Η τηλεργασία, η οποία, κατά τη διάρκεια της καραντίνας από λύση έκτακτης ανάγκης μετατράπηκε σε «καινοτομία», δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί το στόχο που κάθε σύγχρονη τεχνολογία εξυπηρετεί στον καπιταλισμό: Την ανάγκη του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Στον κλάδο της Ειδικής Αγωγής υπό την προστασία της ψευδοεπιστημονικής ομπρέλας ή της επιλεκτικής έρευνας, γίνεται όπλο στα χέρια των μεγαλοεργοδοτών για να αυξήσουν τα κέρδη τους μέσα από τη μείωση μισθών, την εντατικοποίηση και τη διάλυση των ωραρίων, τη διεύρυνση της αυτασφάλισης στους εργαζόμενους και τη διάλυση των μικρών κέντρων και των αυτοαπασχολουμένων.

Ταυτόχρονα, μετατρέπει ακόμα περισσότερο την τσέπη κάθε οικογένειας σε κριτήριο για την ποιότητα των θεραπειών. Ετσι, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και τα παιδιά και οι οικογένειες στερούνται τη δυνατότητα να καρπώνονται τα επιστημονικά και εργασιακά οφέλη από αυτήν την εφαρμογή.

Στον καπιταλισμό, παρατηρείται μια μαεστρία είτε στην ερμηνεία της έρευνας σύμφωνα με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, είτε στη χρησιμοποίηση ψευτομεθοδολογίας που αποδεικνύει με το ζόρι ότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης ταυτίζονται με τα συμφέροντα των εργαζομένων, είτε στη μετατροπή κομματιών ή αποσπασμάτων της έρευνας σε γενικούς κανόνες. Στην Ειδική Αγωγή, τον τελευταίο καιρό, με σκοπό να δώσουν επιστημονική κάλυψη στις θεραπείες μέσω τηλεργασίας, αυτά τα... «τεχνάσματα» έχουν εκτοξευτεί. Χαρακτηριστικές είναι οι έρευνες που έρχονται είτε από την εργοθεραπεία είτε από την ψυχοθεραπεία, που χρησιμοποιούνται για να βάλουν στην ίδια θεραπευτική αξία τις θεραπείες μέσω τηλεργασίας με αυτές διά ζώσης. Χρησιμοποιούν, μάλιστα ως δικαιολογία την προσαρμογή του παιδιού στο σπιτικό περιβάλλον. Φυσικά, στις έρευνες αυτές, αυτός είναι ο αποκλειστικός στόχος, χωρίς να μελετώνται ή να αναφέρονται από τους μεγαλοϊδιοκτήτες οι επιδράσεις της τηλεργασίας σε άλλους τομείς ή οι μακροπρόθεσμες συνέπειές της ακόμα και στην ίδια την προσαρμογή στο σπιτικό περιβάλλον.

Αυτό γιατί, όταν μιλάνε για προσαρμογή στο σπιτικό περιβάλλον στοχεύουν στη δημιουργία ενός «φθηνού» πακέτου πώλησης θεραπειών, προσαρμοσμένου σε άδειες τσέπες, που θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «εγκλεισμό στο σπίτι». Ενός πακέτου που θα έχει ως αποτέλεσμα όχι την εξέλιξη του παιδιού αλλά την απασχόλησή του μπροστά σε μια οθόνη και την εκπαίδευσή του να επιβιώνει σε μία φυλακή. Που καταδικάζει το παιδί στην αποκοινωνικοποίηση, στην απομόνωση από το κοινωνικό περιβάλλον, αλλά και την ομαδική εκπαίδευση και θεραπεία που μπορεί να εκτινάξει τις κοινωνικές του δεξιότητες.

Για παράδειγμα, τέτοιες θεραπείες αποτελούν τροχοπέδη στη χρησιμοποίηση θεραπευτικών παρεμβάσεων όπως το θεατρικό παιχνίδι, η συμπεριφορική παρέμβαση, η παιγνιοθεραπεία, που αποτελούν δημιουργικές παρεμβάσεις κοινωνικοποίησης, εκμάθησης βασικών δεξιοτήτων και κανόνων συμπεριφοράς. Αποδυναμώνουν εντελώς τη θεραπευτική σχέση, ιδιαίτερα σε πολλά παιδιά από όλες τις παθήσεις ή διαταραχές τα οποία χρησιμοποιούν τη σωματική και τη βλεμματική επαφή ως τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων, που συμβάλλει όχι μόνο στην καθημερινή βελτίωση της διάθεσης αλλά και στη μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας όλων των θεραπειών. Επιπλέον, αγνοούν την επίδραση της κοινωνικοποίησης αλλά και της ομαδικής εκπαίδευσης και θεραπείας στην προσαρμογή στο σπιτικό περιβάλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι με μόλις δύο μήνες εγκλεισμό και θεραπείες μέσω τηλεργασιών οι γονείς αναφέρουν μεγάλη οπισθοδρόμηση στις κοινωνικές δεξιότητες των παιδιών τους αλλά και αύξηση της επιθετικότητάς τους. Αυτή μάλιστα δεν είναι μόνο η εμπειρία των γονιών.

