Στο λιμάνι του Πειραιά εδώ και καιρό μαίνεται σκληρός ανταγωνισμός, με επίκεντρο αντιθέσεις επιχειρηματικών συμφερόντων, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλιακών ομίλων. Αφορά όλο το εύρος των βιομηχανικών δραστηριοτήτων στο λιμάνι αλλά και άλλες κρίσιμες πλευρές όπως την ανάπλαση της περιοχής, την «τακτοποίηση» των δεκάδων «κουφαριών» παλιών εργοστασίων, την «αξιοποίηση» μεγάλων εκτάσεων όπως των Λιπασμάτων.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν όλες βάλει το χέρι τους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολυεθνικών, για τη χειροτέρευση της ζωής και των όρων εργασίας των εργατών. Μαζί και διάφοροι παράγοντες, εργοδότες, δήμοι και περιφέρεια, δημοσιογράφοι και άλλοι, όπως φυσικά και τα τσιράκια του κεφαλαίου οι φασίστες.

Ενδεικτικά θυμίζουμε πως πριν από λίγα χρόνια απέναντι στον σκληρό αγώνα των εργατών του Μετάλλου για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, σαν ένα αντιδραστικό «μονομπλόκ», όλοι αυτοί απαντούσαν:

-- Οτι είναι πρόκληση να ζητάνε οι εργάτες της Ζώνης μεροκάματα που άλλοι τα παίρνουν σε ένα 15ήμερο ή σε έναν μήνα.

-- Οτι αν ξαναρχίσουν οι απεργίες θα φύγουν οι επενδυτές. Οτι οι αγώνες διώχνουν τις δουλειές.

-- Οτι η COSCO «δεν σηκώνει αγώνες και κινητοποιήσεις».

-- Οτι οι εργοδότες της Ζώνης είναι μικρομεσαίοι και πρέπει όλοι μαζί (εργοδότες και εργάτες) να «ενωθούμε ενάντια στην COSCO».

-- Να υπογράψουμε σύμβαση, αλλά ελάτε να παλέψουμε μαζί για το «μη μισθολογικό κόστος», για φτηνή Ενέργεια για τις επιχειρήσεις κ.λπ.

Επίσης, κλιμάκιο υπουργών της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην πιο κρίσιμη φάση των κινητοποιήσεων είχε περιοδεύσει στο Πέραμα και μεταξύ άλλων είχε πει ότι «Η Ναυπηγοεπισκευαστική είναι ένας τομέας που μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη μέσα από την εργασιακή ειρήνη». Ελεγαν ότι «το υπουργείο είναι ανοιχτό στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας συνεννόησης και συνεργασίας με την COSCO». Οτι «...ο δρόμος ακόμη είναι πολύ μεγάλος και χρειάζεται όλοι να υπερβούν εαυτούς και συνήθειες», «εργαζόμενοι, εφοπλιστές και κράτος να διαμορφώσουν ένα καινούργιο συμβόλαιο». «Η κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει σε όποια εμπόδια προβληθούν από όποια πλευρά για να έρθει η ανάπτυξη στον Πειραιά».

Αυτά για όσους έχουν κοντή μνήμη, ή θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις διαχρονικές υπηρεσίες που έχουν προσφέρει στο κεφάλαιο. Πράγματι, απαιτεί μεγάλο θράσος να έχεις στρώσει κόκκινο χαλί στο κεφάλαιο και τώρα τάχα να «διαμαρτύρεσαι» για τις δραστηριότητές του. Τεράστια ευθύνη έχουν όμως και όσοι - για μια ακόμη φορά - ξεπλένουν τον ΣΥΡΙΖΑ, συμμαχούν μαζί του μέσω του «κινήματος», στο όνομα της αντιμετώπισης της «νεοφιλελεύθερης» επίθεσης. Πόσες φορές το ίδιο έργο...

