Από την πρώτη στιγμή της έναρξης των εργασιών έγινε καθαρό ότι η απόφαση των εργαζομένων είναι το Εργατικό Κέντρο να μη χάσει τον αγωνιστικό του προσανατολισμό. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων απέκρουσαν την επιχείρηση ξεκάθαρης παρέμβασης που έστησαν οι μεγαλοεργοδότες (εφοπλιστές, COSCO, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι), με δούρειο ίππο την Ενωση Πλοιάρχων και άλλα 7 ναυτεργατικά σωματεία, με τους 60 νόθους αντιπροσώπους τους, να αλλοιώσουν τους συσχετισμούς για να μετατρέψουν το Εργατικό Κέντρο σε μηχανισμό προώθησης των δικών τους συμφερόντων, σε βάρος της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού του Πειραιά.

Η νομιμοποίηση των «αντιπροσώπων» αυτών απορρίφθηκε ηχηρά και με συντριπτική πλειοψηφία από το Σώμα, επισφραγίζοντας την απόφαση αυτή με το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη».

Πιστεύουμε ότι μέσα από τη μαζική και ουσιαστική συμμετοχή όλων των αντιπροσώπων στις διαδικασίες του Συνεδρίου, τη συμβολή με αίσθημα ευθύνης, μπορεί να αναπτυχθεί ουσιαστικός και γόνιμος προβληματισμός που να βγάλει πιο δυνατό το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα του Πειραιά.

Με την ουσιαστική συμβολή των αντιπροσώπων, με τη συμμετοχή στη συζήτηση, την ανταλλαγή της πλούσιας πείρας από τους αγώνες στους χώρους δουλειάς και την αναμέτρηση με την εργοδοσία, μπορούμε πραγματικά όλοι να γίνουμε πιο ικανοί και αποτελεσματικοί στον καθημερινό αγώνα.

Αυτός είναι ο δρόμος για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να ζωντανεύει, να δυναμώνει, να εμπνέει περισσότερους εργάτες και εργάτριες, νέους και νέες να συμμετέχουν στα σωματεία τους, να βλέπουν τη δύναμη που βρίσκεται στην οργάνωση, την ελπίδα που βρίσκεται στον αγώνα, το όπλο της αλληλεγγύης.

Πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων της πόλης η προσπάθεια να δυναμώσει και να ριζώσει το Εργατικό Κέντρο σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους δουλειάς με περισσότερα σωματεία, για να δυναμώσει η πάλη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. Για να μην περάσει η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, που επιδιώκει να βάλει τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματά μας στο γύψο.

Οι μεγάλοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος, τόσο στον Πειραιά όσο και πανελλαδικά, ο συγκλονιστικός και νικηφόρος αγώνας των λιμενεργατών στις προβλήτες της COSCO, ο αγώνας των μεταλλεργατών στη Ζώνη για την ΣΣΕ, ο αγώνας των εργαζομένων της «e-food», των ναυτεργατών κ.ά. δείχνουν ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό! Δεν υπάρχουν «εργολάβοι λύσεων» και «σωτήρες» για την εργατική τάξη.

Το ίδιο επιβεβαιώνει η πείρα που συγκεντρώνει το Εργατικό Κέντρο Πειραιά στην περίοδο που πέρασε από το προηγούμενο Συνέδριο. Με ευθύνη και πρωτοβουλία της ΔΕΣΚ, που διατηρούσε 9/19 έδρες, το ΕΚ Πειραιά έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της πάλης και του συντονισμού της δράσης των σωματείων και των συνδικάτων, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στον Πειραιά.

Το ΕΚ Πειραιά βρέθηκε έμπρακτα δίπλα στον μεγαλειώδη αγώνα των λιμενεργατών στο λιμάνι του Πειραιά.

Αντίστοιχα, στήριξε τους αγώνες σε μεγάλους και κρίσιμους κλάδους και χώρους δουλειάς του Πειραιά. Στήριξε έμπρακτα τους αγώνες των ναυτεργατών στα καράβια, ενώ οι απεργίες τους κηρύσσονταν «παράνομες» από τα αστικά δικαστήρια. Στήριξε τον αγώνα του Συνδικάτου Μετάλλου για υπογραφή ΣΣΕ στη Ζώνη του Περάματος και την συνέχεια του αγώνα για την εφαρμογή της. Βρέθηκε δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων στην «e-food», στους εκπαιδευτικούς, στους υγειονομικούς.