Είναι λογικό, η εκπαίδευση που βασίζεται στην παθητική μάθηση και παρακολούθηση δεξιοτήτων και όχι στην ενεργητική επίδραση του παιδιού στο περιβάλλον του, να αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη δεξιοτήτων. Επιπλέον, πολλές μελέτες αλλά και ερευνητές - θεραπευτές αναφέρουν ότι ένα παιδί δεν πρέπει να κάθεται πάνω από 30 λεπτά τη μέρα μπροστά σε μια οθόνη, γιατί αυξάνονται σε πολλαπλάσιο βαθμό τα συναισθήματα άγχους, τα προβλήματα ύπνου και συμπεριφοράς που συνδέονται με αυξημένη επιθετικότητα αλλά και οι πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.

Οι έρευνες αυτές καταρρίπτουν και τον μύθο περί μείωσης της ΔΕΠΥ μέσω της «οθόνης», που είναι επίσης επιχείρημα υπέρ της γενίκευσης της τηλεργασίας. Είναι πιθανό εκείνη τη στιγμή τα παιδιά να μένουν συγκεντρωμένα αλλά τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα οδηγούν σε επιδείνωση των διαταραχών προσοχής και σε εξαρτητικές συμπεριφορές που αυξάνουν την επιθετικότητα.

Η αποδοχή της τηλεργασίας, επίσης, πάει χέρι-χέρι με την κατάργηση της ολιστικής προσέγγισης στη θεραπεία. Οχι μόνο αποδυναμώνει τη διεπιστημονική συνεργασία μεταξύ των θεραπευτών για κάθε παιδί, αλλά κατακερματίζει και τα ίδια τα θεραπευτικά εργαλεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και από τις ίδιες θεραπευτικές μεθόδους ή τεστ αξιολόγησης και αποκατάστασης αποσπώνται συγκεκριμένα κομμάτια που μπορούν να εφαρμοστούν μέσω τηλεργασίας και πλασάρονται ως αυτόνομα αποτελεσματικά εργαλεία αποκομμένα από τις μεθόδους και τα τεστ στα οποία ανήκουν. Και σαν ...κερασάκι στην τούρτα μεταθέτουν την ευθύνη της εφαρμογής τους στους γονείς χρησιμοποιώντας την εύηχη φρασούλα «θεραπευτές των παιδιών τους». Τους καλούν, δηλαδή, λες και είμαστε στον Μεσαίωνα όταν και δεν υπήρχαν δημόσια σχολεία, να αναλάβουν αυτοί την ευθύνη για την εφαρμογή εργαλείων και μεθόδων που οι θεραπευτές ξόδεψαν χρόνια σπουδών και επιμορφώσεις επί επιμορφώσεων για να μάθουν να εφαρμόζουν.

Τέλος, η ίδια η φύση των τεχνολογικών προβλημάτων μπορεί να αλλοιώσει σημαντικά το θεραπευτικό έργο. Πολλοί θεραπευτές παραπονέθηκαν για κακής ποιότητας διαδικτυακές συνεδρίες κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ακόμα και σε υψηλής ταχύτητας ίντερνετ. Η αναντιστοιχία ήχου εικόνας, το «πάγωμα» της οθόνης, οι κακές συνδέσεις, στον τομέα της Ειδικής Αγωγής δεν διορθώνονται με μια απλή επανάκληση ή μια απλή επανεκκίνηση. Μπορούν να βλάψουν ανεπιστρεπτί τη φωνολογική και αρθρωτική εκπαίδευση, τον αυτοματισμό στις κινήσεις, τη διευκόλυνση στην εκμάθηση των εκτελεστικών λειτουργιών.

Βεβαίως, από την άλλη, η ανακάλυψη σύγχρονων τεχνολογικών μεθόδων, η αξιοποίηση ενός μεγάλου φάσματος που περιλαμβάνει σύγχρονες αθλητικές δομές από τις απαραίτητες πισίνες μέχρι και προσαρμοσμένα γήπεδα μπάσκετ, καινοτόμες θεραπευτικές μεθόδους όπως η θεραπευτική ιππασία, καθημερινή πολυεπιστημονική εκπαίδευση στο παιδί, χρήση σύγχρονων τεχνολογικών εργαλείων όπως η προσομοίωση εικονικής πραγματικότητας, τα εργαλεία νευροανάδρασης, τα ηλεκτρονικά διαγνωστικά εργαλεία είναι πακέτα προσιτά μόνο σε όσους μπορούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη, δηλαδή σε μια μικρή μερίδα οικογενειών που μπορούν να τα πληρώσουν!