Σε αυτόν τον κυκεώνα των ανταγωνισμών μοιραία εμπλέκεται και η ναυπηγοεπισκευή. Το θέμα φυσικά δεν αφορά μόνο τη Ν/Ζώνη στο Πέραμα, αλλά όλο τον υποκλάδο της ναυπηγοεπισκευής στη χώρα. Δεν είναι προφανώς τυχαίο πως οι Αμερικανοί έχουν ήδη αγοράσει και λειτουργούν το ναυπηγείο στο Νεώριο της Σύρου, κάτι που η κυβέρνηση το θεώρησε ως υποδειγματική συναλλαγή. «Ξέχασε» βεβαίως να πει πως οι εργάτες εκεί είναι πλέον εργολαβικοί με πετσοκομμένα δικαιώματα, ενώ προφανώς δεν είπε και την ουσία της υπόθεσης, ότι οι ΗΠΑ το θέλουν για να διευκολύνουν τα εγκληματικά τους σχέδια σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Η ίδια αμερικανική εταιρεία, η ΟΝΕΞ, διεκδικεί εδώ και καιρό και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας για αντίστοιχους λόγους. Οπως δήλωσε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ σε πρόσφατη επίσκεψή του στο ναυπηγείο «η Ελλάδα παρέχει σημαντική στήριξη στο πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ μέσω της Σούδας και μέσω πρόσθετων ευκαιριών όπως στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης». Είναι φανερό το τι είδους «χρησιμότητα» θα έχει στα χέρια των ΗΠΑ και το ναυπηγείο Ελευσίνας.

Η COSCO με τη σειρά της ανοίγει και αυτή τα πλοκάμια της, επεκτείνει τις δραστηριότητές της, ενώ ήδη κατέχει το 51% των μετοχών του ΟΛΠ, έχει συνολικά κυριαρχήσει στο λιμάνι σε αυτήν τη φάση και ξεδιπλώνει ένα συνολικό επενδυτικό σχέδιο που τελικά αφορά αρκετούς κλάδους της οικονομίας. Μεταξύ αυτών, διεκδικεί το δικαίωμα να έχει ναυπηγείο μέσα στο λιμάνι με ό,τι αυτό θα σημάνει για τη ναυπηγοεπισκευή.

Η κυβέρνηση της ΝΔ παζαρεύει το καλύτερο για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Είναι φυσικά δεμένη στο ευρωατλαντικό άρμα, αλλά σε αυτήν τη φάση υποστηρίζει και την καπιταλιστική επένδυση της COSCO. Αυτή η κατάσταση διαμορφώνει συμμαχίες και αντιθέσεις και σε τοπικό επίπεδο που τις βλέπουμε να εκδηλώνονται ορισμένες φορές και αντιφατικά, όμως, με κεντρικό γνώμονα τα γενικά συμφέροντα των καπιταλιστών, με προσπάθεια συγκερασμού των αντιθέσεων, ας το πούμε λαϊκά, ότι «όλοι θα φάμε».

Σε αυτό το τοπίο, οφείλουμε ξανά ως ΚΚΕ να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση, να αποκαλύψουμε στην εργατική τάξη διάφορους τάχα «φίλους» που είναι λύκοι με προβιά: Οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά και κανένα συμφέρον να ανακατευτούν στις κόντρες, στους ανταγωνισμούς και στα παζάρια μεταξύ των πολυεθνικών και του αστικού κράτους. Αυτό που οφείλουν να βάλουν μπροστά είναι τα δικά τους δικαιώματα, τις δικές τους ανάγκες. Πρωτίστως να διεκδικήσουν σταθερή δουλειά με δικαιώματα, ανθρώπινες συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, κανόνες και μέτρα υγιεινής και ασφάλειας για να μη σκοτώνονται και να μη σακατεύονται.

Γιατί όταν σκοτώνεσαι και σακατεύεσαι στη δουλειά, σημασία δεν έχει ποιος είναι το αφεντικό, αλλά ότι το κεφάλαιο έχει φροντίσει, παρά τους ανταγωνισμούς, να μας ξεζουμίζει, να κάνει όλο και πιο φτηνή και αναλώσιμη την εργατική μας δύναμη. Επίσης, έχει φροντίσει την κτηνωδία και βαρβαρότητα όπως τον πρόσφατο θάνατο εργάτη στη Ν/Ζώνη να την παρουσιάζει προκλητικά ως «ατύχημα», ενώ διαδίδει ότι «υπήρχε και πρόβλημα υγείας και για αυτό πέθανε ο άνθρωπος». Για το ότι οι εργάτες εργάζονταν χωρίς μέτρα ασφαλείας, η επιχείρηση δεν είχε καν άδεια εργασιών, ενώ το συνεργείο δούλευε για τέσσερα 24ωρα χωρίς σταματημό 15 και 16 ώρες και ο κόσμος κοιμόταν μέσα στο καράβι, έχει τίποτα να πει;