Πρωτοστάτησε στην πάλη ενάντια στην ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη, κόντρα στη ΓΣΕΕ που επιδίωξε να βάλει εμπόδια στην απεργιακή και αγωνιστική κλιμάκωση. Το ΕΚ Πειραιά μπήκε μπροστά στον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής και της υγείας της εργατικής τάξης και του λαού, ενάντια στην κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική στη διαχείριση της πανδημίας.

Συντόνισε τον αγώνα μαζί με τους μαζικούς φορείς στις γειτονιές του Πειραιά, ενάντια στους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς της COSCO, των εφοπλιστών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων με επίκεντρο το λιμάνι του Πειραιά (...)

Γι' αυτούς τους λόγους, κυβέρνηση και μεγαλοεργοδότες επιδιώκουν να παρέμβουν στο 36ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου για να ανατρέψουν τον προσανατολισμό και τη δράση του, να μετατραπεί σε πειθήνιο όργανο κοινωνικού εταιρισμού και προώθησης των επιχειρηματικών συμφερόντων στην πόλη του Πειραιά. Σε στήριγμα της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και όχι υπερασπιστή των συμφερόντων των εργαζομένων.

Αυτή η προσπάθεια επιχειρείται με εξώδικο που έστειλαν τα σωματεία - μηχανισμοί των εφοπλιστών, το «σωματείο» της Ενωσης Πλοιάρχων ΕΝ και άλλα 6 ναυτικά σωματεία που επιδιώκουν να πάρουν μέρος στο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου, παρά το γεγονός ότι διατηρούν στο καταστατικό τους τον αντιδραστικό συνδικαλιστικό νόμο 330/1976. Tη μήτρα του νόμου Χατζηδάκη, που υπάρχει για να αναπαράγει τον μηχανισμό των εφοπλιστών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και να βαστά τους ναυτεργάτες υποταγμένους στα συμφέροντα των αφεντικών τους. Το θράσος αυτού του μηχανισμού δεν σταματά εδώ, αφού επιδιώκει να πάρει μέρος στο Συνέδριο του ΕΚΠ κουρελιάζοντας το καταστατικό του.

Η επιδίωξη της κυβέρνησης και των εφοπλιστών να αφοπλίσουν το Εργατικό Κέντρο έχει σχέση με τις συνθήκες που διεξάγεται το Συνέδριο.

Ο Πειραιάς και ειδικά το λιμάνι του βρίσκονται στο επίκεντρο επιχειρηματικών σχεδιασμών και οξυμένων ανταγωνισμών μεταξύ διεθνών και εγχώριων ομίλων, που διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας των κερδών που βγαίνουν από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης της πόλης μας.

Ο Πειραιάς συγκεντρώνει το μεγάλο ενδιαφέρον και οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις δυνάμεις ΗΠΑ - ΕΕ και Κίνα. Ανταγωνισμοί που δεν αφορούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, αλλά το ποιος από τους εκμεταλλευτές μας θα κερδίζει περισσότερα ή λιγότερα από τον δικό μας κόπο.

Στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς του Πειραιά έχουμε αποκτήσει πολύχρονη πείρα για τις μεγάλες επιπτώσεις των επιχειρηματικών και κυβερνητικών σχεδιασμών στο όνομα της «ανάπτυξης για όλους», στα εργατικά δικαιώματα και στις συνθήκες ζωής στις συνοικίες μας. Είτε σε κρίση είτε σε ανάκαμψη, η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι πληρώνουν το μάρμαρο.

Η πολιτική που τσακίζει τις ζωές και τα δικαιώματά μας παντού είναι πολιτική που κάθε κυβέρνηση ακολούθησε και θα ακολουθεί, ακριβώς γιατί είναι δεσμευμένη με το μνημόνιο των μνημονίων, την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, τη διασφάλιση των συμφερόντων της εργοδοσίας.

Για αυτό παρά τις κοκορομαχίες μεταξύ ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία κανένας τους δεν αμφισβητεί τον μονόδρομο της ΕΕ, τον μονόδρομο της κερδοφορίας των ομίλων. Αυτό είδε ο ΣΕΒ και χαιρέτισε τη μεγάλη σύγκλιση που βλέπει ότι υπάρχει σε ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτό προκύπτουν οι αλλεπάλληλες προτάσεις για υπουργούς κοινής αποδοχής, η υπερψήφιση πάνω από τα μισά άρθρα του νόμου - εκτρώματος Χατζηδάκη κ.λπ.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική, ο δικός μας μονόδρομος είναι ο μαζικός οργανωμένος αγώνας ενάντια στην πολιτική που στηρίζει την κερδοφορία των ομίλων. Είναι ο δρόμος της αλληλεγγύης, της συντονισμένης και κοινής δράσης των εργατικών σωματείων σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο! Σε αυτόν τον δρόμο θέλουμε να πρωταγωνιστεί το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, ακόμα πιο αποφασιστικά και ουσιαστικά. Και αυτό μπορεί να γίνει με ακόμα πιο δυνατή ΔΕΣΚ στο ΔΣ.

