-- Στη Θέση 4 αναφέρεται: «Η χαμηλή εκτίμηση και έλλειψη εμπιστοσύνης αρκετών νέων, ιδιαίτερα προς τα πολιτικά κόμματα που έχουν κυβερνήσει, είναι δικαιολογημένη. Το ζητούμενο είναι να μην εγκλωβίζεται σε εμπιστοσύνη στα πιο σταθερά στοιχεία της εκμεταλλευτικής αστικής εξουσίας (...)». Τι εννοούμε σε αυτό το σημείο;

Στη Θέση αυτή αναδεικνύεται η στάση μιας μεγάλης μερίδας νέων σήμερα που έχουν χαμηλή εκτίμηση και εμπιστοσύνη στα κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν κυβερνήσει. Μάλιστα, στο κείμενο των Θέσεων αυτό χαρακτηρίζεται γενικά δικαιολογημένο, που αναδεικνύει και τη δυνατότητα παρέμβασής μας. Ομως, δεν πρέπει να χάνουμε από τη σκέψη μας ότι μια τέτοια στάση επεκτείνεται και στο ΚΚΕ, αλλά και στις δομές του κινήματος όπως τα συνδικάτα και τα σωματεία (με μεγάλη ευθύνη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού για αυτήν την απαξίωση), και άρα ότι απαιτείται η αντίστοιχη δουλειά αυτό να αναιρείται, από την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση και δράση των κομμουνιστών.

Την ίδια στιγμή, όμως, αρκετοί νέοι δείχνουν μεγάλη εμπιστοσύνη (φυσικά με διαφοροποιήσεις) σε κρατικούς θεσμούς και μηχανισμούς που υπάρχουν στην καπιταλιστική κοινωνία, όπως η αστυνομία, ο στρατός, η δικαιοσύνη, το αστικό Σύνταγμα κ.ά. Αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζονται στις Θέσεις του ΚΣ πιο «σταθερά στοιχεία της εκμεταλλευτικής αστικής εξουσίας», γιατί ακριβώς η σταθερή ύπαρξη και λειτουργία τους (με όλες τις αναγκαίες προσαρμογές και επιμέρους αλλαγές) είναι θεμελιακή, απαραίτητη στο πλαίσιο του συστήματος για την ανεμπόδιστη άσκηση της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών. Με άλλα λόγια, οι αστοί πολιτικοί και τα αστικά κόμματα μπορούν σε ένα βαθμό να «έρχονται και να παρέρχονται», όμως οι παραπάνω κρατικοί θεσμοί και λειτουργίες, όπως και το βασικό νομοθετικό οπλοστάσιο των αφεντικών, πρέπει να παραμένουν σταθεροί και ισχυροί, για να επιβάλλεται η θέληση της αστικής τάξης σε βάρος των εκμεταλλευομένων. Ακόμη και το αστικό κοινοβούλιο, η αστική δημοκρατία δεν έχει γνωρίσει γενικευμένα την «απαξίωση», ως μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, που γνώρισαν για παράδειγμα αστοί βουλευτές και πολιτικοί και αστικά κόμματα, τα προηγούμενα χρόνια.

Πλευρά που συμβάλλει στη «σταθερότητα» των παραπάνω είναι ότι παρουσιάζονται σαν να στέκονται «μακριά και έξω» από ταξικά συμφέροντα και την ταξική πάλη, σαν να λειτουργούν γενικά για το «κοινωνικό σύνολο και το κοινό καλό όλων των πολιτών». Προβάλλονται ως παράγοντες «απαραίτητοι» για την «εύρυθμη, ομαλή λειτουργία της κοινωνίας», ως παράγοντες που «ακριβοδίκαια ρυθμίζουν» τη ζωή και την καθημερινότητα όλων μας. Αυτός είναι και ο λόγος που σε συνθήκες κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής εμφανίζεται μια σχετικά μεγάλη εμπιστοσύνη του λαού και της νεολαίας σε τέτοιους θεσμούς.

Ετσι, για παράδειγμα, η γενική αντίληψη είναι ότι η αστυνομία είναι απλά υπεύθυνη για την «ασφάλεια του κόσμου», ότι ο στρατός προστατεύει από τον «εξωτερικό εχθρό», ότι η αστική δικαιοσύνη «στέκεται δίκαια απέναντι σε κάθε πολίτη», ότι το αστικό Σύνταγμα «θα εξασφάλιζε την ισότητα όλων εάν πραγματικά εφαρμοζόταν σωστά» κ.τ.λ. Σίγουρα, μια πλευρά της λειτουργίας αυτών των θεσμών είναι το ότι όντως ρυθμίζουν ζητήματα της λειτουργίας της κοινωνίας στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όμως αυτό δεν είναι καθόλου αποσπασμένο ούτε αναιρεί τον ταξικό τους χαρακτήρα.