Για όλα αυτά, εκπληρώνουν πολύ ύπουλη υπηρεσία διάφοροι τάχα «φίλοι» των εργατών που τη μια μας λένε να διαλέξουμε εργοδότη, την άλλη μας λένε να ενωθούμε με τους εργολάβους για να «ζήσει η Ν/ζώνη και μετά θα τα βρούμε», την άλλη καταγγέλλουν την «κινέζικη αποικιοκρατία στο λιμάνι» και άλλα που είναι και λίγο γραφικά.

Πρόκειται για σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που μας καλούν να πέσουμε «όλοι μαζί» στον γκρεμό.

Αυτό που προτείνουν θα ήταν ο τέλειος αφοπλισμός συνολικά του εργατικού κινήματος και μεταξύ αυτών πιο συγκεκριμένα της συμπαγούς και ταξικής δύναμης που λέγεται Μέταλλο στον Πειραιά.

Βεβαίως, τους ξαναλέμε: Λάθος πόρτα χτυπάνε. Δεν βάζουμε τα χέρια μας να βγάλουμε τα μάτια μας. Οι εργάτες του Μετάλλου έχουν πυξίδα και τιμόνι. Το ΚΚΕ έχει ισχυρές ρίζες μέσα στους μεταλλεργάτες σφυρηλατημένες εδώ και πολλές δεκαετίες με αίμα, με απεργίες, με κινητοποιήσεις, με κατακτήσεις, με στήριξη και αλληλεγγύη, σαν εργάτης προς εργάτη.

Το Συνδικάτο Μετάλλου είναι οργανικά δεμένο με το ΠΑΜΕ, είναι βασικός πυλώνας του. Δεν ξεγελούν τους εργαζόμενους «φιλίες» και «συμπάθειες» που είναι ναρκοθετημένες από την αρχή. Αυτοί που ως κυβερνώντες έχουν υπογράψει κατά καιρούς ένα σωρό από αντεργατικούς νόμους, είναι πρόκληση να χαϊδεύουν την πλάτη των εργαζομένων. Δεν είναι «σύμμαχοί» τους όσοι ευθύνονται για την άγρια εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, για τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας.

Οι εργάτες του Μετάλλου έχουν πολλούς άλλους για να ενώσουν μαζί τους τον βηματισμό τους. Εχουν τους υπόλοιπους εργάτες του κλάδου σε όλη την Αττική, τους εργάτες των άλλων κλάδων. Τους εργάτες που δουλεύουν στο Λιμάνι στον κλάδο των Μεταφορών, στις αποθήκες, στις logistics, στον Επισιτισμό. Εχουν εργατικούς - λαϊκούς φορείς αυτοαπασχολουμένων, γυναικών και νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων σε όλη την ευρύτερη περιοχή, με τους οποίους είμαστε από την ίδια όχθη του ποταμού. Τελικά έχουν την αντικειμενική δυνατότητα να συντονίσουν τα βήματά τους με τους πολλούς, αυτούς που τα συμφέροντά τους είναι ίδια με τα δικά τους και να μετατρέψουν αυτήν τη δύναμη σε μια τεράστια συμμαχία ικανή να βάλει στο επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες, τα δικαιώματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Να σημαδέψουν τον αληθινό αντίπαλο όποια απόχρωση και να έχει.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι μεταλλεργάτες ήδη πρωτοστατούν σε μια σειρά από ελπιδοφόρες αγωνιστικές πρωτοβουλίες που παίρνουν οι εργατικοί - λαϊκοί φορείς του Πειραιά και σε αυτόν τον δρόμο αταλάντευτα συνεχίζουν. Πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις που βάζουν στο επίκεντρο τις αληθινές ανάγκες των εργατών. Που εναντιώνονται με το masterplan της COSCO, όπως και με όλους τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς στην περιοχή του Πειραιά γιατί χειροτερεύουν τη ζωή τους, διεκδικώντας λιμάνι - λαϊκή περιουσία, που θα εξασφαλίζει τη λαϊκή ευημερία.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό: Το λιμάνι του Πειραιά για να λειτουργήσει προς όφελος του λαού, πρέπει να είναι στα χέρια του λαού. Να είναι δηλαδή κοινωνική ιδιοκτησία. Να έχουν ξεκουμπιστεί οι ιδιοκτήτες κεφαλαίου, οι καπιταλιστές από τη μέση. Να υπάρχει εργατική εξουσία που αυτή θα καθορίζει το τι και πώς θα παράγεται με κριτήριο όχι το κέρδος αλλά τις ανάγκες της κοινωνίας.