Στο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου πρέπει να αποδυναμωθούν οι παρατάξεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όσοι υπερασπίζονται τη στρατηγική των εφοπλιστών και των άλλων επιχειρηματικών ομίλων!

Η παράταξη της ΕΑΚ/ΣΥΡΙΖΑ είναι βασικό στήριγμα της γραμμής ενσωμάτωσης και υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Σε κάθε κρίσιμη καμπή η πλειοψηφία των εκλεγμένων της αποτέλεσε εμπόδιο στην ανάπτυξη του αγώνα και προσπάθησε να τον αξιοποιήσει για να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες για τους «κυβερνητικούς σωτήρες του ΣΥΡΙΖΑ».

Για να υπηρετήσει αυτό τον σχεδιασμό, έφτασε στο σημείο να καταψηφίζει κινητοποιήσεις και απεργίες ενάντια στο νομοσχέδιο - έκτρωμα, την ώρα που αυτό πήγαινε για ψήφιση στη Βουλή, βάζοντας πλάτη στην υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής της ΝΔ. Αντίστοιχη διέξοδο στην κυβέρνηση έδωσαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στους εκπαιδευτικούς, την ώρα που 100.000 εκπαιδευτικοί ήταν στο δρόμο ενάντια στην κυβερνητική επιδίωξη ασφυκτικού ελέγχου στις σχολικές μονάδες, υλοποιώντας στην πράξη το «βάζουμε πλάτη» του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση στη ΝΔ.

Στην ίδια ρότα κινήθηκε και η ΕΠΑΚ - ΠΑΣΚΕ. Στάθηκε απέναντι σχεδόν σε κάθε προσπάθεια οργάνωσης του αγώνα. Καλλιεργεί αυταπάτες στους εργαζόμενους για τον χαρακτήρα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Η στάση αναμονής που κρατά μπροστά στα μεγάλα εργασιακά προβλήματα, η διέξοδος που προτείνει αγκαλιά με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για τον ρόλο της στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Και αυτή η τριετία επιβεβαίωσε ότι οι εκλεγμένοι της ΤΕΣ στη διοίκηση του ΕΚΠ αποτελούν εμπόδιο στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στον Πειραιά, επιδιώκοντας να μπλέξουν το Εργατικό Κέντρο στις αντιπαραθέσεις των επιχειρηματικών ομίλων που εκφράζονται στο λιμάνι και να καλλιεργήσουν νέες αυταπάτες για «σωτήρες» που βρίσκονται έξω από την οργάνωση και τον αγώνα των εργαζομένων.

Κατά τα άλλα, περισσεύει το αντι-ΠΑΜΕ μένος, ορισμένες τυχοδιωκτικές ενέργειες που εκθέτουν σωματεία και το κίνημα, ενώ την ίδια ώρα απουσιάζουν παντελώς ακόμα και από εμβληματικούς αγώνες όπως η 7ήμερη απεργία των λιμενεργατών της COSCO!

Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και άλλοι πρωτοπόροι εργαζόμενοι που συγκροτούμε το ψηφοδέλτιο της ΔΕΣΚ, μπορούμε και έχουμε αποδείξει ότι είμαστε η δύναμη μέσα στο Εργατικό Κέντρο που μπορεί να εγγυηθεί την αγωνιστική κατεύθυνσή του.

Αυτά έγραψε ο σύμβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Λιάκος, την περασμένη βδομάδα, σχετικά με τα ψίχουλα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων που βαφτίστηκαν «κοινωνικό μέρισμα», παραπέμποντας στη συζήτηση για πιο «σφιχτή δημοσιονομική πολιτική» που έρχεται εμφατικά στο προσκήνιο και τα παζάρια που έχουν ξεκινήσει στην ΕΕ για την επαναφορά σε ένα πιο «ευέλικτο» για το κεφάλαιο Σύμφωνο Σταθερότητας.

