Η απεργία αυτή έχει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι πιο ενημερωμένοι, πιο συνειδητοποιημένοι οι εργαζόμενοι και η αντίθεσή τους επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι απεργοί εργάτες και εργάτριες σ' αυτήν την απεργία ξέρουν ότι δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό σύστημα που κινδυνεύει. Είναι η κορυφή του παγόβουνου αυτό. Η απεργία έχει να κάνει και με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με το οκτάωρο που μας πήραν με τη μερική απασχόληση, την καθήλωση και τη μείωση του μεροκάματου και του μισθού. Εχει να κάνει με τους προηγούμενους νόμους και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ήταν όλοι εναντίον μας. Εχει να κάνει με την πολιτική που εφαρμόζεται στο σύνολό της και έχει τα ίδια αποτελέσματα, κέρδη από τη μία για τους λίγους, φτώχεια, εξαθλίωση, πείνα και ανεργία για μας τους εργαζόμενους, τους πολλούς. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι απαιτούν πιο δυνατά συνέχιση και κλιμάκωση, ξέροντας ότι ο αγώνας είναι δύσκολος, ότι πάει μακριά, δεν έχουν όμως άλλη επιλογή.

Ηταν και οι άλλοι, της ΝΔ που διαμαρτύρονταν ότι αυτή η πολιτική ήταν δική τους και ότι δικαιούνται και αυτοί μερίδιο από τις «επιτυχίες» αυτής της πολιτικής.

Αυτή είναι η πρώτη νίκη, η μεγάλη νίκη, που δείχνει ότι η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να γυρίσει τον τροχό μπροστά, που δείχνει το δρόμο, που έχει αποτελέσματα. Πρέπει να τον συνεχίσουμε, να τον βαδίσουμε όλοι μαζί, εργάτες και εργάτριες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, νεολαία. Για να νικήσουμε.

Οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρίες από τέτοιες καταστάσεις, βγάζουν συμπεράσματα σωστά, έχουν γευτεί αυτή την πολιτική, την ξέρουν πολύ καλά. Δε θα αφήσουν να τους σύρουν ξανά σε διαλόγους απάτης, δε θα μας οδηγήσουν στη σφαγή με τη θέλησή μας.

Αν κάποιες ηγεσίες διάλεξαν αυτό το δρόμο, δέσμιοι των κομματικών και όχι μόνο δεσμεύσεών τους, εμείς οι πολλοί διαλέξαμε τον άλλο δρόμο, το δικό μας, τον αγώνα, τη σύγκρουση. Γιατί αυτός ο δρόμος φέρνει αποτελέσματα για μας, για τα παιδιά μας, για την τάξη μας. Κι αυτόν το δρόμο θα τον διαβαίνουν καθημερινά όλο και περισσότεροι αγωνιστές, γιατί δε γίνεται αλλιώς, γιατί οι αυταπάτες τελείωσαν, γιατί σήμερα πιο καθαρά οι εργάτες και οι εργάτριες βλέπουν μπροστά. Δεν μπορούν να τους δηλητηριάσουν και να τους αποπροσανατολίσουν άλλο, ούτε οι «ορίτζιναλ», ούτε οι «ιμιτασιόν» αυτής της πολιτικής, ούτε βέβαια οι ροζ ορντινάτζες τους.

Αν τελικά το τολμήσουν, έχουμε τη δύναμη να τους παραμερίσουμε.

Πετάμε στα άχρηστα τα μέτρα της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Ούτε με τον αυταρχισμό, ούτε με την τρομοκρατία ούτε με τους τρομονόμους, που ετοιμάζουν για να μας λυγίσουν.

Διεκδικούμε και θα κερδίσουμε.

Ετσι, τα βήματά μας και στην ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΑΣ, στις 17 Μάη και αμέσως μετά θα κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση, μέχρι να πάρουμε πίσω όλα αυτά που μας χρωστάνε, μέχρι την οριστική νίκη της τάξης μας και των συμμάχων μας.

Σε αυτόν τον αγώνα είδαμε τους φίλους μας, αυτούς που ήταν μαζί μας, δίπλα μας, τους μετρήσαμε. Δώσαμε τη μάχη, χέρι χέρι. Ετσι θα κάνουμε κι αύριο, έτσι θα κάνουμε μέχρι να νικήσουμε.

