Ηταν μια συναυλία μοναδική, αντάξια της ιστορικής αυτής στιγμής, που θα θυμούνται για πολύ καιρό οι χιλιάδες που βρέθηκαν στα Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ενα σεργιάνι από τη Μικρασία στη Θεσσαλονίκη του '36, από την Ακροναυπλία στα οχυρά της Νάουσας και ως πέρα τις χώρες της πολιτικής προσφυγιάς και τις μακρινές «Ινδίες». Σ' αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας.

Ενα μεγάλο «τραγούδι», φόρος τιμής στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, στ' άπαρτα βουνά, σ' όσους ήταν εκεί τις ώρες που αγρίευε ο καιρός, στις φυλακές και τις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Σε εκείνους που δεν πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μίλησαν και μιλάνε για τον άνθρωπο που τον μποδίζουν να βαδίσει, μπήκαν μπροστά και θα είναι και πάλι εκεί στους μεγάλους ξεσηκωμούς, για να γίνει η Γη κόκκινη από ζωή.

Μια συναυλία γεμάτη από τα τραγούδια των μεγαλύτερων συνθετών της Ελλάδας, που η τέχνη τους συνάντησε τις αγωνίες και τους πόθους του λαού μας, εμπνεύστηκε αλλά κι έδωσε φλόγα και δύναμη στους μεγάλους αγώνες που έδωσε ο λαός μας με μπροστάρη το ΚΚΕ.

Εναλλάξ με τα τραγούδια, οι στίχοι του δικού μας, του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου, που έγραψε για το Κόμμα του, ακούγονταν από τους ηθοποιούς Νικολέτα Βλαβιανού, Δημήτρη Καταλειφό, Γιώργο Κιμούλη, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Φίλιππο Σοφιανό.

Το ποίημα «Στο ΚΚΕ» συντρόφευε όλο αυτό το μουσικό ταξίδι...

«...Πολύ πονέσαμε σύντροφοι,

πολύ ξαγρυπνήσαμε

πολύ μακριά κοιτάξαμε.

Από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο.

- δικό μας αίμα

τρία κόκκινα γράμματα

σεμνή υπογραφή του λαού μας

στις λεωφόρους του μέλλοντος -

ο δρόμος φεύγει γρήγορα

η Ιστορία δε γυρίζει πίσω...»

Μέσα από εκτελέσεις μοναδικές, που έγιναν τραγούδι στο στόμα χιλιάδων, μια μουσική περιήγηση στην Ιστορία του εργατικού κινήματος, Ιστορία σφραγισμένη από την πρωτοπόρα δράση του Κόμματος.

Κάθε στίχος, κάθε σύνθεση, κάθε νότα, συνδεδεμένη με τους πόθους και τις αγωνίες του λαού μας, με κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, με άλλες που μας έκαναν περήφανους και με άλλες που, παρά το προσωρινό πισωγύρισμα, μας έκαναν πιο δυνατούς.

Την αυλαία της συναυλίας άνοιξαν ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Γιώργος Νταλάρας, με το «Ανεμολόγιο», με τους συγκεντρωμένους να δίνουν απάντηση στη «βρώμα» που «έβγαλε η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε».

Στη συνέχεια, τραγούδια μελοποιημένα από τον Χρήστο Λεοντή, τον «Οδηγητή» του Κ. Βάρναλη, που συμπυκνώνει το χαρακτήρα του Κόμματος, που δεν δίνει «λέξεις παρηγόρια», αλλά «μαχαίρι σ' ολουνούς», που «καθώς το μπήγω μες στο χώμα γίνεται φως γίνεται νους»...

Ακολούθησαν «Αυτά τα κόκκινα σημάδια» του Γ. Ρίτσου, που ερμήνευσε ο Μίλτος Πασχαλίδης και με τη δικιά του φωνή ακόμα ακούσαμε τα «Χίλια μύρια κύματα», του Γ. Μαρκόπουλου σε στίχους του Χ. Κ. Μύρη.

Ακολούθησε ο Μανώλης Μητσιάς που μας ταξίδεψε με την «Πιρόγα», το «Μια φορά κι έναν καιρό», που, όπως είπε, γράφτηκε πριν από 50 χρόνια και μοιάζει σαν να 'ναι για σήμερα, και τη «Μέρα Μαγιού» από τον «Επιτάφιο» σε μουσική Μ. Θεοδωράκη, καλώντας όλο το στάδιο να τραγουδήσει μαζί του.

