Το ζήτημα των μεγάλων προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών στην ΕΕ έρχεται ξανά στο προσκήνιο, με τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών να απεργάζονται νέα κατασταλτικά μέτρα και σχέδια εγκλωβισμού, στο φόντο των μεταξύ τους αντιθέσεων για τη διαχείριση του Προσφυγικού. Εκεί αποσκοπεί η «μίνι» Σύνοδος Κορυφής περίπου δέκα χωρών που πραγματοποιείται την Κυριακή στις Βρυξέλλες, όπως και οι επαφές που προηγήθηκαν, του Ιταλού πρωθυπουργού σε Γαλλία και Γερμανία, ή του Αυστριακού καγκελάριου με την «Ομάδα του Βίσεγκραντ». Πρόκειται για τις ίδιες κυβερνήσεις - ανάμεσά τους και η ελληνική - που μαζί με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους τους ευθύνονται για τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, κυρίως λόγω των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων στις οποίες πρωτοστατούν, στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη για τη διανομή σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων του παγκόσμιου εμπορίου. Η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος είναι η άλλη όψη της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, καθώς οι ζωές χιλιάδων ξεριζωμένων γίνονται μέρος ενός ευρύτερου παζαριού ανάμεσα στους θύτες, στον ανταγωνισμό τους για το ποιος θα αποκομίσει τα μεγαλύτερα οφέλη και θα αποφύγει τις χειρότερες συνέπειες από τη μαζική μετακίνηση χιλιάδων ανθρώπων που αναζητούν δίοδο μετακίνησης προς την ΕΕ.

Στη μεθαυριανή Σύνοδο, που συγκαλείται τυπικά από τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ. Κλ. Γιούνκερ, αλλά στην πραγματικότητα με πρωτοβουλία της Γερμανίας, έχει ανακοινωθεί ότι θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Βουλγαρίας, της Ισπανίας, της Αυστρίας, της Μάλτας, της Σλοβενίας και της Δανίας. Τα σχέδια που έχουν κατατεθεί αντανακλούν την αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ΕΕ για τη διαχείριση του ζητήματος, φανερώνουν όμως και την ομοφωνία ανάμεσα στα κράτη - μέλη για ένταση της καταστολής και των ελέγχων σε βάρος προσφύγων και μεταναστών. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για «συντονισμό των μέτρων για τη μετανάστευση και αποφυγή των μονομερών ενεργειών», για μεγαλύτερα εμπόδια στη μετακίνηση εντός της ΕΕ όσων αιτούνται άσυλο, με τη δημιουργία ενός «ευέλικτου κοινού μηχανισμού επιστροφής (σ.σ. προσφύγων - μεταναστών) στα εσωτερικά σύνορα», δηλαδή στις χώρες πρώτης υποδοχής. Πρόκειται επομένως για ενίσχυση του λεγόμενου Κανονισμού του Δουβλίνου, που εγκλωβίζει χιλιάδες ξεριζωμένους στις χώρες - πύλες εισόδου, όπως η Ελλάδα. Προτείνονται επίσης αυστηρότεροι έλεγχοι, ενώ οι αιτούντες άσυλο απειλούνται με τιμωρία και με τη στέρηση κάθε «κοινωνικής παροχής» αν δεν παραμείνουν στη χώρα της πρώτης εγγραφής. Στο ίδιο πνεύμα καταστολής, ενισχύονται τα κοινά αστυνομικά κέντρα και η FRONTEX γίνεται αστυνομία των συνόρων της ΕΕ, ενώ σχεδιάζεται και η δημιουργία «κέντρων συγκέντρωσης» σε χώρες όπως η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Λιβύη, το Μαρόκο, ο Νίγηρας, η Τυνησία, αλλά και η Αλβανία, η ΠΓΔΜ και η Σερβία στα Βαλκάνια, όπου θα μαντρώνονται όσοι προσπαθούν να φύγουν και όσοι καταφέρνουν να φτάσουν στην Ευρώπη.

Πέρα από όλα τα άλλα, τα μέτρα αυτά και η ένταση της καταστολής φανερώνουν προετοιμασία για όξυνση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στα διάφορα μέτωπα, κυρίως σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, που θα προκαλέσει και νέα αύξηση των μεταναστευτικών ροών. Και τον προηγούμενο χρόνο, άλλωστε, οι καταγεγραμμένοι πρόσφυγες παγκοσμίως αυξήθηκαν κατά 2,5 περίπου εκατομμύρια σε σχέση με το 2016, εξαιτίας των εκτοπισμών από την ένταση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των επεμβάσεων. Κι από πάνω, οι θύτες έχουν το θράσος να ξεστομίζουν λόγια συμπάθειας για τους ξεριζωμένους και να επικαλούνται τον «ευρωπαϊκό ανθρωπισμό» στη διαχείριση του ζητήματος! Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη, όχι μόνο επειδή στηρίζει ενεργά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αλλά και επειδή συμφωνεί, αποδέχεται και εφαρμόζει τα μέτρα καταστολής και εγκλωβισμού που προβλέπονται στη συμφωνία Τουρκίας - ΕΕ και στις αποφάσεις της ιμπεριαλιστικής Ευρωένωσης. Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, καθήκον του λαού είναι με τα συνδικάτα και τις άλλες οργανώσεις του κινήματος να δυναμώσει την αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους, την κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την καπιταλιστική βαρβαρότητα που τον γεννά, διεκδικώντας ταυτόχρονα αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τους ξεριζωμένους και το δικαίωμά τους να μετακινούνται με τις οικογένειές τους προς τον προορισμό που οι ίδιοι επιλέγουν και επιθυμούν.