Σε μια γεμάτη συγκίνηση εκδήλωση, η ΤΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ παρέδωσε στον αδελφό του Στέφανου Βελδεμίρη, Γιώργο, τιμητική πλακέτα. Στη διάρκεια της εκδήλωσης προβλήθηκε βίντεο - αφιέρωμα στον Στέφανο Βελδεμίρη. Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι στιγμές όπου η ανιψιά του Γιώργου, Κατερίνα, απήγγειλε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ωδή στον Στέφανο Βελδεμίρη» και η κόρη του, Στεφανία, διάβασε ένα κείμενο του πατέρα της για τον αδελφό και σύντροφό του.

Στον χώρο φιλοξενήθηκε έκθεση με αρχειακό υλικό από τη ζωή και τη δράση του Στέφανου Βελδεμίρη καθώς και συλλυπητήρια μηνύματα και υπογραφόμενα κείμενα διαμαρτυρίας που μαζεύτηκαν μετά τη στυγνή δολοφονία του.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Γρηγόρης Κλιγκόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ανέφερε ότι «είμαστε σήμερα εδώ, 60 χρόνια μετά τη δολοφονία του σ. Στέφανου Βελδεμίρη, για να τον τιμήσουμε όπως του πρέπει, όπως αρμόζει σε όλους τους νεκρούς της τάξης μας και του Κόμματός μας». Οτι «ο σ. Στέφανος πλάι σε τόσους, χιλιάδες ήρωες της τάξης μας, δίπλα στον Ζεύγο, στον Νικηφορίδη, στον Λαμπράκη, στον Χαλκίδη, στον Τσαρουχά, στον Ακίνδυνο Αλβανό, στην Κούλα Ελευθεριάδου, συνεχίζουν με το παράδειγμά τους να μας εμπνέουν, μας δίνουν δύναμη για να πορευτούμε, να σηκώσουμε ακόμα ψηλότερα το μπόι μας, μέχρι να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Μόνο μέσα από τις γραμμές του επαναστατικού Κόμματος μπορούν να γεννηθούν, να διαπαιδαγωγηθούν τέτοιοι σύντροφοι. Γι' αυτό και δεν έχουν καταφέρει - και ούτε θα το καταφέρουν, αν και θα το ήθελαν - να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι. Γιατί μόνο η μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία και ιδεολογία, μόνο ο αγώνας για το δίκιο, για να πάρουν την εξουσία οι παραγωγοί του πλούτου, είναι που δίνουν δύναμη, τεράστια δύναμη, που μπορεί και τσακίζουν απειλές, τρομοκρατία, απογοητεύσεις, αυταπάτες, που έκαναν χιλιάδες συντρόφους πραγματικά αλύγιστους απέναντι σε διώξεις, βασανιστήρια, φυλακές και εξορίες, να στέκονται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο στα χείλη κοιτώντας κατάματα τους δημίους την ώρα της εκτέλεσης.

Γιατί μόνο το ΚΚΕ μπορεί και γεννά ανθρώπους που νικάνε ακόμα και όταν πέφτουνε, που νικάνε ακόμα και τον θάνατο».

Αναφέρθηκε στις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο, πριν από τις εκλογές του 1961, τις γνωστές ως εκλογές βίας και νοθείας, στο όργιο τρομοκρατίας που προηγήθηκε, από τον στρατό, τη χωροφυλακή, τα ΤΕΑ, την ΚΥΠ και άλλους μηχανισμούς.

Αναφέρθηκε στην απόφαση της 8ηςΟλομέλειας της ΚΕ του 1958 για τη διάλυση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων στην Ελλάδα και την ένταξη των κομμουνιστών στην ΕΔΑ. Σημείωσε ότι «η δολοφονία του σ. Βελδεμίρη πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο όπου ολόκληρη η δεκαετία του 1950 βρίσκει το Κόμμα χτυπημένο μετά την ήττα του ΔΣΕ, σε καθεστώς σκληρής παρανομίας, διώξεων, εκτελέσεων, δολοφονικών επιθέσεων που συνεχίζονταν».

Μίλησε για την προσπάθεια του Κόμματος να μελετά την Ιστορία του, την εξέλιξη της στρατηγικής του, την ίδια την Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, βγάζοντας χρήσιμα συμπεράσματα για το σήμερα. Μια προσπάθεια που «στέκεται απέναντι στην αναθεώρηση και τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, είναι μακριά από κάθε είδους ωραιοποίηση ή υποτίμηση της ηρωικής Ιστορίας του Κόμματός μας».

Ο Γ. Κλιγκόπουλος σημείωσε ακόμη την εκτίμηση του Κόμματος - στο Γ1 τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του - ότι η επιλογή του ΚΚΕ για τη δημιουργία της ΕΔΑ ήταν λαθεμένη, αλλά και το γεγονός ότι αυτό δεν αναιρεί πως η ΕΔΑ, κυρίως τα πρώτα 10 χρόνια της ύπαρξής της, έδρασε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, όπου χιλιάδες μέλη και στελέχη της υπέστησαν τους διωγμούς που υπέστη και το ΚΚΕ, μάλιστα ένας αριθμός από αυτά δίχως να είναι κομμουνιστές.

Επισήμανε ακόμη ότι «η μακρόχρονη απουσία Κομματικών Οργανώσεων είχε σοβαρότατες συνέπειες σε όλους τους τομείς της δράσης του Κόμματος, τον ιδεολογικό, τον πολιτικό και τον οργανωτικό». Επίσης έκανε αναλυτική αναφορά στις σημερινές εξελίξεις στο εσωτερικό και διεθνές επίπεδο και ανέδειξε την πρόταση διεξόδου του Κόμματος, τονίζοντας ότι «η λύση βρίσκεται στην ανατροπή του πραγματικού εχθρού, της δικτατορίας του κεφαλαίου. Η αληθινή διέξοδος βρίσκεται στη νέα κοινωνία, στον σοσιαλισμό, που καταργεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, εφαρμόζει την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με κριτήριο την κοινωνική ευημερία, τις λαϊκές ανάγκες και όχι το κέρδος των καπιταλιστών».

Στη συνέχεια κάλεσε σε δυνάμωμα της αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, λέγοντας: «Δίνουμε το χέρι σε κάθε εργάτη και εργάτρια, κάθε άνθρωπο που αγανακτεί, που ψάχνει λύση, που αγωνιά για το μέλλον των παιδιών του. Υπάρχει λύση. Και αυτή βρίσκεται στη μοναδική φιλολαϊκή πρόταση, την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, στην εργατική εξουσία, στη σοσιαλιστική προοπτική».

Ο Στέφανος Βελδεμίρης γεννήθηκε το 1937 στις Συκιές της Θεσσαλονίκης και καταγόταν από οικογένεια αντιστασιακών. Από μικρός μπήκε στη βιοπάλη για να φροντίσει τα αδέρφια του, μια και οι γονείς του κυνηγήθηκαν σε φυλακές και εξορίες.

Την ημέρα δούλευε και το απόγευμα πήγαινε στην Τεχνική Σχολή Ηλεκτρολόγων «Ευκλείδης». Εκεί οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ - τη Νεολαία του παράνομου τότε ΚΚΕ - το 1954 και ανέπτυξε πλούσια δράση στη σχολή, αλλά και στον χώρο της εργατικής νεολαίας, στα συνδικάτα και στο εργατικό κίνημα της πόλης. Ηταν ικανό και δραστήριο στέλεχος, με μεγάλες οργανωτικές ικανότητες, αφοσιωμένος στις ιδέες του μαρξισμού - λενινισμού: Συνέβαλε σημαντικά στο χτίσιμο πυρήνων στις τάξεις των κλάδων των τεχνικών τμημάτων, καθώς και στα τμήματα εργοδηγών Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης.

Με τη βοήθεια του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ επεκτάθηκε στη δημιουργία κομματικών πυρήνων στο Μικρό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που είχε έδρα στη ΧΑΝΘ, στην Τεχνική Σχολή «Δημόκριτος» και σε Νυχτερινά Γυμνάσια της πόλης. Στον «Ευκλείδη» πρωτοστάτησε στους απεργιακούς αγώνες που έγιναν για πρώτη φορά στην Ελλάδα από σπουδαστές, στα χρόνια 1956 έως 1959. Συμμετείχε δραστήρια στο κίνημα ειρήνης και στους αγώνες για την απελευθέρωση της Κύπρου.

Το 1958, με τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων, εντάχθηκε οργανωτικά στη Νεολαία της ΕΔΑ και είχε καθοδηγητική ευθύνη στις Τεχνικές Σχολές, στην εργαζόμενη νεολαία και στα συνδικάτα, συμβάλλοντας στη δημιουργία της Εργατικής Νεολαίας της ΕΔΑ.

Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, στο τάγμα ανεπιθυμήτων στον Κολινδρό Πιερίας, έδρασε για να καταργηθούν τα καθημερινά καψώνια, η χειρωνακτική δουλειά, η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία που στόχο είχαν να λυγίσουν τους στρατιώτες ώστε να υπογράψουν δήλωση μετανοίας, αποκηρύσσοντας τις κομμουνιστικές τους ιδέες. Ο Στέφανος δεν λύγισε, βγήκε περήφανος και με ψηλά το κεφάλι. Οργάνωσε την άμυνα μαζί με τους συντρόφους του και δεν υπέκυψαν.

Οταν απολύθηκε από τον στρατό ρίχτηκε με όλες του τις δυνάμεις στην κομματική δουλειά της Νεολαίας της ΕΔΑ. Συνέβαλε στην οργάνωση της νεολαίας. Με την κρίση της Κούβας και την επέμβαση των Αμερικανών στο Νησί της Επανάστασης, με μια ομάδα συντρόφων κατέλαβαν τον Λευκό Πύργο της πόλης και κρέμασαν πανό με το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από την Κούβα και η επέμβαση των Αμερικάνων», κίνηση που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στον λαό της πόλης.

Δολοφονήθηκε στις 26/10/1961, σε ηλικία μόλις 24 ετών, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές του 1961 με το όργιο της κρατικής καταστολής, από τον χωροφύλακα Σπύρο Φιλίππου, στους Αμπελόκηπους, στην οδό Φιλιππουπόλεως, την ώρα που μαζί με τον συναγωνιστή του Μόρφη Στεφούδη πετούσαν στον δρόμο προκηρύξεις της ΕΔΑ. Ο δολοφόνος του Στέφανου Βελδεμίρη καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκιση στις αγροτικές φυλακές της Κασσάνδρας και αποφυλακίστηκε στα 2 χρόνια...

Η αστυνομία εξαφάνισε για ώρες το νεκρό του σώμα από τους συντρόφους και την οικογένειά του. Στην Ευαγγελίστρια, όπου και έγινε η κηδεία, χιλιάδες λαού τον αποχαιρέτησαν.

Στον χώρο της εκδήλωσης φιλοξενήθηκε έκθεση αρχειακού υλικού με φωτογραφίες και προσωπικά έγγραφα από τη ζωή και δράση του Στέφανου Βελδεμίρη, καθώς και συλλυπητήρια γράμματα, μηνύματα και κείμενα υπογραφών διαμαρτυρίας που μαζεύτηκαν μετά τη στυγνή δολοφονία του, δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής που αναφέρονταν στη δολοφονία του, φωτογραφίες από το πολιτικό του μνημόσυνο κ.λπ. Αυτό το αρχειακό υλικό ο Γιώργος Βελδεμίδης θα το διαθέσει στο ΚΚΕ.

Ανάμεσα στο πολύτιμο αυτό υλικό ξεχωρίζουν συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από τον Ιωάννη Πασαλίδη, πρόεδρο της ΕΔΑ, από τη Νεολαία ΕΔΑ, η ομιλία του Ι. Πάτσα στο πολιτικό μνημόσυνο για τον Στέφανο εκ μέρους των συνεργαζόμενων του ΠΑΜΕ Θεσσαλονίκης.

Ενα γράμμα που έστειλαν από τον Αη Στράτη συμπατριώτες του πολιτικοί κρατούμενοι από τη Θεσσαλονίκη, στις 13/11/1961, προς τον πατέρα του, Σίμο, για την άνανδρη δολοφονία του Στέφανου. Ανάμεσα στα άλλα έγραφαν: «Το νεανικό του αίμα με το οποίο βάφτηκαν για άλλη μια φορά τα ματοβαμμένα από τους ένδοξους αγώνες του λαού μας πεζοδρόμια της Θεσσαλονίκης, δείχνει τον δρόμον της τιμής και του καθήκοντος σε όλους τους Ελληνες πατριώτες, σε καθέναν που θέλει να λέγεται άνθρωπος».

Αλλά και το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ωδή στον Στέφανο Βελδεμίρη», που έγραψε στις 28/10/1961:

«...Και δε φοβόμαστε πια, Στέφανε,

μη και κοπεί το φως,

μη κι απομείνουμε στη μέση

καθώς διαβάζουμε τον ύμνο της Ελευθερίας

που υπέγραψες με το αίμα σου.

Στέφανε Φωτοστέφανε

με τη γαλάζια φόρμα σου

τη σκάλα της αθανασίας ανέβηκες

κι ορθός, με το λαμπρό ατσαλινό σου

μες απ' τις σιωπηλές πληγές μας πέρασες

το ασύντριφτο καλώδιο

για το μεθαυριανό

ηλεκτροφωτισμό του κόσμου, Στέφανε».