Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το πρώτο κρούσμα της πανδημίας στη χώρα μας και οι καθηγητές της Ειδικής Αγωγής αυτήν τη φορά δεν είμαστε στα σπίτια μας. Βρισκόμαστε στο σχολείο μας, δίπλα στους μαθητές μας και τις οικογένειές τους, όπως άλλωστε πράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Καθημερινά δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να εκπαιδεύονται οι μαθητές μας και ταυτόχρονα να παραμένουν κι εκείνοι κι εμείς ασφαλείς. Ομως σε τούτο εδώ τον πόλεμο κατά της πανδημίας, τα όπλα και τα μέσα που έχουμε στα χεριά μας είναι πενιχρά. Η κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο δεν έχει κάνει ούτε το ελάχιστο, προκείμενου να λειτουργούν τα Ειδικά Σχολεία με μέτρα ασφάλειας και υγιεινής. Οπλο μας είναι οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες των σωματείων, των συλλόγων διδασκόντων και των συλλόγων γονέων.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα προϋπήρχαν και με την πανδημία διογκώθηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Ειδικό Δημοτικό Καλλιθέας, όπου εργάζομαι ως αναπληρώτρια τις δυο τελευταίες χρονιές: Χρόνια υποστελέχωση σε εκπαιδευτικούς, ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό, ειδικό βοηθητικό προσωπικό και προσωπικό καθαριότητας, προβλήματα στην κτιριακή υποδομή, πολυπληθή τμήματα.

Το καλοκαίρι υπογράψαμε οι συνάδελφοι των δυο συστεγαζόμενων σχολικών μονάδων (Ειδικό Δημοτικό και Νηπιαγωγείο Καλλιθέας) κείμενο που επισημαίναμε ελλείψεις και μέτρα που έπρεπε να ληφθούν και να γίνουν παρεμβάσεις, προκειμένου τον Σεπτέμβρη να λειτουργήσει το σχολείο μας με καλύτερους όρους ασφάλειας και υγιεινής. Το έγγραφο κοινοποιήθηκε στο δήμο Καλλιθέας και στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Τον Σεπτέμβρη γυρνώντας δεν είχε γίνει σχεδόν τίποτα από όσα είχαμε ζητήσει.

Τον Οκτώβρη παρουσιάστηκε το πρώτο κρούσμα και τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο. Εννοείται ότι μέχρι τότε δεν είχε εμφανιστεί κλιμάκιο για ράπιντ τεστ και ο Γολγοθάς ήταν μπροστά... Ούτε το υπουργείο, ούτε ο δήμος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να διεξαχθούν τα τεστ, επικαλούμενοι τα επίσημα πρωτόκολλα του ΕΟΔΥ σε σχέση με τον ορισμό των «στενών επαφών» και των «συμπτωμάτων», σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μπαλάκι. Ούτε η τοπική μονάδα υγείας δεχόταν να μας κάνει τα τεστ, καθώς έπρεπε βάσει των οδηγιών να έχουμε συμπτώματα.

Το σχολείο μας είχε κλείσει συνολικά μέχρι τα Χριστούγεννα τρεις φορές. Το μόνο που έγινε στο κτίριο από τον δήμο ήταν, μετά από πιέσεις συναδέλφων και του διευθυντή, να βάλουν τρία παράθυρα σε χώρο που δεν αερίζονταν καθόλου. Κι αυτό, αφού δηλώσαμε κατηγορηματικά στον αντιδήμαρχο ότι θα προχωρούσαμε πιο δυναμικά αν δεν κάνανε έστω και τις ελάχιστες παρεμβάσεις.

Παράλληλα συντάξαμε και δεύτερο κείμενο με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων και τη στήριξη του Συλλόγου Γονέων, που επισημαίναμε όλα όσα έπρεπε να γίνουν με ευθύνη του κράτους εν μέσω πανδημίας. Ούτε μια στιγμή δεν κάναμε πίσω, επιμένοντας σε σχολεία ανοιχτά με όλα τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, απευθυνόμενοι πάντα στο υπουργείο, αναδεικνύοντας και τις ευθύνες που έχει απέναντι στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Κάτω από τις μάσκες πραγματικά έχουμε φωνή και ξέρουμε ότι σε όλα τα Ειδικά Σχολεία έγιναν παρόμοιες κινήσεις.

