Με αφορμή την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, η κυβέρνηση και διάφορα αστικά επιτελεία προβάλλουν στο λαό το δίλημμα: «Συνδιαχείριση και ένας επώδυνος συμβιβασμός σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ή παραπέρα κλιμάκωση, ακόμα και με κάποιο "θερμό επεισόδιο" ή και πολεμική εμπλοκή». Βέβαια, αν κάτι δείχνουν οι εξελίξεις, είναι ότι οι κάθε λογής «συμβιβασμοί» και κολιγιές ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές είναι εύθραυστοι και προσωρινοί, κυοφορώντας στην πραγματικότητα τους νέους γύρους ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και εντάσεων, που οδηγούν σε νέους «συμβιβασμούς» σε βάρος των λαών της περιοχής και πάει λέγοντας. Εξάλλου, αν ακολουθήσει κανείς τα «χνάρια» για το πώς φτάσαμε έως εδώ, θα δει πολύ ευδιάκριτα μια σειρά από τέτοια «θερμά επεισόδια» και «συμβιβασμούς», όπως π.χ. τα Ιμια και το Ελσίνκι που ακολούθησε, μέσα από τα οποία κάθε φορά γινόταν ένα ακόμα βήμα στα σχέδια «συνδιαχείρισης» και προετοιμαζόταν ο επόμενος γύρος των αμερικανοΝΑΤΟικών «διευθετήσεων» στην περιοχή. Αρα, λοιπόν, κάθε άλλο παρά αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα για τους λαούς σε Ελλάδα, Τουρκία και τις άλλες χώρες της περιοχής. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουν οι ιμπεριαλιστές να βάζουν το κεφάλι των λαών, την ειρήνη, την ασφάλεια, τα κυριαρχικά δικαιώματα στον «τορβά» των ανταγωνισμών και συμβιβασμών τους, ή αν αντίθετα οι λαοί δυναμώνοντας την αλληλεγγύη και την κοινή τους δράση θα απεμπλακούν από την «παγίδα θανάτου» των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και σχεδιασμών.

Τα κοντέρ της αθλιότητας έσπασαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τον καβγά τους για το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα». Σε ακόμα μια επίδειξη των «χαοτικών» τους διαφορών, έβγαλαν τις «μεζούρες» για το ποιος «ελέησε» περισσότερο τους εξαθλιωμένους από την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που και οι δύο υπηρετούν, «αναδιανέμοντας» τη φτώχεια ανάμεσα σε φτωχούς και φτωχότερους. Μάλιστα, αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς την αντιπαράθεσή τους, η διαφορά της «προόδου» από τη «συντήρηση» μετριέται μάλλον σε μερικά ευρώ κάθε μήνα (κι αυτά για ελάχιστους), από τα κλεμμένα της φοροληστείας, των περικοπών σε Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια για τη συντριπτική πλειοψηφία, προκειμένου να πιάνονται τα υπερπλεονάσματα. Αν πάλι συνδυάσει τα παραπάνω και με τον μεταξύ τους διαγωνισμό για τα «χουβαρνταλίκια» στο κεφάλαιο και τα «κιμπαριλίκια» στους «επενδυτές», εύκολα καταλαβαίνει ότι οι λεγόμενες «πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας» είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, είτε σε καπιταλιστική κρίση είτε σε ανάπτυξη. Το πραγματικά προοδευτικό και σύγχρονο για το λαό δεν είναι η χαμοζωή που του τάζουν ούτε και τα ψίχουλα από το φαγοπότι των επιχειρηματικών ομίλων. Προοδευτικό, σύγχρονο, αλλά και ρεαλιστικό είναι η ζωή και η δουλειά με πλήρη δικαιώματα, η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του. Κι αυτό προϋποθέτει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να δώσουν το «μέρισμα» που αξίζει στο κεφάλαιο και τους ανθρώπους του.