Κυβέρνηση και ΝΔ έχουν επιλέξει τον τελευταίο καιρό την Ανώτατη Εκπαίδευση, για να ξεδιπλώσουν μια στημένη αντιπαράθεση, βολική και για τους δυο, αφού στο πλαίσιό της εμφανίζονται δήθεν να έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, κρύβοντας επιμελώς την ταύτισή τους στη στρατηγική, κάτι που βολεύει και τους δυο.

Στον πίνακα επιχειρούμε να αναδείξουμε ακριβώς το κάλπικο στοιχείο αυτής της «αντιπαράθεσης», φωτίζοντας την τοποθέτηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΝΔ, για μια σειρά από βασικές πλευρές της πολιτικής στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει ότι αν ξύσουμε λίγο κάτω από τους βερμπαλισμούς που επιλέγουν, στην πραγματικότητα οι τοποθετήσεις αλλά και οι πράξεις τους δεν είναι διαφορετικές, ενώ και οι μεν και οι δε κρύβουν την ουσία που πρέπει να αναδεικνύεται από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Σε αυτό το πνεύμα, είναι πολύ χαρακτηριστική και η συζήτηση γύρω από το κεντρικό νομοθετικό πλέγμα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η ΝΔ συχνά μιλάει για τον νόμο - πλαίσιο της Α. Διαμαντοπούλου, που είχε ψηφιστεί με «ευρεία πλειοψηφία», κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι τον έχει καταργήσει και υποσχόμενη ότι θα τον επαναφέρει. Πρόκειται όμως για έναν νόμο που τον είχαν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, μεταξύ των οποίων βουλευτές που σήμερα βρίσκονται στην κυβέρνηση και έχουν ψηφίσει τους νόμους του υπουργού Κ. Γαβρόγλου (Μπόλαρης, Καμμένος, Τζάκρη κ.ά.).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, στην ουσία παραδέχεται ότι δεν κάνει κάτι διαφορετικό από τον νόμο Διαμαντοπούλου, αλλά διατηρεί τις σημαντικές πλευρές του και διορθώνει όσα δεν λειτούργησαν, κάτι εξάλλου που έκαναν και προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ. Τέτοια κίνηση ήταν από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ η κατάργηση των Συμβουλίων Διοίκησης των Ιδρυμάτων και η αντικατάστασή τους από τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας ανά Περιφέρεια. Ακόμα και η επιχειρηματολογία του υπουργείου Παιδείας για αυτήν την αλλαγή ήταν ότι τα προηγούμενα Συμβούλια δεν έπαιξαν το ρόλο τους, που ήταν η προσέλκυση χρηματοδότησης στα Ιδρύματα και η καλύτερη σύνδεσή τους με την αγορά και γι' αυτό τα αντικαθιστά, προκειμένου να γίνουν πιο αποτελεσματικά σε αυτό.

Οταν όμως η συζήτηση περί του νόμου - πλαισίου μένει σε ένα επίπεδο του τύπου «τον ξηλώσατε» - «όχι δεν τον ξηλώσαμε», κρύβεται η πραγματική ουσία, που είναι η σύμπλευσή τους στις βασικές αρχές του νόμου Διαμαντοπούλου, που είναι και αρχές του νόμου Γαβρόγλου (όπως η επιχειρηματικότητα στη διοίκηση, στη δομή, στο περιεχόμενο των σπουδών, οι κύκλοι σπουδών, τα ακριβά μεταπτυχιακά, το κυνήγι προσόντων, το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, η αποσύνδεση πτυχίου - επαγγέλματος κ.λπ.). Σε όλα αυτά έχουν την ευρεία συναίνεση των διοικήσεων, όλων των δυνάμεων στα ΑΕΙ που είναι υπέρ της επιχειρηματικότητας, της εξεύρεσης της πιο αποδοτικής λύσης ώστε τα πανεπιστήμια να δουλεύουν σαν καλοστημένες επιχειρήσεις.