Τα άλλα, που προτείνουν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στον Πειραιά είναι καραμπινάτος καπιταλισμός και φραστικό πασπάλισμα με ολίγον από ...εργατικό έλεγχο. Δεν γίνεται όμως να είσαι και με τον κλέφτη και με τον νοικοκύρη. Γιατί, τι εννοούν η ΠΑΣΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι γνωστοί, θλιβεροί και αμαρτωλοί εργατοπατέρες, όταν μιλούν για λιμάνι «υπό δημόσιο - εργατικό έλεγχο»; Γίνονται αυτά, κύριοι ντροπαλοί ή αντρόπιαστοι σοσιαλδημοκράτες, σε συνθήκες καπιταλισμού; Ποιον πάτε να κοροϊδέψετε;

Φυσικά, δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό: Μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού ονειρεύονται, έναν δήθεν πιο «μαλακό» τρόπο για να συνεχίζεται η εκμετάλλευση. Ομως, ο καπιταλισμός έχει ατσάλινους νόμους και όποιος πάει τάχα να τους προσπεράσει τελικά οδηγεί τους εργάτες που θα τον πιστέψουν στην απογοήτευση, στην ηττοπάθεια, στη μοιρολατρία.

Αρα: Ενημερώνουμε τους σοσιαλδημοκράτες, παλιούς και όψιμους, πως εργατικός έλεγχος θα υπάρξει στο λιμάνι, αλλά αυτό που θα συμβεί δεν θα ταιριάζει με τα συμβιβασμένα και ροζέ όνειρά τους. Αντίθετα, θα είναι μια κατακόκκινη στιβαρή ενεργητικότητα και δημιουργικότητα των ίδιων των εργατών που θα πάρουν το τιμόνι της παραγωγής στα χέρια τους. Που θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν. Που θα στείλουν τους καπιταλιστές ως τάξη στον αγύριστο. Που θα ελέγχουν οι ίδιοι την παραγωγική διαδικασία, θα αξιοποιούν την επιστήμη και την τεχνολογία.

Αυτή η εξουσία και ο έλεγχος που θα ασκούν οι εργάτες μπορεί να δώσει ώθηση συνολικά στις υποδομές του λιμανιού, στη ναυπηγοεπισκευή, στην κατασκευή σύγχρονων και ασφαλών πλοίων, στη χαλυβουργία, σε άλλους κλάδους. Σε αυτήν την εξουσία η ανάπτυξη των εργοστασίων, των δεξαμενών, των προβλητών παίρνει υπόψη της την εξάλειψη κινδύνων, την αποτροπή βιομηχανικών ατυχημάτων, γιατί λειτουργεί με γνώμονα συνολικά τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη.

Αυτή είναι η μοναδική πρόταση που πράγματι αυτό που λέει το εννοεί, δηλαδή λιμάνι - λαϊκή περιουσία, γιατί είναι φανερό πως ποτέ ο ΟΛΠ, όπως άλλωστε και όλες οι πρώην ΔΕΚΟ δεν ήταν στα χέρια του λαού με όλες τις προηγούμενες ιδιοκτησίες που έχουν υπάρξει είτε «κρατικές», είτε «ιδιωτικές». Αυτοί που υποστηρίζουν την επιστροφή στα προηγούμενα, τίποτα άλλο δεν υπηρετούν παρά τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ομως είναι φανερό πως οι εργάτες, ο λαός του Πειραιά έχουν τη δυνατότητα να παλέψουν με τη σημαία των δικών τους αναγκών. Αυτό ταυτίζεται με την συνολική πρόταση του ΚΚΕ, με τη γραμμή πάλης των ταξικών συνδικάτων. Εδώ κρίνεται και ο καθένας για το ποιον δρόμο επιλέγει να ακολουθήσει.