• Γιατί πολλά Ειδικά δεν δημιουργήθηκαν για να στεγάσουν παιδιά με ειδικές ανάγκες (τάξεις κλουβιά που οι μαθητές μας ασφυκτιούν, κτίρια χωρίς προαύλιο, που προορίζονταν να φιλοξενούν συγκεκριμένο αριθμό μαθητών και φιλοξενούν διπλάσιο).
• Γιατί τα λεωφορεία που μεταφέρουν τους μαθητές μας εξυπηρετούν πολλές περιοχές και δεν έγινε ποτέ καμιά παρέμβαση από το υπουργείο για περισσότερα δρομολόγια, αραίωση των μαθητών και απολύμανση των λεωφορείων.
• Γιατί ξέρουμε ότι ένας νοσηλευτής δεν είναι υπεράνθρωπος και δεν φτάνει για όλους τους μαθητές. Υπάρχουν σχολεία χωρίς νοσηλευτή και χωρίς σχολιατρική υπηρεσία, η οποία έχει την ευθύνη για μαθητές και εκπαιδευτικούς, είτε είναι στο σχολείο είτε είναι στο σπίτι τους...
• Γιατί ξέρουμε ότι δεν φτάνουμε για τους μαθητές μας προκειμένου να γίνονται όλες οι απαραίτητες θεραπείες και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις στο σχολείο, απαλλάσσοντας τους γονείς από τα απογευματινά κέντρα.
• Γιατί ξέρουμε ότι με την πρόοδο της επιστήμης και τον πλούτο που παράγουμε οι εργαζόμενοι, είναι αδιανόητο σήμερα να μην καρπωνόμαστε όχι τα ελάχιστα αλλά τα μέγιστα για την προστασία της υγείας μαθητών και εκπαιδευτικών και ολόκληρης της οικογένειας.

Το αφήγημα της ατομικής ευθύνης που η κυβέρνηση ευαγγελίζεται όλο αυτό το διάστημα, μας βρίσκει απέναντι, αγωνιζόμενους, διεκδικώντας μαζί με τους γονείς. Γιατί οι διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών και του αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος είναι περισσότερο αναγκαίες από ποτέ.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης, που έναν χρόνο μετά την πανδημία έχει αφήσει αθωράκιστο το σύστημα Υγείας χωρίς γιατρούς και προσωπικό. Εχουν ακέραιη την ευθύνη γιατί εδώ και δώδεκα μήνες δεν έχει υιοθετήσει ούτε μια από τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών σωματείων, των γονιών και των μαθητών.

Οι ευθύνες είναι εγκληματικές σχετικά με τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν μέσα στα Ειδικά Σχολεία. Συστηματικά τζογάρει την υγεία και τη μόρφωση του λαού...

Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι δεν το βάζουμε κάτω: Θα είμαστε εκεί άγρυπνοι φρουροί των δικαιωμάτων των μαθητών μας, των δικαιωμάτων μας. Γιατί δεν είμαστε αναλώσιμοι ούτε εμείς ούτε οι μαθητές μας. Εμείς τόσους μήνες, τόσα χρόνια, στηρίζουμε τα σχολεία μας, εμείς μπαίνουμε μπροστά για να βρουν λύση τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα προβλήματα. Κανένας ενδοιασμός. Μόνο ο συλλογικός οργανωμένος αγώνας έχει αντίκρισμα μέσα από τα σωματεία μας, μαζί με τους γονείς.

Συνέχεια αυτού του αγώνα ήταν η απεργιακή μας κινητοποίηση την Πέμπτη 18 Μάρτη, στο υπουργείο Παιδείας, για τα σχολεία της Ειδικής Αγωγής. Για να σταματήσει εδώ και τώρα το υπουργείο Παιδείας να τζογάρει την υγεία μαθητών και εκπαιδευτικών. Η προστασία της ζωής των μαθητών μας, των εργαζομένων στα Ειδικά Σχολεία, των οικογενειών μας είναι στα δικά μας χέρια.