Στην πραγματικότητα, το αληθινό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας είναι η δικτατορία του κεφαλαίου. Το αστικό κοινοβούλιο δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει ποτέ να εκφράσει τα συμφέροντα του λαού και των παιδιών του, γιατί είναι «ναός» της δημοκρατίας των λίγων, με «ιερό» το καπιταλιστικό κέρδος, «θρησκεία» την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Το αστικό Σύνταγμα είναι ο κορμός του νομικού συστήματος, που στον πυρήνα του έχει τη διασφάλιση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης, όπως και τις βασικές αρχές λειτουργίας του αστικού κράτους στο σύνολό του (Βουλή, κυβέρνηση, δικαστήρια κ.λπ.). Καλύτερη εφαρμογή του αστικού Συντάγματος σημαίνει πιο αποτελεσματική διασφάλιση της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών του λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα άρθρα του το ελληνικό Σύνταγμα, που είναι σε ισχύ, προβλέπει την αναστολή άρθρων για τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες όταν η αστική εξουσία αντιμετωπίζει αποσταθεροποίηση ή ρωγμές από την ανερχόμενη ταξική πάλη.

Η αστική δικαιοσύνη παίρνει κάθε απόφαση στη βάση αυτών των νόμων, έχοντας ιερό και όσιο την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση. Οι δεκάδες αποφάσεις της ενάντια σε αγωνιζόμενους μαθητές και φοιτητές, η απαγόρευση απεργιών και η δίωξη αγωνιζόμενων αγροτών είναι απόδειξη ότι η «δίκαιη πλάστιγγα» της αστικής δικαιοσύνης γέρνει πάντα προς το μέρος των κυρίαρχων. Η καταστολή των δυνάμεων των ΜΑΤ ενάντια στις μαθητικές, φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις, καθώς και οι συλλήψεις αγωνιστών, είναι συστατικά στοιχεία της «ασφάλειας» που παρέχεται στην κοινωνία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ενώ ο «εξωτερικός εχθρός» δεν είναι άλλος από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις άλλων αστικών τάξεων, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή. Συμφέροντα που είναι πολύ μακριά από τις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας της πατρίδας μας, για τους οποίους επιφυλάσσονται επικίνδυνες εξελίξεις από την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Σε συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλισμού είναι γεγονός ότι τέτοιοι θεσμοί δεν αμφισβητούνται με μαζικούς όρους από την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία. Είναι τέτοια η λειτουργία τους και ο ρόλος τους για την καπιταλιστική κοινωνία, που η ουσιαστική αμφισβήτησή τους θα σήμαινε και αμφισβήτηση του ίδιου του καπιταλισμού. Γι' αυτό και η ίδια η αστική τάξη, προσπαθώντας κατά περιόδους να τους αναμορφώσει και να τους εκσυγχρονίσει (πάντα στα αστικά πλαίσια), φροντίζει η προπαγάνδα της να μην τους απαξιώνει, αλλά να στοχοποιεί για παράδειγμα πρόσωπα ή εκπροσώπους αυτών των θεσμών.

Η μαζική απαξίωση αυτών των θεσμών σε συνθήκες ευνοϊκές για την ανατροπή του καπιταλισμού προϋποθέτει σήμερα την οργάνωση της σύγκρουσης μαζί τους σε όλα τα επίπεδα. Οπως σημειώνεται και στις Θέσεις του ΚΣ, όλη μας η ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση και δράση αυτοτελώς και στο κίνημα συνιστά αναμέτρηση με το κράτος, τους θεσμούς και τους νόμους των εκμεταλλευτών.

Είναι ζήτημα κομβικής σημασίας σήμερα να αποδεικνύουμε πειστικά ότι ο δρόμος κάλυψης των αναγκών της νέας γενιάς δεν περνάει μέσα από τους αστικούς θεσμούς και τις διαδικασίες, αλλά σε σύγκρουση με το κράτος των αφεντικών ως όργανο επιβολής των συμφερόντων τους.

Σε διαρκή αντιπαράθεση με τους θεσμούς του αστικού κράτους, πιο αποφασιστικά και θαρραλέα χρειάζεται να προβάλλουμε την εργατική εξουσία ως ανώτερου τύπου δημοκρατία, που οδηγεί τη νέα γενιά και τον λαό στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Να φανερώνεται η δυνατότητα σήμερα οι εργαζόμενοι, η νέα βάρδιά τους να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία, να διαμορφώνουν με τη γνώμη και τη δράση τους το μέλλον των ίδιων και της χώρας, με πυρήνα τη συνέλευση στο χώρο δουλειάς με εκλεγμένους αντιπροσώπους - βουλευτές που συνιστούν πρωτοπόρους εργαζόμενους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.