Η κυβέρνηση ανακοίνωσε χτες τη μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 13%, υλοποιώντας - όπως είπε - τη δέσμευση για συνολική μείωση έως και 30% της φορολογίας που βαρύνει τη λαϊκή κατοικία. Φρόντισε όμως εκ των προτέρων να διαβεβαιώσει κάθε «ενδιαφερόμενο» ότι η μείωση αυτή «είναι μία κίνηση ρεαλιστική, που δεν υπερβαίνει τα δημοσιονομικά όρια. Γιατί κάθε βήμα προς τα εμπρός πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν θα οδηγεί σε δύο βήματα προς τα πίσω».

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια απόφαση «δημοσιονομικά ουδέτερη», που σημαίνει ότι από κάποια άλλη τσέπη του λαού έχει προϋπολογίσει να εισπράξει τα 350 εκατ. ευρώ, όση είναι η «ελάφρυνση» από την έκπτωση στον ΕΝΦΙΑ. Και για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία ως προς αυτό, λίγες ώρες μετά τις κυβερνητικές εξαγγελίες ανακοινώθηκε ότι μέσα στο 2022 θα εφαρμοστούν οι νέες αντικειμενικές αξίες ακινήτων σε 1.500 περιοχές που παραμένουν εκτός συστήματος, συμπαρασύροντας προς τα πάνω και τον ΕΝΦΙΑ.

Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή για την κυβέρνηση: Από τη μια μονιμοποιεί διά των ...εκπτώσεων ένα χαράτσι που τόσο η ίδια όσο και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι θα καταργήσουν, και από την άλλη, με μια «εσωτερική ανακατανομή» του ληστρικού φόρου, ισοσκελίζει τη δημοσιονομική χασούρα, με τον λογαριασμό να καταλήγει φυσικά ξανά στον λαό.

Οσο για την προσπάθεια να παρουσιαστεί η μείωση του ΕΝΦΙΑ ως «ανάσα» τάχα για το λαϊκό εισόδημα, όπως και η αποπληρωμή του σε 10 δόσεις αντί για 6 που ίσχυαν μέχρι πέρυσι, η πρόκληση ξεπερνάει κάθε όριο. Τι να πρωτοσημειώσει κανείς;

• Η επιπλέον επιβάρυνση από τις ανατιμήσεις και τον πληθωρισμό ξεπερνάει τα 200 ευρώ τον μήνα για μια οικογένεια, κάνοντας «ατμό» το λαϊκό εισόδημα. Μόνο τον τελευταίο χρόνο οι αυξήσεις στο ρεύμα έφτασαν το 320%, δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά έχουν απλήρωτους λογαριασμούς και απειλούνται με διακοπή. Οι αυξήσεις στο πετρέλαιο φτάνουν έως και το 40%, ένα στα πέντε νοικοκυριά ξεπαγιάζει. Αυτές είναι οι συνέπειες των κρατικών πακέτων για τη στήριξη της «πράσινης ανάπτυξης» και της «απελευθερωμένης» αγοράς Ενέργειας.
• Ο αριθμός των φορολογούμενων που χρωστάει μεταξύ 50 και 500 ευρώ στην Εφορία αυξήθηκε κι άλλο τον προηγούμενο χρόνο, φτάνοντας το 37% των οφειλετών. Η κατηγορία αυτή αφορά κατά βάση φτωχά λαϊκά νοικοκυριά, που το εισόδημά τους δέχεται τη μεγαλύτερη πρέσα, εξ ου και αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια, που διαρκώς αυξάνονται. Κι από πάνω, με τον προϋπολογισμό του 2022, η κυβέρνηση προσθέτει άλλα 5 δισ. ευρώ στις πλάτες τους, σε άμεσους και έμμεσους φόρους!
• Ο «αναπτυξιακός» νόμος, που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, προβλέπει συνολικές δαπάνες 11 δισ. ευρώ σε επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και κίνητρα στους ομίλους να κάνουν επενδύσεις. Ποσό που δεν αντέχει σε καμία σύγκριση με τα 350 εκατ. ευρώ της «ελάφρυνσης» από τη μείωση στον ΕΝΦΙΑ, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν χαρίζονται αλλά θα εισπραχθούν από τον λαό με άλλους τρόπους.

Αυτή είναι η «μεγάλη εικόνα» των φόρων και των κάθε είδους χαρατσιών που επιβαρύνουν το ρημαγμένο λαϊκό εισόδημα, κάνοντας την εξαγγελία για μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 13% να ακούγεται σαν ...ανέκδοτο στα αυτιά του λαού, που στενάζει.

Την ίδια ώρα κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ απορρίπτουν τις διεκδικήσεις εργαζομένων και συνδικάτων για μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Τέτοια είναι η οριστική κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η κατάργηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, η μείωση έως και 50% στην τιμή του ρεύματος, η κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς κατανάλωσης κ.ά. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτεί στην κοροϊδία της κυβέρνησης, προτείνοντας μείωση των συντελεστών ΦΠΑ «εντός των επιτρεπτών ορίων της ΕΕ». Των «ορίων» δηλαδή που επιβάλλουν η κερδοφορία του κεφαλαίου και οι δημοσιονομικές «αντοχές» για τη θωράκισή της.

Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από μέτρα που ανακυκλώνουν τη φτώχεια του, είτε του παρουσιάζονται ως «μέρισμα από την ανάπτυξη», όπως κάνει η ΝΔ, είτε ως μέτρα για την «κοινωνική συνοχή», όπως τα σερβίρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανακούφιση από τις ανατιμήσεις και τους φόρους, ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος με αυξήσεις στους μισθούς, προϋποθέτει να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι ο λαός. Απαιτεί σύγκρουση με την αντιλαϊκή στρατηγική που στηρίζει τα κέρδη των ομίλων. Σ' αυτήν συμπλέουν όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα.

Η διέξοδος βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, μακριά από επίδοξους «σωτήρες» και κήρυκες του συμβιβασμού με τη φτώχεια. Γιατί σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ζήσει ο λαός με αξιοπρέπεια και σύγχρονα δικαιώματα: Χωρίς το άγχος της επιβίωσης και την ανασφάλεια του «βγαίνει - δεν βγαίνει» ο μήνας. Χωρίς την αβεβαιότητα για το αν θα χάσει το σπίτι του στον επόμενο γύρο των πλειστηριασμών. Χωρίς το άθλιο δίλημμα αν θα ζεσταθεί στο καταχείμωνο ή θα καλύψει άλλες στοιχειώδεις ανάγκες, για να μην πέσει έξω ο οικογενειακός προϋπολογισμός από την ακρίβεια...