Η δουλειά από το σπίτι, η μείωση των εξόδων μετακίνησης, η διαφορετική κοστολόγηση των θεραπειών φαντάζει ως μια όμορφη δικαιολογία για τη διαμόρφωση του ωρομισθίου ανάλογα με τον τόπο εργασίας (κέντρο ή σπίτι). Αν και τα ωράρια των εργαζομένων μένουν ίδια οι απολαβές τους μειώνονται.

• Η ήδη εντατικοποιημένη εργασία εντατικοποιείται ακόμα περισσότερο. Η λογική «κανόνισε μόνος σου και πρόλαβε όλες τις θεραπείες» γενικεύει την ολοήμερη εργασία, την εργασία χωρίς διαλείμματα ή ακόμα και τα σπαστά ωράρια που αποτελούν τροχοπέδη στην ύπαρξη ή στη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Φυσικά, ευνοεί τη γενίκευση της απαράδεκτης αυτασφάλισης και τα επακόλουθά της. Ταυτόχρονα, μετατρέπει σε αποκλειστική ευθύνη του θεραπευτή την πιθανή πολύωρη προετοιμασία μιας διαδικτυακής συνεδρίας και τη βάζει στο ίδιο τσουβάλι απλήρωτης εργασίας μαζί με τις εποπτείες και τις επιστημονικές ομάδες, ενώ και οι ασθένειες δεν αποτελούν πια αιτία αναβολής εργασίας ή άδειας!
• Η τηλεργασία γίνεται όχημα της συγκέντρωσης της Ειδικής Αγωγής σε λίγα χέρια μεγαλοϊδιοκτητών. Μέσω αυτής, τα μεγάλα κέντρα μπορούν να εξαπλωθούν σε μεγάλες και μικρές πόλεις, αυξάνοντας τον ανταγωνισμό και δημιουργώντας μια συνθήκη όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Τα μικρά κέντρα και οι αυτοαπασχολούμενοι σαν μικρά «ψάρια» κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται, ενώ οι μεγαλοϊδιοκτήτες καθορίζουν την ποιότητα των θεραπειών και το ύψος των μισθών. Για να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, να πουλάνε, δηλαδή, ένα προσοντολόγιο που συμπληρώνουν συνεχώς με πανάκριβες εκπαιδεύσεις, καταρτίσεις και κατοχή πανάκριβων επιστημονικών εργαλείων που αγοράζουν από την τσέπη τους, πολλές φορές από τους ίδιους τους εργοδότες τους.

Κάθε εργαζόμενος που θέλει να δουλεύει με πλήρη δικαιώματα στην εργασία, στην υγεία, στον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, που επιθυμεί να αφοσιώνεται απρόσκοπτα και χωρίς εμπόδια στην επιστημονική γνώση και εφαρμογή της, κάθε γονιός που θέλει να αξιοποιούνται όλα ανεξαιρέτως τα επιστημονικά και τεχνολογικά εργαλεία προς όφελος των παιδιών του χωρίς να βάζει το χέρι στην τσέπη χρειάζεται να παλέψει με το ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.

Η αξιοποίηση των τεχνολογικών επιτευγμάτων με βάση το κόστος και τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός είναι ξένη προς το σοσιαλιστικό κράτος.

Ο κεντρικός σχεδιασμός και ο εργατικός έλεγχος στα μέσα παραγωγής ευνοεί την αξιοποίηση όλων των επιστημονικών ανακαλύψεων προς όφελος όλων αυτών που τον έχουν ανάγκη. Η αξιοποίηση αυτή δεν αφορά μόνο στα ήδη γνωστά εργαλεία, τα οποία δεν αποτελούν πλέον προνόμιο των λίγων που μπορούν να τα πληρώσουν, αλλά και στην αξιοποίηση ενός διευρυμένου δικτύου έρευνας, εκπαίδευσης, μελέτης, τεχνολογικών εφευρέσεων, που μελετώντας τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες, εκτοξεύει την τεχνολογική έρευνα και δημιουργία σε τέτοια επίπεδα που διευκολύνει σε πολλαπλάσιο βαθμό τη ζωή αυτών που την έχουν ανάγκη, καθιστώντας τους ταυτόχρονα ισότιμους συμμετέχοντες στην παραγωγή, στην εργασία και γενικότερα στο χτίσιμο του νέου κόσμου.