβάκης σημειώνει ότι η πάλη των υγειονομικών στρέφεται ενάντια στην υγειονομική περίθαλψη - εμπόρευμα, αλλά και στη μετατροπή της «επιδημίας σε "ευκαιρία" για την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Με αυτόν τον εχθρό - τους επιχειρηματικούς ομίλους και την πολιτική κυβερνήσεων και Ευρωπαϊκής Ενωσης που τους υπηρετεί - χρειάζεται να συγκρουστούμε, για να προστατέψουμε την υγεία και τα δικαιώματά μας και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας».

«Νόμος» για τους υγειονομικούς είναι η περίθαλψη των ασθενών με τους καλύτερους όρους

Για την κατάσταση που επικρατεί στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» μάς μιλά ο Γιώργος Φερεντίνος, επικουρικός καρδιολόγος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων: «Οι ελλείψεις προσωπικού παρατηρούνται σε κάθε κρίκο της αλυσίδας που στηρίζει το νοσοκομείο: 6 κρεβάτια ΜΑΦ που παραμένουν κλειστά γιατί δεν υπάρχει προσωπικό, κακοσυντήρηση του κτιρίου με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να έχουμε γίνει μάρτυρες τριών εργατικών "ατυχημάτων", με τελευταίο την περασμένη Πέμπτη, όπου έπεσαν κομμάτια από την οροφή στο Ορθοπαιδικό πάνω σε εργαζόμενους και ασθενείς που περίμεναν να εξεταστούν. Τμήμα των κενών επιχειρείται να καλυφθεί με συμβασιούχους, επικουρικούς, εργολαβικούς κ.ά.».

Οσο για το προσωπικό; «Στον "Ευαγγελισμό" αυτήν τη στιγμή το 35% των εργαζομένων είναι με "ελαστικές" σχέσεις εργασίας, γεγονός που μαζί με τις εξαγγελίες για το "νέο ΕΣΥ" δείχνει την κατεύθυνση για την κατάργηση της μονιμότητας και τη διεύρυνση των "ελαστικών" εργασιακών σχέσεων, των ΣΔΙΤ. Οι εργασιακές σχέσεις των υγειονομικών, όπως και των άλλων επαγγελμάτων που συμμετέχουν στη λειτουργία ενός νοσοκομείου, έχουν άμεσο αντίκτυπο και στις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους ασθενείς. Σπάει τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ γιατρού και ασθενούς, επηρεάζει την πορεία και την παρακολούθηση της εξέλιξης της ασθένειάς του. Για παράδειγμα, η καθαριότητα των ΜΕΘ, των χειρουργείων απαιτείται εκπαίδευση, εξειδίκευση και γνώση των χώρων του νοσοκομείου».

Απεργούμε ενάντια στο «νέο ΕΣΥ»

Κάλεσμα στους υγειονομικούς να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να είναι η απεργία στις 23 Φλεβάρη «η πιο επιτυχημένη» απευθύνει ο Γιάννης Γαλανόπουλος, μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ. Οι λόγοι που βγάζουν ξανά στον δρόμο τους υγειονομικούς είναι πολλοί, όπως λέει, και συγκεκριμένα: «Γιατί μας άφησαν αβοήθητους μέσα στην πανδημία, με τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, υποδομές και εξοπλισμό. Γιατί άφησαν προκλητικά ανέγγιχτο τον ιδιωτικό τομέα να θησαυρίζει στην πλάτη του λαού. Γιατί την ώρα που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι "διανύουμε το τελευταίο μίλι της πανδημίας", εμείς χάνουμε 100 ασθενείς μας τη μέρα. Γιατί ξέρουμε ότι θα είχαμε καταφέρει να σώσουμε πολύ περισσότερους αν είχαν ικανοποιηθεί τα αιτήματά μας. Γιατί η κυβέρνηση, από τη μια, ισχυρίζεται ότι η πανδημία αποκλιμακώνεται και, από την άλλη, εξακολουθεί να επικαλείται "την έκτακτη συνθήκη" για να μας αντιμετωπίζει σαν φτηνά ανταλλακτικά».