Χαρακτηρίζοντας δηλαδή τα ψίχουλα ...αχρείαστες σπατάλες (!!), που συν τοις άλλοις υπονομεύουν τη δυνατότητα της κυβέρνησης να παζαρεύει μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης και μια πιο «ευέλικτη» δημοσιονομική πολιτική για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Δύο μέρες μετά, το πρώην στέλεχος της Κομισιόν και νυν μέλος της «δεξαμενής σκέψης» του ΣΥΡΙΖΑ, Ζ. Λάλη, έγραφε στην «Αυγή»: «Είναι σίγουρο ότι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο βαθμό που θα κριθούν αναγκαίοι. Το θέμα είναι όμως εάν θα επιτρέψουν περισσότερη και δικαιότερη ανάπτυξη από αυτήν που είδαμε από το 2008 και μετά. Πόση λιτότητα χωράει άλλωστε, ώστε να γίνουν οι επενδύσεις για τη μετάβαση στην πράσινη και ψηφιακή οικονομία...;».

Η «τρίλιζα» ολοκληρώθηκε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας, το περασμένο Σάββατο: Από τη μια αναγόρευσε σε «εθνικό στόχο» την επαναδιαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου και από την άλλη ξεκαθάρισε ότι μιλάει για μια «σοβαρή δημοσιονομική διαχείριση» με «ισορροπημένη χρήση του δημοσιονομικού χώρου στην κατεύθυνση πραγματικής στήριξης της ανθεκτικότητας της οικονομίας».

Εκπαιδευμένος σε τέτοια ψευτοδιλήμματα, καλεί τον λαό να διαλέξει «ποιος μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα» τη νέα θηλιά στο λαιμό του, με κριτήριο τη «σοβαρότητα» και την «ισορροπία» στη δημοσιονομική διαχείριση, όπως έκανε και την περίοδο που διαπραγματευόταν με την ΕΕ το τρίτο μνημόνιο.

Μετά απ' όλα αυτά, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, καθόλου ...μόνοι δεν αισθάνονται εκεί στην κυβέρνηση της ΝΔ όταν, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μιλάει για «απαρχαιωμένο Σύμφωνο Σταθερότητας», αφού «θα χρειαστούμε περισσότερα κονδύλια» για να ανοίξουν τα νέα πράσινα πεδία κερδοφορίας.

`Η όταν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας λέει ότι «η δημοσιονομική ελευθερία που μας έδωσε η πανδημία τελειώνει» και «επανερχόμαστε από το 2023 σε έναν Προϋπολογισμό με στόχους» και πρωτογενή πλεονάσματα, σηματοδοτώντας «το πέρασμα από την ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση στις επενδύσεις».

Οτι σε κρίση και ανάκαμψη, με «χαλαρή» ή «σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική, ο λογαριασμός καταλήγει μόνιμα στους ίδιους.

Οτι κανένα «σινικό τείχος» δεν χωρίζει ούτε τα «μείγματα» διαχείρισης ούτε τα αστικά πολιτικά κόμματα, που ανεξάρτητα απ' το πώς αυτοπροσδιορίζονται, δεν έχουν κανένα «ταμπού» όταν πρόκειται για τη στρατηγική του κεφαλαίου. Κάπως έτσι οι οπαδοί της «χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής» εφάρμοζαν μνημόνια και εισηγούνται «χρηστή διαχείριση» και οι «νεοφιλελεύθεροι» υλοποίησαν τα «επεκτατικά» μέτρα που πληρώνει και πάλι ο λαός.

Γιατί πάνω απ' όλα τους ενώνει το «κοινό πρόγραμμά» τους, που περιγράφεται με το νι και με το σίγμα στο «σούπερ μνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο από κοινού στηρίζουν.

Τους στόχους αυτούς, άλλωστε, που για το κεφάλαιο σηματοδοτούν «νέο λαχείο» και για τους λαούς επιπλέον βάρβαρα μέτρα και βάρη, θα έρθει να υποστηρίξει και το «ανανεωμένο» Σύμφωνο Σταθερότητας, ανεξάρτητα απ' το πώς θα κάτσει η «μπίλια» των ανταγωνισμών γύρω από αυτό. Αυτό είναι το πρόγραμμα της σημερινής και της όποιας επόμενης κυβέρνησης και αυτό πρέπει να βάλει ο λαός στο στόχαστρο της πάλης του, φέρνοντας στο προσκήνιο τα δικά του σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες.