Ο τραγικός θάνατος του 45χρονου λιμενεργάτη στο γκέτο της COSCO στον Πειραιά την περασμένη Δευτέρα ήρθε να προσθέσει ακόμα περισσότερους λόγους για να μη λείψει κανείς από το μεγάλο προσκλητήριο αγώνα που απευθύνουν τον τελευταίο μήνα πάνω από 400 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα (βλ. σελ. 4). Μια ασυντήρητη γερανογέφυρα - με ευθύνη της εργοδοσίας - που μετατράπηκε σε γκιλοτίνα, και ένας εργάτης που όπως και εκατοντάδες συνάδελφοί του δούλευε με εξοντωτικά ωράρια για μεροκάματα - ψίχουλα, αποδείχθηκαν ξανά θανατηφόρος συνδυασμός.

Και ταυτόχρονα ανέδειξαν πόσο ζωτικές είναι για την εργατική τάξη διεκδικήσεις αυτονόητες, όπως το να δουλεύει κανείς σε συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, και βέβαια ότι αυτό σημαίνει πολλά περισσότερα από ένα κράνος και ένα φωσφοριζέ γιλέκο. Διεκδικήσεις για τις οποίες οι λιμενεργάτες δίνουν παραδειγματικά μια σκληρή μάχη στο λιμάνι, έχοντας απέναντί τους την εργοδοσία, το κράτος και την κυβέρνηση, τα αστικά ΜΜΕ και κάθε λογής επιτελεία που στοιχίζονται στην υπεράσπιση της «εμβληματικής επένδυσης», των αιματοβαμμένων ρεκόρ κερδοφορίας.

Ερχεται με τραγικό τρόπο ξανά στην επιφάνεια η ανάγκη να αναπτυχθεί η πάλη για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, για την υποχρεωτικότητά τους, με αυξήσεις στους μισθούς, με διευρυμένα εργασιακά δικαιώματα, στον αντίποδα της δουλειάς όπως, όποτε και για όσο θέλει η εργοδοσία. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς το άγχος και την ανασφάλεια των «εργολαβιών», των «ανανεούμενων συμβάσεων», της «ενοικιαζόμενης εργασίας» που δημιουργεί ασφυξία σε χιλιάδες εργατικές οικογένειες. Για ξήλωμα της μερικής απασχόλησης, που αναγκάζει εργαζόμενους να κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να τα βγάζουν πέρα. Για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, στον αντίποδα των ωραρίων - λάστιχο και της 10ωρης δουλειάς, ή των εξοντωτικών «κόντρα βαρδιών» σαν αυτές που καταγγέλλουν οι εργάτες της COSCO, με τα τραγικά αποτελέσματα που υπήρξαν. Για ουσιαστικά μέτρα προστασίας, ελέγχους στους χώρους δουλειάς, όλα αυτά δηλαδή που καταγράφονται ως «κόστος» στα κιτάπια κράτους και εργοδοσίας, όμως η απουσία τους σημαίνει για την εργατική τάξη έναν νεκρό κάθε τρεις μέρες, ένα μακελειό διαρκείας όπως δείχνουν τα αποκαλυπτικά στοιχεία του «Ριζοσπάστη» (βλ. σελ. 10).

Αποδεικνύεται ότι η αντεργατική επίθεση, με τα μέτρα που συνθέτουν τα «οράματα» της «Ελλάδας 2.0» της ΝΔ ή της «Ελλάδας +» του ΣΥΡΙΖΑ για την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης, κοστίζουν πια όλο και περισσότερα στους εργαζόμενους: Από τη λεηλασία του εισοδήματος και το τσάκισμα δικαιωμάτων τους, μέχρι την έκθεσή τους σε κάθε είδους κινδύνους στους χώρους δουλειάς και κατοικίας. Ετσι, τα εργατικά «ατυχήματα» και οι φυσικές καταστροφές από καιρικά φαινόμενα γίνονται πια κανονικότητα, αφού τα μέτρα ουσιαστικής προστασίας δεν χωράνε στους πακτωλούς των εκατομμυρίων ευρώ για το μεγάλο κεφάλαιο.

Είναι το ίδιο πλαίσιο που μετατρέπει σε «πολυτέλεια» τα αυτονόητα, όπως το να έχει το λαϊκό νοικοκυριό θέρμανση και ζεστό νερό χωρίς να χρειάζεται να πετσοκόβει ένα σωρό ανάγκες του.

Γι' αυτό τα νοσοκομεία και η ΠΦΥ παραμένουν ξεχαρβαλωμένα και «υποδέχονται» ένα ακόμα κύμα πανδημίας σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι τα προηγούμενα, αφού η «ατομική ευθύνη» και το «εμβολιαστείτε για να σωθείτε» κοστίζουν πολύ λιγότερο από την ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσωπικό και μέσα, από την επίταξη δίχως όρους του ιδιωτικού τομέα για να σωθούν ανθρώπινες ζωές.

Οι διεκδικήσεις λοιπόν της εργατικής τάξης τη φέρνουν «πρόσωπο με πρόσωπο» με όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, το οποίο εμπλουτίζεται αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια, είτε σε κρίση είτε σε ανάπτυξη. Φανερώνουν την ανάγκη σύγκρουσης με νόμους όπως το πρόσφατο έκτρωμα Χατζηδάκη, που προκάλεσε τις μεγαλειώδεις απεργίες τον περασμένο Ιούνη, με χιλιάδες εργαζόμενους να διαδηλώνουν είτε για πρώτη φορά είτε μετά από πολλά χρόνια. Δείχνουν ότι η πάλη ενάντια σε μια στρατηγική που υλοποιείται με απόλυτη συνέπεια από αστικά κόμματα - κυβερνήσεις, κράτος και εργοδοσία είναι μονόδρομος.