Τρέχουν τώρα και δε φτάνουν στο οικονομικό επιτελείο, καθώς κάθε ιδέα χρηματοδότησης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είναι έξω από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και τις παραμέτρους, πάνω στις οποίες είχαν στηριχτεί οι προτάσεις του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης που υποβλήθηκε το Δεκέμβρη του 2000 στην ΕΕ. Βέβαια, θέμα επανακαθορισμού των δεδομένων αυτών δεν υφίσταται, και δεν πρόκειται να υπάρξει στο βαθμό που δεν προκύψει -αν και εφόσον προκύψει- κάποια συγκεκριμένη σχετική απόφαση, ωστόσο στελέχη του οικονομικού επιτελείου δείχνουν να προβληματίζονται ακόμα και στο ενδεχόμενο, να υπάρξει περίπτωση να παρθούν τέτοιες αποφάσεις.

Το θέμα «χρηματοδότηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος», μάλλον αντιμετωπίζεται σαν πρόσκαιρο πρόβλημα, που ανέκυψε ξαφνικά και αντιμετωπίζεται με τη λογική πως, «εδώ που έφτασαν τα πράγματα, κάτι θα πρέπει να δώσουμε για να κάτσουν οι συνδικαλιστές στο τραπέζι του διαλόγου...». Το προσεγγίζουν δηλαδή, μέσα στα πλαίσια των ελιγμών που θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση, για να βγει από τη δεινή θέση στην οποία περιήλθε μετά τις μαζικές αντιδράσεις των εργαζομένων.

Ετσι αναζητούν μια λύση, όσο το δυνατό πιο ανώδυνη για την επίτευξη των στόχων του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Η προωθούμενη λύση θα πρέπει να λειτουργεί σαν ασπίδα για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, γι' αυτό κάθε τόσο και λιγάκι ο Γ. Παπαντωνίου κάνει λόγο για νέους πόρους και όχι φόρους... Οσο για το ποιοι θα είναι αυτοί οι νέοι πόροι, συγκεκριμένες προτάσεις δεν υπάρχουν και γι' αυτό οι κυβερνητικοί παράγοντες επιδίδονται σε αυτοσχεδιασμούς, οι οποίοι κινούνται βέβαια μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια των πολιτικών λιτότητας. Ετσι, προτείνουν μέρος των κρατικών πλεονασμάτων των επόμενων χρόνων να διατεθεί για το σχηματισμό του ταμείου κοινωνικής Ασφάλισης. Μόνο που η πρόταση αυτή έχει και το στοιχείο της απάτης. Και αυτό γιατί οι προϋπολογισμοί της κεντρικής κυβέρνησης (χωρίς δηλαδή τα ΝΠΔΔ) και φέτος αλλά και του χρόνου θα είναι ελλειμματικοί. Ετσι προβλέπεται ότι ο σημερινός προϋπολογισμός θα έχει έλλειμμα 825 δισ. δραχμές ή το 1,9% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία ο προϋπολογισμός της γενικής κυβέρνησης (ο προϋπολογισμός της συνθήκης του Μάαστριχτ) γίνεται πλεονασματικός μετά την προσθήκη των πλεονασμάτων των ασφαλιστικών ταμείων ύψους 1.035 δισ. δρχ. ή 2,3% του ΑΕΠ. Πρόκειται για τις λεγόμενες «άσπρες τρύπες» των ασφαλιστικών ταμείων, οι οποίες ανάλογα με τη συγκυρία ανασύρονται ή «θάβονται» από την επικαιρότητα. Ελλειμματικός προβλέπεται να είναι και ο προϋπολογισμός του 2002. Ετσι φτάνουμε στον παραλογισμό, οι παράγοντες των οικονομικών υπουργείων υπόσχονται ενίσχυση του Ασφαλιστικού από ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, τουλάχιστον για τα επόμενα 2 - 3 χρόνια. Το ίδιο μετέωρο μένει και το ερώτημα, γιατί, ενώ διακηρύσσουν την πίστη τους στις ιδιωτικοποιήσεις προτίθενται να δώσουν μέρος των χρημάτων από ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, για να ενισχύσουν - όπως εγγυήθηκε ο πρωθυπουργός - το δημόσιο χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Είναι εμφανές ότι στο οικονομικό επιτελείο «ψάχνονται» να βρουν λύση. Η είσοδος των εργαζομένων στο «κεντρικό» πολιτικό προσκήνιο τούς χάλασε τα σχέδια.