Ακολούθησαν στη σκηνή η Ρίτα Αντωνοπούλου που είπε το «Μιλώ για τα παιδιά μου» του Γ. Μαρκόπουλου και του πρόσφατα χαμένου Γ. Σκούρτη, ενώ ξανανέβηκε στη σκηνή προς το τέλος της συναυλίας για να ερμηνεύσει με τον ξεχωριστό της τρόπο τον «Μικρόκοσμο» και το «Ετσι κι αλλιώς» του Θ. Μικρούτσικου σε ποίηση Ν. Χικμέτ.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμήνευσε τη «Λέγκω», το «Σφαγείο» και τον «Γ' Παγκόσμιο», ενώ ο Βασίλης Λέκκας ένιωσε και τραγούδησε το «Μάνα μου Ελλάς» του Στ. Ξαρχάκου.

Ο Παντελής Θαλασσινός, σε τραγούδια που δεν τον έχουμε ξανακούσει, έκανε αίσθηση ερμηνεύοντας το «Ηρωες» και το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» κι από την άλλη η Γλυκερία ξεσήκωσε τον κόσμο με το «Βράχο βράχο τον καημό μου», αλλά και το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Απ. Καλδάρα.

Ο Γ. Νταλάρας ανέβηκε και πάλι στη σκηνή του ΣΕΦ για να πει το «Του κάτω κόσμου τα πουλιά» σε στίχους Μ. Ελευθερίου και μουσική Στ. Κουγιουμτζή και στη συνέχεια, πριν ερμηνεύσει το αγαπημένο μας «Δέντρο» των Φ. Λάδη και Μ. Λοΐζου, ευχήθηκε στο ΚΚΕ: «Xρόνια πολλά! Είναι υπέροχη η βραδιά! Xρόνια πολλά! Με δύναμη και θάρρος όπως οι παππούδες και οι πατεράδες μας. Το 'χει ανάγκη η χώρα αυτό το θάρρος στις μέρες μας. Να 'στε όλοι καλά!».

Με την Μαρία Φαραντούρη έγινε αναφορά σε έναν ακόμα μεγάλο συνθέτη, τον Μ. Χατζιδάκι, του οποίου ερμήνευσε τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης», ενώ μετά συνέχισε με το «Ποιος τη ζωή μου» και την «Ελένη».

Το ΚΚΕ είναι κόμμα πάντα πιστό στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού. Ετσι, ιδιαίτερη στιγμή της συναυλίας ήταν όταν ακούστηκε το ιταλικό επαναστατικό τραγούδι «ΑVANTI POPOLO», από την Καλλιόπη Βέττα, με τις κόκκινες σημαίες να υψώνονται ακόμα πιο ψηλά. Εδώ, οι σύντροφοί μας από την Ιταλία σήκωσαν τα δικά τους κόκκινα λάβαρα. Ακολούθησε από την Κ. Βέττα το επαναστατικό ρωσικό τραγούδι «Πολιούσκα Πόλι».

Οι Γιώργος Γεωργακάκης, Δημήτρης Κανέλλος, Πολυξένη Καράκογλου, Ροδάνθη Κασκαφέτου, Περικλής Μαλακατές, Κώστας Τριανταφυλλίδης και Αμέρισσα Φτούλη ερμήνευσαν τον «Οδηγητή», τα «Οχυρά της Νάουσας» και σιγόνταραν και σε άλλα τραγούδια.

Η συναυλία έκλεισε με όλους τους καλλιτέχνες να τραγουδούν «Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» και μετά τη «Διεθνή», όπου όλο το στάδιο σηκώθηκε όρθιο με τις γροθιές υψωμένες.

Την ορχήστρα διηύθυνε ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης και έπαιξαν οι μουσικοί: Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν), Αποστόλης Βαλαρούτσος (κιθάρα), Πάνος Ζιάβρας (κρουστά), Σταύρος Καβαλιεράτος (μπάσο), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο), Θύμιος Παπαδόπουλος (πνευστά), Γιάννης Σινάνης (μπουζούκι), Γρηγόρης Συντρίδης (τύμπανα), Γιώργος Τσικάνης (πιάνο), Νίκος Σαρρής (τρομπέτα), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι) και Παναγιώτης Λυκούδης (τρομπόνι).