Ο αγώνας αυτός ήδη κλιμακώνεται και μια σειρά κλάδοι παίρνουν πρωτοβουλίες που βάζουν στο επίκεντρο την πάλη για σύγχρονα δικαιώματα, για να ξηλωθούν μέτρα της εργοδοσίας που απογειώνουν την εκμετάλλευση. Σε τέτοια τροχιά βρίσκονται οι Οικοδόμοι, οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ, οι εμποροϋπάλληλοι των «Praktiker» που τις επόμενες βδομάδες δίνουν κρίσιμες απεργιακές μάχες (βλ. σελ. 6 - 7). Τη σκυτάλη σε αυτές τις κινητοποιήσεις δίνει ο μεγαλειώδης αγώνας των διανομέων της «e-food», που τροφοδοτεί με πολύτιμη πείρα συνολικά την εργατική τάξη, δείχνοντας τη δύναμη που έχει όταν παλεύει συσπειρωμένη στα συνδικάτα της. Οπλο για την εργατική τάξη είναι κι άλλοι αγώνες που στις σημερινές συνθήκες φανέρωσαν δυνατότητες, όπως των μεταλλεργατών στη Ζώνη του Περάματος, που επέβαλαν Συλλογική Σύμβαση με αυξήσεις.

Είναι αυτοί οι αγώνες, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα στην «e-food» και στην COSCO, όπου οι εργαζόμενοι έδειξαν στην πράξη πώς τσακίζουν τους αντεργατικούς νόμους, όπως ο νόμος Χατζηδάκη: Με τη μαζικότητα, την αποφασιστικότητα, τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη, που κάνει κουρελόχαρτα διατάξεις περί «ηλεκτρονικών ψηφοφοριών» και άλλες παρόμοιες. Και με τη δράση τους, την οργανωμένη απειθαρχία τους δεν αφήνουν περιθώρια για την παραμικρή αμφισβήτηση των μορφών που επιλέγουν. Γιατί όταν αυτή η μάχη γίνεται υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, βρίσκουν και τη δύναμη να υπερνικήσουν κάθε εμπόδιο.

Τόσο τα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα που ξεκινούν από τις 4 Νοέμβρη όσο και οι κλαδικές απεργίες, που όλα μαζί συγκλίνουν στη συγκρότηση μεγάλου απεργιακού μετώπου για το επόμενο διάστημα, αποτελούν μάχες που αφορούν κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη και σηματοδοτούν την ένταση της σύγκρουσης με την εργοδοσία και το κράτος της.

Μέσα από μια τέτοια δράση, με ένα κίνημα που συγκεντρώνει και συντονίζει δυνάμεις σε πανελλαδικό επίπεδο, που ριζώνει μέσα από εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, κλάδο και περιοχή, μπορεί να χειραφετείται η εργατική τάξη, να αναπτύσσει τη συμμαχία της με τους αυτοαπασχολούμενους ενάντια στον πραγματικό εχθρό, το ίδιο το σύστημα, την εξουσία του κεφαλαίου.

Βάζοντας στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες, αλλά και τις προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους, μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση και να σαρώσει ό,τι μπαίνει εμπόδιο στην ευημερία που μπορεί σήμερα να έχει με βάση τον πλούτο που παράγει.

Στόχος είναι το πρώτο πανηγυρικό «κλείσιμο» που θα γίνει τη Δευτέρα 1η Νοέμβρη και θα συνδυαστεί με εορταστικές μαζώξεις στα γραφεία των ΚΟΒ που ήδη είναι στολισμένα, να δώσει γερή ώθηση για τη συνέχεια, για τους φιλόδοξους στόχους που βάζει το Κόμμα μας για μια ακόμα χρονιά.

Η φετινή Οικονομική Εξόρμηση εξάλλου πάει χέρι χέρι με το μεγάλο πολιτικό άνοιγμα των Οργανώσεων με το Κάλεσμα της ΚΕ για αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ που απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Σε όλους εκείνους που έχουν «στημένο αυτί» στο Κόμμα, εκτιμούν τη δράση του και τις θέσεις του, τη σταθερότητά του στο πλευρό του λαού, αγωνιούν για τις εξελίξεις, καλώντας τους να απορρίψουν τις νέες αυταπάτες, να μπουν στην πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σε μια περίοδο που δυναμώνει η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα συνολικά. Συζητάμε για την ανάγκη ολόπλευρης ενίσχυσης του ΚΚΕ, σε μια περίοδο που δυναμώνει η επίθεση στον λαό και μαζί ο αντικομμουνισμός, ο αυταρχισμός και η καταστολή.

Με αισιοδοξία, λοιπόν, μπαίνουμε στη μάχη, δίνουμε όλες τις δυνάμεις, πιάνουμε τους στόχους της Οικονομικής Εξόρμησης, που εκτός των άλλων είναι και ζήτημα τιμής για τους κομμουνιστές, που σε όλη την υπερεκατοντάχρονη Ιστορία του ΚΚΕ, κάτω απ' όλες τις συνθήκες, φρόντιζαν πάντα με αυταπάρνηση και για την υλική ενίσχυση του Κόμματος.