Εχει μεγάλη σημασία αυτή η ενιαία διεκδίκηση και από την άποψη ότι η κατεδάφιση του δημόσιου τομέα Υγείας έχει ήδη ξεκινήσει και συνεχίζεται με νέους νόμους που βρίσκονται στα σκαριά, σε συνθήκες που ήδη, εδώ και μια δεκαετία, περικόπτονται συνεχώς ιατροφαρμακευτικές παροχές, ενώ οι περικοπές των κρατικών δαπανών στην Υγεία, φόρτωσαν ήδη τα ασφαλιστικά ταμεία με 500 δισεκατομμύρια χρέη. Ετσι τα ασφαλιστικά ταμεία μετατρέπονται σε βασικούς χρηματοδότες της λειτουργίας των νοσοκομείων, καθώς καλύπτουν το 77% των εσόδων τους, ενώ η κρατική επιχορήγηση μειώνεται δραματικά και περιστρέφεται γύρω στο 5%, σύμφωνα με στοιχεία που προκύπτουν από τους προϋπολογισμούς των δύο - τριών τελευταίων ετών. Ως προς τη συνέχεια είναι χαρακτηριστική η εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου για τις προμήθειες στα νοσοκομεία που αναφέρει: «Βασικός στόχος είναι να αποκτήσει η διαπραγματευτική δύναμη των μονάδων Υγείας του ΕΣΥ, το πραγματικό βάρος στην αγορά και να αξιοποιηθεί από έμπειρα στελέχη και ευέλικτους μηχανισμούς υλοποίησης». Επιχειρήσεις λοιπόν οι μονάδες Υγείας, σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και των ασφαλισμένων.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα αυτή την πορεία, την οποία άρχισε η ΝΔ, για να τη συνεχίσουν μετά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Μέσα στην τελευταία 10ετία, ψηφίζονται νόμοι για την Υγεία, όπως ο 2071 της ΝΔ και άλλοι των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που καταργούν την αποκλειστική ευθύνη του κράτους να παρέχει υπηρεσίες Υγείας στους Ελληνες εργαζόμενους. Εφαρμόζεται η ανενεργός εγκύκλιος του Γεννηματά (1987) και επιβάλλεται σε πολλά δημόσια νοσοκομεία σταδιακά η πληρωμή από τους ίδιους τους ασφαλισμένους, ανεξάρτητα από την ασφαλιστική τους κάλυψη, για υπηρεσίες που χρειάστηκαν στα τμήματα των επειγόντων περιστατικών.

Καταργείται ο ΕΟΦ και η κρατική Φαρμακαποθήκη, ενώ θεσμοθετούνται οι λίστες φαρμάκων, με αποτέλεσμα περικοπές σε φάρμακα για τους ασφαλισμένους, ενώ οι δαπάνες γι' αυτά να επιβαρύνουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τους ίδιους.

Ταυτόχρονα επιβάλλεται εισιτήριο εισόδου στα δημόσια νοσοκομεία 5.000 δραχμών (και στα εξωτερικά τους ιατρεία 1.000 δραχμών) από τη ΝΔ, ενώ αυξάνεται το νοσήλιο αλλάζοντας ταυτόχρονα και τον τρόπο υπολογισμού του. Επίσης ένα μέρος των ιατρικών πράξεων (εξετάσεων) βγαίνουν εκτός νοσηλίου, δηλαδή περικόπτονται, που σημαίνει επιπλέον επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και άμεσα των ασφαλισμένων.

Η ΝΔ προχώρησε στην πρώτη αύξηση των νοσηλίων τον Απρίλη του 1992, οπότε τα νοσήλια της Γ` θέσης από 2.840 έφτασαν στις 8.000 δραχμές και τα νοσήλια της Α` θέσης από 6.040 έφτασαν σε 13.800 δραχμές. Το Γενάρη του 1993, η ΝΔ προχώρησε στη δεύτερη αύξηση των νοσηλίων, και τα νοσήλια της Γ` θέσης από 8.000 φτάνουν στις 15.500 δρχ, ενώ της Α` από 13.800 στις 26.500 δρχ. Ηδη το 1992, ο κλάδος Υγείας του ΙΚΑ, μερικούς μήνες μετά τις πρώτες αυξήσεις, γίνεται ελλειμματικός.

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το νόμο 2519/1997 και μετά από κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Υγείας (Φλεβάρης 1998) καθιερώνει το ενοποιημένο κλειστό νοσήλιο, που συνοδευόταν και από τιμολόγιο με τη διατίμηση ορισμένων ιατρικών πράξεων.

Με το ημερήσιο ενοποιημένο νοσήλιο υπήρξαν αυξήσεις από 29% έως 64%, ανάλογα με τη θέση νοσηλείας...

Επίσης, με το συνολικό ενοποιημένο νοσήλιο υπήρξε «διατίμηση» των ακριβών ιατρικών πράξεων (για παράδειγμα το μπάι - πας χρεώνεται με 1,7 εκατ. δραχμές, η μεταμόσχευση νεφρού 2,5 εκατ. δραχμές, η μεταμόσχευση πνεύμονα 4 εκατ. δραχμές κλπ.).

Ακόμα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το νόμο 2737/99 έβαλε το ΙΚΑ να πληρώσει αναδρομικά 22 δισ. για ιατρικές πράξεις πριν το 1998, πριν δηλαδή την κοινή υπουργική απόφαση για τη διατίμηση των ιατρικών πράξεων, που κοστολογήθηκαν παραπάνω».(«Ριζοσπάστης» 15/4/2001).