Ο Γ. Γαλανόπουλος ξεχωρίζει επίσης και τα αντιδραστικά σχέδια της κυβέρνησης: «Απεργούμε για να μπλοκάρουμε τα σχέδιά τους για το "νέο ΕΣΥ" των συγχωνεύσεων τμημάτων - κλινικών - νοσοκομείων, του δημόσιου νοσοκομείου - επιχείρηση, κατά τα πρότυπα του Νοσοκομείου Σαντορίνης, των ΣΔΙΤ και των DRGs, των αυξημένων πληρωμών των ασθενών, της γιγάντωσης των "ελαστικών" εργασιακών σχέσεων».

Και η Ψυχική Υγεία «θύμα» της εμπορευματοποίησης

«Η αντεπίθεση των εργαζομένων είναι μονόδρομος», σημειώνει ο Σταύρος Καλαρίτης, πρόεδρος του Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΨΝΑ Δαφνί. Μιλώντας για το συγκεκριμένο νοσοκομείο υπογραμμίζει ότι «βρίσκεται στα χειρότερά του. Αυξημένος όγκος εισαγωγών, ραντεβού εξωτερικών ιατρείων, μεγάλη αναμονή που φτάνει και τους τρεις μήνες για κλείσιμο ενός ραντεβού με γιατρό. Λειτουργούν μόνο 3 δημόσια Κέντρα Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ) στην Αττική, υποστελεχωμένα, τα οποία έχουν στην ευθύνη τους τις ανάγκες εκατομμύρια κατοίκων. Με εκτιμήσεις της κυβέρνησης, και όχι δικές μας, χρειάζονται τουλάχιστον 11 ΚΨΥ. Κι όλα αυτά όταν τουλάχιστον 3.500 παιδιά τον χρόνο διαγιγνώσκονται με ψυχικές διαταραχές, οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο για το 45% της συνολικής επιβάρυνσης από νόσηση στις ηλικίες 10 - 24 ετών».

Ο ίδιος αναδεικνύει και τα προβλήματα στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στην Ψυχική Υγεία, η οποία «όχι μόνο βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες αλλά είναι ανύπαρκτη σ' όλη την Ελλάδα, ενώ με τις πρώτες εκτιμήσεις καταγράφεται σε σχέση με πέρυσι αύξηση 20% στις εισαγωγές στα ελάχιστα εναπομείναντα ψυχιατρικά νοσοκομεία.

Οι προσπάθειες των υγειονομικών όσο φιλότιμες και αν είναι, όσο και αν έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη διάλυση του νοσοκομείου. Η αντεπίθεση είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, την ώρα που η κυβέρνηση "τρέχει" το "νέο ΕΣΥ" της παραπέρα ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών Υγείας, της συγχώνευσης και του κλεισίματος κι άλλων νοσοκομείων, της πλήρους διάλυσης των μονάδων Υγείας, της κάλυψης των λαϊκών αναγκών με το αζημίωτο. Βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας».


Πατριδογνωμόνιο
Ο Χρόνος είναι Χρήμα και Κρίμα

Αμα ανάμεσα στη βιολογική ακμή και στη βιολογική φθορά εγκαθίσταται η φρίκη, τότε και ο πιο ψύχραιμος οιωνοσκόπος των καιρών ξέρει τι του επιφυλάσσουν τα σφαγεία στον βωμό της κοινωνίας του. Η κτηνώδης, ναζιστικής πρακτικής ταγμάτων εφόδου εκτέλεση του νεαρού φιλάθλου στη Θεσσαλονίκη έρχεται να προχωρήσει ειδησεογραφικώς παράλληλα με την αποτρόπαιη δολοφονία δεκάδων ανήμπορων γέρων στην Αγία Σκέπη - τρομάρα μας - στα Χανιά. Είναι απ' αυτές τις μέρες που ο αποτροπιασμός δεν χωράει στον νου, δεν αντέχεται, και οι λεπτομέρειες καρφιτσώνουν αμέτρητα, αναπάντητα ερωτηματικά στο μυαλό των ανθρώπων.

Ανεβοκατεβαίνοντας τη φρίκη και τον παραλογισμό σ' αυτόν τον τυχαίο άξονα από τον νότο στον βορρά της χώρας, ο καθένας και η καθεμιά ακούσια διαλέγει κάπου να σταθεί και ν' αφήσει την ίδια του τη φύση να οργιστεί, να εκμανεί, και έστω και προσωρινά να απελπιστεί μπροστά σ' εκείνα τα διεστραμμένα και ανέλεγκτα ανθρώπινα πάθη, που ασχημαίνουν ακόμα και τον άσχημο θάνατο, εξευτελίζουν τον άνθρωπο, και δεν αφήνουν μήτε γραμμάριο ανακούφισης από την κάθαρση και την εφαρμοσμένη δικαιοσύνη. Ελεγα τις προάλλες λοιπόν πως αυτή η κοινωνία δεν τρέφει μήτε αγάπη μήτε σεβασμό για τα νιάτα και το σφρίγος και το ίδιο της το μέλλον. Και ήταν αυτός ο σεβασμός, ως λέξη, που φάνηκε σε κάποιους ερεθιστικά παράδοξος για τα νιάτα, σαν ακονιστήρι της σκέψης για μια πιο ενθαρρυντική θεώρηση ενός καλύτερου κόσμου. Αλλωστε πώς μπορεί να ισχύει εκείνο το λαϊκό και απολύτως ρεαλιστικό «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» του Χαρίλαου, αν δεν πιάσεις τον σεβασμό και την αξία της ζωής απ' τα στενά της γειτονιάς του Χαριλάου έως τα θεοσκότεινα μπουντρούμια των γηρατειών στο γηροκομείο του παμπάλαιου Χάνδακα.

Κι εδώ είναι που η φρίκη, πέραν κάθε ηθικολογίας και με την ικανότητα αντίστασης μαθηματικά συρρικνωμένη από τη βιολογική φθορά, μηδενίζει ακόμα και την πιο άρρωστη φαντασία. Γιατί, σύντροφοι, μπορώ να φανταστώ πώς χάνονται στον πόλεμο, κάθε λογής, δυστυχώς οι νέοι. Αλλά όπως δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ φούρνους που ψήνουν ανθρώπους και ύστερα παράγουν σαπούνι απ' τη σάρκα τους και πλένονται μ' αυτό, έτσι δεν μπορώ να φανταστώ και τους αδύναμους γέρους να πεθαίνουν απ' την πείνα, δεμένοι σε κρεβάτια ξυλοκοπημένοι, ή και ναρκωμένοι, με επίγνωση ή μη, έρμαια στα χέρια νοσηλευτών, γιατρών και σκατόψυχων εκμεταλλευτών που πλούτιζαν με την μπίζνα φροντίδας ηλικιωμένων υπό ιδιωτικήν αγία σκέπη.

Αυτή η καθόλου αυτονόητη, κι όμως σκόπιμα αφώτιστη διαφορά ανάμεσα στη δύναμη των νιάτων και την αδυναμία των γηρατειών, είναι που εκτροχιάζει και το θυμικό και το λογικό τρενάκι του νου. Και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τη φύση του συστήματος που ταυτίζει την εξουσία με το κέρδος. Σκέφτομαι λοιπόν πως ο εικοσάρης μπορεί και να σηκώσει και να μη σηκώσει το δρεπάνι, και να το αντιμετωπίσει και να το αποφύγει, έστω και με μοιραίο αποτέλεσμα στον λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. Ο ογδοντάρης, με άνοια ή με διαύγεια, φύσει αδύναμος και με μηδενικά περιθώρια επιλογής, απολύτως εξαρτημένος από άλλους, δικούς του ή ξένους, βρίσκεται εξ ορισμού αδύναμος να αποφασίσει την ίδια του την τύχη. Μια κοινωνία και ένα σύστημα που δεν μπορεί να τιμήσει τους γέρους της κάθε λεπτό από κείνο το βραχύ ταξίδι, απ' τη φθορά έως την εξαφάνιση, δεν μπορεί να προστατέψει τα νιάτα της στο δικό τους μακρύτερο ταξίδι της ζωής, από τον κίνδυνο να γίνονται υποχείρια της εκούσιας βίας, όπως οι γέροι της ακούσιας. Κι έτσι ο χρόνος εκτός από χρήμα γίνεται και κρίμα...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