Επίσης την ίδια περίοδο επιβάλλεται συμμετοχή των δημοσίων υπαλλήλων στα φάρμακα ύψους 25%, ενώ πριν ήταν μηδενική, και 10% συμμετοχή στη νοσηλεία των έμμεσα ασφαλισμένων, π.χ. παιδιά δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα και σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές νοσηλίων, τη μεγάλη οικονομική επιβάρυνση στις οικογένειες.

Ο ΟΔΙΠΥ (σύμφωνα με την εφημερίδα «Επενδυτής», 6/5/2001, είναι έτοιμο το νομοσχέδιο δημιουργίας του), συγκεντρώνει και διαχειρίζεται τους πόρους Υγείας των μεγαλύτερων ασφαλιστικών ταμείων ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ, ΤΑΕ, ΤΣΑ) και Δημοσίου (ΟΠΑΔ) και του Οίκου Ναύτου, ενώ παρέχεται η δυνατότητα μετά από προεδρικό διάταγμα να διαχειρίζεται τους πόρους και άλλων ταμείων. Αγοράζει υπηρεσίες Υγείας για τους ασφαλισμένους που καλύπτει, από τον ιδιωτικό επιχειρηματικό και δημόσιο τομέα υγείας, ο οποίος επίσης θα λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια, όπως διαφαίνεται από τις ως τώρα ανατροπές, αλλά και την εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου για τις προμήθειες των νοσοκομείων.

Σύμφωνα με τον «Επενδυτή», «με κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών, Εργασίας και Υγείας, η οποία θα εκδοθεί μέσα σε 1 χρόνο από την ψήφιση του νόμου, θα θεσπιστεί ενιαίος κανονισμός παροχών νοσοκομειακής περίθαλψης για όλους τους δικαιούχους του ΟΔΙΠΥ». Το ερώτημα που προκύπτει είναι, πώς θα αντιμετωπιστούν οι σημαντικές διαφορές στις παροχές των ταμείων προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Από την ως τώρα πείρα μάλλον προς τα κάτω.

Επίσης σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα «το νομοσχέδιο αναφέρει στο άρθρο 17 ότι "ενδεχομένως παροχές νοσοκομειακής περίθαλψης κάποιου ασφαλιστικού οργανισμού, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στο ενιαίο κανονισμό παροχών, μπορούν να διατηρούνται και να παρέχονται με ευθύνη των ασφαλιστικών φορέων". Ακόμη στην ίδια παράγραφο αναφέρεται ότι "όλοι οι πόροι για νοσοκομειακή περίθαλψη των ασφαλιστικών φορέων, που μετέχουν στον ΟΔΙΠΥ, μεταφέρονται σ' αυτόν"». Αλλά «ποιος και πώς θα πληρώνει τις παροχές που ενδεχομένως δεν περιλαμβάνονται στον ενιαίο κανονισμό παροχών»; Αναρωτιέται η εφημερίδα και όχι αβάσιμα. Βεβαίως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η δυνατότητα του ΟΔΙΠΥ να διαχειρίζεται τους πόρους των ταμείων με κερδοσκοπικούς τρόπους, (χρηματιστήριο κλπ), στο όνομα της αύξησής τους.

Με δεδομένη την πολιτική της κυβέρνησης ουσιαστικά με τον ΟΔΙΠΥ σε συνθήκες αγοράς ο οργανισμός θα κάνει μειοδοτικό διαγωνισμό για να αγοράζει υπηρεσίες Υγείας και φυσικά καθένας που τις χρειάζεται, θα παίρνει ό,τι πληρώνει, το ασφαλιστικό ταμείο, σύμφωνα με τον ενιαίο κανονισμό, χωρίς να σημαίνει ότι θα υπάρχει πλήρης κάλυψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ετσι και οι υπηρεσίες υγείας θα είναι απο ακριβές έως ασύμφορες λόγω αγοράς επιβαρύνοντας κι'άλλο ταμεία και ασφαλισμένους, και όλες δεν θα παρέχονται, οπότε οι ασφαλισμένοι θα πληρώνουν επιπλέον αν τις χρειαστούν. Ταυτόχρονα με αυτό το σύστημα χρηματοδότησης της Υγείας δε θα υπάρχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη σε ανασφάλιστους, όπως μπορεί να είναι οι μακροχρόνια άνεργοι, οι αλλοδαποί εργάτες κλπ. Ολοι αυτοί θα πληρώνουν για να έχουν.

Να, λοιπόν, γιατί η πάλη για ένα σύστημα δημόσιας, καθολικής, υποχρεωτικής Κοινωνικής Ασφάλισης με παροχές και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου για όλο το λαό είναι ενιαία με την πάλη για ένα δημόσιο, δωρεάν σύστημα υγείας, που θα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες για όλο το λαό, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες και στην κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας. Και εδώ χρειάζεται επαγρύπνηση, γιατί ποιος αποκλείει ότι οι κυβερνητικοί ελιγμοί για το συνταξιοδοτικό δε γίνονται για να προωθηθούν ίσως ανάμεσα σ' άλλα και ανατροπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με εξίσωση προς τα κάτω ακόμη πιο χαμηλά και από το σημερινό άθλιο επίπεδο;